Je vous souhaite une bonne journée
Nadat ik woensdag tijdens een geslaagd etentje bij Nederlandse vrienden behalve een verrukkelijke tonijn de belangwekkende kennis tot me genomen had dat oud-premier Dries van Agt stilstaand op zijn fiets zijn evenwicht kan bewaren, dacht ik gisteren: wat van Agt kan, kan ik ook.Wachtend voor een stoplicht op de Rue Saint-Honoré hield ik het best een tijdje vol. Helaas, na pakweg een halve minuut hefitge stuurbewegingen moest ik mijn linkervoet op de grond zetten. Vrijwel tegelijkertijd voelde ik een hand op mijn schouder. Een collega-fietser die respect betuigde voor het vertoonde?
Neen, de lange arm der wet. Ik stond namelijk te wachten na het zebrapad van de voetgangers en had daarmee het rode stoplicht genegeerd. En bovendien was ik enkele honderden meters eerder ook al door rood gereden.
'Papieren alstublieft'. Oeps, ik heb nooit meer een ID-kaart aangevraagd sinds de hardhandige beroving in de banlieue vorig najaar, had geen paspoort op zak en kon me dus formeel niet identificeren, wat net als in Nederland op zich al strafbaar is. Op naar het bureau dus, zei de agent.
Wel had ik mijn officiële perskaart bij me, uitgegeven door het ministerie van Buitenlandse Zaken. Toen ik die toonde, sprak de agent de mysterieuze woorden: Ça ne va pas arranger les choses.
Wat bedoelde hij? Dat ik niet moest denken als persmuskiet vrijuit te gaan. Dat ze me extra hard aan zouden pakken? Dat het geen geldige ID is (hetgeen waar is). Ik moest mijn fiets voor de apotheek staan en mijn zakken legen. Mijn nationaliteit was vastgesteld en logische vraag was nu of ik geen substances illicites bij me had.
Die had ik gelukkig voor één keer thuisgelaten, dus er viel me verder weinig te verwijten. Nu ging de agent me uitleggen welk risico ik zelf nam en vooral welk gevaar ik was voor hem en de Franse samenleving. Híj had geen zin om mij straks op te moeten ruimen als ik onder een auto lag, wat dan ook nog eens zou gebeuren op zíjn belastingcenten.
Een vrouwelijke agente was er inmiddels bij komen staan. Twee anderen keken toe vanuit de auto. De man bleef het woord voeren. Ik kon de boete direct pinnen en betalen. Twee rode lichten genegeerd à 90 euro: 180 euro. Het eerste stoplicht, dat ik me om eerlijk te zijn nauwelijks herinnerde, kon ik moeilijk aanvechten: 'Ik zat met mijn hoofd in de wolken', probeerde ik nog wel. 'Je fietst met je hoofd op de schouders', was het gevatte antwoord.
De tweede 90 euro vond ik echter onrechtvaardig. Ik stond juist te wachten. Ok, misschien na het zebrapad, maar ik wachtte echt tot het groen zou worden.
'En waarom zette u uw benen dan niet op de grond?', vroeg de agent. Tja, kom dan maar eens met Dries van Agt aanzetten. Ik: 'Het was een spelletje dat ik vaker speel voor het stoplicht.' Agent: 'In Frankrijk spelen we geen spelletjes voor het stoplicht'.
Ai, daar was nauwelijks een speld tussen te krijgen. De moed zakte me in de schoenen. 180 euro: mijn verhaal waarmee ik gisteren bezig was over (het gebrek aan) voetbalbeleving in Frankrijk, zou me op die manier nog maar weinig opleveren...
Toen sprak de agent de enige vriendelijke woorden in ons gesprek. Je vous souhaite une bonne journée, Monsieur. En hij liep terug naar de politiewagen. Geen politiebureau, geen bon, geen pinautomaat, zelfs geen naam genoteerd. Naast elkaar stonden we te wachten voor het stoplicht. Ik hield beide benen aan de grond en stond geen centimeter op het zebrapad.
Was het toch mijn perskaart?
Wat bedoelde hij? Dat ik niet moest denken als persmuskiet vrijuit te gaan. Dat ze me extra hard aan zouden pakken? Dat het geen geldige ID is (hetgeen waar is). Ik moest mijn fiets voor de apotheek staan en mijn zakken legen. Mijn nationaliteit was vastgesteld en logische vraag was nu of ik geen substances illicites bij me had.
Die had ik gelukkig voor één keer thuisgelaten, dus er viel me verder weinig te verwijten. Nu ging de agent me uitleggen welk risico ik zelf nam en vooral welk gevaar ik was voor hem en de Franse samenleving. Híj had geen zin om mij straks op te moeten ruimen als ik onder een auto lag, wat dan ook nog eens zou gebeuren op zíjn belastingcenten.
Een vrouwelijke agente was er inmiddels bij komen staan. Twee anderen keken toe vanuit de auto. De man bleef het woord voeren. Ik kon de boete direct pinnen en betalen. Twee rode lichten genegeerd à 90 euro: 180 euro. Het eerste stoplicht, dat ik me om eerlijk te zijn nauwelijks herinnerde, kon ik moeilijk aanvechten: 'Ik zat met mijn hoofd in de wolken', probeerde ik nog wel. 'Je fietst met je hoofd op de schouders', was het gevatte antwoord.
De tweede 90 euro vond ik echter onrechtvaardig. Ik stond juist te wachten. Ok, misschien na het zebrapad, maar ik wachtte echt tot het groen zou worden.
'En waarom zette u uw benen dan niet op de grond?', vroeg de agent. Tja, kom dan maar eens met Dries van Agt aanzetten. Ik: 'Het was een spelletje dat ik vaker speel voor het stoplicht.' Agent: 'In Frankrijk spelen we geen spelletjes voor het stoplicht'.
Ai, daar was nauwelijks een speld tussen te krijgen. De moed zakte me in de schoenen. 180 euro: mijn verhaal waarmee ik gisteren bezig was over (het gebrek aan) voetbalbeleving in Frankrijk, zou me op die manier nog maar weinig opleveren...
Toen sprak de agent de enige vriendelijke woorden in ons gesprek. Je vous souhaite une bonne journée, Monsieur. En hij liep terug naar de politiewagen. Geen politiebureau, geen bon, geen pinautomaat, zelfs geen naam genoteerd. Naast elkaar stonden we te wachten voor het stoplicht. Ik hield beide benen aan de grond en stond geen centimeter op het zebrapad.
Was het toch mijn perskaart?
Foto: le niners
Heet dat niet een sur-place? Dat doen baanwielrenners geloof ik ook om taktische redenen net voor een sprint.
Ik ga er de komende tijd nog eens op letten maar ik denk dat het een mannending is, sur place, met een hoog Kees-de-Jongen-gehalte. Dames zien geen uitdaging dacht ik in het stilstaan. Bij een stoplicht is het de kunst om stil te staan tot het groen wordt.
Al kost je dat in Parijs dus soms een bekeuring...
Mooi verhaal. Elke flic, van welke nationaliteit dan ook, weet dat je zulke evenwichtsuitdagingen alleen aangaat als je aan jezelf wilt bewijzen dat je niet dronken bent (wat je natuurlijk wel moet zijn om te willen bewijzen dat je het niet bent..). Enkele seconden zwabberen met opgetrokken voeten lijken dan al snel een halve minuut of meer en een rood licht wordt licht over het hoofd gezien. Natuurlijk houd je zoiemand even staande om poolshoogte te nemen. En als er niets ernstigs aan de hand lijkt te zijn laat je hem natuurlijk nog wel even flink schrikken. Want zelfs voor een succesvol journalist zonder woonlasten (want dakloos), zonder kosten voor eten en drinken (want dat scharrelt-ie bij elkaar bij vrienden) en zonder autokosten (want geen rijbewijs) is 180 euro natuurlijk tòch een behoorlijk bedrag. Logisch dat hem dan even de moed in zijn hollandse maat 45 zakt.
Toen ik eens op een roestig fietsie, met aan het stuur voor zo'n 180 euro aan boodschappen in evenzoveel carrefourzakjes, door rood sjeeste en aansluitend over de verkeerde weghelft van de kruising zwabberde, werd ik ook aangehouden. Het hoofd van de dienstdoende gendarme vloog echter naar de hoogste wolk bij het zien van mijn allerliefste en meest onschuldige glimlach, die ik speciaal voor die gelegenheid binnen een honderdste seconde tevoorschijn toverde. Na mijn uitleg, dat ik nauwelijks kon stoppen met zo'n vracht aan het stuur, kwam de beste man tot de conclusie dat deze, volgens hem volstrekt waanzinnige zelfmoordpoging, gelukkig goed was afgelopen. L. de Funes concludeerde vervolgens dat er gelukkig geen dode was gevallen. Daar was ik ook blij mee.
Een vette knipoog en de woorden 'Mademoiselle, fiets maar snel door voordat de diepvriesartikelen de tasjes uitsmelten', maakten mij nog blijer.
De enige die daarna nog stond te smelten was de beste man zelf.
Daar zat ik echter niet mee. Hij had toch niet in het krappe vriesvakje gepast.
De uitslag 1-0 in mijn voordeel.
Zo zie je maar: "stilstand"( in het verkeer) is achteruitgang. Vooral in je portemonnaie ;-)