De wijze raad van de MP
Morgen ben ik in Bretagne voor een reportage, naar het schijnt een van de mooiste streken van Frankrijk. Hoewel ik ruim drie jaar in Frankrijk woon en veel rondgereisd heb, bracht het lot me nog nooit in de Franse westpunt.
Daar heb ik wel eens over nagedacht. Waarom kan ik het aantal keren dat ik aankwam op station Marseille Saint-Charles nauwelijks nog tellen, waarom ben ik de afgelopen anderhalve maand wel drie of vier keer op een trein gestapt in Paris Gare de l'Est richting oosten, waarom ga ik toch steeds weer naar het soms ietwat deprimerende noorden? Zelfs voor bezoeken in relatief onbekende provincies als Poitou-Charentes en Centre was nog wel een aanleiding te vinden. En op Corsica was ik al drie keer, wat trouwens niet geheel toevallig is, aangezien ik corsofiel ben, maar daarop kom ik ongetwijfeld nog wel eens terug. Alleen in Limousin (slechts op doorreis in de trein) en Bretagne zette ik nog nooit voet aan de grond.
Het grootste probleem van Bretagne is dat er weinig gebeurt, dat het er gewoon allemaal best goed gaat, vrees ik. Sinds de folkloristische Bretonse nationalisten gestopt zijn met het verbranden van McDonald's-restaurants, gaat het er kalmpjes aan toe. De economische malaise en de werkloosheid zijn minder groot dan elders, de mensen stemmen niet massaal op Jean-Marie Le Pen (hoewel hij in het Bretonse dorpje La-Trinité-sur-Mer werd geboren) en de jongeren in de buitenwijken hielden zich kalm anderhalve maand geleden. In Bretagne draait het gewoon lekker.
Daarom begin ik drie dagen voor het nieuwe jaar al met een goed voornemen uit te voeren, geïnspireerd op een uitspraak van onze premier: wij journalisten moeten vaker over goed nieuws berichten. Wat had goede nieuws in dit geval inhoudt, kan ik helaas nog niet verklappen, want dan sta ik daar morgen met het hele wereldjournaille, zoveel is duidelijk.
Bij het leggen van de eerste contacten in het stadje waar ik heen reis, was de positieve vibe van Bretagne meteen merkbaar. Ik vroeg de receptioniste van het gemeentehuis of ik de burgemeester mocht interviewen, waarop je normaal gesproken - hoe klein de gemeente ook is - via de service de communication door wordt verbonden naar het cabinet du maire, die je dan vertelt dat ze je terugbellen, wat in één op de tien gevallen gebeurt.
In Bretagne zei de receptioniste echter: dit is zijn mobiele telefoonnummer, maakt u maar een afspraak. Bretagne en ik gaan samen goede tijden tegemoet.
Daar heb ik wel eens over nagedacht. Waarom kan ik het aantal keren dat ik aankwam op station Marseille Saint-Charles nauwelijks nog tellen, waarom ben ik de afgelopen anderhalve maand wel drie of vier keer op een trein gestapt in Paris Gare de l'Est richting oosten, waarom ga ik toch steeds weer naar het soms ietwat deprimerende noorden? Zelfs voor bezoeken in relatief onbekende provincies als Poitou-Charentes en Centre was nog wel een aanleiding te vinden. En op Corsica was ik al drie keer, wat trouwens niet geheel toevallig is, aangezien ik corsofiel ben, maar daarop kom ik ongetwijfeld nog wel eens terug. Alleen in Limousin (slechts op doorreis in de trein) en Bretagne zette ik nog nooit voet aan de grond.
Het grootste probleem van Bretagne is dat er weinig gebeurt, dat het er gewoon allemaal best goed gaat, vrees ik. Sinds de folkloristische Bretonse nationalisten gestopt zijn met het verbranden van McDonald's-restaurants, gaat het er kalmpjes aan toe. De economische malaise en de werkloosheid zijn minder groot dan elders, de mensen stemmen niet massaal op Jean-Marie Le Pen (hoewel hij in het Bretonse dorpje La-Trinité-sur-Mer werd geboren) en de jongeren in de buitenwijken hielden zich kalm anderhalve maand geleden. In Bretagne draait het gewoon lekker.
Daarom begin ik drie dagen voor het nieuwe jaar al met een goed voornemen uit te voeren, geïnspireerd op een uitspraak van onze premier: wij journalisten moeten vaker over goed nieuws berichten. Wat had goede nieuws in dit geval inhoudt, kan ik helaas nog niet verklappen, want dan sta ik daar morgen met het hele wereldjournaille, zoveel is duidelijk.
Bij het leggen van de eerste contacten in het stadje waar ik heen reis, was de positieve vibe van Bretagne meteen merkbaar. Ik vroeg de receptioniste van het gemeentehuis of ik de burgemeester mocht interviewen, waarop je normaal gesproken - hoe klein de gemeente ook is - via de service de communication door wordt verbonden naar het cabinet du maire, die je dan vertelt dat ze je terugbellen, wat in één op de tien gevallen gebeurt.
In Bretagne zei de receptioniste echter: dit is zijn mobiele telefoonnummer, maakt u maar een afspraak. Bretagne en ik gaan samen goede tijden tegemoet.
