Met Airbus A380 de Atlantische Oceaan over

New York vanuit de A380, met op achtergrond Manhattan. Foto: Olivier van Beemen

Als een van de schaarse journalisten mocht ik mee op vlucht LH8940: de eerste Transatlantische vlucht van de A380 van Airbus, van Frankfurt naar New York, uitgevoerd door de Duitse maatschappij Lufthansa. Zondagmiddag moest ik al van Charles de Gaulle naar Frankfurt, omdat we gisteren om negen uur 's ochtends vertrokken. Bij aankomst zagen we de A380, het grootste passagiersvliegtuig ter wereld, al staan. Het toestel torende hoog boven de andere vliegtuigen uit.
De ontvangst maandagmorgen was hartelijk, met verse jus en champagne. Er was wat te vieren. Aan boord bleek ik tot mijn eigen verrassing businessclass te zitten, wat me nooit eerder is overkomen. Alles was in het werk gesteld om de journalist een mooi verhaal te laten schrijven...
Wat een ruimte. Vaak moet ik mijn lange benen ergens weg zien te proppen, nu wist ik van gekkigheid bijna niet wat te doen met de meter voor me. De stoel kon bijna helemaal plat, waardoor ik ook nog een klein uurtje heb bijgeslapen.
Ik had mazzel met mijn buurman, Ian Lucas, een Britse volksvertegenwoordiger uit een kiesdistrict in Wales, waar veel mensen werken bij de nabijgelegen Airbusfabriek van Broughton. 'We made the wings', zei zijn buurman, ook wat betreft kiesdistrict, Chris Ruane trots, eveneens parlementariër uit Wales. Beiden zijn ze Labour, waarbij Ruane Tony Blair nog wel ondersteunt en Lucas dat heeft opgegeven. Ik bleek naast de grappenmakers van het vliegtuig te zitten.
Uiteindelijk nodigden ze me uit eens langs te komen bij een sessie waarin Tony Blair door het parlement zou worden ondervraagd, en waarbij de Tories en Labour elkaar op traditionele wijze zouden uitjouwen. Ruane geldt daarin naar eigen zeggen als specialist. Daarna zouden we een pint gaan drinken op de goede terugkeer. Als ik nog tijd heb, de komende weken...
De tijd ging snel daar boven de oceaan, terwijl de champagne rijkelijk bleef vloeien. Zelf hield ik het na één glaasje voor gezien. Na een korte nacht voelde ik me niet opperbest en het zou nog een lange dag (24 uur) worden met het tijdsverschil.
Op John F. Kennedy Airport was de ontvangst indrukwekkend, met drie helikopter, veels zwaailichten en tientallen fotografen en cameramannen die op ons af kwamen rennen. De A380 was tot mijn verrassing en die van veel reisgenoten groot nieuws in Amerika. Big wordt daar natuurlijk bij uitstek gewaardeerd en nu had een stel Europese vliegtuigbouwers een toestel gebouwd dat de eigen Boeing 747 in één klap in een dwerg veranderde.
Hoe diep Airbus in de buidel heeft moeten tasten om de A380 naast een Boeing 747 van Korean Air te mogen inparkeren, vermeldde de persmap niet. Het was een mooi gezicht. Daarna volgde de eerste Amerikaanse persconferentie die ik ooit meemaakte: een gekkenhuis. Na een halfuurtje besloot ik dat het niet zoveel toevoegde, en nam ik de Airtrain en de metro naar mijn hotel. Quelle aventure.