Zuurkool met rookworst in de Marais
Een heerlijk avondje in de Marais gisteren. Zes Nederlanders, zuurkool met rookworst, banketstaaf, pepernoten, leuke cadeaus en fraaie gedichten: dankzij architect Jelle en fotografe Ilse ontbrak het nergens aan.
Collega-correspondent Marijn bewees het best te zijn geïntegreerd in de Franse samenleving door zeker een uur te laat te komen. En de directrice van het Institut Néerlandais, Rudi Wester, toonde trots hoe ze met een interview en fotoreportage in het maandblad Linda stond. Haar appartement is in het echt veel minder mooi, zo verzekerde ze.
Hoogtepunt was zonder twijfel het Sinterklaasspel, waarbij gedobbeld wordt om kleine cadeautjes. Om mysterieuze redenen belandden de cadeaus voortdurend bij Rudi, die Marijn uiteindelijk een set theeglazen schonk. Licht gênant was dat ik er na een ruilactie met alle door mijzelf aangeschafte cadeaus vandoor ging (twee bijzondere biertjes en een zakje chocolaatjes).
Over mijn echte cadeau ben ik zeer te spreken: het verzamelde werk van Georges Perec. Vooral La Disparition is bijzonder intrigerend: de auteur is erin geslaagd een boek van 250 bladzijden te schrijven zonder ook meer één keer de letter 'e' te gebruiken. Een Engelsman kreeg het bovendien voor elkaar het werk te vertalen, met dezelfde beperking.
De verboden 'moorkop' van gisteren bleek trouwens een 'negerzoen' te zijn. Als excuus heb ik dat Tête de nègre (zoals het in Le Figaro stond) redelijk het midden houdt tussen beide.
Collega-correspondent Marijn bewees het best te zijn geïntegreerd in de Franse samenleving door zeker een uur te laat te komen. En de directrice van het Institut Néerlandais, Rudi Wester, toonde trots hoe ze met een interview en fotoreportage in het maandblad Linda stond. Haar appartement is in het echt veel minder mooi, zo verzekerde ze.
Hoogtepunt was zonder twijfel het Sinterklaasspel, waarbij gedobbeld wordt om kleine cadeautjes. Om mysterieuze redenen belandden de cadeaus voortdurend bij Rudi, die Marijn uiteindelijk een set theeglazen schonk. Licht gênant was dat ik er na een ruilactie met alle door mijzelf aangeschafte cadeaus vandoor ging (twee bijzondere biertjes en een zakje chocolaatjes).
Over mijn echte cadeau ben ik zeer te spreken: het verzamelde werk van Georges Perec. Vooral La Disparition is bijzonder intrigerend: de auteur is erin geslaagd een boek van 250 bladzijden te schrijven zonder ook meer één keer de letter 'e' te gebruiken. Een Engelsman kreeg het bovendien voor elkaar het werk te vertalen, met dezelfde beperking.
De verboden 'moorkop' van gisteren bleek trouwens een 'negerzoen' te zijn. Als excuus heb ik dat Tête de nègre (zoals het in Le Figaro stond) redelijk het midden houdt tussen beide.
Relevante vraag inderdaad. Behalve mijn eigen cadeautjes heb ik er niets bij gewonnen, dus ik heb exact quitte gespeeld. Het waren wel verreweg de meest begerenswaardige cadeautjes, dus ik beschouw mezelf in ieder geval als morele winnaar.