De toekomstige koning van Iran?
Ik sprak een paar jaar geleden al eens een wethouder van Ajaccio die als het allemaal net iets anders was gelopen keizer van Europa was geweest, vandaag interviewde ik voor Elsevier een banneling die al enkele decennia Sjah van Perzië had kunnen zijn. En de hoop nog steeds niet heeft opgegeven.
Reza Pahlavi jr. hoopt een fluwelen revolutie te ontketenen in zijn land, die een eind moet maken aan de macht van de geestelijke leiders. De pijlers van zijn droomstaat zijn de rechten van de mens, een parlementaire democratie en scheiding tussen kerk en staat. Voor zichzelf ziet hij een rol zoals Juan Carlos speelde bij de overgang naar democratie in Spanje, na de dictatuur van Franco. Hij legt het een en 't ander uit in het boek Iran, l'heure du choix en in een interview eind deze maand in Elsevier.
Ik sprak hem op een locatie in Parijs, die ik niet bekend mag maken, omdat er nogal wat mensen zijn die Pahlavi liever dood zien dan levend. Twee Franse politieagenten met oortjes controleerden of fotografe Ilse Leenders en ik geen wapens in onze tas meebrachten en fouilleerden mij (de fotografe niet).
Tja, waar praat je dan met zo'n sjah over om het ijs te breken? Uiteraard, over voetbal. Hij begon er zelf mee. Het trauma van 1978. Nee, niet Rensenbrink op de paal in de laatste minuut, maar de nederlaag waarmee Iran debuteerde op het WK, 0-3 tegen Nederland. Of ik me Cruijff herinner, zegt hij vanachter zijn laptop terwijl hij even een mailtje afmaakt, waarna hij nog eens wat beter kijkt en zegt: 'O nee, daar ben je waarschijnlijk te jong voor.' Mooi.
Ik kon er fijn op inhaken door te beginnen over de film Offside van regisseur Jafar Panahi, die ik twee jaar geleden interviewde op het filmfestival van Rotterdam. Een film over Iraanse vrouwen die het voetbalstadion niet in mogen. Het ijs was gebroken. Verdere bevindingen dus later deze maand in Elsevier.
Reza Pahlavi jr. hoopt een fluwelen revolutie te ontketenen in zijn land, die een eind moet maken aan de macht van de geestelijke leiders. De pijlers van zijn droomstaat zijn de rechten van de mens, een parlementaire democratie en scheiding tussen kerk en staat. Voor zichzelf ziet hij een rol zoals Juan Carlos speelde bij de overgang naar democratie in Spanje, na de dictatuur van Franco. Hij legt het een en 't ander uit in het boek Iran, l'heure du choix en in een interview eind deze maand in Elsevier.
Ik sprak hem op een locatie in Parijs, die ik niet bekend mag maken, omdat er nogal wat mensen zijn die Pahlavi liever dood zien dan levend. Twee Franse politieagenten met oortjes controleerden of fotografe Ilse Leenders en ik geen wapens in onze tas meebrachten en fouilleerden mij (de fotografe niet).
Tja, waar praat je dan met zo'n sjah over om het ijs te breken? Uiteraard, over voetbal. Hij begon er zelf mee. Het trauma van 1978. Nee, niet Rensenbrink op de paal in de laatste minuut, maar de nederlaag waarmee Iran debuteerde op het WK, 0-3 tegen Nederland. Of ik me Cruijff herinner, zegt hij vanachter zijn laptop terwijl hij even een mailtje afmaakt, waarna hij nog eens wat beter kijkt en zegt: 'O nee, daar ben je waarschijnlijk te jong voor.' Mooi.
Ik kon er fijn op inhaken door te beginnen over de film Offside van regisseur Jafar Panahi, die ik twee jaar geleden interviewde op het filmfestival van Rotterdam. Een film over Iraanse vrouwen die het voetbalstadion niet in mogen. Het ijs was gebroken. Verdere bevindingen dus later deze maand in Elsevier.
Labels: internationaal beleid, interview, voetbal
