Parisiennes op het platteland van Corrèze

Sarran. Een onschuldig dorpje in de streek Corrèze met – afhankelijk van het seizoen – honderdvijftig à driehonderd zielen en een Jacques-Chiracmuseum, dat op dit moment wordt uitgebouwd tot een immens complex.
Vandaag was ik daar op bezoek, in het gezelschap van een groepje Parijse journalisten op verzorgde persreis. Binnenkort opent een nieuwe tentoonstelling: La table à l’Elysée. De journalisten werkten, op een dame van Le Figaro en een RFI-journaliste na, uitsluitend voor gespecialiseerde media over tafelmanieren en ambachtsschap.
Heerlijk die echte Parisiennes. Ze hadden twee uur in de bus gezeten van luchthaven Clermont-Ferrand naar Sarran. Enkele flarden uit de tafelgesprekken: ‘Ongelooflijk dat hier mensen kunnen leven’, ‘Zo deprimerend, dat landschap’, ‘Gelukkig heb ik bijna alleen maar geslapen in de bus’, ‘Je vergeet wel eens dat dit ook bestaat’, ‘Laatst zat ik voor het eerst sinds jaren weer eens in een (vol walging uitgesproken) Corail (een redelijk snelle intercitytrein). Best leuk zo terug in de tijd. Maar volgende keer weer de TGV.’ (tegen mij:) ‘Je hebt een jaar in Dijon gewoond, vrijwillig? Vond je dat leuk?’

Ik had aangekondigd op eigen gelegenheid aan te komen en er was mij gevraagd om twaalf uur aanwezig te zijn. Om vier uur moest ik weer weg om nog op tijd de trein naar Toulouse te halen, waar ik nu ben voor een volgende reportage.
Enkele anderen konden ook niet tot vijf uur blijven, dus we zouden eerst snel iets eten en om half twee zou de rondleiding beginnen. Voor de gelegenheid zou misschien zelfs het voorgerecht geschrapt worden. Dat geloofde ik. Hoe naïef.
Natuurlijk zaten we van twaalf tot na drieën aan tafel (met de Parisiennes): aperitief, amuse-gueule, voorgerecht, hoofdgerecht, kaasplank, dessert, koffie. Vervolgens zouden we eerst de vaste collectie bekijken, bestaande uit een selectie van de geschenken die Chirac ontvangt tijdens officiële gelegenheden. In ruim tien jaar verzamelde hij er ongeveer tienduizend, zo’n drie gemiddeld per dag.
De overige journalisten waren echter gekomen voor de tentoonstelling, dus besloot de directrice die toch maar eerst te laten zien, voordat we helemaal in slaap zouden sussen door alle wijn die al gevloeid had. Ik vroeg haar vriendelijk of iemand mij toch niet de vaste collectie kon laten zien, wat uiteindelijk mogelijk bleek. Gelukkig was die niet supergroot en bleek het dikke halfuur dat restte voldoende.