Een lach en een traan

De komende weken leest u met regelmaat kleine en grote nieuwtjes rond mijn boek In Parijs, dat 1 oktober verscheen.

Mooi citaat afgelopen zaterdag op een feestje bij een vriend in de Amsterdamse Watergraafsmeer: "Een ongesigneerde eerste druk van In Parijs wordt later een fortuin waard." (Toen ik reclame zat te maken voor mijn online bestelservice voor gesigneerde exemplaren, na ook al weer een paar boekjes getekend te hebben voor de vrienden.)

Verder nog een mooi verhaal uit het revalidatiecentrum van een ziekenhuis in Blaricum. Daar ligt mijn 86-jarige oma, die het wel een klein beetje gehad lijkt te hebben met het leven, zeker sinds ze een paar jaar geleden haar man verloor. Wel keek ze nog erg uit naar mijn boek, wat mij op sommige momenten net het zetje gaf om de deadline toch echt te halen.

Toen ik haar afgelopen middag het boek gaf, huilde ze van blijdschap. Dat ze het niet meer kan lezen (haar ogen zijn te slecht), vindt ze eigenlijk niet eens zo erg. Er staan ook hele mooie foto's op de middenpagina's en op de omslag (merci, Emile).
Toen we haar na een kop koffie en een kroket in de kantine in haar rolstoel terug parkeerden in haar slaapzaaltje met drie anderen, raakten we aan de praat met een mede-herstellende dame. Trots liet mijn oma het boek zijn. De dame glom. Ze was lerares Frans geweest en kwam vroeger minstens twee, vaak drie keer per jaar In Parijs. Met liefde wilde ze passages uit het boek voorlezen aan mijn oma. En mijn moeder moest volgende keer misschien ook maar even een gesigneerd exemplaar voor haar meegeven.

Foto: Uw correspondent signeert voor Arjan en zijn moeder, tijdens de boekpresentatie afgelopen dinsdag (meer foto's van dit literaire evenement waarbij le presque tout Amsterdam acte de présence gaf, volgen)