Gainsbourg (vie héroïque)

Afgelopen maandag eindelijk Gainsbourg (vie héroïque) gezien, u weet wel, de film die mijn kapper David ertoe verleidde Venetiaans blonde lokken in te ruilen voor die van Laetitia Casta en die inmiddels ook in Nederland draait. Regisseur Joann Sfar voert het muzikale succes en Gainsbourgs obsessie voor mooie beroemde vrouwen (Juliette Gréco, Brigitte Bardot, Jane Birkin) vooral terug op wraak. Wraak op de Jodenster die hij moest dragen in zijn jeugd in Parijs en wraak op zijn tête de chou, zijn lelijke 'bloemkoolhoofd'. Sterk verhaal. Goede keus van de regisseur om niet uitputtend te willen zijn (we missen beroemde provocaties als "I said I want to fuck her" met Whitney Houston, Gainsbourg die de belastingdruk uitlegt door een biljet van 500 francs te verbranden en het liedje Lemon Incest, met dochtertje Charlotte). In plaats daarvan legt de regisseur de nadruk op de angsten van Gainsbourg en zijn eenzaamheid. Normale gesprekken heeft hij in de hele film eigenlijk alleen met een imaginaire dubbelganger met een megahaakneus. Hij is een soort slecht geweten die hem enerzijds succes brengt, maar dat ook helpt af te breken.

Mooie recensie bij Les Inrockuptibles, NRC slaat voor één keer de plank mis. Mijn oordeel: ****