Truffels: zwarte diamanten

In een deel van de regionale kranten staat dit weekend een reportage van mij over truffels. Daarvoor reisde ik afgelopen dinsdag naar de wekelijkse truffelmarkt in Lalbenque, een plaatsje niet ver van Cahors.
Leuk om eens mee te maken, zo'n truffelmarkt. Voordat de handel stipt om half drie begint, staan alle verkopers op een rij naast elkaar, met hun koopwaar voor ze uitgestald. De meesten hebben nauwelijks één kilo.
De werkelijke handel vindt vooral iets verderop plaats, bij een witte auto. Daar betaalt een jonge vrouw enkele tientallen verkopers met biljetten tot tweehonderd euro. Ervaren martkgangers vertelden me dat dergelijke tussenpersonen vaak werken voor beroemde sterrenrestaurants in Parijs. De belastingdienst hoeft uiteraard niets te weten van deze contante transacties.
De prijs viel relatief mee deze week: 500 euro per kilo. Rond de feestdagen betaalde je het dubbele. Dat betekent evenwel dat je dinsdag 50 euro neer moest tellen voor een enkele truffel. Tenminste, als die ongeveer zo groot was als de truffels in het mandje op de foto. Eén verkoper had een enkele truffel van bijna een halve kilo, die hem 225 euro opleverde.
Behalve de hoge prijs, veroorzaakt door de matige oogsten van de laatste jaren, maakt de truffelwereld zich zorgen over Chinese truffels, die steeds vaker gesignaleerd worden in Frankrijk. Deze truffels, van de soort tuber indicum, lijken sterk op de Franse zwarte truffel (tuber melanosporum), maar hebben volgens de lokale truffelgoeroe Jean-Paul Vincens nauwelijks geur of smaak.
En hoe smaken ze dan, die zwarte diamanten? Anders dan bij mijn verhaal over foie gras, kreeg ik niets aangeboden. En om mijn werkgever de GPD op te zadelen met vijftig euro extra onkosten voor één truffeltje, vond ik wat ver gaan. Zodoende moet ik het antwoord op die vraag helaas schuldig blijven.

Truffelverkopers op de markt van Lalbenque. Foto: Olivier van Beemen