Tartan Army verovert Parijs
Enigszins vertraagd: woensdag was ik met een Engelse vriend, zijn Franse vriendin, zijn Schotse vader en diens Engelse vrouw naar de EK-kwalificatiewedstrijd Frankrijk - Schotland in het Parijse stadion Parc des Princes, waar de lokale club PSG jaar in jaar uit matig speelt. Voor de duidelijkheid: het gaat hier om voetbal en niet om die andere sport waar Fransen tegenwoordig zo dol op zijn, rugby.
We hadden kaarten voor een van de Franse vakken, maar in het stadion bleek dat de Schotse supporters, bekend als de Tartan Army, besloten hadden er een thuiswedstrijd van te maken. We werden aan vrijwel alle kanten omringd door Schotten: We'll be coming. We'll be coming. We'll be coming down the road. When you hear the noise of the Tartan Army Boys we'll be coming, down the road! Af en toe klonk daar zachtjes tussendoor: Allez les bleus, les bleus.
De Schotten blonken uit in sportiviteit. Tijdens het Franse volkslied klapten ze vrolijk mee en als het 3-0 voor Frankrijk zou worden (wat de meesten verwachtten), hadden ze alsnog twee fantastische dagen in Parijs.
Minder blij waren twee Schotse supporters toen ze mijn vriend aan het begin van de tweede helft ontmaskerden als English in disguise (een halsmisdrijf in Schotland). Maar zelfs dat werd voor deze keer sportief opgevat. Met mijn rode haar stuitte ik overigens ook nog op enige discriminatie, positieve. Ik zou zo door kunnen gaan voor een Schot, verzekerde hetzelfde tweetal me. Of dat een groot compliment is, laten we maar even terzijde.
Frankrijk domineerde de wedstrijd, maar was nauwelijks gevaarlijk. Schotland zou dolblij zijn met een gelijkspel. Vlak na rust kreeg Frankrijk twee goede kansen, maar even later was het James McFadden die met een gigantische poeier scoorde voor de Schotten (filmpje). Het stadion explodeerde en twee omvangrijke Schotten landden onbedoeld op de beide vrouwen in ons gezelschap. Ook dat werd gemoedelijk opgelost. Een mooie voetbalavond.
We hadden kaarten voor een van de Franse vakken, maar in het stadion bleek dat de Schotse supporters, bekend als de Tartan Army, besloten hadden er een thuiswedstrijd van te maken. We werden aan vrijwel alle kanten omringd door Schotten: We'll be coming. We'll be coming. We'll be coming down the road. When you hear the noise of the Tartan Army Boys we'll be coming, down the road! Af en toe klonk daar zachtjes tussendoor: Allez les bleus, les bleus.
De Schotten blonken uit in sportiviteit. Tijdens het Franse volkslied klapten ze vrolijk mee en als het 3-0 voor Frankrijk zou worden (wat de meesten verwachtten), hadden ze alsnog twee fantastische dagen in Parijs.
Minder blij waren twee Schotse supporters toen ze mijn vriend aan het begin van de tweede helft ontmaskerden als English in disguise (een halsmisdrijf in Schotland). Maar zelfs dat werd voor deze keer sportief opgevat. Met mijn rode haar stuitte ik overigens ook nog op enige discriminatie, positieve. Ik zou zo door kunnen gaan voor een Schot, verzekerde hetzelfde tweetal me. Of dat een groot compliment is, laten we maar even terzijde.
Frankrijk domineerde de wedstrijd, maar was nauwelijks gevaarlijk. Schotland zou dolblij zijn met een gelijkspel. Vlak na rust kreeg Frankrijk twee goede kansen, maar even later was het James McFadden die met een gigantische poeier scoorde voor de Schotten (filmpje). Het stadion explodeerde en twee omvangrijke Schotten landden onbedoeld op de beide vrouwen in ons gezelschap. Ook dat werd gemoedelijk opgelost. Een mooie voetbalavond.
