Achter de muur van Quartier Latin
Place de la Sorbonne, een vrijwel verlaten terras achter de ijzeren omheining die het plein scheidt van de Boulevard Saint-Michel. Foto: Olivier van BeemenVandaag liet de gendarmerie me toe tot de afgesloten zone rond de Sorbonne, in Quartier Latin. Rond Frankrijks oudste universiteit (1150) staat sinds drie weken een ruim twee meter hoge ijzeren omheining om te voorkomen dat de universiteit opnieuw bezet wordt. De agenten hebben meestal de order slechts bewoners toe te laten, maar soms mogen ook anderen door het hek naar binnen. Duidelijke criteria daarvoor konden ze me niet noemen.
Een rare situatie. Het doorgaans altijd levendige plein baadde in een aangenaam lentezonnetje, maar kreeg slechts bezoek van een enkele verdwaalde terrasganger. Verder waren het uitsluitend ordediensten die aanwezig waren.
De plaatselijke horeca heeft het zwaar. Eerst richtte een groep relschoppers aanzienlijke materiële schade aan, waarna nu de clientèle wegblijft. Lees mijn verhaal hier en in de andere GPD-kranten.
Morgen op dit weblog: een verslag van de nieuwste grote staking in Parijs, waarbij ik een paar uurtjes meeloop met een aantal Sorbonne-studenten van de vakbond UNEF.
Een rare situatie. Het doorgaans altijd levendige plein baadde in een aangenaam lentezonnetje, maar kreeg slechts bezoek van een enkele verdwaalde terrasganger. Verder waren het uitsluitend ordediensten die aanwezig waren.
De plaatselijke horeca heeft het zwaar. Eerst richtte een groep relschoppers aanzienlijke materiële schade aan, waarna nu de clientèle wegblijft. Lees mijn verhaal hier en in de andere GPD-kranten.
Morgen op dit weblog: een verslag van de nieuwste grote staking in Parijs, waarbij ik een paar uurtjes meeloop met een aantal Sorbonne-studenten van de vakbond UNEF.
“Nostalgie is ook al niet meer wat het was”, verzuchtte de Franse schrijfster Simone Signoret een kwart eeuw geleden. Hetzelfde idee bekroop me toen ik onlangs op tv de beelden zag van de studentenrellen in Frankrijk. Vlak voor de Sorbonne gingen studenten en politie met elkaar op de vuist. Dranghekken vlogen in het rond en ook het gebruik van een enkele brandbom werd niet geschuwd. “Het zal toch niet” zeiden mijn moeder en ik tegen elkaar. Maar het zou wel... De camera zoemde in op het Sorbonne terrein waar links in de hoek nog net de gevel was te zien van onze geliefde brasserie De la Sorbonne. Elke keer als mijn moeder en ik in Parijs zijn (geen maandelijkse bezigheid, maar het komt toch wel eens voor) gebruiken wij onze lunches in dit etablissement. En als we lui zijn dineren we er ook. De salades zijn er overheerlijk en de zo eenvoudige kip met frites smaakt nergens zo lekker als daar. Ook het uitzicht is prima, want bij elke maaltijd zitten er wel een paar bevallige Parijse studentes met hun neus in de schoolboeken.
Maar nu stond het pleintje vol met relschoppers die niet van plan waren er iets te eten, laat staan te studeren. Als de rookbommen zijn opgetrokken is er geen camera meer te vinden die de afloop filmt. Pas als ik weer in Parijs ben, zal ik weten hoe het met ‘mijn’ bistro gaat. Een goeie reden om me snel weer eens naar de Franse hoofdstad te begeven.