Wat een rit, zegt de grommende taxichauffeur

Vrijdagnacht. Tegen mijn gebruik in neem ik een taxi. Het is geen lange rit, ongeveer drie kilometer, maar mijn fiets heb ik niet bij me en ik heb geen zin om te lopen. Wijselijk besluit ik in te stappen alvorens de bestemming te vertellen.

Eenmaal op de achterbank - ga in een Parijse taxi nooit voorin zitten - vertel ik de chauffeur waar het heen moet. Hij kijkt wat ongelovig. Quelle course, zegt hij hoofdschuddend. Wat een rit!
Grommend rijdt hij de goede kant op. De hele weg zucht en steunt hij. Ik moet me duidelijk zeer schuldig voelen dat ik van zijn dienst gebruik maak.
Vlakbij de bestemming is een taxistandplaats. Hij zou mij daar af kunnen zetten, maar deze man laat ik graag dertig meter de straat inrijden.
De ritprijs is 5,80 euro, wat niet veel geld is. In Amsterdam neem je daarvoor niet eens plaats in een taxi en loopt de meter door alsof je benzine tankt.
Het lage bedrag valt mij aan te rekenen, te horen aan de toon waarmee hij het aankondigt. Ik zeg dat hij waarschijnlijk meer zou verdienen door fooien als hij wat aardiger zou doen tegen klanten.
Fooien wil hij niet. 'Door de hoge benzineprijs rijd ik met verlies'. Rijk zal hij inderdaad niet worden als hij de hele nacht dergelijke tochtjes maakt, maar dat hij verlies maakt, lijkt me ook weer overdreven. Ik besluit niet in discussie te gaan.

Taxi in nachtelijk Parijs. Foto: Phil P