Quatorze juillet: Chirac, vuurwerk en dansen bij de brandweer

Aangezien ik de president van Frankrijk niet wekelijks op de foto zet,
plaats ik hier nog een uitvergrote versie. Foto: Olivier van Beemen

Gisteren heb ik op één dag mijn complete quatorze juillet-achterstand weggewerkt. De voorgaande edities was ik toevallig net in Nederland of niet geïnspireerd genoeg overal te gaan kijken. Ik weet het niet precies meer.
In ieder geval is het gisteren helemaal goed gekomen. Ik schreef al over de militaire parade 's ochtends. Daarna heb ik het traditionele interview met Chirac gekeken, dit verhaal geschreven, even mijn gezicht laten zien op de Garden Party in de tuinen van het Elysée (ok, dat is een leugen, daar moet ik volgend jaar nog zien uitgenodigd te worden om het feest compleet te maken) om vervolgens 's avonds het vuurwerk te aanschouwen. Dat wordt afgestoken op de Champs de Mars, bij de Eiffeltoren. We zaten bij Invalides, met een redelijk uitzicht, hoewel het lage vuurwerk verborgen bleef. Tant pis.
Het sluitstuk was le bal des pompiers, het traditionele bal in de brandweerkazerne. We waren in de kazerne van Saint-Sulpice, waar een van de hipste brandweerfeesten van de stad schijnt plaats te vinden. Het bal kent een lange traditie, maar in de praktijk is het - in ieder geval in Parijs - gewoon een disco met dj en Engelstalige hitjes.
'En dat op de Franse nationale feestdag,' zei mijn Franse metgezel enigszins verontwaardigd. Ze had toch minstens een liedje van Edith Piaf verwacht. Volgende keer moet ik het in la province vieren, zei ze, buiten Parijs: daar is het nóg leuker...