Halve marathon van Parijs
Halve marathon van Parijs. Op de Avenue du Trône, nabijPlace de la Nation, na vijf kilometer. Foto: Cheska Polderman
Rugnummer 19436 had er precies een uurtje langer voor nodig dan de Keniaanse winnaar Stephen Kibiwot, maar na 2 uur en 1 minuut kwam ik samen met vriendin Katja over de finish van de Semi de Paris, de halve marathon van Parijs. Een verdienstelijke 12821ste plaats (op 23000 deelnemers) was mijn deel. Die rangschikking is overigens officieus, maar daarover later meer.
In roze en oranje konden onze fans ons gemakkelijk herkennen. 'Hup Holland', schreeuwde een onbekende vrouw ons toe bij Bastille.
Het was voor het eerst sinds 1995 (Trosloop in Haarlem en Zandvoort) dat ik ruim 21 kilometer liep. Als ik het me goed herinner, ben ik in dertien jaar een kwartier langzamer geworden, grofweg een minuut per jaar. Maar uitlopen was dit maal het belangrijkst.
Zeker in het begin, in de straten van Vincennes en nabij mijn appartement vlakbij Place de la Nation viel het alleszins mee. Na een dipje tussen 9 en 12 kilometer liep ik weer lekker door het twaalfde arrondissement en aan het begin van de laatste zeven kilometer door Bois de Vincennes. De laatste vier kilometer vielen echter bijzonder zwaar en ik moest me vermannen om mijn hardlooppartner bij te houden. We finishten samen.
Na de eindstreep volgde een koude douche. Ik had weliswaar mijn officiële rugnummer op de rug gespeld, maar was vergeten een tijdmeetchip tussen mijn schoenen te doen. Dat is ietwat dom en leidt ertoe dat ik niet voorkom in het klassement (en dat niemand dit bericht zal geloven), maar voor een medewerker van organisator ASO was het ook nog eens voldoende me het officiële terrein af te sturen en me als een halve crimineel te behandelen. 'Als u niet weggaat, roep ik de beveiliging erbij.' 26 euro betaald, maar geen recht op een glas water of een medaille.
Ik stelde me gerust met de gedachte dat de ASO sinds begin dit jaar niet langer de winstgevende autorace mag organiseren waarbij coureurs straffeloos Afrikaanse kinderen doodrijden (en in diepe rouw zijn als er een racer omkomt) en dat hun grote wielerevenement tegenwoordig beter bekend staat als Tour du Dopage.
In roze en oranje konden onze fans ons gemakkelijk herkennen. 'Hup Holland', schreeuwde een onbekende vrouw ons toe bij Bastille.
Het was voor het eerst sinds 1995 (Trosloop in Haarlem en Zandvoort) dat ik ruim 21 kilometer liep. Als ik het me goed herinner, ben ik in dertien jaar een kwartier langzamer geworden, grofweg een minuut per jaar. Maar uitlopen was dit maal het belangrijkst.
Zeker in het begin, in de straten van Vincennes en nabij mijn appartement vlakbij Place de la Nation viel het alleszins mee. Na een dipje tussen 9 en 12 kilometer liep ik weer lekker door het twaalfde arrondissement en aan het begin van de laatste zeven kilometer door Bois de Vincennes. De laatste vier kilometer vielen echter bijzonder zwaar en ik moest me vermannen om mijn hardlooppartner bij te houden. We finishten samen.
Na de eindstreep volgde een koude douche. Ik had weliswaar mijn officiële rugnummer op de rug gespeld, maar was vergeten een tijdmeetchip tussen mijn schoenen te doen. Dat is ietwat dom en leidt ertoe dat ik niet voorkom in het klassement (en dat niemand dit bericht zal geloven), maar voor een medewerker van organisator ASO was het ook nog eens voldoende me het officiële terrein af te sturen en me als een halve crimineel te behandelen. 'Als u niet weggaat, roep ik de beveiliging erbij.' 26 euro betaald, maar geen recht op een glas water of een medaille.
Ik stelde me gerust met de gedachte dat de ASO sinds begin dit jaar niet langer de winstgevende autorace mag organiseren waarbij coureurs straffeloos Afrikaanse kinderen doodrijden (en in diepe rouw zijn als er een racer omkomt) en dat hun grote wielerevenement tegenwoordig beter bekend staat als Tour du Dopage.
Beste Olivier,
Veel respect voor je sportieve prestatie! Dat doe ik je niet na en ik zou zeker niet de site van de organisatie checken of je wel in het klassement staat. Ik kan me echt voorstellen dat je baalt dat dat niet het geval is, maar dat je je chip vergeten bent is toch echt je eigen schuld. Te zien aan je startnummer was je niet de enige die mee deed, dus een meer persoonlijke behandeling zat er blijkbaar niet in. Je reactie naar de organisatie vind ik dan ook misplaatst. Bovendien, dat ze ook ook evenementen organiseren waar je bedenkingen bij hebt wist je van te voren. Geen reden dus om achteraf zulke kort-door-de-bocht verwijten te maken.
Ja, dan beter kort-door-de-bocht lopen. Scheelt weer seconden. ;-)
Ziet er goed uit Olivier, dat shirt komt me trouwens niet onbekend voor...
--victor
Het ligt zo voor de hand dat het te flauw is om een toespeling op de naam van de organisatie te maken....