De heilige graal

Dit bericht, waarin het best bewaarde geheim van Parijs wordt verklapt, verschijnt vandaag ook op het gewaardeerde groepsblog GeenCommentaar.

Ik ben het afgelopen jaar niet alleen veranderd in een fanatiek hardloper, maar ben ook steeds vaker gaan zwemmen. Het levert een leuke nieuwe hobby op: zwembadtoerist. Parijs kent veel mooie zwembaden in verschillende buurten (38 in totaal). Ik schreef al over Edouard Pailleron in het negentiende arrondissement, ik zwem wel eens in Joséphine Baker in de Seine (25 meter, eigenlijk te klein) en ontdekte vorige maand het 50-meterbad Georges Vallerey in het twintigste arrondissement. Een openluchtzwembad met schuifdak: ik was onder de indruk.
Een van mijn favoriete baden is Piscine Pontoise, uit de jaren dertig, met twee etages individuele badhokjes. De film Bleu met Juliette Binoche (van de trilogie Trois Couleurs) is er opgenomen. Dit 33-meterbad is een van de twee waarvoor ik een tienrittenkaart heb.
Het andere is Piscine Suzanne Berlioux, op niveau -3 van winkelcentrum de Hallen. Normaal gesproken ben ik niet zo’n fan van les Halles, maar een 50-meterbad midden in de stad wilde ik een dikke maand geleden wel eens uitproberen. Ook zijn de ruime openingstijden (op maandag en woensdag tot elf uur ’s avonds) zeer aantrekkelijk.
Het USP (sinds ik mijn boek promoot weet ik alles van marketing) van Suzanne Berlioux zijn de douches. Die zijn open en direct naast het zwembad, mannen en vrouwen gescheiden. Het aardige is dat sommige zwemsters zich na hun baantjes in het chloorbad ontdoen van het bovenstukje van hun bikini. Zo krijgt het hele bovenlichaam de schrobbeurt die het verdient. Het gaat om een minderheid, maar leidt er toch toe dat de meeste mannen tijdens hun schoolslag het hoofd in een merkwaardige hoek draaien, richting de douches. In iedere man schijnt een voyeur te schuilen.
Op momenten dat mooie jonge vrouwen zich wassen, klemmen sommige zwemmers zich zelfs schaamteloos tegen de rand van het zwembad en staren naar de douches. Uw welopgevoede correspondent behoort uiteraard niet tot deze laatste groep.
Het doet me denken aan een beweging die is overgewaaid uit Zweden, Bara Bröst, die ervoor pleit dat vrouwen met blote borsten mogen zwemmen in openbare zwembaden. In Frankrijk noemen zij zich Les Tumultueuses. Waarom mannen wel met bloot bovenlijf, en vrouwen niet? vragen zij zich af. Met een tiental vrouwen bezochten ze een aantal maal een zwembad in Parijs, zonder topje. Eén keer werd de politie ingeschakeld (twaalf politieagenten tegen negen paar borsten).
En dat nu topless zonnen op het strand uit de mode zou zijn geraakt.
Ik schreef een Britse vriend in Frankrijk een mail over mijn ontdekking.
Zijn reactie: Wow, the holy grail...

Foto: Denis Sylvester Hurd