Jawel, een staking in Frankrijk

(foto: Personeel van openbaar-vervoerbedrijf in Marseille in november, toen er in de tweede stad van het land bijna twee maanden niet tot nauwelijks ov reed)

Morgen is het weer eens zover. Frankrijk staakt. En wel tegen het contrat première embauche (CPE, 'eerstebaancontract'). Ongelooflijk hoe mijn visie op stakingen in de drie jaar dat ik in Parijs woon, is veranderd.
In het begin dacht ik namelijk: leuk en goed, al die stakingen. Fransen komen tenminste op voor hun rechten en er is actie. Al vrij snel sloeg het enthousiasme om in onverschilligheid en nu zelfs regelrechte afkeer. De redenen van de stakingen zijn vaak dermate nietszeggend en de stakers zelf zo irritant overtuigd van hun morele superioriteit ten opzichte van degenen tegen wie zij protesteren, dat ze haast walging oproepen.
Het contract waartegen morgen geprotesteerd wordt, leidt ertoe dat jongeren de eerste twee jaar in dienst op ieder moment ontslagen mogen worden. Dat is niet fijn en leidt tot grotere onzekerheid.
Maar is het niet nog veel erger om überhaupt geen baan te hebben, zoals nu het geval is voor bijna een kwart van de jongeren tot 26 jaar? Zelfs veel hoogopgeleiden hebben niet tot nauwelijks uitzicht op werk. In Frankrijk gaan er gemiddeld acht tot elf jaar overheen voordat een jongere die de arbeidsmarkt betreedt, een vast contract binnensleept. In andere Europese landen is dat drie tot vijf jaar.
Dan moet je zo'n nieuw contract toch een kans geven. Slechter zal het in ieder geval niet worden, want ook nu krijgen jongeren vrijwel nooit direct een vast contract aangeboden.
Een andere ergernis is de steevaste conclusie van de stakers dat de regering ondemocratisch bezig is, wanneer zij een voorstel ondanks protest toch uitvoert, wat overigens eerder uitzondering dan regel is. Voor het gemak vergeten zij dat de regering voortkomt uit een parlementaire meerderheid, direct gekozen door het volk. Zelfs als er een miljoen mensen protesteren is dat nog altijd slechts anderhalf procent van de Franse bevolking. De ene regeerperiode neemt rechts maatregelen waarmee links vaak niet blij is, zoals nu. De volgende keer is het weer andersom.
Bovendien: als alle linkse verontwaardigde protestgangers in 2002 gewoon netjes Jospin hadden gestemd in plaats van hun gekoesterde Trotskistische kandidaten (drie Trotskisten kregen gezamenlijk meer dan tien procent van de stemmen), was er een goede kans dat Frankrijk nu een linkse president en een linkse regering had. Maar goed, dan zouden de stakers ongetwijfeld wel weer een andere reden vinden om alsnog het werk neer te leggen.

Wat vinden jullie?