Rel in vijfde arrondissement Parijs
Vrijdagnacht bereikte het Franse stedelijk geweld eindelijk de Rue de la Montagne Sainte-Geneviève in het vijfde arrondissement van Parijs, waar ik woon. Dat is dik twee weken na het einde van de rellen in de Franse voorsteden, waarbij veel Nederlanders dachten dat Parijs in brand stond. Sommigen annuleerden zelfs hun vakantie.
Omstreeks drie uur klonk buiten zeer luid lawaai: schreeuwende jongens en meisjes. Het leek vanuit mijn bed vooral een relationele ruzie tussen één jongen en één meisje en omstanders die hen probeerden te kalmeren.
Toen het lang aanhield, kwam ik mijn bed uit om te gaan kijken. Journalist ben je tenslotte 24 uur per dag. Het bleek spectaculairder dan ik dacht. Het was een grote ruzie tussen een aantal jongens en de uitsmijters van café/disco Violon Dingue (de gekke viool), mijn buren. Ik moet erbij vertellen dat zij in de drie maanden die ik hier woon nog nooit overlast hebben veroorzaakt. Ik heb meer last van het kaasfonduerestaurant onder mij, dat op de raarste tijden (afgelopen woensdag 5 uur 's nachts) luidruchtige feestjes organiseert.
Het schreeuwende meisje, dat het ijskoud moest hebben met alleen een shirt en blote armen, probeerde de jongen (haar vriendje?) rustig te houden. Dat was hij echter niet, hij rukte zich los van het meisje en samen met twee anderen rende hij terug naar de disco. Het leek wel een bestorming.
Een van de jongens probeerde een geparkeerde fiets los te rukken van het paaltje waaraan die vast stond. Hij stond klaar die richting uitsmijters te gooien. Het slot was lang, waardoor hij de fiets kon optillen, maar gooien kon hij hem niet. Gelukkig stond mijn fiets, die daar ook vaak staat, iets verderop. Een paar jongens slaagden er wel in minstens één ruit in te trappen.
Net toen ik wilde gaan slapen, arriveerde de politie: twee busjes en twee kleine auto's. Sommige herrieschoppers wilden ervandoor gaan, maar werden bij de kraag gegrepen. Vrij snel keerde de rust terug. Als ik langsloop zal ik vragen wat er aan de hand was.
Omstreeks drie uur klonk buiten zeer luid lawaai: schreeuwende jongens en meisjes. Het leek vanuit mijn bed vooral een relationele ruzie tussen één jongen en één meisje en omstanders die hen probeerden te kalmeren.
Toen het lang aanhield, kwam ik mijn bed uit om te gaan kijken. Journalist ben je tenslotte 24 uur per dag. Het bleek spectaculairder dan ik dacht. Het was een grote ruzie tussen een aantal jongens en de uitsmijters van café/disco Violon Dingue (de gekke viool), mijn buren. Ik moet erbij vertellen dat zij in de drie maanden die ik hier woon nog nooit overlast hebben veroorzaakt. Ik heb meer last van het kaasfonduerestaurant onder mij, dat op de raarste tijden (afgelopen woensdag 5 uur 's nachts) luidruchtige feestjes organiseert.
Het schreeuwende meisje, dat het ijskoud moest hebben met alleen een shirt en blote armen, probeerde de jongen (haar vriendje?) rustig te houden. Dat was hij echter niet, hij rukte zich los van het meisje en samen met twee anderen rende hij terug naar de disco. Het leek wel een bestorming.
Een van de jongens probeerde een geparkeerde fiets los te rukken van het paaltje waaraan die vast stond. Hij stond klaar die richting uitsmijters te gooien. Het slot was lang, waardoor hij de fiets kon optillen, maar gooien kon hij hem niet. Gelukkig stond mijn fiets, die daar ook vaak staat, iets verderop. Een paar jongens slaagden er wel in minstens één ruit in te trappen.
Net toen ik wilde gaan slapen, arriveerde de politie: twee busjes en twee kleine auto's. Sommige herrieschoppers wilden ervandoor gaan, maar werden bij de kraag gegrepen. Vrij snel keerde de rust terug. Als ik langsloop zal ik vragen wat er aan de hand was.
Labels: Parijs
