Dostojevski in metro

Zaterdagochtend, half twaalf. Op Bastille stap ik over op lijn vijf naar het Gare du Nord. Ik neem plaats op een strapontijn in wat je de mooiemeisjeswagon zou kunnen noemen. Naast me speelt een leuke jonge vrouw met haar iPod, tegenover me op de bank zit een blondine die me op het perron ook al was opgevallen en dichterbij, schuin tegenover mij, zit zij, ook op een uitklapzetel. Zij is een jaar of drieëntwintig, gaapt wanneer ik de wagon betreed, en leest een boek, waarop ze zich maar matig kan concentreren. Ik ben benieuwd wat ze leest, maar ze houdt de kaft naar beneden. Opnieuw gaapt ze, opnieuw leest ze. Even houdt ze het boek iets hoger. Dostoïevski, zie ik. De titel heeft te kleine letters. Ze draagt zwarte laarzen, een donkerblauwe spijkerbroek en een lange zwarte jas, die niet zo veel verschilt van de mijne. Ze heeft een kleine, welgevormde mond, bruine ogen, ze is Parisienne. Haar lange bruine haar heeft ze vastgeknot op haar achterhoofd, aan weerszijden van haar gezicht valt het naar beneden. Ik stel het me voor in volle luister. Onder haar jas is een toefje rood zichtbaar, waarschijnlijk van een vest. Op het drukke station République betreden veel nieuwe passagiers de metro. Niet iedereen kan nog zitten. Een lange, zwarte man met een grijze sjaal, Le Figaro in de hand, neemt plaats tussen haar en mij. Toch kan ik haar nog zien. Een vrouw aan de andere kant van de wagon roept dat ze dakloos is en het op prijs zou stellen als we haar wat geld zouden geven. Zij zit eindelijk in haar boek en neemt geen aanstoot aan de vrouw. Even kijkt ze op en kruisen onze blikken elkaar. Een vrouw op een strapontijn aan de andere kant van het gangpad kijkt naar me. Ik voel me betrapt. Kijk ik te opzichtig naar het Dostojevskimeisje? Op Gare du Nord stappen de meeste reizigers uit. Ik ook. Zij blijft zitten. Ik zie haar nog één keer gapen.

Foto: Phil Moore