No time for losers

Eeuwige roem en een koffie, un demi of glas wijn staan op het spel bij de wekelijkse fotoquiz. Parijsblogicoon François vond het terecht tijd worden zijn prijs eens op te eisen en doet exclusief verslag op Parijsblog.

Parijs - Het begon op 21 januari 2006: de raadplaat op dit weblog. Een foto van de toren van het Gare de Lyon die door een anonieme inzender werd geraden. De Correspondent, die het format van de raadplaat overnam van collega-blogger Sébastien, nam even de tijd een passende prijs te bedenken voor degene die de foto zou raden. Het werd drank. "Na lang intern beraad is besloten dat de prijs een kop koffie, een biertje of een glas wijn is, in gezelschap van uw aller favoriete Frankrijkcorrespondent. Enige voorwaarde is dat dit festijn plaatsvindt in Parijs en niet in tenten als Maxim's."
We zijn inmiddels bij raadplaat 68. Er zijn tradities ontstaan. Simone, Vaee of Carl weten vaak het juiste antwoord. Een verhuizing van de Correspondent leidt onvermijdelijk tot een te raden uitzicht uit het correspondentiële werkraam. Soms ontstaan er discussies over van alles en nog wat naar aanleiding van de foto. Wie echt geen idee heeft verzint er gewoon van alles bij, zoals St. Oublié sur Saispasoù, een obscuur dorpje dat Carl in het leven heeft geroepen.
Er zijn zelfs vervang-raadplaten geweest tijdens vakanties van de Correspondent. Zo raadde ik mijn eerste foto: de naam op de luifel van een restaurant leidde me met 2 Google-klikken naar het juiste antwoord. Geen kunst dus.
Maar na 3 echte overwinningen vond ik het meer dan tijd om mijn laureaat te verzilveren. En zo werd de afspraak gemaakt. Niet in mijn gebruikelijke Parijse hang-out als Fouquet’s, de bar van het Meurice of de Ritz, want die vallen buiten de richtlijnen. Het zou de Rhumerie op de Bd St Germain worden.
Sarkozy en zijn Sarkozysme zorgden er bijna voor dat de afspraak onmogelijk werd. Zoals Mongin en Foessel al in het intellectuele tijdschrift Esprit schreven: "in het Sarkozysme sta je er op kritieke momenten altijd alleen voor". De Correspondent zat met een heftige deadline voor zijn Elsevier-verhaal over Sarko urenlang achter zijn Mac en ik dreigde alleen te zitten bij de cérémonie protocolaire.
Hoewel: bij het maken van de afspraak was ook raadplaatrader en topfotograaf Emile betrokken. Hij heeft in recente tijden enkele keren het juiste antwoord gegeven en was zo aardig bij deze gelegenheid aanwezig te zijn. Zo trof ik de helden van respectievelijk woord en beeld aan één terrastafel.
De oorspronkelijke locatie, de Rhumerie, bleek vanwege de tijd niet haalbaar, dus het werd le Dôme in de Marais. Na een korte toespraak van de Correspondent gericht tot 2 stralende laureaten was het tijd voor het officiële moment: la remise met een toast met bier en cola (ik wilde de Correspondent niet op kosten jagen) bezegelt het officiële raadplaatwinnaarsschap van Emile en mijzelf. Voor een kort moment veranderde Le Dôme in het Holland Heinekenhuis. Twee overwinnaars en de uitreiker van de prijzen, in de felle avondzon in Parijs. Geen spoor echter van Erica Terpstra.
Parijsblog mag dan soms een bananenrepubliek zijn, er is hier ook gerechtigheid.