Aan de overzijde van de Marowijne: Suriname en Paramaribo

Helemaal politiek correct is het niet, maar met een zekere trots heb ik vastgesteld dat 'wij' in voormalig Nederlands Guyana een stuk fraaiere stad hebben gebouwd dan de Fransen in hun Guyana, dat nog steeds Frans is. Ik was bijzonder onder de indruk van Paramaribo, zeker in vergelijking met het tegenvallende Cayenne. Hier enkele foto's van mijn korte bezoek aan Suriname vorig weekend.

Per bootje over de Marowijne van Saint-Laurent-du-Maroni naar Albina. Opmerkelijk is dat je in Saint-Laurent (EU) verplicht je paspoort moet laten stempelen als je Suriname in wil. Hoewel de Fransen er elders in Guyana alles aan doen om te laten zien dat het een Frans gebiedsdeel is, ontbreekt op het stempel iedere verwijzing naar Frankrijk. Er staat slechts Guyane.
In Albina strijden taxichauffeurs om je mee te nemen naar Paramaribo. De weg is 140 kilometer lang en is de slechtste waarover ik ooit kwam. Hoewel er weinig verkeer is, doe je er tweeënhalf uur over. Chauffeur Robert zei dat Suriname zich rot moet schamen voor alle kuilen en gaf de politici de schuld. Die denken slechts aan zichzelf.
Hij vindt dat Jules Wijdenbosch snel terug moet komen als president. Die heeft tenminste een mooie (maar omstreden) brug over de Suriname-rivier achtergelaten. 'Vroeger moest je vanuit het oosten met de veerboot naar Paramaribo, maar die was heel vaak kapot. En dan zit je met de gebakken peren', zei Robert met een mooi Surinaams accent.
Wat me verder opviel langs de weg: tientallen verkeersdrempels. Hoewel die geen exclusief Nederlands fenomeen zijn, beklaagt een Duitse vriend zich telkens over het grote aantal in Nederland. De overzeese rijksdelen konden niet achterblijven, moet Nederland gedacht hebben.

Gebouwen als dit maken dat de binnenstad van Paramaribo op de werelderfgoedlijst staan van VN-organisatie Unesco.

Fietsende kinderen kijken bewonderend naar passerende rode sportauto

Tijdens mijn korte bezoek viel het me op hoe vriendelijk Surinamers tegen Nederlanders zijn. Ik was een klein beetje bang dat de rol van oud-kolonisator 'ons' wellicht niet in dank werd afgenomen, maar het tegendeel leek waar.
Tot mijn verbazing stonden de standbeelden van koningin Wilhelmina en van voormalig minister van Koloniën en gouverneur in Suriname Titus van Asch van Wijck (eind negentiende eeuw) nog gewoon overeind. De residentie van de president (foto) is in de voormalige ambtswoning van de Nederlandse gouverneurs gevestigd.

Vriend en reisgenoot Sébastien maakt in Paramaribo kennis met een Hollandse specialiteit: een kroket van Van Dobben. De plek waar dit geschiedde heet Frietpunt NL. Hij zal het niet snel vergeten.

Journalist ben je 24 uur per dag, 7 dagen per week, 52 weken per jaar.

Een tragisch verhaal midden in het paradijselijke stadspark de Palmentuin. De tekst van het plakkaat: 'Dit monument wordt opgedragen aan mijn zoon Ruben, die omkwam door verstikking in een koelkast in 1966. Het is een waarschuwing aan de Surinaamse gemeenschap beter op hun kinderen te letten.'

Trots op het bier van Parbo, ons eigen bier

Maar niet te vroeg te veel drinken. Een man ondervindt de gevolgen van overmatige Parbo-consumptie. Een vermoedelijk Nederlandse toeriste kan een brede lach niet onderdrukken.