Alain Finkielkraut
Twee weken geleden interviewde ik de vooraanstaande, controversiële filosoof Alain Finkielkraut. Tijdens de rellen in november sprak ik hem al eens telefonisch, waarbij hij talrijke uitspraken deed die later in de Israëlische krant Ha'aretz tot een groot schandaal leidden...
Ook over het CPE-protest had hij een bijzonder fraaie analyse, die ongetwijfeld weer stof zal doen opwaaien. Hier een klein fragment:
'Ik zie die demonstraties als een opstand tegen de werkelijkheid. Vanuit het perspectief van de studenten is dat begrijpelijk. De onderwijshervormingen van de laatste veertig jaar hebben de jongeren onder een kaasstolp geplaatst. Zij worden beschermd tegen elke ontmoeting met de realiteit. Slechte cijfers of beoordelingen krijgen ze niet: dat is vernederend. Het is vrijwel onmogelijk te blijven zitten en het eindexamen is bijna een formaliteit, waardoor de diploma’s sterk in waarde zijn gedaald.
Toen de jongeren over het CPE hoorden praten, drong de werkelijkheid plotseling tot hen door. Die bestaat uit concurrentie, moeilijkheden en de noodzaak een eigen pad uit te stippelen. Dat heeft ze, en dat begrijp ik, doodsbang gemaakt. Op een bepaalde manier is de eis het CPE in te trekken een meelijwekkende eis de realiteit in te trekken.'
Toen de jongeren over het CPE hoorden praten, drong de werkelijkheid plotseling tot hen door. Die bestaat uit concurrentie, moeilijkheden en de noodzaak een eigen pad uit te stippelen. Dat heeft ze, en dat begrijp ik, doodsbang gemaakt. Op een bepaalde manier is de eis het CPE in te trekken een meelijwekkende eis de realiteit in te trekken.'
Lees Elsevier van afgelopen week, Knack van deze week of hier (het begin van) het interview.
Helemaal mee eens. Een zeer treffende analyse van de werkelijkheid die ik eerde pijnlijk mocht ervaren.
Voor de demonstraties twijfelde ik over de werkelijkheidszin bij Franse jongeren. Na Finkielkraut's analyse sta ik niet meer alleen in mijn gedachte.
Als werkgever van een klein consultancy-bureau in de regio Parijs werd ik meermalen geconfronteerd met een verpletterende arrogantie onder jonge net afgestuurdeerden die ik allereerst een mooie eerste kans op de arbeidsmarkt CDD (Contrat en Durée Déterminée) aanbood reeds voordat de CPE in de maak was. Vervolgens: Rechten claimen, op pietluttige punten oneens, een ontevreden gezicht trekken, vervolgens mokkend op het werk rondlopen en denigrerend naar de klant toe over de werkgever. Dat is mij overkomen en ik kon niets anders doen dan slikken tot het eind van het contract ..en dan niet verlengen uiteraard. Stel je voor dat je zulke karakters 2 jaar in dienst zou moeten houden. Heeft het zin om het Franse schoolsysteem eens onder de loep te nemen met de vaak conservatieve docenten of zelfs de ouders met hun riante pensioenen of pre-pensioenen ? Wat een kloof weer in deze Franse maatschappij. Eenzelfde kloof bestaat ook tussen klassiek autoritaire beslissers en hen die slechts wordt opgelegd. Kennelijk worden veranderingen hier alleen in de vorm van kleine en af en toe grote revoluties tot stand gebracht. De werkelijkheid is namelijk ook een maatschappij gebaseerd op veel hypocrisie en wantrouwen. Vervolgens slechts revolutie in plaats van dialoog en concensus daar waar de schoen knelt. Het is de Franse cultuur eigen. Geen enkel ander (beter) model mag als voorbeeld dienen als je nog altijd geloofd in eigen superieuriteit, maar ook heimelijk bang bent dat die strijd niet gewonnen kan worden.
Fijn dat alles weer werkt. Je blog geeft een completer beeld van de situatie in Frankrijk dan de traditionele media alleen. Streatwise. Bonne chance!
Milo
Over het ontslagrecht in Elsevier alweer een vlijmscherp artikel deze week van 20 april. De situatie geldt in Nederland, maar verklaart ook de hopeloze arbeidsmarkt in Frankrijk.
Een uittreksel van het Elsevier artikel:
Ontslagbescherming: Helemaal niet zo sociaal
Vakbonden en werkgevers voeren verhitte discussie. Het kabinet-Balkenende tornt aan een van de laatste pilaren van de verzorgingsstaat: het ontslagrecht
Is ontslagbescherming sociaal? Het is maar hoe je het bekijkt.
Dat werkende mensen moeilijker worden ontslagen, betekent tegelijkertijd dat werkzoekenden moeilijker een baan vinden. Omdat de baan die ze zoeken bezet is door iemand die niet zomaar van zijn stoel te krijgen is. En omdat werkgevers wel twee keer nadenken voor ze iemand aannemen: hij of zij is immers moeilijk te ontslaan. Meer baanzekerheid voor de een, langere werkloosheid voor de ander.
Vooral mannen ouder dan 45 jaar profiteren van stevige ontslagbescherming. Vrouwen, jongeren en allochtonen – de zogenoemde toetreders op de arbeidsmarkt – ondervinden er juist hinder van bij het vinden van werk. De arbeidswet waar Franse studenten de afgelopen maand zo hard en met succes tegen protesteerden, had de kansen van deze jongeren op de arbeidsmarkt nota bene sterk kunnen verbeteren. Ook al konden deze jonge mensen door diezelfde wet makkelijker worden ontslagen.