Schrijven

Maandagavond, negen uur. Het is donker in het huisje. Twee kaarsen verlichten de grote houten tafel naast mijn MacBook, even verderop staan twee kleine lampjes. Jammer dat ik geen oude typemachine gebruik of met pen en papier schrijf, anders zou ik zo uit de negentiende eeuw gestapt kunnen zijn. Een glas rode wijn is de beloning die ik mezelf in het vooruitzicht stel als ik voldoende op papier heb staan.

Ik ben een paar uurtjes geleden aangekomen in het huisje waar ik de komende dagen een goed begin wil maken aan mijn boek, waarover zoals gezegd later meer. Met mijn rug zit ik naar het elektrische kacheltje, da’s minder negentiende-eeuws. Het is koud op het platteland. Mee zijn Flaubert (L'Education sentimentale) en mijn nieuwe held Jules Verne (Paris au XXe siècle). En een zwembroek: er is een mooi zwembad om de hoek, dichter bij dan de bakker, de slager en de alimentation. En zeker dan internet.

De fietstocht van het dichtstbijzijnde station, op vijftig kilometer, hierheen was bijzonder. Door bossen voerde het, over glooiende weiden en langs mooie meertjes en kastelen. Aan de omstandigheden kan het in ieder geval niet liggen. Aan mij om mooie hoofdstukken op papier te krijgen.

Foto: Creativity + Timothy K Hamilton