Foie gras uit de Gers
Ganzen tijdens de vetmestperiode, op de boerderij van Brigitte Fourcade in de streek Gers niet ver van Toulouse. Boven hun koppen de trechter waarmee ze gevoed worden. Foto: Olivier van BeemenEn lezer, bent u er nog in geslaagd een potje foie gras (vette ganzen- of in Frankrijk vooral eendenlever) op de kop te tikken om te verorberen tijdens het kerstdiner? Dat zal lastig geweest zijn, gezien de steeds geringere populariteit van het product bij Nederlanders. Die zette de Bijenkorf er zelfs toe aan het product uit de schappen te verwijderen. Sommige armere Nederlanders zullen ongetwijfeld van dit buitenkansje geprofiteerd hebben.
Zoals ik in twee eerdere berichten al min of meer aankondigde, heb ik voor de feestdagen een verhaal over foie gras gemaakt, in samenwerking met mijn collega Runa Hellinga in Hongarije, de andere grote ganzenleverproducent binnen de Europese Unie. Dat verhaal gaat niet zozeer over de omstreden vetmestperiode, maar meer over economische zijde. Het geeft het Franse danwel het Hongaarse perspectief op de praktijk. U leest het verhaal onder meer hier, op de site van het Nederlands Dagblad.
U vraagt zich wellicht af hoe ik zelf tegen de vetmesterij aankijk. Lastige kwestie. Uiteraard is het geen fijn gezicht en zonder twijfel een bijzonder onaangenaam gevoel voor de ganzen en de eenden wanneer zij met een trechter worden volgestopt met voedsel. Aan de andere kant wezen de boeren mij op antropomorfisme (dat woord gebruikten ze overigens niet): het beschouwen en behandelen van dieren als mensen. De anatomie van een vogel is anders (geen huig) dan die van de mens, waardoor het inbrengen van de trechter minder pijnlijk is dan wij zouden denken. Bovendien mogen ze een eend of gans nooit verwonden, dan kan de lever naar de prullenbak.
Uiteraard ben ik niet zo naïef dat kritiekloos te aanvaarden, maar het verdient op z'n minst een reflectie. Verder is het enigszins hypocriet om tegen foie gras te zijn, maar wel ander vlees te eten van één of twee euro per ons, waarbij je de garantie hebt dat het dier een rampzalig leven en een pijnlijke einde achter de rug heeft. Wellicht het allerlastigst is de heerlijke smaak van de vette lever...
Zoals ik in twee eerdere berichten al min of meer aankondigde, heb ik voor de feestdagen een verhaal over foie gras gemaakt, in samenwerking met mijn collega Runa Hellinga in Hongarije, de andere grote ganzenleverproducent binnen de Europese Unie. Dat verhaal gaat niet zozeer over de omstreden vetmestperiode, maar meer over economische zijde. Het geeft het Franse danwel het Hongaarse perspectief op de praktijk. U leest het verhaal onder meer hier, op de site van het Nederlands Dagblad.
U vraagt zich wellicht af hoe ik zelf tegen de vetmesterij aankijk. Lastige kwestie. Uiteraard is het geen fijn gezicht en zonder twijfel een bijzonder onaangenaam gevoel voor de ganzen en de eenden wanneer zij met een trechter worden volgestopt met voedsel. Aan de andere kant wezen de boeren mij op antropomorfisme (dat woord gebruikten ze overigens niet): het beschouwen en behandelen van dieren als mensen. De anatomie van een vogel is anders (geen huig) dan die van de mens, waardoor het inbrengen van de trechter minder pijnlijk is dan wij zouden denken. Bovendien mogen ze een eend of gans nooit verwonden, dan kan de lever naar de prullenbak.
Uiteraard ben ik niet zo naïef dat kritiekloos te aanvaarden, maar het verdient op z'n minst een reflectie. Verder is het enigszins hypocriet om tegen foie gras te zijn, maar wel ander vlees te eten van één of twee euro per ons, waarbij je de garantie hebt dat het dier een rampzalig leven en een pijnlijke einde achter de rug heeft. Wellicht het allerlastigst is de heerlijke smaak van de vette lever...
Labels: culinair, mijn mening, platteland
