BANLIEUE BLOG: Dmin je te dirè

Coucou olivier ba jné pa vu bocou 2 monde ojordui a coz d grév mé dmin je te dirè dsl de npa av rép je mangé

Deze sms ontving ik gisteravond van ‘Julie’, de dochter van Françoise Bruneau (nog steeds geen echte namen), die ik even tevoren gebeld had. Ik had haar gevraagd of ik haar en enkele vrienden kan interviewen over hun perceptie van de buurt en hun dagelijks leven. Nieuwe quizvraag: wat heeft ze mij precies geantwoord?

De Franse jeugd, vooral in mindere buurten, heeft een reputatie hoog te houden op het gebied van taalvernieuwing. Het bekendst is het verlan, waarin woorden omgedraaid worden (als je de lettergrepen van à l’envers omdraait, krijg je met een beetje goede wil verlan). Enkele voorbeelden zijn fou - ouf, femme - meuf, flic - keuf, arabe - rebeu (en daarna weer beur), juif - feuj, noir - renoi, français - céfran, louche - chelou, famille - mifa, en ik heb zelfs wel eens Rakchi gehoord, voor de geliefde president van het land.

De sms-taal is ook steeds wijdverbreider, net als Nederland trouwens zo’n taal kent, maar naar mijn idee in mindere mate. Corrigeer mij als ik ongelijk heb. Op internetfora en weblogs is de spelling van Julies sms de nieuwe standaard. Haar weblog en de reacties op haar teksten zijn een goed voorbeeld. Als ik haar toestemming krijg, zet ik een link op mijn site.
Het probleem is natuurlijk dat de taal van Molière, zoals Fransen hun taal graag noemen, een tweede taal dreigt te worden voor de gebruikers, die op school gesproken moet worden en in het arbeidsproces. In de Wafa Phone heb ik tijdens mijn internetsessies al een aantal keren jongeren uit de buurt horen bellen met officiële instanties, bijvoorbeeld voor een baan. Het klinkt onnatuurlijk als ze proberen over te schakelen van hun banlieuetaal naar het Frans, en het gaat niet iedereen even goed af.