Café Flore in San Francisco

Castro Street, San Francisco. Foto: Olivier van Beemen

Een maand geleden was ik in San Francisco, een buitengewoon aangename stad. U weet inmiddels dat ik ook aan de overzijde van de oceaan oog blijf houden voor de French touch en het zal u dan ook nauwelijks verbazen dat ik na een omzwerving door de homobuurt Castro (gaat allen voor zover dat nog niet gebeurd is Milk zien!) neerzeeg in Café Flore, ongetwijfeld vernoemd naar het vrijwel gelijknamige café in Saint-Germain-des-Prés waar Sartre en De Beauvoir altijd zo gezellig keuvelden over het bestaan. Later (echt waar) zag ik in mijn reisgids ook nog eens dat het dé plek is om te zien en gezien te worden. Daar heb ik nu eenmaal een neusje voor.

Toen ik er op een zonnige doordeweekse middag op het terras zat, viel het eigenlijk wel mee met alle hipheid. Een jongen die opzichtig de New York Times zat te lezen (net als ikzelf) en een man die nog opzichtiger zijn roman schreef, gaven Flore wel een zeker intellectueel sfeertje. Ook was er een heterostelletje dat er duidelijk trots op was er geen enkel probleem mee te hebben in een café met een regenboogvlag te zitten (net als ikzelf). De meeste indruk maakten echter twee grijsaards, vermoedelijk bekenden. Zij zaten ieder aan een eigen tafeltje en hadden deze discussie:

- What are you up to?
- All sorts of things really, what about you?
- Nothing much
- It's a beautiful day
- It really is

En uit elkaar gingen ze. Ze hadden overigens wel gelijk. Het wás een mooie dag.