Ik
schreef het al, Jean-Marie Le Pen doet weer mee aan de presidentsverkiezing. Gisteren mocht de pers langskomen in zijn ouderlijk huis in het Bretonse dorpje La Trinité-sur-Mer. Erg vreemd, om met tientallen journalisten in de woning van Le Pen te staan. Een oud, Bretons huis, met een reddingsband aan de muur en op een dressoirtje een matroesjka van Saddam Hoessein. Jacques Chirac was vroeger goede vrienden met Saddam, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet weet wat de band is van Le Pen met de inmiddels dode Iraakse leider. Grote bewondering misschien.
Enfin, Le Pen houdt het praatje dat we van hem kennen: immigratie is slecht, alle andere kandidaten zijn slecht en als ze iets goeds zeggen, dan zei ik dat al dertig jaar geleden. Le Pen is echter tegelijkertijd bezig aan een charmeoffensief: hij wil salonfähig worden. Dat begon al een paar jaar geleden, toen ik hem al eens interviewde bij hem thuis in Saint-Cloud. Uiteindelijk kreeg ik een fotoboek van zijn leven aangeboden, dat hij signeerde met
en cordial souvenir, Jean Marie Le Pen (
deze handtekening). Het staat ergens verdekt onder in mijn boekenkast...
Het is dus vooral gezellig aan de Rue Vourh Coz. Na de toespraak staat een glas cider te wachten op het journaille en enkele aanhangers, terwijl een blonde dame cello speelt. Aanvankelijk twijfel ik even of ik een glas aan moet nemen van het Front National, maar niemand lijkt er echt moeite mee te hebben. Het is op kosten van de partijkas, zullen we maar zeggen.
De vragen van de Franse journalisten gaan uitsluitend over poppetjes: zou u liever Sarkozy als tegenstander hebben in de tweede ronde of Royal? Is Bayrou een nieuwe bedreiging? Dat werk. Bij de cidertafel slaag ik er ook in hem een paar vragen te stellen. Hij heeft het net over de dubbele nationaliteit gehad - die wil hij afschaffen - en het leek me wel interessant hem te vragen over de
Nederlandse kwestie met Wilders, Aboutaleb en Albayrak. Ik moet toegeven: het antwoord viel ook wel te raden.
Hij is het met Wilders, van wie hij nog nooit zegt gehoord te hebben, eens. Paspoort inleveren of opstappen. 'Zeker iemand in de regering mag nooit twee nationaliteiten hebben,' vindt hij. Hij is verder tevreden dat Nederland de laatste jaren is veranderd van een van tolerantste landen tot een van de strengste, wat betreft immigratie. En hij vertelt, net als hij bij het interview deed, over zijn ervaring in Zeeland. Daar ging hij tijdens de overstroming in 1953 met een groepje kameraden vrijwillig heen om te helpen bij de strijd tegen het water.
We gaan lunchen. Enigszins tot mijn verbazing heeft de Franse pers er eveneens geen enkel probleem mee met de Frontleider en zijn familie rond de tafel te zitten. Ik zit aan een tafel met Marine Le Pen, zijn dochter, die volgens velen de beste kans maakt haar vader op te volgen. Het valt me op dat ze er een stuk beter uitziet dan een paar jaar geleden: ze is afgevallen, goed geknipt en draagt eenvoudige, maar stijlvolle kleren.
Tegenover me zit een fotograaf van Libération en naast me verslaggevers van France 2 en van i-Télé, sinds kort de grootste Franse nieuwszender. Allen zijn ze ervaren Le Pen-spotters. De meeste Franse stations hebben speciale teams die één kandidaat volgen, waardoor het drietal elkaar en Marine al redelijk kent. Ze keuvelen gezellig met haar.
Als Marine even opstaat, vraag ik de journalisten of de Fransen het niet best schandalig zouden vinden, als ze zouden weten dat zij hier op kosten van het Front National gezellig met de Le Pens praten. Ze denken dat dat wel meevalt. 'Er is een normalisatie gaande, de diabolisering is voorbij,' zegt een van hen. Hij wijst erop dat een journalist zelfs wel eens op tv gezegd heeft dat je met Marine gezellig iets kunt drinken, zonder dat dat tot grote schandalen leidde.
Ondertussen hebben zowel vader als dochter natuurlijk nog steeds dezelfde denkbeelden, die zich uiten in deze
verkiezingsvoorstellen. Vrijwel ieder programmapunt heeft iets maken met immigratie, die volgens de Le Pens zo snel mogelijk moet worden stopgezet. Doorzien de kiezers dat achter de schaapskleren, vooral die van Marine Le Pen, wolven schuilgaan?
Ik heb geprobeerd in mijn verhaal dat morgen in de regionale kranten staat, de sfeer en het charmeoffensief zo goed mogelijk (in helaas weinig beschikbare ruimte) te beschrijven, waardoor je begrijpt waarom Fransen steeds minder moeite hebben met een stem op het FN. Tegelijkertijd wijs ik er op dat hij eigenlijk niet is veranderd.
Wat vinden jullie? Zit ik iets te veel aan te pappen met de Le Pens of is het gewoon mijn werk als journalist?
