Twee wijnglazen, waarvan één met barst: check

Een voornaam heeft Madame Aïach niet. Je noemt haar Madame Aïach en zo noemt ze zichzelf ook. Madame Aïach is altijd bruin, ook midden in de winter. Ze is een beetje gezet (laat het haar maar niet horen) en draagt altijd een dikke laag lippenstift.

Madame Aïach was tot maandag mijn huisbazin. Ze woont in een goede voorstad buiten Parijs met haar man, Monsieur Aïach, ook altijd bruin. Volgens de telefoongids is hij chirurg. Zijn voorkomen doet vermoeden dat hij een plastische is, of zoals de Fransen dat veel mooier zeggen: een ‘chirurgien esthétique’.
Nabij het drukke plein Place de la Nation in Parijs bezitten Monsieur en Madame Aïach enkele appartementen, waarvan ik er een bewoonde. Tot maandag dus. Toen ging ik eruit omdat een samenwoonpoging met mijn vriendin niet geheel volgens plan was verlopen. Ex-vriendin (trouw kijker van Sex and the City) is naar een minnaar in Londen en het appartement is voor mij alleen te duur: daar komt het in het kort op neer.
Het verlaten van een appartement is geen sinecure. Niet omdat ik me in de vijf maanden die ik er woonde nu bijzonder ben gaan hechten aan de plek, maar meer vanwege de plichtplegingen die het met zich mee brengt. Uiteraard een fikse schoonmaakbeurt maar bovenal: de inventaris.
Mijn ex-appartement was gemeubileerd. En dan heb ik het niet over een woning met een bed, een tafel en een koelkast (die waren er ook), maar over een lijst van tien pagina’s met meubels, prullaria en tierelantijntjes die Madame Aïach in haar eigen woning niet meer nodig had.
Fransen hebben een vervelende eigenschap (eentje?, hoor ik de cynici onder u denken): ze zijn verschrikkelijk wantrouwig. Ik zou hier wel een vertoog kunnen houden welke oorzaken (sociale wetgeving, verloren oorlogen of gewoon Napoleon) daaraan mogelijk ten grondslag liggen, maar dat voert wat ver. Neemt u maar aan van iemand die bijna zes jaar in Parijs woont: Fransen zijn achterdochtig.
Daarom moet alles vastgelegd worden, liefst met zoveel mogelijk papier en met stempels. Zo ook de lijst met huisraad van Madame Aïach. Haar dochter, ‘die computers begrijpt’, heeft ze ingezet om alles uit te tikken. Het arme kind.
Enkele hoogtepunten:
-1 glazen muurkastje voorzien van spiegel met daarin 4 tinnen personages, 6 kleine steentjes, 3 olifantjes van keramiek en 1 mandje
- 2 wijnglazen van het merk FLY, waarvan 1 met barst
- 1 yoghurtmaker van SEB met 8 potjes
Madame Aïach is de ochtend van de inventaris een uur te laat, net als de vier keer die ik haar eerder ontmoette. ,,Oh, die files op weg naar Parijs”, klaagt ze steevast. Ik zeg niet dat die er iedere keer opnieuw staan en dat ze een uur eerder weg zou kunnen gaan. ,,Die vervelende files inderdaad”, zeg ik.
Vier uur lang vinken Madame Aïach en ik af of alles er nog is en in welke staat het verkeert. Zo blijkt een voormalig gordijn dat inmiddels dienstdoet als bankbedekking een kleine vlek te hebben. En dus voegen we allebei op onze lijst de woorden ‘bevlekt, schoon te maken’ toe.
Op mijn kosten uiteraard. Inzet van de hele procedure is namelijk: hoeveel van mijn borg van 2400 euro zie ik terug?
Madame Aïach heeft bovendien haar schoonmaakster meegenomen, Odette. Zoals Madame Aïach geen voornaam heeft, heeft Odette geen achternaam. Wel wordt ze met ‘u’ aangesproken.
Hoewel ik best trots ben op mijn eigen schoonmaakactie, slaagt Odette erin het appartement nog iets grondiger schoon te maken. Madame Aïach tegen mij: ,,Dat gebeurt op uw kosten.”
,,Ah, maar dan zijn de kosten van een buitenlandcorrespondent die een uur op u zit te wachten voor uw rekening. Zal ik u mijn uurtarief doorgeven”, suggereer ik. Daar kan Madame Aïach niet om lachen.
Ergens de komende weken zal ze mij een cheque toesturen. Het bedrag daarop is nog een groot raadsel.

Deze column van mij staat vandaag in een deel van de GPD-kranten. Foto: mrwalker.