In het bubbelbad van Edouard Pailleron
Piscine Edouard Pailleron in het negentiende arrondissement van Parijs. Foto: Olivier van Beemen
In het bubbelbad van Piscine Edouard Pailleron blaas ik even uit van het baantjes trekken. Naast en tegenover me zitten drie jongens van mijn leeftijd. Het zwembad bevindt zich in het negentiende arrondissement, een van de armere stadsdelen van Parijs. Ze hebben afgetrainde lichamen en hun taalgebruik en uiterlijk komen een tikje ordi op me over. Blauwe boorden, schat ik in. Ze zijn black-blanc-beur, zoals dat genoemd wordt. De jongen tegenover me heeft een zwarte huid, zijn vriend aan mijn kant is blank en de jongen naast me heeft een kleurtje ertussenin, café crème.
Die voert het hoogste woord. Hij vraagt wat zijn vriend aan de overzijde volgende week zaterdag gaat doen. Of hij zin heeft om mee uit te gaan. 'Ik kan niet', antwoordt hij. 'Ik moet werken.'
- 'Tot hoe laat dan?'
- 'Tot één uur 's nachts.'
- 'Maar jij werkt toch nooit 's avonds?'
- 'In principe niet, maar het is museumnacht.'
De zwarte jongen werkt dus in een museum. Helemaal niet vreemd natuurlijk, maar ik betrap mezelf erop dat het me (aangenaam) verrast. Ik wil vragen welk museum, maar dat durf ik niet. De jongen naast me voldoet beter aan de vooroordelen die ook ik helaas koester: hij gaat zaterdag achter les meufs aan, een ietwat denigrerende term voor de vrouwtjes.
In het bubbelbad van Piscine Edouard Pailleron blaas ik even uit van het baantjes trekken. Naast en tegenover me zitten drie jongens van mijn leeftijd. Het zwembad bevindt zich in het negentiende arrondissement, een van de armere stadsdelen van Parijs. Ze hebben afgetrainde lichamen en hun taalgebruik en uiterlijk komen een tikje ordi op me over. Blauwe boorden, schat ik in. Ze zijn black-blanc-beur, zoals dat genoemd wordt. De jongen tegenover me heeft een zwarte huid, zijn vriend aan mijn kant is blank en de jongen naast me heeft een kleurtje ertussenin, café crème.
Die voert het hoogste woord. Hij vraagt wat zijn vriend aan de overzijde volgende week zaterdag gaat doen. Of hij zin heeft om mee uit te gaan. 'Ik kan niet', antwoordt hij. 'Ik moet werken.'
- 'Tot hoe laat dan?'
- 'Tot één uur 's nachts.'
- 'Maar jij werkt toch nooit 's avonds?'
- 'In principe niet, maar het is museumnacht.'
De zwarte jongen werkt dus in een museum. Helemaal niet vreemd natuurlijk, maar ik betrap mezelf erop dat het me (aangenaam) verrast. Ik wil vragen welk museum, maar dat durf ik niet. De jongen naast me voldoet beter aan de vooroordelen die ook ik helaas koester: hij gaat zaterdag achter les meufs aan, een ietwat denigrerende term voor de vrouwtjes.
Labels: dagelijks leven, Parijs, sport
meufs, pas moeufs, cher ami Olivier
en het is niet ietwat denigrerend maar gewoon du verlan
(controleer eens in de francyclopedie)
De spelfout is verbeterd, dank daarvoor, maar meuf heeft toch echt een negatieve bijklank (anders dan Batave...). Of zit Van Dale onzin te vertellen als het de vertalingen 'mokkel', 'meid', 'wijf' geeft?
Olivier, 't ligt er maar aan hoe je het bekijkt : de jeugd zegt couramment meuf, en vindt dat heel gewoon;
de ouderen, jongere ouderen en oudere jongen vinden dat inderdaad ietwat denigrerend en zeggen daarom femme, nana, poule, fille etc. hetgeen de jeugd weer ouderwets vindt (en dus denigrerend??)
Ik zeg overigens regelmatig meid tegen mijn dochter en mijn vrouw vind ik een lekker wijf (logisch, ze is Française, haha). Verder wonen er in mijn boerenstreek veel mokkels.
He lekker, een taalthema-golfje op Parijsblog! Ik vind de verschillen tussen wat je op school leert van een taal en wat ze d'r in de praktijk van het echte leven van maken, fascinerend. Als 18-jarige in Frankrijk met leeftijdgenoten aan de praat en ontdekken dat ze een totaal anders Frans spreken dan wat je op school kreeg bij het lezen van Slim Kerigan en Symphonie Pastorale. Ik draai nog wel 'ns een plaatje van Grand Corps, Abd Al Malik (binnenkort live in de Grand Rex, zou ik best heen willen) en Diam's. Die laatste rapt volgens mij ook met de term meuf als ze zichzelf bedoelt dus heel slutty kan het haast niet zijn dan.
Overigens is er naast een soort 'officiele' opvatting over wat net en niet net is, ook veel ongeschreven wetgeving over taal binnen en buiten de grenzen. Afgelopen dagen erg genoten van al die keurige nieuwslezers hier in de media die moesten melden dat Dimitri Verhulst in de prijzen viel met 'Godverdomse dagen op een godverdomse bol'. Een tip wellicht voor de Correspondent: een scrabreuze titel geeft lekker veel media-aandacht. 'Parijs is kut', om maar een suggestie te doen. Al denken ze dan misschien dat het een nieuw boek van Herman Brusselmans is.
Een lokaal voorbeeldje: in mijn familie noemde ik mijn oma gewoon oma, terwijl mijn Brabantse neefjes het altijd over opoe hadden, wat ik uiterst beledigend vond.
Heerlijk daar!
Het ziet er heel erg mooi uit hoor.