Aasgier zonder vast adres

De dakloze man tegenover het terras waar ik een biertje drink, oogt kalm. In kleermakerszit is hij op de stoep neergestreken. Hij is wat dik gekleed voor de zonnige zaterdagmiddag. Vrijwillige bijdragen zal hij waarschijnlijk niet weigeren, maar voor actief bedelen vindt hij het te warm, denk ik zo. Hippe jongens passeren, zoals je die alleen in de Marais ziet, een brommer scheurt voorbij om een sushibestelling op tijd af te leveren, en uit toeristenmonden klinken de meest exotische talen. Hij neemt geen aanstoot aan de wereld en de wereld niet aan hem.
Maar dan. Enkele gasten maken aanstalten hun tafel op het terras te verlaten en laten daarbij een nagenoeg vol glas bier achter. Het terras hoort bij een pub, waar pints (halve liters) de norm zijn. De Sans Domicile Fixe (ook dit is een vooroordeel: de goede man zou heel goed een vast adres kunnen hebben) komt tot leven, snelt naar het terras en pakt het glas. In één teug drinkt hij de 45 resterende centiliters op, waarbij hij ook het nodige over zijn baard giet. Nog voor de barman de glazen opruimt, is het glas leeg en zit de man weer keurig op zijn plek. Alsof er niets gebeurd is. Uit zijn ogen lijkt iets meer geluk te stralen.

Een Franse dakloze. Foto: petergraphic31