Séraphine, koningin van de Césars
Séraphine was de compromisfilm die ik afgelopen najaar met mijn Franse vriendinnetje zag in een bioscoop bij Bastille. Ik geloof dat ik liever naar Entre les Murs wilde en zij liever helemaal niet. Entre les Murs heb ik nog steeds niet gezien, wat je gerust gênant kunt noemen. Over het vriendinnetje, inmiddels al lang weer uit, schrijf ik nog wel eens een roman. Het gaat nu om Séraphine.Die heeft gisteren namelijk zeven Césars, de Franse tegenhanger van de Oscar, veroverd. 'Séraphine et Yolande Moreau raflent les Césars', zeggen de Fransen over zo'n grootse triomf (hier Le Monde), wat ik altijd een rare werkwoordkeuze vind, omdat de eerste betekenis van rafle 'razzia' is. Bon, het ging dus om Séraphine.
Dat is een sympathieke film over de poetsvrouw Séraphine Louis (1864-1942), artiestennaam Séraphine de Senlis (gespeeld door Yolande Moreau), die laat zien hoe ver je het met doorzettingsvermogen, een aan waanzin grenzende passie en een beetje geluk kunt schoppen. Midden in de nacht maakt ze schilderijen die ontdekt worden door de Duitse verzamelaar Wilhelm Uhde, in wiens Franse vakantiehuis Séraphine schoonmaakt. Uhde ziet in Séraphine een vertegenwoordigster van art naïf.
De beelden van Moreau die iedere dag weer een kilometerslange wandeling maakt van haar bescheiden huisje naar de villa's van de rijken waar ze schoonmaakt, zijn onvergetelijk. Door een riviertje, over uitgestrekte weilanden en donkere bossen voert het. (Spoileralert) Twee wereldoorlogen doen Séraphine weinig goed. WO I dwingt haar beschermheer terug te gaan naar Duitsland. Na de oorlog komt hij nog wel terug, maar de relatie tussen beiden zal nooit meer dezelfde zijn. In WO II belandt ze in een inrichting, waar ze roemloos sterft.
De film won onder meer de César voor de beste film, de beste actrice en het beste originele scenario. Andere winnaars zijn Vincent Cassel (beste acteur in Mesrine) en Waltz with Bashir (geen Oscar, maar nu dus wel César voor de beste internationale film). Alle winnaars ziet u hier. Werk van Séraphine Louis is onder meer te zien in Musée Maillol in Parijs.
Dat is een sympathieke film over de poetsvrouw Séraphine Louis (1864-1942), artiestennaam Séraphine de Senlis (gespeeld door Yolande Moreau), die laat zien hoe ver je het met doorzettingsvermogen, een aan waanzin grenzende passie en een beetje geluk kunt schoppen. Midden in de nacht maakt ze schilderijen die ontdekt worden door de Duitse verzamelaar Wilhelm Uhde, in wiens Franse vakantiehuis Séraphine schoonmaakt. Uhde ziet in Séraphine een vertegenwoordigster van art naïf.
De beelden van Moreau die iedere dag weer een kilometerslange wandeling maakt van haar bescheiden huisje naar de villa's van de rijken waar ze schoonmaakt, zijn onvergetelijk. Door een riviertje, over uitgestrekte weilanden en donkere bossen voert het. (Spoileralert) Twee wereldoorlogen doen Séraphine weinig goed. WO I dwingt haar beschermheer terug te gaan naar Duitsland. Na de oorlog komt hij nog wel terug, maar de relatie tussen beiden zal nooit meer dezelfde zijn. In WO II belandt ze in een inrichting, waar ze roemloos sterft.
De film won onder meer de César voor de beste film, de beste actrice en het beste originele scenario. Andere winnaars zijn Vincent Cassel (beste acteur in Mesrine) en Waltz with Bashir (geen Oscar, maar nu dus wel César voor de beste internationale film). Alle winnaars ziet u hier. Werk van Séraphine Louis is onder meer te zien in Musée Maillol in Parijs.
Labels: cinema
Het was prijzenregen die weekend in Frankrijk. De Victoires werden uitgereikt en minstens 2 plaatjes die wonnen of genomineerd werden hebben een link met Parijsblog: het door velen hier gewaardeerde album van Francis Cabrel leverde hem een nominatie op voor origineel chanson: La Robe & l’échelle. En BB Brunes, door de Correspondent hier wel ns gekozen als weekclip werd de Revélation scène de l'année.