Nicolas Sarkozy en Carla Bruni

Nieuwe computer, eventjes rust gehad, een nieuw appartement (later meer daarover): het werk en het bloggen beginnen weer. Vandaag meteen pikant nieuws. Ex-model en zangeres Carla Bruni is volgens diverse Franse media de nieuwe vriendin van Nicolas Sarkozy. Het Elysée van Sarko geeft geen commentaar en Carla Bruni bevestigt de informatie. Het tweetal liet zich dit weekend uitgebreid fotograferen in Disneyland Parijs. Hier een liedje van Carla Bruni, Quelqu'un m'a dit.

Patrick Kluivert in het Franse hoge noorden

IJskoud is het in het noodstadion Stadium Lille Métropôle in de voorstad Villeneuve d'Ascq net buiten Lille (Rijsel voor de Vlamingen). Spelers en supporters wachten al jaren op een nieuw stadion, maar dat komt er maar niet. Tot die tijd zijn ze aangewezen op een veredelde atletiekarena buiten de stad.
Wanneer ik met een Engelse vriend naar binnen wil lopen, houdt een steward ons tegen als hij onze kaartjes ziet. 'Dit is de ingang voor les places de merde (de kutplaatsen), jullie hebben een goede plek, daar verderop.' Heerlijk, die Noord-Franse eerlijkheid.
Onze betere plek blijkt in ieder geval overdekt, wat in de stromende regen geen overbodige luxe is. Wij rillen al van kou en hebben enigszins te doen met de toeschouwers op de kutplaatsen.
Ik ben afgereisd omdat de wedstrijd ook een Nederlands tintje heeft: Patrick Kluivert (Lille) tegen Boudewijn Zenden van Olympique Marseille. Dat team wordt bovendien gecoacht door de halve Nederlander Eric Gerets (ex-PSV). Na mijn mindere ervaring vorige week, twijfelde ik even of ik wel moest gaan, maar ik besloot dat het een aardige afleiding is.
Gerets houdt Zenden deze avond op de bank, maar Kluivert speelt gelukkig wel. En hij scoort zowaar, zijn eerst velddoelpunt sinds hij voor Lille OSC uitkomt. Marseille komt snel terug door Niang, waarna de wedstrijd verder nauwelijks om aan te zien is. Het commentaar van mijn vriend over Kluivert is redelijk positief. He was the only player in his team who looked remotely like a football player.
In het perszaaltje komt een twintigtal journalisten na afloop samen voor de persconferenties van Gerets en Claude Puell, de trainer van Lille. Ik vind persconferenties nooit zulke fijne situaties, maar durf Gerets toch een vraag te stellen. Ik vraag hem wat hij van het niveau en de speelwijze vindt van de Franse competitie (die is in mijn ogen bijzonder saai, defensief en niet bijster hoogstaand, maar dat zeg ik niet).
Gerets antwoordt vermoeid dat hij die vraag al 25 keer heeft beantwoord, maar dat hij het nog wel een 26ste keer wil doen. Hij vindt de ligue un van hoog niveau en vooral technisch zeer interessant.
Dan komen de eerste spelers binnendruppelen achter een soort hekje in de zaal, waardoor ze gescheiden blijven van het journaille. Ik vraag een jonge vrouw of zij weet om welke spelers het gaat, maar ze blijkt een sportverslaggeefster uit Nederland, die voor Spits hetzelfde idee had als ik.
Zenden komt niet, maar Kluivert verschijnt strak in het pak het perszaaltje. Hij oogt enthousiast en lijkt behoorlijk afgevallen de laatste tijd. We hebben een aardig gesprekje, maar helaas slaag ik er niet in hem binnen korte tijd politiek incorrecte uitspraken te ontlokken. Hij ziet het nietige, deprimerende Lille (mijn woorden) als 'nieuwe uitdaging'. Nu hij heeft laten zien goed te kunnen voetballen voor grote clubs, wil hij dat ook laten zien bij een kleinere club.
Hij zegt het verder goed naar zijn zin te hebben en heeft nog steeds de ambitie voor het Nederlands elftal te spelen. Hij hoopt vooral te schitteren met de Olympische ploeg in Peking volgend jaar.
Het uitgebreide verslag staat morgen in (een deel van) de regionale kranten.

Aangifte op het politiebureau

Les victimes d'infractions pénales bénéficient d'un accueil privilégié

Een bevoorrechte ontvangst zou me gisteren staan te wachten op het politiebureau van Juvisy volgens artikel 4 van de verklaring van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Daar deed ik aangifte van mishandeling en diefstal een dag eerder in La Grande Borne in Grigny.

Eerst reis ik terug naar de buurt zelf, in gezelschap van collega en vriend Stefan de Vries, correspondent voor onder meer BNR Nieuwsradio, om mijn fiets op te halen. Met trein en bus reizen we naar La Grande Borne. Uiteraard ben ik angstiger dan normaal, zeker als we groepjes jongeren passeren. Het verloopt probleemloos. Boven de buurt vliegt een politiehelikopter.
Het politiebureau is in de nabijgelegen voorstad Juvisy sur Orge. Het welkom is bemoedigend: 'Ik hoop dat we uw aangifte kunnen ontvangen.' Maar zeker weet hij dat niet. De man vindt dat journalisten veel te vaak over voorsteden schrijven en raadt me af alleen dat soort buurten in te gaan. 'Wat er nu in België aan de hand is, dat is toch ook heel erg.'
Na drie kwartier wachten word ik ontvangen door een agente. Ze heeft niet veel zin in mijn aangifte. Ze belt met een andere agent tegen wie ze zegt dat ze eigenlijk al thuis had moeten zijn.
Ze luistert naar mijn verhaal, maar vindt het allemaal maar niets. Waarom ben ik in vredesnaam naar La Grande Borne gegaan? Waarom ben ik gisteren niet meteen gekomen? Ze zucht meerdere malen. 'J'en peux plus,' zegt ze tegen een vriendin die ze belt dat ze wat later komt. 'Ik kan er niet meer tegen'.
Wanneer ik vertel dat ik de haat in de ogen van een van de jongens zag, kijkt ze ongeïnteresseerd. 'Ik wil graag feiten horen,' zegt ze. Ze reageert geïrriteerd als ik zeg niet zeker te zijn of het vier of vijf jongens waren. 'Dat past niet in mijn computer.' Tegen een agent die langskomt, zegt ze: 'Er is een lange beschrijving bij dit verhaal. Daar ben ik nog wel even zoet mee'. Putain, antwoordt hij vol medeleven.
Verder vraagt ze bezorgd waarom ik aantekeningen maak (ik antwoord dat ik met haar meeschrijf) en zegt ze dat journalisten het altijd maar beter denken te weten als ik af en toe kritisch ben. Zo wil ze me laten verklaren dat ik de jongens niet goed gezien heb. Dat heb ik wel, antwoord ik, ik kan alleen niet meer goed beschrijven hoe ze eruit zien. Een irrelevant verschil, vindt ze.
Ik wil details geven over het uiterlijk van de jongen die ik het duidelijkst gezien heb, maar de agente vindt dat onnodig. 'Ik weet waar ik mee bezig ben', zegt ze.
Het proces-verbaal zit barstensvol spelfouten. Ik zal het binnenkort misschien inscannen. Ook het merk van mijn gestolen computer heeft ze verkeerd geschreven: Appel in plaats van Apple. Ik vraag of dat geen probleem is. 'Als ik snel typ, kan er af en toe een foutje in zitten. Dat is niet erg,' antwoordt ze.
We krijgen nog bijna ruzie als ik opmerk dat ze wel eens mag ophouden met zuchten en wellicht iets vriendelijker zou mogen zijn. Het was misschien niet zo slim van me alleen die buurt in te gaan, maar dat is nu gebeurd en ik doe aangifte van een geweldsmisdrijf. Ik zeg dat ik begrijp dat het vervelend is dat ze langer door moet werken, maar dat dat ook weer niet echt mijn fout is. Daarop ontkent ze dat ze zucht en vermoeid is.
We bekijken mogelijke daders op de computer. Ik krijg 57 zwarte, soms piepjonge jongens te zien uit heel Frankrijk, maar weet zeker dat hij er niet tussen zit.
Ik vraag wat er verder te gebeuren staat. Het gaat rond langs alle politiebureaus, zei ze. Een actieve zoektocht naar de daders zal niet plaatsvinden.

Enkele reageerders her en der op internet betwijfelen of me daadwerkelijk iets overkomen is omdat ik schrijf over een paar schrammetjes. Ik weet dat ik hen eigenlijk niet serieus zou moeten nemen, maar kan ze desalniettemin enigszins gerust stellen: ik bleek na een nacht slapen een blauw oog te hebben, en bloeduitstortingen op mijn voorhoofd, rechteroor en in mijn nek. Verder hartelijk dank aan iedereen die bemoedigende reacties en e-mails heeft verstuurd.