Rampjournalist op Roissy Charles de Gaulle

Terminal 2E op luchthaven Charles de Gaulle, waar AF 447 had moeten landen. Foto: Tom Mascardo

Dit bericht begon ik gisterochtend te schrijven, maar ik had geen tijd om het af te maken.

Een rampjournalist is anders dan een ramptoerist. Dankzij rampjournalisten, die de ramp via de media doorgeven aan ramptoeristen, daalt het aantal van de tweede groep. Veel mensen vinden ramptoerisme verwerpelijk. Rampjournalistiek zou je derhalve als een nobele bezigheid kunnen zien.

Zondag was ik rampjournalist. Ik nam de RER-trein naar de luchthaven Roissy - Charles de Gaulle om verslag te doen van, zo vroeg de redactie in Den Haag, 'de angst en vertwijfeling' die ik daar ongetwijfeld aan zou treffen na de vermissing van de Airbus A330 van Air France, vlucht AF 447 van Rio de Janeiro naar Parijs. Op de luchthaven was zeker een honderdtal collega's. Ik vond de angst en vertwijfeling: een groot deel van de pers (inclusief ikzelf) was bang geen verhaal te kunnen maken en we hadden geen idee wat er aan de hand was.
Uiteraard heb ik begrip voor het gegeven dat de familie en vrienden van de vermiste passagiers werden afgeschermd van de pers. Ik had hen ook niet willen vragen 'hoe ze zich voelden over het gegeven dat de kans groot is dat hun naasten zijn neergestort in de oceaan', maar ik had het crisiscentrum - om professionele redenen - wel van binnen willen zien. Na een halfuurtje op de luchthaven keerde ik maar weer terug naar Parijs, om het nieuws via tv en internet te volgen, waar ik sneller op de hoogte werd gebracht dan ter plaatse.