Dalai Lama ereburger van Parijs
De Olympische vlam passeert met uren vertraging Place de la Concorde. De stoet met fakkel is nauwelijks zichtbaar tussen alle ordediensten. Foto's: Olivier van BeemenFransen zijn er vaak goed in andere volken het bloed onder de nagels te halen. Laat ik een persoonlijke klaagzang over telefoon- en internetaansluitingen even achterwege laten en de invasie van Irak, die op wereldschaal net iets meer invloed had, als voorbeeld nemen.
De 'vredescoalitie' die de twijfelde of er wel massavernietigingswapens in Irak waren en de voorkeur gaf aan verdere diplomatieke druk, bestond behalve Frankrijk uit onder meer Duitsland en Rusland.
Toch spoelden sommige Amerikanen alleen hun flessen Franse wijn door de gootsteen en doopten zij hun Franse frietjes pathetisch om tot vrijheidsfrietjes. Van een bokworstenboycot of een wodkadrooglegging kwam het niet. Minster van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice vatte het zo samen: Punish the French, ignore the Germans, and forgive the Russians.
Nu zijn het volgens diverse Franse media de Chinezen die het helemaal gehad hebben met Frankrijk. Demonstraties en oproepen tot het boycotten van Franse producten volgen elkaar op melden Libération en Le Figaro. 'Bevrijd Corsica' roepen de Chinezen nu als antwoord op de Franse eis aan China om Tibet met rust te laten.
Mogelijk ben ik beïnvloed door het Franse perspectief waarmee ik het grootste deel van het nieuws tot me krijg, maar in dit geval lijkt eenzelfde mechaniek in werking getreden: diverse landen tonen zich kritisch tegen China. Ook in Londen, San Francisco en Sint-Petersburg waren de fakkeltochten bepaald geen succes.
En toch zijn het die moreel superieure Franse druktemaakters die de Chinezen het meest irriteren. Ook vorige week regende het weer leuzen als 'wij zijn het land van de mensenrechten'. Met andere woorden: wij zijn het land van de beschaving en dat willen wij delen met de rest van de wereld.
Het doet me denken aan de toespraak van toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Dominique de Villepin bij zijn toespraak voor de VN-Veiligheidsraad, al was die van een veel hoger niveau dan het gratuite gescherm met mensenrechten.
Natuurlijk hebben de Franse demonstranten gelijk dat je de niet kritiekloos mee moet werken aan de wereldwijde Chinese propagandatocht en hadden Chirac en De Villepin het bij het rechte eind in Irak, maar in beide gevallen is het gevolg dat de internationale positie van Frankrijk verzwakt, wat waarschijnlijk niet de bedoeling was.
Aan de andere kant is het toch ook prijzenswaardig dat er nog mensen cq naties zijn die eerst aan hun principes denken en vervolgens over de (economische/geopolitieke) consequenties.
Maar nu lees ik zojuist dat Parijs de Dalai Lama tot ereburger van de stad heeft benoemd, samen met de dissident Hu Jia. Ten eerste vind ik ereburgerschappen voor internationale beroemdheden een goedkope pr-stunt voor de steden die ze uitdelen en daarbij vraag ik me af wat het nu toevoegt. Alsof de Dalai Lama aan de Rue de Rivoli komt wonen. Het is bovenal olie op het vuur voor de boze Chinezen, die hun westerse zondebok nu wel heel makkelijk gevonden hebben.
De 'vredescoalitie' die de twijfelde of er wel massavernietigingswapens in Irak waren en de voorkeur gaf aan verdere diplomatieke druk, bestond behalve Frankrijk uit onder meer Duitsland en Rusland.
Toch spoelden sommige Amerikanen alleen hun flessen Franse wijn door de gootsteen en doopten zij hun Franse frietjes pathetisch om tot vrijheidsfrietjes. Van een bokworstenboycot of een wodkadrooglegging kwam het niet. Minster van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice vatte het zo samen: Punish the French, ignore the Germans, and forgive the Russians.
Nu zijn het volgens diverse Franse media de Chinezen die het helemaal gehad hebben met Frankrijk. Demonstraties en oproepen tot het boycotten van Franse producten volgen elkaar op melden Libération en Le Figaro. 'Bevrijd Corsica' roepen de Chinezen nu als antwoord op de Franse eis aan China om Tibet met rust te laten.
Mogelijk ben ik beïnvloed door het Franse perspectief waarmee ik het grootste deel van het nieuws tot me krijg, maar in dit geval lijkt eenzelfde mechaniek in werking getreden: diverse landen tonen zich kritisch tegen China. Ook in Londen, San Francisco en Sint-Petersburg waren de fakkeltochten bepaald geen succes.
En toch zijn het die moreel superieure Franse druktemaakters die de Chinezen het meest irriteren. Ook vorige week regende het weer leuzen als 'wij zijn het land van de mensenrechten'. Met andere woorden: wij zijn het land van de beschaving en dat willen wij delen met de rest van de wereld.
Het doet me denken aan de toespraak van toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Dominique de Villepin bij zijn toespraak voor de VN-Veiligheidsraad, al was die van een veel hoger niveau dan het gratuite gescherm met mensenrechten.
Natuurlijk hebben de Franse demonstranten gelijk dat je de niet kritiekloos mee moet werken aan de wereldwijde Chinese propagandatocht en hadden Chirac en De Villepin het bij het rechte eind in Irak, maar in beide gevallen is het gevolg dat de internationale positie van Frankrijk verzwakt, wat waarschijnlijk niet de bedoeling was.
Aan de andere kant is het toch ook prijzenswaardig dat er nog mensen cq naties zijn die eerst aan hun principes denken en vervolgens over de (economische/geopolitieke) consequenties.
Maar nu lees ik zojuist dat Parijs de Dalai Lama tot ereburger van de stad heeft benoemd, samen met de dissident Hu Jia. Ten eerste vind ik ereburgerschappen voor internationale beroemdheden een goedkope pr-stunt voor de steden die ze uitdelen en daarbij vraag ik me af wat het nu toevoegt. Alsof de Dalai Lama aan de Rue de Rivoli komt wonen. Het is bovenal olie op het vuur voor de boze Chinezen, die hun westerse zondebok nu wel heel makkelijk gevonden hebben.
Verbijsterde atleten over de Champs-Elysées. De fakkel ging in totaal vijf keer uit tijdens de tocht in Parijs. De vlam bleef, beschermd in een busje, gewoon branden.
Labels: internationaal beleid, sport
