Bestrijdingsmiddel tegen daklozen

Claude Monet, Pont d'Argenteuil (1874), Musée d'Orsay in Parijs

Maandag was ik in Argenteuil, een plaats die ooit vooral bekend was van een schilderij van Claude Monet, Pont d'Argenteuil. Nu is de voorstad van Parijs onlosmakelijk verbonden met de term 'racaille', gespuis, omdat toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Nicolas Sarkozy er tijdens een nachtelijk bezoek in 2005 zei dat hij de buurt daarvan zou verlossen. De wijk Val d'Argent heeft de reputatie als een van Frankrijks beruchtste getto's, waar sommige politici een bezoek brachten louter en alleen om te laten zien dat ze dat durfden. Sarkozy daarentegen, die beloofd had terug te keren, kwam niet meer.

Dominique, Sylvie en Tahar bij het winkelcentrum Côté Seine in Argenteuil

De rechtse burgemeester van het plaatsje, George Mothron (UMP), heeft er genoeg van. 'Onze stad is geen dierentuin', is een van zijn slogans. Hij is bezig om zijn stad leefbaarder te maken.

Behalve Val d'Argent, waar duizenden mensen in belabberde omstandigheden wonen, is een groepje stinkende daklozen in een overdekt hoekje van het winkelcentrum Côté Seine, hem een doorn in het oog.
Het spelen van klassieke muziek om hen te verjagen, dat in een aantal steden schijnt te werken, was geen optie: ze bevinden zich aan de buitenzijde van het complex, waar het wat vreemd zou zijn muziek te spelen.
De gemeente moet toen gedacht hebben: we bestrijden hen met eigen middelen. Ze bestelde een soort bestrijdingsmiddel, Malodore (slechte geur), dat de reinigingsdienst op hun leefplek moest spuiten. Dat zou verder ongevaarlijk zijn. De versie van de betrokken daklozen die ik sprak in Argenteuil, was iets anders. Het middeltje leidt volgens hen tot braakpartijen en dagenlange ziekte.
Veel bewoners zijn verontwaardigd. 'Daklozen zijn geen kakkerlakken,' vertelde iemand me in het winkelcentrum. Lees het volledige verhaal vandaag in de GPD-kranten, waaronder het Nederlands Dagblad.