The Prodigy au Zénith
Zo kwam er op zondag op brute wijze een einde aan mijn rustige weekje op het platteland. Daar ergens rechts voor het podium, dat ben ik. Het was de derde keer dat ik The Prodigy zag, de laatste keer was dertien jaar geleden. Ze waren, zoals u kunt zien, beter dan ooit.
Labels: muziek
Heavy!! Ben benieuwd wat François hiervan vindt. Ik kende ze niet, sorry, ben van de Deep Purple en Uriah Heep generatie. Beetje Black Sabbath ook. Het enige concert dat ik op franse bodem heb meegemaakt was Supertramp, een kwart eeuw geleden in Lyon.
He Carl, riskant hoor, die vraag, want ik lul zo een reaxievakje vol. Eigenlijk behoor ik tot de doelgroep van pakweg Mireille Mathieu (speaking of which: dat ze niet bij de 10 populairste Fransmensen hoorde, soit, maar in de huidge poll zou ze niet misstaan, alleen al vanwege heur haar) maar ik kan dit soort muziek ook wel waarderen. Ooit was ik op een feestje waar Smack my bitch up, een legendarisch Prodigy-hitje, erg veel gedraaid werd. Treurig voor oude meneren als ik is dat je volledig misstaat tussen het publiek van zo'n concert vanwege ouderdom dus ik hou het bij thuis luisteren. Die nieuwe plaat is best gezellig, leuke teksten ook (Along came a spider,
he was creepy like dracula) en vandeweek hoorde ik een Rio-remixje van Omen (vast wel ergens online te vinden). Lekker voor in de auto, of op de fiets. Die nieuwe plaat werd gekraakt voor de Volkskrant en geprezen door de NRC. Die recensent waarschuwde wel voor de neiging tot vandalisme en slopen na het luisteren naar de Prodigy. Dus ik vraag me af op welk stukje JCDecaux-straatmeubilair de Correspondent na de Zenith is losgegaan...
Enfin, Prodigy is leuk maar doe mij maar Faithless, want na God is a DJ is alle dance/electro eigenlijk overbodig geworden. Maxi Jazz roels!