Iedereen kan minister worden
De lijst van bewindslieden die ik interviewde is niet bijster indrukwekkend. De grootste vissen waren premier Alain Juppé (kleine lettertjes*) en minister van Financiën Christine Lagarde (kleine lettertjes*). Met beiden had ik een exclusief interview van ruim een half uur. Verder sprak ik kort met Ben Bot, Maxime Verhagen en Frans Timmermans en zat ik een gezellige busreis naast Ella Vogelaar. En ik stelde, toen ik nog maar net begonnen was, in Parijs tijdens een persconferentie op de Quai d'Orsay een vraag aan toenmalig minister van BuZa Dominique de Villepin. Er was die persco slechts tijd voor drie vragen en ik slaagde erin een te stellen, wat ik best cool vond. Ik kreeg bovendien een standje van de toenmalige ambassadeur, omdat ik van hem niet mocht vragen naar de stand van zaken op het gebied van het drugsbeleid. Dat was volgens hem namelijk geen issue meer. Laat ik verder vooral de Roemeense staatssecretaris van Francofonie niet vergeten (die bestaat), Cristian Preda, van wie ik zelfs het mobiele nummer heb.De afgelopen week heb ik de lijst aanzienlijk uitgebreid, namelijk met een minister van Financiën, Visserij en Landbouw en een van Economische Zaken. Van IJsland, dat dan weer wel. Waar Ravensburger ooit (en blijkbaar nog steeds) beweerde dat iedereen kan schilderen, lijkt in IJsland te gelden dat iedereen minister kan worden. Vooral minister van Financiën Steingrímur Sigfússon maakt een weinig ministeriële indruk. Wat natuurlijk op zich wel goed is, want ministers wordt in het 'post-Fortuynistische' tijdperk juist vaak verweten dat ze zo weinig op het volk lijken.
Hoe dan ook, een minister van Financiën die niet uit zijn hoofd weet of zijn land nu twee of tien miljard euro of dollar ('ik geloof dollar', 'het is nog vroeg op de morgen') nodig heeft om de economie te redden, lijkt me niet zo geschikt. 'All those numbers'. Die moest hij even checken.
Hoe gaat dat nu in zijn werk, zult u zich afvragen, een minister in IJsland interviewen? Laat ik eerst even snel vertellen hoe het met Lagarde ging, die (zie de kleine lettertjes) slechts onderminister was van Buitenlandse Handel toen ik haar interviewde. Ik ging toen naar het immense ministerie van Financiën en Economische Zaken (één superministerie in Frankrijk) met poten in de Seine. Het interview regelen was het probleem niet. Lagarde kwam naar Nederland en de ambassade had Elsevier uitgekozen om haar te interviewen, een mazzeltje. Van tevoren moest ik een vragenlijst doorsturen. Eenmaal binnen werd ik over een grote binnenplaats geleid vol dikke Citroëns en gingen we een andere vleugel binnen. Daar was het - nog steeds onder begeleiding - alsnog een eind lopen. Op de juiste etage mocht ik plaats nemen in een leren fauteuil waar kranten lagen om te wachten tot de minister klaar was. Dat was zeker een minuut of twintig na aanvang van de interviewafspraak, die daardoor veertig minuten duurde in plaats van een uur. In haar kantoor, waarin mijn appartement van destijds zeker twee keer paste, ging er iemand recht voor mij zitten en nam er iemand naast de minister plaats: drie tegen één. Uiteraard kreeg ik koffie aangeboden en Perrier.
En de IJslandse Wouter Bos dan? Vriend en collega Stefan de Vries had enkele dagen van tevoren gebeld met IJsland of we Johanna mochten spreken. Johanna Sigurðardóttir welteverstaan, de eerste homopremier ter wereld (die uit de kast is tenminste, wie weet wat JP de MP in zijn vrije tijd allemaal uitspookt). Zij had het helaas te druk, maar we konden wel Financiën (inclusief Visserij en Landbouw) en Economie krijgen.
We komen aan bij het ministerie van Financiën (foto). Beveiliging is er niet. Een kleine receptie leidt naar een miniscuul wachtkamertje waar enkele kappersbladen liggen. De minister ontvangt één ruimte verder. Het interview begint om vijf over negen, vijf minuten na afspraak. Hij neemt alleen tegenover ons plaats. Een woordvoerder is er niet bij en niemand vraagt of we iets willen drinken. Zelf heeft hij een kop koffie. Op tafel staat een kan water met plastic bekertjes, die onaangeroerd blijft.
Het interview verloopt naar wens. We denken even dat hij een astmatische aanval krijgt wanneer we redelijk kritische vragen stellen. Het apparaatje dat hij bij zijn neus houdt, blijkt echter snuiftabak te bevatten. Het snuiven verloopt niet helemaal naar wens, waardoor de minister van Financiën genoodzaakt is een deel van de tabak in zijn neus te proppen. Alsnog blijft het niet integraal binnen. Gedurende een minuut of tien interviewen we de IJslandse Wouter Bos met enkele slierten snuiftabak uit het linkerneusgat. Hij heeft het zelf min of meer door en probeert het te verhelpen, maar dat lukt niet. Voordat hij op de foto gaat, ziet hij dan toch kans het te verwijderen. Voor de verdere inhoud (van het gesprek) verwijs ik u naar het FD van dinsdag en naar De Pers, waarvoor Stefan een verhaal maakte.
Gylfi Magnússon, de minister van Economische Zaken, is weer een heel ander verhaal. Hij is buurman van Steingrímur, maar zijn ministerie neemt slechts één etage in. Hij heeft dan ook geen visserij, wat met het wegvallen van de financiële sector opnieuw de belangrijkste pijler is van de landelijke economie. Hij is iets klassiek ministeriëler: hij praat in lange, wollige zinnen, waarin hij niet heel veel zegt. Ik weet niet of het een statement is, maar moet zeggen dat het wel iets heeft: de minister van EZ interviewen en uiteindelijk besluiten dat hij niet zo veel toevoegt aan het verhaal.
Verder nog aardig te melden dat er aan de koersval van de IJslandse kroon nog geen einde is gekomen: op 19 maart pinde ik 10.000 kroon voor € 67,39 en een dag later had hetzelfde bedrag een tegenwaarde van € 65,83. Meer dan twee procent op een dag, pas mal. Op de eerste dag dat we in Reykjavik waren kregen we 148 kroon voor een euro, drie dagen later alweer 154. Enfin, ik voelde de nodige sympathie voor de arme kleine IJslanders, zoals Steingrímur ze noemde, dus hoop van harte dat ze er weer bovenop komen. Nu is gedaan met de branchevervaging: terug naar Frankrijk.
* Juppé was inmiddels oud-premier en Lagarde was nog onderminister van Buitenlandse Handel
Hoe dan ook, een minister van Financiën die niet uit zijn hoofd weet of zijn land nu twee of tien miljard euro of dollar ('ik geloof dollar', 'het is nog vroeg op de morgen') nodig heeft om de economie te redden, lijkt me niet zo geschikt. 'All those numbers'. Die moest hij even checken.
Hoe gaat dat nu in zijn werk, zult u zich afvragen, een minister in IJsland interviewen? Laat ik eerst even snel vertellen hoe het met Lagarde ging, die (zie de kleine lettertjes) slechts onderminister was van Buitenlandse Handel toen ik haar interviewde. Ik ging toen naar het immense ministerie van Financiën en Economische Zaken (één superministerie in Frankrijk) met poten in de Seine. Het interview regelen was het probleem niet. Lagarde kwam naar Nederland en de ambassade had Elsevier uitgekozen om haar te interviewen, een mazzeltje. Van tevoren moest ik een vragenlijst doorsturen. Eenmaal binnen werd ik over een grote binnenplaats geleid vol dikke Citroëns en gingen we een andere vleugel binnen. Daar was het - nog steeds onder begeleiding - alsnog een eind lopen. Op de juiste etage mocht ik plaats nemen in een leren fauteuil waar kranten lagen om te wachten tot de minister klaar was. Dat was zeker een minuut of twintig na aanvang van de interviewafspraak, die daardoor veertig minuten duurde in plaats van een uur. In haar kantoor, waarin mijn appartement van destijds zeker twee keer paste, ging er iemand recht voor mij zitten en nam er iemand naast de minister plaats: drie tegen één. Uiteraard kreeg ik koffie aangeboden en Perrier.
En de IJslandse Wouter Bos dan? Vriend en collega Stefan de Vries had enkele dagen van tevoren gebeld met IJsland of we Johanna mochten spreken. Johanna Sigurðardóttir welteverstaan, de eerste homopremier ter wereld (die uit de kast is tenminste, wie weet wat JP de MP in zijn vrije tijd allemaal uitspookt). Zij had het helaas te druk, maar we konden wel Financiën (inclusief Visserij en Landbouw) en Economie krijgen.
We komen aan bij het ministerie van Financiën (foto). Beveiliging is er niet. Een kleine receptie leidt naar een miniscuul wachtkamertje waar enkele kappersbladen liggen. De minister ontvangt één ruimte verder. Het interview begint om vijf over negen, vijf minuten na afspraak. Hij neemt alleen tegenover ons plaats. Een woordvoerder is er niet bij en niemand vraagt of we iets willen drinken. Zelf heeft hij een kop koffie. Op tafel staat een kan water met plastic bekertjes, die onaangeroerd blijft.
Het interview verloopt naar wens. We denken even dat hij een astmatische aanval krijgt wanneer we redelijk kritische vragen stellen. Het apparaatje dat hij bij zijn neus houdt, blijkt echter snuiftabak te bevatten. Het snuiven verloopt niet helemaal naar wens, waardoor de minister van Financiën genoodzaakt is een deel van de tabak in zijn neus te proppen. Alsnog blijft het niet integraal binnen. Gedurende een minuut of tien interviewen we de IJslandse Wouter Bos met enkele slierten snuiftabak uit het linkerneusgat. Hij heeft het zelf min of meer door en probeert het te verhelpen, maar dat lukt niet. Voordat hij op de foto gaat, ziet hij dan toch kans het te verwijderen. Voor de verdere inhoud (van het gesprek) verwijs ik u naar het FD van dinsdag en naar De Pers, waarvoor Stefan een verhaal maakte.
Gylfi Magnússon, de minister van Economische Zaken, is weer een heel ander verhaal. Hij is buurman van Steingrímur, maar zijn ministerie neemt slechts één etage in. Hij heeft dan ook geen visserij, wat met het wegvallen van de financiële sector opnieuw de belangrijkste pijler is van de landelijke economie. Hij is iets klassiek ministeriëler: hij praat in lange, wollige zinnen, waarin hij niet heel veel zegt. Ik weet niet of het een statement is, maar moet zeggen dat het wel iets heeft: de minister van EZ interviewen en uiteindelijk besluiten dat hij niet zo veel toevoegt aan het verhaal.
Verder nog aardig te melden dat er aan de koersval van de IJslandse kroon nog geen einde is gekomen: op 19 maart pinde ik 10.000 kroon voor € 67,39 en een dag later had hetzelfde bedrag een tegenwaarde van € 65,83. Meer dan twee procent op een dag, pas mal. Op de eerste dag dat we in Reykjavik waren kregen we 148 kroon voor een euro, drie dagen later alweer 154. Enfin, ik voelde de nodige sympathie voor de arme kleine IJslanders, zoals Steingrímur ze noemde, dus hoop van harte dat ze er weer bovenop komen. Nu is gedaan met de branchevervaging: terug naar Frankrijk.
Mooi verhaal!