Parijs toont passie voor de Olympische vlam
Trotse Chinees op Place de l'Hôtel de Ville in Parijs. Demonstranten op achtergrond pleiten voor vrijheid in Tibet. Foto: Olivier van BeemenLight the passion, share the dream. Over deel één van de slogan voor de Olympische Spelen in Peking hoeven de Chinezen zich in ieder geval geen zorgen te maken. Net als in Londen zondag wekte de fakkeltocht door Parijs gisteren de nodige passie op.
Liefst vier keer zag de organisatie zich genoodzaakt de fakkel 'om technische redenen' te doven. U zult inmiddels ook gehoord hebben dat een gedoofde fakkel niet betekent dat het Olympisch vuur uit is, zoals ik aanvankelijk dacht. Het Olympisch vuur rijdt in een beschermd voertuig mee. De vlam brandt dus altijd. Punt.
Ik had wegens andere verplichtingen pas om drie uur tijd richting het parcours te gaan en begaf me richting stadhuis, waar de optocht op dat moment zou moeten zijn. Burgemeester Bertrand Delanoë had een fraai spandoek opgehangen: Paris défend les droits de l'homme partout dans le monde. Heerlijk, Frankrijk kon de wereld weer eens ouderwets beschavingsles geven.
Van de fakkel (en vlam) ontbrak echter ieder spoor. Wel toonden Tibet-activisten zich verbolgen dat de CRS (Franse ME) hen verbood met hun vlag te zwaaien. Sterker nog: de vlaggen werden ingenomen. Het regende al snel termen als collabos en fachos.
Wat doe je als de vlam niet naar jou toekomt? Juist, dan ga jij naar de vlam. Zodoende fietste ik het parcours in tegenstelde richting. Langs Châtelet, het Louvre, Place de la Concorde... De vertraging door alle schermutselingen bleek enorm. Ik moest tot ver op de Champs-Elysées om bij vlam te komen.
Het schouwspel was voor de objectieve toeschouwer alleraardigst: een enorme politiemacht (deels op rolschaatsen en joggend) omringde een groepje verbouwereerde sporters. Langs de dranghekken renden de demonstranten mee. Libérez le Tibet, libérez le Tibet. Overal klonk bovendien boegeroep. Ze waren voor zover ik het kon zien veel talrijkers dan de enthousiastelingen, vrijwel uitsluitend Aziaten.
Frankrijk kan een handelsboycot van China tegemoet zien.
Liefst vier keer zag de organisatie zich genoodzaakt de fakkel 'om technische redenen' te doven. U zult inmiddels ook gehoord hebben dat een gedoofde fakkel niet betekent dat het Olympisch vuur uit is, zoals ik aanvankelijk dacht. Het Olympisch vuur rijdt in een beschermd voertuig mee. De vlam brandt dus altijd. Punt.
Ik had wegens andere verplichtingen pas om drie uur tijd richting het parcours te gaan en begaf me richting stadhuis, waar de optocht op dat moment zou moeten zijn. Burgemeester Bertrand Delanoë had een fraai spandoek opgehangen: Paris défend les droits de l'homme partout dans le monde. Heerlijk, Frankrijk kon de wereld weer eens ouderwets beschavingsles geven.
Van de fakkel (en vlam) ontbrak echter ieder spoor. Wel toonden Tibet-activisten zich verbolgen dat de CRS (Franse ME) hen verbood met hun vlag te zwaaien. Sterker nog: de vlaggen werden ingenomen. Het regende al snel termen als collabos en fachos.
Wat doe je als de vlam niet naar jou toekomt? Juist, dan ga jij naar de vlam. Zodoende fietste ik het parcours in tegenstelde richting. Langs Châtelet, het Louvre, Place de la Concorde... De vertraging door alle schermutselingen bleek enorm. Ik moest tot ver op de Champs-Elysées om bij vlam te komen.
Het schouwspel was voor de objectieve toeschouwer alleraardigst: een enorme politiemacht (deels op rolschaatsen en joggend) omringde een groepje verbouwereerde sporters. Langs de dranghekken renden de demonstranten mee. Libérez le Tibet, libérez le Tibet. Overal klonk bovendien boegeroep. Ze waren voor zover ik het kon zien veel talrijkers dan de enthousiastelingen, vrijwel uitsluitend Aziaten.
Frankrijk kan een handelsboycot van China tegemoet zien.
Labels: Champs-Elysées, demonstraties, Parijs, sport
Sorry dat ik in mijn reacties eigenlijk alleen maar op technische zaken wijs, maar je mag ze natuurlijk altijd verwijderen als je het hebt verholpen.
Ik kwam enkele minuten vast te zitten in deze zin:
"U zult inmiddels ook gehoord hebben dat dat iets anders dan de Olympisch vlam, zoals ik aanvankelijk (ook) dacht. Het blijkt dat die in een beschermd voertuig meerijdt. De vlam brandt altijd. Punt."
Verder een erg aardig stukje!
Ik was zeer blij het verslag te lezen want helaas ben ik voor een tijdje niet in het bruisende Parijs. Ik stel me alleen de vraag af of de woordkeuze van Delanoë ivm de mensenrechten (droits de l’homme) wel gepast was. Het gaat in Tibet immers om een bezetting, aanvallen tegen een welbepaalde bevolkingsgroep. Het gaat dus volgens mij om een schending van universele waarden die men kan plaatsen onder de noemer van rechten van de mensheid (droits de l’humanité), rechten die gemeen zijn aan iedereen die het menselijke genoom in zich draagt. Al is dat voor sommigen misschien ook een beschavingsdiscours ;) en het debat rond het internationaal strafhof zou hen ook gelijk geven. Enfin, tx voor de leuke post!
Dat was inderdaad niet de best geformuleerde zin op dit blog. Ik heb gepoogd het iets duidelijker te maken.
Commentaar dat helpt de inhoud te verbeteren stel ik zeer op prijs. Twijfel dus nooit me te wijzen op tikfouten, spelfouten (er heeft ooit een dt-fout op het blog gestaan, bijzonder gênant) of lelijke zinnen.