Nieuwe film: anderhalf uur in de huid van Jacques Chirac
Gisterenavond was ik bij de voorpremière van Dans la peau de Jacques Chirac, een docu-fiction van Karl Zéro en Michel Royer, met historische beelden van de Franse president. Dat festijn vond plaats in MK2 Quai de Seine, toevallig mijn favoriete bioscoop, in aanwezigheid van de makers.
De beelden worden aan elkaar gepraat door Didier Gustin, die de stem van Chirac perfect imiteert. Chirac heeft volgens de makers aan het eind van zijn carrière besloten eerlijk te zijn.
De nadruk ligt - uiteraard - op de talrijke tegenspraken van Chirac tijdens zijn veertigjarige politieke carrière. 'Alleen zotten veranderen niet gedachten,' zegt imitatie-Chirac, waarop de historische beelden tonen hoe hij als premier midden jaren zeventig zegt: 'Een echte politicus neemt geen ontslag'. En een jaartje later: 'Ik heb besloten mijn ontslag aan te bieden aan de president.'
Midden jaren tachtig: 'Ik ben tegen de uitbreiding van de vrije Europese markt en dus tegen de toetreding van Spanje in Europa.' Nu: 'Europese uitbreiding is van groot belang en Turkije hoort daar zeker bij.' Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.
Het leuke van Chirac is, vonden ook de makers, dat je niet hoeft te overdrijven om grappig te zijn. Ze gaven hun film ook de terechte ondertitel Quand la réalité dépasse la fiction: als de werkelijkheid verder gaat dan fictie.
Terecht merkten ze ook op dat je ondanks alles toch een soort sympathie voelt voor de soms wat onhandige bon vivant Chirac. Hij struikelt als hij triomferend een podium betreedt, hij gooit zijn glas om tijdens een partijtoespraak. Hij is net als wij eigenlijk. Zijn verkiezingsoverwinningen zijn voor een groot deel aan die herkenbaarheid te danken.
Karl Zéro, die de teksten bedacht, heeft een fraai werk geleverd, maar bleek tijdens zijn praatje na de film even ongrappig als tijdens de schaarse keren dat ik zijn programma Le vrai journal zag op Canal+. Daar is hij overigens onlangs ontslagen, naar eigen zeggen omdat hij te kritisch was.
<
De beelden worden aan elkaar gepraat door Didier Gustin, die de stem van Chirac perfect imiteert. Chirac heeft volgens de makers aan het eind van zijn carrière besloten eerlijk te zijn.
De nadruk ligt - uiteraard - op de talrijke tegenspraken van Chirac tijdens zijn veertigjarige politieke carrière. 'Alleen zotten veranderen niet gedachten,' zegt imitatie-Chirac, waarop de historische beelden tonen hoe hij als premier midden jaren zeventig zegt: 'Een echte politicus neemt geen ontslag'. En een jaartje later: 'Ik heb besloten mijn ontslag aan te bieden aan de president.'
Midden jaren tachtig: 'Ik ben tegen de uitbreiding van de vrije Europese markt en dus tegen de toetreding van Spanje in Europa.' Nu: 'Europese uitbreiding is van groot belang en Turkije hoort daar zeker bij.' Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.
Het leuke van Chirac is, vonden ook de makers, dat je niet hoeft te overdrijven om grappig te zijn. Ze gaven hun film ook de terechte ondertitel Quand la réalité dépasse la fiction: als de werkelijkheid verder gaat dan fictie.
Terecht merkten ze ook op dat je ondanks alles toch een soort sympathie voelt voor de soms wat onhandige bon vivant Chirac. Hij struikelt als hij triomferend een podium betreedt, hij gooit zijn glas om tijdens een partijtoespraak. Hij is net als wij eigenlijk. Zijn verkiezingsoverwinningen zijn voor een groot deel aan die herkenbaarheid te danken.
Karl Zéro, die de teksten bedacht, heeft een fraai werk geleverd, maar bleek tijdens zijn praatje na de film even ongrappig als tijdens de schaarse keren dat ik zijn programma Le vrai journal zag op Canal+. Daar is hij overigens onlangs ontslagen, naar eigen zeggen omdat hij te kritisch was.
<
Labels: cinema
