DSK: de Franse Ruud Lubbers?

Dominique Strauss-Kahn (DSK) heeft zich weten te handhaven aan de top van het IMF, na een one night stand met een Hongaarse medewerkster. Zowel links als rechts in Frankrijk is opgelucht. Lees hier het portret dat ik op de dag af een jaar geleden schreef voor Elsevier.

Dominique Strauss Kahn (DSK). Foto: Le Jhe

Sociaal-democraat en charmeur

[kader] Dominique Strauss-Kahn is de nieuwe voorzitter van het IMF in Washington. Hij werd op 25 april 1949 geboren in Neuilly-sur-Seine, een rijke voorstad van Parijs. Tussen 1997 en 1999 was hij minister van Financiën in de linkse regering van Lionel Jospin, waar hij vertrok vanwege zijn betrokkenheid bij een schandaal. Hij werd ontslagen van strafvervolging. Dit voorjaar hoopte hij president te worden van Frankrijk, maar Ségolène Royal versloeg hem in de socialistische voorverkiezing. Na twee mislukte huwelijken is hij getrouwd met een ex-journaliste van de zender TF1. Uit eerdere verbintenissen hebben ze samen zes kinderen.

Heeft Nicolas Sarkozy zijn linkse rivaal Dominique Strauss-Kahn (DSK) naar het Internationaal Monetair Fonds in Washington weggepromoveerd omdat de huidige Franse president ‘de tweede keus’ was van een jongere schrijfster? Of om een toekomstige concurrent uit te schakelen? Het zijn theorieën die opgeld doen in de Parijse elites en die hun weg naar de serieuze media hebben gevonden.
Het zit zo: de gerenommeerde (toneel)schrijfster Yasmina Reza heeft toenmalig kandidaat Sarkozy tijdens zijn campagne maandenlang van nabij mogen volgen. Maar, zo schrijft ze in L’aube, le soir ou la nuit, ‘G.’, die dezelfde ambitie koestert, is de eigenlijke bron van inspiratie voor haar boek. G. is volgens de geruchten niemand minder dan Strauss-Kahn. Het werk voert al wekenlang de Franse bestsellerlijsten aan.
Wat ook precies de inhoud moge zijn van de relatie tussen Reza en beide politici, DSK vertrekt op voordracht van Sarkozy naar het IMF, de VN-organisatie die wereldwijd economische groei bevordert en kan bijspringen wanneer een land in grote financiële problemen geraakt.
Hij wil daar grondige hervormingen doorvoeren en heeft min of meer beloofd zijn termijn van vijf jaar uit te zitten, waardoor deelname aan de Franse presidentsverkiezingen van 2012 onmogelijk zou zijn. Dat betekent een geduchte concurrent minder voor een eventuele tweede termijn van Sarkozy.
Ook al is de steun van Sarkozy wellicht niet zonder bijbedoelingen, voor Strauss-Kahn is het al weer een tijdje geleden dat hij zo’n glorieus mandaat had. Sinds hij in 1999 aftrad als minister van Financiën en Economische Zaken, won hij bij de verkiezingen telkens zijn zetel in het parlement en is hij wethouder van de arme Parijse voorstad Sarcelles, maar daar houdt het mee op.
Traumatisch was zijn poging president van Frankrijk te worden. Lange tijd twijfelde DSK of hij zich kandidaat zou stellen voor het hoogste ambt, omdat hij vermoedde dat zijn joodse afkomst een handicap zou zijn. Die vrees overwon hij. De voorverkiezing van vorig jaar voor de presidentskandidatuur binnen de Socialistische Partij (PS) verloor hij echter met 21 procent van de stemmen, drie keer minder dan winnares Ségolène Royal.
Veel socialisten vinden hem te gematigd, omdat hij de sociaal-democratische stroming binnen de partij vertegenwoordigt, die tracht de partij te veranderen in een moderne middenpartij zoals de PvdA in Nederland of Labour in het Verenigd Koninkrijk. ‘De klassenstrijd is nu toch echt voorbij,’ vindt hij. Te rechts, vinden veel Franse socialisten.
Met enige tegenzin sloot DSK zich aan bij de campagne van Royal, waarschijnlijk in de hoop premier te worden als zij zou winnen. Ze vernederde hem door hem te negeren tijdens een bijeenkomst waar hij de zaal voor haar had opgewarmd. Uiteindelijk bleek het alsnog vergeefs: Royal verloor van Sarkozy.
Tien jaar geleden leek het hem allemaal voor de wind te gaan. Strauss-Kahn gold als een van populairste leden van het kabinet van Lionel Jospin, waarin hij minister was van Financiën en Economische Zaken. Hij was de man achter de – toen nog – populaire werkweek van 35 uur, creëerde 300.000 gesubsidieerde jongerenbanen en de werkloosheid daalde met twee miljoen, mede geholpen door economische voorspoed. Tegelijkertijd onderging Frankrijk een tot dan toe ongekende privatiseringsgolf van staatsbedrijven.
Hij was populair op links, ook bij de communisten, maar genoot eveneens respect op rechts en verwierf internationaal aanzien. Buitenlandse media als Financial Times prezen hem voor de manier waarop hij Frankrijk de euro binnenloodste. Ook onderscheidde hij zich polyglot: hij spreekt Engels, Spaans en Duits.
Aan al het goede komt een eind. Voor DSK kwam dat vrij abrupt, in 1999, toen zijn naam in verband werd gebracht met een financieel schandaal. Hij nam ontslag, naar eigen zeggen om zich beter te kunnen voorbereiden op zijn verweer en om de regering van Jospin niet in diskrediet te brengen. Uiteindelijk werd hij ontslagen van rechtsvervolging.
Privé leidt DSK ook een vrij turbulent leven. Hij bevindt zich in zijn derde huwelijk, met de rijke voormalige tv-journaliste Anne Sinclair, die hem financieel steunde in zijn campagne. Samen bezitten ze een fraaie villa in het Marokkaanse Marrakech. Het leverde hem het etiket ‘kaviaarlinks’ op.
In Frankrijk lijken liefdesrelaties tussen mannelijke politici en vrouwelijke journalisten overigens een heuse trend. Ook de kopstukken Chirac, Sarkozy, Hollande, Kouchner en Borloo hebben of hadden al dan niet officiële verhoudingen met journalistes.
Ook als de geruchten rond Reza en haar G. onzin blijken te zijn, staat de reputatie van DSK als flirter recht overeind. Een journalist van Libération schreef zelfs dat zijn vrijpostige omgangsmanier met vrouwen nog wel eens tot problemen in Washington zouden kunnen leiden. De Franse Ruud Lubbers?