maandag, januari 30, 2006

Philips in Dreux

De beeldschermenfabriek van LG-Philips in Normandische stadje Dreux, tachtig kilometer ten westen van Parijs, gaat binnenkort dicht. Daarbij vallen honderden ontslagen, net als bij filialen in Eindhoven en Aken. Op aanvraag van het Eindhovens Dagblad (wie anders?) ging ik er vandaag heen. In Dreux bleken de toekomstige werklozen een stuk militanter dan hun Eindhovense collega's, maar dat zal nauwelijks verbazing wekken: actie voeren is deel van de Franse volksaard. Resultaat: stakingsvuren, bezetting van de fabriek en spandoeken met boze antikapitalistische teksten. Het verhaal staat in de GPD-kranten van morgen.

zondag, januari 29, 2006

Franse school voor dikke kinderen

Alexandre woog 102 toen hij op het Lycée Edmond Rostand kwam, in het plaatsje Bagnères-de-Luchon, in de Franse Pyreneeën. Hij is nog steeds te zwaar, 97 kilo, maar het gaat beter. Zijn eetgewoonten zijn in vijf maanden in ieder geval sterk verbeterd.
De school is - voor zover bekend - de eerste in Europa met een speciaal programma voor kinderen met overgewicht, een probleem dat ook in Frankrijk steeds groter wordt. Vrijdag was ik er voor een reportage.
Om de Body Mass Index uit te leggen, die bepaalt of iemand te dik is, vroeg het assistent-schoolhoofd me naar mijn lengte en gewicht. Gelukkig hoefde ik niet intern: 23 bleek niet slecht. Lees een verslag over de school en wat de leerlingen doen in de GPD-kranten van dinsdag en bereken hier zelf of je naar Luchon moet (vanaf 30).

zaterdag, januari 28, 2006

Wat staat er op de foto? (2)

Alweer een toren. Ook deze staat in het centrum van Parijs. Hoe heet hij en wat is erin gevestigd?
Het reglement van deze wekelijkse quiz is nu definitief. De eerste die het juiste antwoord geeft, heeft recht op een kop koffie, een biertje of een glas wijn in mijn gezelschap. Dit festijn vindt plaats in een nader overeen te komen, niet al te dure gelegenheid in Parijs. Wanneer degene dit niet op prijs stelt, is eeuwige roem desalniettemin zijn of haar deel. De winnaar die de prijs wel in ontvangst wil nemen, dient een e-mail te sturen naar het e-mailadres bij 'contact' op deze pagina.
Wie nieuwsgierig is waarom de toren van het Gare de Lyon (van de vorige foto) op de Big Ben lijkt, moet de reacties bij dat bericht nog eens raadplegen.

Labels:

vrijdag, januari 27, 2006

Toulouse: Zebda

De juiste muziek op de juiste plaats. Dat komt minder vaak voor dan je zou willen. Hoe vaak hoor je Il est 5 heures, Paris s'éveille op het moment dat het vijf uur is en Parijs daadwerkelijk wakker wordt. Juist ja, niet vaak.
Vanmorgen werd ik wakker in Toulouse, miste de trein naar Luchon (wat voor de repo die ik daar ging maken niet rampzalig was) en was gedwongen een paar uurtjes in la ville rose (de roze stad, vanwege de vele gebouwen in die kleur) door te brengen. Er zijn ergere straffen. Met een krantje besloot ik koffie te drinken in een barretje nabij het centrale plein: place du Capitole.
Tot mijn grote genoegen draaiden ze Le bruit et l'odeur, een van de tophits van de lokale groep Zebda. Een ander fantastisch nummer, met als voornaamste tekst Toulouse, Toulouse was misschien nog beter geweest, maar je kunt niet meteen alles hebben. Ook in Nederland hebben ze overigens een hitje gehad: Tomber la chemise.

In Le bruit et l'odeur heeft Zebda (Arabisch voor 'boter'. Fransen noemen Arabieren beurs, wat je hetzelfde uitspreekt als beurre, ook 'boter') de volgende tekst van Jacques Chirac verwerkt:

Comment voulez-vous que le travailleur français qui travaille avec sa femme et qui ensemble gagnent environ 15 000 FF et qui voit sur le palier à côté de son HLM entassée, une famille avec un père de famille, trois ou quatre épouses et une vingtaine de gosse et qui gagne 50 000FF de préstation sociale sans naturellement travailler. Si vous ajoutez à cela le bruit et l'odeur, eh bien le travailleur français sur le palier, il devient fou. Et ce n'est pas être raciste que de dire cela. Nous n'avons plus les moyens d'honorer le regroupement familial et il faut enfin ouvrir le débat qui s'impose dans notre pays qui est un vrai débat moral pour savoir si il est naturel que les étrangers puissent bénéficier au même titre que les Français d'une solidarité nationale à laquelle ils ne participent pas puisqu'ils ne payent pas d'împots.

Hij zei dit, naar ik meen, toen hij premier was, of burgemeester van Parijs (of allebei tegelijk). Ik zal het nog wel eens opzoeken en vertalen. Het komt erop neer dat Chirac zijn medelijden uit aan de Fransen die in slechte buurten wonen, naast buitenlandse families, die geen belasting betalen maar wel bijzonder veel kinderbijslag krijgen. En het ergste: het lawaai en de stank...

Jammer dat het 's ochtends vroeg al weer zo ranzig rokerig was in het barretje, zodat ik niet de hele cd af bleef luisteren.

Labels:

donderdag, januari 26, 2006

Parisiennes op het platteland van Corrèze

Sarran. Een onschuldig dorpje in de streek Corrèze met – afhankelijk van het seizoen – honderdvijftig à driehonderd zielen en een Jacques-Chiracmuseum, dat op dit moment wordt uitgebouwd tot een immens complex.
Vandaag was ik daar op bezoek, in het gezelschap van een groepje Parijse journalisten op verzorgde persreis. Binnenkort opent een nieuwe tentoonstelling: La table à l’Elysée. De journalisten werkten, op een dame van Le Figaro en een RFI-journaliste na, uitsluitend voor gespecialiseerde media over tafelmanieren en ambachtsschap.
Heerlijk die echte Parisiennes. Ze hadden twee uur in de bus gezeten van luchthaven Clermont-Ferrand naar Sarran. Enkele flarden uit de tafelgesprekken: ‘Ongelooflijk dat hier mensen kunnen leven’, ‘Zo deprimerend, dat landschap’, ‘Gelukkig heb ik bijna alleen maar geslapen in de bus’, ‘Je vergeet wel eens dat dit ook bestaat’, ‘Laatst zat ik voor het eerst sinds jaren weer eens in een (vol walging uitgesproken) Corail (een redelijk snelle intercitytrein). Best leuk zo terug in de tijd. Maar volgende keer weer de TGV.’ (tegen mij:) ‘Je hebt een jaar in Dijon gewoond, vrijwillig? Vond je dat leuk?’

Ik had aangekondigd op eigen gelegenheid aan te komen en er was mij gevraagd om twaalf uur aanwezig te zijn. Om vier uur moest ik weer weg om nog op tijd de trein naar Toulouse te halen, waar ik nu ben voor een volgende reportage.
Enkele anderen konden ook niet tot vijf uur blijven, dus we zouden eerst snel iets eten en om half twee zou de rondleiding beginnen. Voor de gelegenheid zou misschien zelfs het voorgerecht geschrapt worden. Dat geloofde ik. Hoe naïef.
Natuurlijk zaten we van twaalf tot na drieën aan tafel (met de Parisiennes): aperitief, amuse-gueule, voorgerecht, hoofdgerecht, kaasplank, dessert, koffie. Vervolgens zouden we eerst de vaste collectie bekijken, bestaande uit een selectie van de geschenken die Chirac ontvangt tijdens officiële gelegenheden. In ruim tien jaar verzamelde hij er ongeveer tienduizend, zo’n drie gemiddeld per dag.
De overige journalisten waren echter gekomen voor de tentoonstelling, dus besloot de directrice die toch maar eerst te laten zien, voordat we helemaal in slaap zouden sussen door alle wijn die al gevloeid had. Ik vroeg haar vriendelijk of iemand mij toch niet de vaste collectie kon laten zien, wat uiteindelijk mogelijk bleek. Gelukkig was die niet supergroot en bleek het dikke halfuur dat restte voldoende.

dinsdag, januari 24, 2006

De makkelijke uitgaven van het Elysée

Een vaak genoemd argument van voorstanders van het Nederlandse koningshuis, is dat een Republiek met een president even veel zou kosten. Daarin moet ik de oranjegezinden gelijk geven, in ieder geval in het geval van Frankrijk. Na wat zoekwerk zag ik dat het totale budget van het Elysée geschat wordt op 82,6 miljoen, terwijl het koninklijk huis jaarlijks 83 miljoen zou kosten. Dat de Franse bron misschien enigszins bevooroordeeld is, neem ik maar even voor lief (dat mag op een weblog). Het gaat namelijk om Jack Lang, een socialist en verklaard tegenstander van Jacques Chirac. De Nederlandse bron is de RTL 'Oranjevraagbaak' Erik Mouthaan.
Ik ondervond vandaag aan den lijve dat het Elysée behoorlijk gul kan zijn. Later deze week ga ik een reportage maken in het departement Corrèze, in zekere zin de thuisbasis van de president. In zekere zin, want Chirac is wel 'gewoon' in Parijs geboren. In hetzelfde arrondissement als ik woon (het vijfde), maar dat terzijde.
In het plaatsje Sarran wil ik het President Jacques-Chiracmuseum (Musée du Président Jacques Chirac) bezoeken en zag dat dat slechts in het weekend geopend is. Dus even bellen of iemand me misschien toch rond kan leiden. 'Journaliste pour la presse hollandaise...blablabla.' Daarop werd ik niet veel later teruggebeld dat die donderdag toevallig net een persreis plaatsvindt, waarbij ik me wel mag vervoegen. Of ik gevestigd was in Parijs? 'Ja? O, dan moet u om negen uur op vliegveld Orly zijn, dan krijgt u daar uw vliegticket. Uiteraard regelen we vervoer vanaf de luchthaven en is er een diner.' Ik had nog niet eens verteld voor welk medium ik werk en ze waren al bereid honderden euro's aan me uit te geven.
Ik antwoordde dat ik me al in Corrèze zou bevinden, dus dat ik wel op eigen gelegenheid zou komen. Bovendien wil ik me natuurlijk niet laten overhalen tot een vriendelijk verhaal, maar dat vertelde ik er maar niet bij.
Later deze week volgt meer.

maandag, januari 23, 2006

Barre kou

Rusland heeft de laatste tijd zoveel aandacht weten te trekken met de barre kou (tot -56 graden in Siberië), dat het departement Seine-Maritime (hoofdstad: Rouen) waarschijnlijk dacht: dat kunnen wij ook. Daar kondigden ze vandaag het plan grand froid aan. Weersverwachting voor vandaag en de komende dagen: overdag een paar graden boven het vriespunt en 's nachts koelt het af tot -4. Mais bon. Ik kan daar wel cynische opmerkingen over maken: het voornaamste gevolg van het 'barrekouplan' is dat er meer opvang voor daklozen geregeld wordt, en dat is prijzenswaardig.

Internetonderzoek

GPD-correspondent Harald Doornbos in Beiroet (Libanon) voerde met medewerking van zijn collega's in Moskou, Belgrado en Parijs een geruchtmakend onderzoek uit naar de snelheid van internet wereldwijd. En zowaar: mijn abominabele verbinding van Wanadoo kwam er niet slecht van af. Conclusie: in internationale onderzoeken en statistieken moet je Frankrijk niet vergelijken met Duitsland, Nederland of de Verenigde Staten, maar met (semi-) ontwikkelingslanden. Dat is stukken beter voor het Franse zelfvertrouwen. Verslag en resultaten hier.

zaterdag, januari 21, 2006

Wat staat er op de foto?

Na het doorslaande succes van een eerste poging een spelelement in mijn weblog aan te brengen, volgt hier een tweede, die ik gepikt hebt van mijn vriend Sébastien. Wat staat er op deze foto, genomen in Parijs? Over de prijs voor de eerste die het juiste antwoord weet, vindt nog interne discussie plaats.

Labels:

vrijdag, januari 20, 2006

De slager en de moslim

De varkensslager wilde geen moslimknecht, omdat die geen varkensvlees wil bewerken. Of omdat hij al iemand anders had aangenomen. Of omdat de knecht in kwestie moslim is. Daar draaide het dinsdag om in de rechtbank van Compiègne. Lees hier mijn verhaal.
De slager is veroordeeld, omdat de rechter het bewezen achtte dat hij het arbeidsbureau had verteld geen Arabier of zwarte in dienst te willen nemen. Als de slager dat daadwerkelijk gezegd heeft, wat hij ontkent, is dat natuurlijk bijzonder kwalijk en discriminatie.
Aanvankelijk had slager Guy Lefèvre echter slechts verteld dat de advertentie duidelijk moest vermelden dat contact met varkensvlees onvermijdelijk is voor de knecht. Het arbeidsbureau reageerde ogenblikkelijk met de reactie: 'Dan wilt u dus geen allochtoon', waarop de slager gezegd zou hebben dat hij gewoon iemand nodig heeft die varkensvlees bewerkt en dat ze hem al eens eerder moslims stuurden die dat weigerden, met wie hij zodoende niet zo veel aan kon vangen. Het arbeidsbureau stuurde na een lange tijd toch een moslimjongen, van Senegalese afkomst. Die was toen echter al niet meer nodig: de slager had zelf iemand geregeld. Dit is uiteraard de versie van de slager, of om precies te zijn: van zijn zoon Sylvain, want vader Guy heeft het helemaal gehad met de pers en staat die niet meer te woord.
Het is moeilijk te bepalen wat de precieze gang van zaken is geweest. Gelukkig hoef ik dat ook niet. Daar is de rechter voor, maar die heeft het ook niet altijd bij het rechte eind (zie het niet bestaande pedofilienetwerk van Outreau). Ik denk dat de slager inderdaad liever geen allochtoon in dienst wilde, maar in een varkensslagerij (charcuterie) kun je daar wel iets van begrip voor opbrengen. Zoals zijn zoon het formuleerde: 'De kans dat ik in een kebabshop word aangenomen, is ook vrij klein.'
Ik vermoed dat Lefèvre deels slachtoffer is van het strenge klimaat van politieke correctheid, dat soms doorschiet. Onlangs is bepaald dat discriminatie nog strenger moet worden aangepakt, aangezien dat een van de voornaamste redenen van de onvrede in de voorsteden is. Er moeten dus voorbeelden gesteld worden.
Natuurlijk moet discriminatie bestreden worden en is zij de oorzaak van veel ongelijkheid, maar om vervolgens een slager een totale rekening op te leggen van 15000 euro plus een voorwaardelijke gevangenisstraf gaat in mijn ogen te ver.
Volgens zijn zoon had de familie via 'de president van de vakbond voor varkensslagers in het departement Oise' (hij bestaat) uiteindelijk bovendien een baan geregeld voor de weggestuurde Ibrahima Gadio bij een andere charcuterie. Die heeft hij echter niet aangenomen. De advocate van Gadio, die ik ook heb gesproken, vond dat 'irrelevant'.
'Hij ging voor het geld,' zegt Sylvain, die beweert dat Gadio dat letterlijk tegen zijn zusje verteld heeft toen beiden elkaar toevallig tegenkwamen in het plaatselijke zwembad. Uiteindelijk moet de slager Gadio 4000 euro betalen, bijna vier maanden werk.
Zijn zoon benadrukte dat de uitspraak bij hem en zijn omgeving eerder racisme aanwakkert dan bestrijdt. 'Front National wordt er bij mij thuis niet gestemd,' zei hij. Wellicht: nog niet (mijn toevoeging, niet die van hem).

Labels:

donderdag, januari 19, 2006

De kernbommen van Chirac

De invloed van president Jacques Chirac neemt steeds verder af. Recentelijk gaf slechts één procent van de Fransen aan te denken dat Chirac een belangrijke rol blijft spelen in de toekomst. De president zelf (73) sluit een derde termijn evenwel nog steeds niet uit.
Om te laten zien dat hij heus nog wel over iets van macht beschikt, was hij vandaag op bezoek bij een kernbasis op Ile Longue, vlak voor de Bretonse kust, bij Brest. Daar zei hij bereid te zijn tot een kernaanval op landen die een terroristische aanval op Frankrijk zouden willen uitvoeren. Ze zijn gewaarschuwd. Meer erover in de GPD-kranten van morgen.
De foto beeldt het atol Mururoa af, waar Chirac in 1995, net na zijn aantreden, kernproeven liet uitvoeren. Daar maakte hij zich destijds weinig populair mee.

Labels:

2007: Ségolène Royal vs Nicolas Sarkozy

Een van de hoofdonderwerpen sinds 2003 (een jaar na de verkiezing) in de Franse politiek en vooral de media is: wie wordt de nieuwe president in 2007. Laat ik me eens aan een prognose wagen.
Ik denk dat minister van Binnenlandse Zaken Nicolas Sarkozy de rechtse kandidaat zal worden die doorgaat naar de tweede ronde en Ségolène Royal de linkse. Voor alle duidelijkheid: in de Franse presidentsverkiezing mag in de eerste ronde een onbeperkt aantal kandidaten meedoen, zolang ze maar 500 handtekeningen hebben van gekozen politici, van parlementsleden tot burgemeesters van dorpjes met 15 inwoners. Als geen enkele kandidaat meer dan 50 procent van de stemmen haalt, volgt een tweede ronde tussen de twee beste kandidaten.
In die tweede ronde denk ik dat Royal Sarkozy verslaat. Sarkozy is weliswaar populairder op dit moment, maar is te uitgesproken rechts. Er bestaat waardering voor zijn stevige uitspraken en optredens, maar zijn economisch liberale denkbeelden choqueren veel Fransen. Links haat hem, waardoor hij het echt moet hebben van een rechts tot uiterst rechts kiezerssegment.
Royal daarentegen kan behalve de steun van links ook op aanhang rekenen in het centrum en zelfs bij gematigd-rechts. Als onderminister van Familiezaken heeft ze zich ingezet voor gezinnen en tegen het morele verval ('ik zou mijn kind terugroepen als zij met een zichtbare string naar school zou willen'). Ze heeft Frankrijk een famille nombreuse gegeven: vier kinderen.
Bovendien lijkt het land 'toe te zijn' aan een vrouwelijke president. Bij de verkiezingen in Chili, waar in Frankrijk buitengewoon veel aandacht voor was, bleek dat veel rechtse vrouwen ook voor de linkse kandidate kozen.
Dus, mei 2007: Sarko - Royal, met een nipte overwinning voor Royal.

Wat denken jullie?

Labels: ,

woensdag, januari 18, 2006

Snelheidsrecord trein

Het Nederlands snelheidsrecord op spoor is gisteren gebroken: 202,6 km per uur over de nieuwe hogesnelheidslijn (hsl). Deze week moet 250 zelfs bereikt worden. Ik ben zeker niet het type correspondent dat zegt dat in zijn land alles beter is, maar in dit geval zijn Nederlanders toch wel echt amateurs.
Op deze site zag ik dat een Franse trein vijftig jaar geleden (in 1955) al 330,6 km/u reed. Het huidige record van de Train à Grande Vitesse (TGV) staat op 515,3 km/u, een snelheid waarmee je in drie kwartier van Groningen naar Maastricht zou rijden. Ook reed een TGV al eens in 3 uur en 29 minuten van Calais naar Marseille, over 1067,2 kilometer.

Labels:

dinsdag, januari 17, 2006

Olivier à la radio (2)

Ieder uur stromen honderden mailtjes binnen: hoe laat kom je nu precies op de radio? Eindelijk kan ik een einde maken aan de spanning: woensdagochtend, 8.15. Frequentie: AM 747.

Lijn 2 naar Stalingrad

Vandaag op reportage in het Noord-Franse Compiègne zag ik direct na aankomst op het station deze stadsbus met eigenaardige bestemming.


De bestemming van lijn 90 in het Noorse Bergen, waar ik vorig jaar een leuke reportage maakte voor Knack, is zo mogelijk nog opmerkelijker.

maandag, januari 16, 2006

Olivier à la radio

Woensdagmorgen ergens tussen 8.00 en 9.30 (waarschijnlijk rond 8.30) vertel ik in het KRO-radioprogramma Dolce Vita op AM 747 het een en 't ander over twee Franse dorpjes die recentelijk een grote erfenis ontvingen van een oud-bewoner. Het programma heeft een special over erfenissen.
In september was ik op reportage in het plaatsje Saint-Marcel, tussen de steden Limoges en Châteauroux, dat zo'n 900.000 euro erfde speciaal voor oudjes (daar maakte ik bovenstaande foto's van de plaatselijke Annie de Rooij). In december ging ik naar Maël-Carhaix in Bretagne, waar de de erflater bepaalde dat het geld ten goede moet komen aan ouderen, armeren en onderwijs.

Hier (gratis inloggen) staat de reportage uit Bretagne, zoals het Brabants Dagblad die op internet plaatste. Voor het gemak kopieer ik hem ook:


Frans dorp erft anderhalf miljoen

Door Olivier van Beemen
Zaterdag 31 december 2005 - Het is misschien te vroeg om van een trend te spreken, maar nog geen vier maanden nadat het Franse dorpje Saint-Marcel bijna een miljoen erfde, is het nu de beurt aan Maël-Carhaix. Dit keer bedraagt de erfenis zelfs 1,5 miljoen.

Mêl-Karaez, zoals het dorp in het Bretons heet, is een oninspirerend plaatsje met 1580 inwoners. Het ligt in het rustige en zeer dunbevolkte Kreiz Breizh in Midden-Bretagne. Het enige leven is te vinden in de twee cafés.
Burgemeester Stéphane Rivoal maakte de gulle gave vlak voor Kerstmis publiek, waardoor weldoener Jean Kerfers nu bekend staat als de ’Kerstman van Maël-Carhaix’.
Rivoal spreekt van een grote verrassing. Hij wist weliswaar al een tijdje dat de ongehuwde en kinderloze Jean Kerfers, die slechts een jaar of tien van zijn jeugd in het dorp had doorgebracht, zijn bezit aan het dorp wilde nalaten. Het was alleen nog de vraag of dat niet vooral schulden waren.
„We wisten weinig over Kerfers. Hij oefende nu niet direct beroepen uit, waarbij je denkt aan een groot fortuin“, zegt Rivoal. De weldoener was schaapherder in Australië en had een taxibedrijf in het Franse overzeese gebiedsdeel Nieuw-Caledonië. In juli dit jaar stierf hij.
Door zijn sobere levensstijl bleek hij 750.000 euro en een woning van bijna dezelfde waarde te bezitten: 1,5 miljoen totaal. Ter vergelijking: De jaarlijkse begroting van Maël-Carhaix behelst 1,2 miljoen. In Kerfers testament staat dat zijn geld vooral ten goede moet komen aan de armen, ouderen en het onderwijs. Rivoal is nu bezig dat te organiseren.
„Er moet een speeltuin komen en een bioscoop“, vindt Laurent Plusquellec, de lokale messenslijper. Hij heeft drie kinderen en meent dat er voor de jeugd weinig te doen is in Maël-Carhaix. „Daarom trekt iedereen weg.“
„Ze moeten de leisteenfabriek weer openen“, meent boer Joël Briand. Tien jaar geleden sloot die zijn deuren. „Dan zijn er weer banen en komen de winkels terug. Zo’n kans moeten we niet laten schieten.“
In café Ti Ar Mein Glas is de erfenis het gesprek van de dag al blijven de stamgasten nuchter. „Het geld is er nog niet, laten we eerst maar afwachten“, zegt een bezoeker.
In Saint-Marcel is de burgemeester er inmiddels niet meer zo zeker van dat de het miljoen er wel komt. „Er kunnen zich nog tot februari andere erfgenamen melden. We weten niet of die er zijn.“ Rivoal lacht om zijn collega. „Bij ons is er wel zekerheid. We hebben netjes gewacht met de bekendmaking tot we die hadden.“

zondag, januari 15, 2006

Les Bronzés

La honte. Inclusief een Erasmusjaar in Dijon woon ik al meer dan vier jaar in Frankrijk en ik heb nog nooit de film Les Bronzés (Patrice Leconte, 1978) gezien, laat staan deel twee: Les Bronzés font du ski (1979). Zonder die essentiële ervaring zou ik de Fransen nooit begrijpen, en vooral hun humor, is mij meermaals verzekerd.
Om de kapitale lacune in mijn culturele integratie op te vullen organiseerde ik gisteren, nog net voordat Les Bronzés 3: Amis pour la vie uitkomt, een Bronzés-avondje bij mij thuis met één landgenote die net zo onwetend was als ik en twee Franse gasten. Die konden ons alle legendarische zinsneden uitleggen die uit de films zijn voortgekomen.
De verhalen zijn eenvoudig: in deel één maakt een groep toeristen kennis met de resortvakanties, die eind jaren zeventig populair werden met de opkomst van Club Med. De film is opgenomen in het nu door oorlog verscheurde Ivoorkust, destijds een populaire en relatief welvarende bestemming. In deel twee gaat diezelfde groep skiën in de Alpen.
Een echte plot kennen de films niet: het is een sfeerschets van het leven van les beaufs (ordinaire lui) met veel basale humor: valpartijen, onhandigheden en vooral dus veel 'legendarische dialogen'. Zowel beaufs zelf als niet-beaufs moeten om de film lachen. Voor veel Fransen met manieren en een bovengemiddelde opleiding is het een cultfilm. Op dansfeestjes is bovendien het Bronzés-dansje, met vaste beweginkjes als in de vogeltjesdans, een vaste prik.
De dialogen gaan als volgt. Twee Duitse meisjes zeggen met een sterk accent: 'Goedenavond, wij gaan slapen,' waarop twee Bronzés ('gebruinden') antwoorden: 'Goedenavond, wij gaan ze neuken'. ('Bonsoir nous allons nous coucher', 'Bonsoir nous allons les niquer').
Zinnen als 'ik heb een opening' ('j'ai une ouverture'), wanneer je een goede kans maakt een meisje te versieren of 'ik stond op het punt van afronding' ('j'étais sur le point de conclure') zijn sinds de films doorgedrongen tot het dagelijks taalgebruik, met enige ironie uiteraard. 'Van sommige uitdrukkingen weet je niet eens meer dat ze uit Les Bronzés komen,' zei een van de gasten.
Veel acteurs van het acteursgezelschap (Le Splendid) zijn inmiddels of nog steeds grote namen in de Franse cinema. Enkele voorbeelden: Gérard Jugnot (Monsieur Batignole, 2001 en Les Choristes, 2004), Thierry Lhermitte (Le diner de cons, 1998), Marie-Anne Chazel (Les Visiteurs, 1993) en Christian Clavier (Les Visiteurs, 1993 en Astérix et Obelix contre César, 2002).
Echt groot fan kan ik mezelf nog niet noemen. De cultfactor ontging me enigszins, maar wellicht moet ik de films daarvoor een keer of acht zien, zoals de meeste Fransen.
Aan het eind van de avond volgde een kleine deceptie. 'Je kent Les Nuls niet?' werd me vol onbegrip gevraagd, terwijl we napraatten. Daarmee ontdekten ze een nieuwe lacune in mijn zoektocht naar de Franse volksaard.

Labels:

zaterdag, januari 14, 2006

Dakar

Rallyracen is een van de stompzinnigste sporten op aarde en Parijs - Dakar (tegenwoordig kortweg 'Dakar', want hij start ieder jaar ergens anders) de stompzinnigste race. De wedsrijd is levensgevaarlijk voor de bevolking en vervuilt de woestijn. Eigenlijk wil ik mijn hele weblog niet vervuilen met tekst erover, maar wat ik zojuist las, heeft me dermate verontwaardigd, dat ik het niet kon laten.
De race van vandaag, tussen Tambacounda en Dakar in Senegal, is een eerbetoon aan de Italiaanse motorcoureur Fabrizio Meoni, die een paar dagen overleed: bedrijfsrisico. De etappe is dus geen eerbetoon aan een vele malen tragischer ongeluk: een jongetje van ongeveer tien jaar oud in Guinée werd gisteren net buiten een dorp geschept door de wagen van twee Letten.
Ieder jaar zijn er weer polemieken over het gevaar van 'Le Dakar' en het argument van de organisatie (met de toepasselijke naam ASO) is altijd dat de bevolking juist erg enthousiast is en dat er met geld van de race veel goede projecten opgezet worden. Het gaat daarbij overigens niet om een astronomisch bedrag: 225.000 euro. Dat geld voor projecten kan er ook op een andere manier komen. Ik pleit voor onmiddellijke afschaffing van de race. De foto bij dit stukje is een straatbeeld in Dakar, de hoofdstad van Senegal, geen autorace.

Schroom niet ook je mening te geven.

vrijdag, januari 13, 2006

Marxist

In Frankrijk bestaan ze nog: onvervalste marxisten. Sterker nog: iemand heeft me wel eens verteld dat een positief verhaal over het marxisme tijdens je toelatingsgesprek de kans op acceptatie bij de prestigieuze politicologieschool Sciences-Po drastisch verhoogd.
Vandaag sprak ik een marxist, een bijzonder vriendelijke: Pascal Acot. Hij is specialist op het gebied van de geschiedenis van ecologie en klimaat en bovenal bijzonder geëngageerd. Ik sprak met hem over de invloed van het klimaat op de menselijke geschiedenis. Die wordt volgens hem vaak nogal overdreven. Meer daarover in het Historisch Nieuwsblad van volgende maand.

Labels:

donderdag, januari 12, 2006

Op zoek naar het seksleven van de Galliërs in de Provence

Een dagje op reportage in de Provence, heen en terug vanuit Parijs. Dankzij de TGV kan het. Trein naar Avignon, bus naar Saint-Rémy-de-Provence en verder naar de eindbestemming Les-Baux-de-Provence, een van de mooiste dorpjes van Frankrijk. Dat is geen subjectief oordeel, want daar bestaat een officiële vereniging voor.
In het museum van Les Baux, gebouwd rond een kasteel op een hoge rots, vindt een tentoonstelling plaats die nieuw licht werpt op het seksleven van de Galliërs in de Romeinse tijd. Helaas kan ik nog niet te veel verklappen, maar de aanschaf van een GPD-krant zaterdag zou wel eens bijzonder de moeite waard kunnen zijn.
Het was echt een dag om blij van te worden. Dankzij een slechts op internet bestaande busverbinding moest ik het laatste stukje weer liften, maar dat ging dit keer bijzonder voorspoedig. Vanuit Saint-Rémy besloot ik eerst een paar kilometer te lopen, waarbij ik langs het ziekenhuis kwam waar Vincent van Gogh een tijdje opgenomen is geweest met psychische problemen, wat hem niet belette - of juist stimuleerde - een aantal fraaie schilderijen te maken (linksboven). En passant kwam ik ook nog langs een Romeins mausoleum op de historische plek Glanum (foto rechts).
Behalve de tentoonstelling was het hoogtepunt van de dag het dorpje zelf. Het doet denken aan de vestingstad Carcassonne, maar dan kleiner en in deze tijd van het jaar: zonder toeristen. Helaas had ik weinig tijd voor mooie foto's maar hier eentje van het dorp (links) en het panorama (onder).

woensdag, januari 11, 2006

Zoek de fouten

Leuk. Tien voor taal op mijn weblog. Zoek in de hieronder staande officiële vertaling van de nieuwjaarswens voor alle Europeanen van Jacques Chirac de grammaticale en spelfouten. Het zijn er negen.

Aan het begin van dit jaar , stel ik het op prijs om U allen , in alle landen van de Europese Unie mijn persoonlijke wensen en de wensen van Frankrijk aan te bieden. Het doet mij genoegen dit te doen via Internet, dat een directe band vormt tussen ons allen en dat onze mogelijkheden tot uitwisseling en overleg vermenigvuldigd.

Europa is ons gemeenschappelijk werk. Het is wat wij er van maken. Gezamenlijk, met de verscheidenheid van onze geschiedenis en culturen, kunnen wij nog altijd doorwerken aan dit onvervangbare projekt in dienst van de vrede, de democratie en de menselijke vooruitgang. Frankrijk zet zich daar volledig voorin en ik blijf dit Europese streven uit naam van alle Fransen steunen.

De verzoening van de volkeren van Europa zet een punt achter de broederstrijd die ons werelddeel zo vaak heeft verzwakt en in rouw gedompeld. Laten we er voor blijven ijveren dat het vredesideaal, in de vorm van de Europese opbouw, het altijd wint van de geest van rivaliteit.

In een wereld waar verdrukking, verdeeldheid en uitsluiting zo sterk aanwezig zijn, brengt Europa ons democratie, vrijheid, tolerantie en respect voor elkaar. Het is aan ieder van ons om deze humanistische waarden, die de eer zijn van de europese beschaving, te verdedigen en te doen gelden.

Waar we ook moge wezen, Europa verenigt onze levensbestemming en biedt ons solidariteit en economische vooruitgang. Ik spreek de wens uit dat 2006 de indrukwekkende weg bevestigt van de nieuwe lidstaten wiens dynamiek versterkt wordt door de steun van allen. Wij moeten alles doen om ons te laten zien als het continent van de kennis, de wetenschappelijke klasse en de ondernemingsgeest, want dat is de waarborg van onze plaats in de wereld, onze banen en de toekomst van onze kinderen . Dat is onze identiteit.

Europa betekent vervolgens zorgdragen voor de waardigheid van eenieder, de afwijzing van uitsluiting en de strijd tegen de werkeloosheid. Te velen onder ons leven onder zorgelijke omstandigheden, zijn slachtoffer van armoede. De uitwerking van een waarachtig sociaal Europa moet een eis zijn opdat ieder de vruchten van de vooruitgang op rechtvaardige wijze kan delen.

Moge 2006 een jaar van Europese vooruitgang worden. Het is in die geest en in samenspraak met alle Europeanen dat we het vraagstuk van de instellingen zullen aanpakken. Europa heeft altijd vooruitgang geboekt door de problemen waar het voor stond te overwinnen. Wij zullen dit wederom gezamelijk doen. Want wij geven ons rekenschap van alle vooruitgang die het ons brengt. Want wij zijn de trotse burgers van Europa en dragen samen de gemeenschappelijke wil die ons verenigd en die ons doet groeien.

Ik biedt ieder van U, in alle landen van de Europese Unie mijn hartelijke en vriendschappelijke wensen aan.

Ik wens U allen een Voorspoedig Nieuwjaar


In de GPD-kranten van vandaag schreef ik een artikeltje over dit gênante stukje tekst waarin het Elysée van Chirac laat zien hoe serieus het Europa neemt. In de kranten staan ook de antwoorden, dus wie slim is...
Ik heb het Franse persbureau AFP gisteravond nog gebeld en de informatie doorgespeeld, maar zij hebben er nog niets mee gedaan. De macht wordt goed beschermd in Frankrijk. Zojuist heb ik ook de opstandige onderzoekskrant Le Canard Enchaîné nog even gebeld, waar de hoofdredacteur enthousiast reageerde. Misschien krijgt mijn bescheiden primeurtje nog een staartje.

Labels:

dinsdag, januari 10, 2006

Ségolène Royal tegen het mannenbolwerk

De socialistische regionale presidente Ségolène Royal van Poitou-Charentes in het westen van het land is steeds populairder. Volgens een opiniepeiling vindt een meerderderheid van de Fransen dat zij links moet vertegenwoordigen bij de presidentsverkiezing over een kleine anderhalf jaar.
Niet iedereen is daar even blij mee. Een homo als burgemeester van Parijs (Bertrand Delanoë) leidde al tot veel opschudding, een vrouw als president van Frankrijk is zo mogelijk nog taboedoorbrekender. De reacties van respectievelijk partijgenoten Laurent Fabius en Jack Lang, die zelf ook graag president willen worden maar veel minder populair zijn: 'Wie moet er dan op de kinderen passen' en 'de presidentsverkiezing is geen schoonheidswedstrijd'. Meer nieuws over Royal in de GPD-kranten van afgelopen maandag.

Labels:

maandag, januari 09, 2006

Herinnering: de banlieue

Het geweld in de Franse voorsteden heeft zich niet echt voortgezet en de meeste journalisten zijn de getto's aan de rand van de grote steden dus weer vergeten. Bureau Parijs GPD-Elsevier probeert daarop een een uitzondering te vormen en is bijna iedere maand wel in een voorstad te vinden. Een kleine fotoreportage:

Mulhouse: Les Côteaux (september)

Mantes-la-Jolie: Val-Fourré (november)

Forbach: Wiesberg (december)

Bondy: Auguste Blanqui (december)

Labels:

zondag, januari 08, 2006

Frans bekervoetbal

Ik ben geen groot fan van Frans voetbal: het is resultaatgericht, niet spectaculair en er wordt nauwelijks gescoord. Bovendien is het commentaar van de meeste zenders amateuristisch en irritant: een theekransje.
De Franse beker daarentegen is een uitzondering. De Nederlandse 'Gatorade Cup' (alleen de naam al) kan een voorbeeld nemen aan de Coupe de France. Nederlandse topclubs hoeven slechts vier wedstrijden te winnen om de beker mee naar huis te nemen. Amateurclubs zijn zelden nog actief wanneer de toppers mee gaan doen. Franse teams uit de ligue un moeten zeven wedstrijden winnen.
Gisteren en vandaag vinden de '1/32 finales' (de negende ronde) plaats, waarin de eersteligateams voor het eerst deelnemen. Dat levert steevast spektakelstukken op tussen overgemotiveerde amateurteams en eersteklassers die zich nog zo hebben voorgenomen de tegenstander serieus te nemen, maar dat toch niet doen.
Gisteren gingen Toulouse en Troyes ten onder bij respectievelijk Lyon-la-Duchère en Calais, die drie divisies lager spelen. Dat laatste team heeft trouwens een reputatie: na uitschakeling van drie eersteklassers haalde het in 2000 de finale, waarin het door een dubieuze penalty in de laatste minuut verloor van FC Nantes.
Dergelijke wedstrijden leiden ook vrijwel altijd tot mooie reportages: de amateurvoetballers zijn doordeweeks postbode of metaalarbeider en hun droom komt uit door tegen Paris Saint-Germain te mogen spelen; een banlieueclub wil laten zien dat er ook goede dingen uit de voorsteden komen; een heel provinciestadje staat in vuur en vlam omdat Olympique Lyon op bezoek komt, dat dit seizoen Real Madrid nog met 3-0 versloeg.
De Nederlandse voetbalbond KNVB schafte het verderfelijke poulesysteem al af in de beker: nu nog een verplichte vroege deelname voor de grote clubs, à la française.

Labels:

zaterdag, januari 07, 2006

François Mitterrand

Morgen is het tien jaar geleden dat oud-president François Mitterrand overleed en de Franse media berichten al de hele week nauwelijks nog ergens anders over. Zo liet Libération een opinieonderzoek uitvoeren waaruit blijkt dat de socialist de populairste is van alle presidenten van de Vijfde Republiek (sinds 1958). Die krant bedacht bovendien de fraaie kop: 'La France n'a jamais été aussi tontonmaniaque': Frankrijk is nog nooit zo gek geweest op oompje Mitterrand, een van zijn (sympathiekere) bijnamen.
De pers toog vervolgens massaal naar Jarnac, waar hij ligt begraven, en constateerde dat het plaatsje bij Angoulême geen bedevaartsoord is geworden zoals Colombey-les-Deux-Eglises dat wel is voor Charles de Gaulle. Ondertussen maakte Mitterrands lang geheim gehouden onechtelijke dochter Mazarine Pingeot bekend dat ze de naam van haar vader eindelijk wil gebruiken. En ze sloot deze week een samenlevingscontract (pacs) met haar vriend Mohamad Ulad-Mohand.
Verder overheerst de nostalgie naar les années Mitterrand (1981-1995), vooral bij de socialisten: velen zijn ervan overtuigd dat zowel het land als hun partij zich nooit in zo'n diepe crisis zouden bevinden als Mitterrand er nog was.

Labels:

vrijdag, januari 06, 2006

Waarschuwing

Waarschuwing: ga niet naar de nieuwste film van Luc Besson, Angel-A, mocht die ook in Nederland uitkomen. De fraaie zwart-witbeelden van Parijs zien er verleidelijk uit, maar daarachter gaat een flinterdun verhaaltje schuil met zeer matig acteerwerk: een engel met de toepasselijke namen Angela (Rie Rasmussen) leert de ongelukkige André (Jamel Debbouze) van zichzelf te houden. Voor hen die de engel niet direct in haar naam herkennen, heeft Besson een liggend streepje in de titel gezet. De dialogen zijn slecht, de pseudo-diepgang bijna gênant en Rasmussen kan beter mannequin blijven dan doorgaan in de filmwereld.

Labels:

donderdag, januari 05, 2006

Kennis en macht

Frankrijk is ruim dertien keer groter dan Nederland en heeft vier keer meer inwoners. Kennis en macht daarentegen zijn geconcentreerd binnen één stad die van noord naar zuid tien kilometer meet en van west naar oost vijftien: Parijs.
Daarbinnen concentreren kennis en macht zich weer in een paar buurten: vooral het zevende arrondissement rond de Eiffeltoren en het achtste bij de Champs-Elysées doen het goed wat betreft macht. Ook mijn buurt (Quartier Latin-Mouffetard) in het vijfde arrondissement doet het aardig, vooral op kennisgebied (wat uiteindelijk natuurlijk leidt tot macht).
Een lijstje van instituten waar ik 's ochtends langskom als ik op de fiets naar de Jardin du Luxembourg ga, 700 meter verderop, om hard te lopen:

- ministerie van Hoger Onderwijs en Wetenschappen
- de oude Ecole Polytechnique, een prestigieuze hogeschool die nu in een voorstad zit
- lycée Henri IV, een prestigieuze school die leerlingen voorbereidt op de hogescholen zoals die hierboven
- het Panthéon, rustplaats van enkele grands hommes la patrie reconnaissante, zoals Voltaire, Jean-Jacques Rousseau, André Malraux, Emile Zola en Victor Hugo.
-
de Sorbonne en daartegenover het Lycée Louis-le-Grand, ook zo'n prestigieuze school
- twee andere universiteitsgebouwen

In de Jardin du Luxembourg loop ik vervolgens ieder rondje langs het oudemannenbolwerk dat alle wetten moet goedkeuren:
- de Senaat

woensdag, januari 04, 2006

Hulde aan de taalpuristen

Fransen staan bekend als taalpuristen, die Engelse invloed op de taal zoveel mogelijk proberen te weren. Buitenlanders reageren vaak met leedvermaak als ze erachter komen dat de Académie Française, de nationale taalwaakhond, een speciale 'ministeriële commissie' heeft ingesteld voor 'terminologie en neologie'. Die bedenkt Franse alternatieven voor Engelse nieuwe termen. Vooral aan de moderne technologie hebben ze hun handen vol. Een paar bekende voorbeelden zijn logiciel voor software en baladeur voor walkman. Minder geslaagd (want nauwelijks gebruikt) zijn télécopie voor fax en courriel voor e-mail.
Ondanks dit orgaan gebruikt het Frans veel Engelse woorden, die in de regel op zijn Frans worden uitgesproken: leader (uitspraak: 'lidur', met klemtoon op laatste lettergreep), boss, job, etc. Sommige leenwoorden schrijven ze bovendien verkeerd, zoals een steak die steack is geworden.
Tot grote ergernis van een Engelse vriend van me, gebruiken ze, net als het Nederlands in sommige gevallen, veel woorden ook nog eens verkeerd, op een andere manier dan in het Engels in ieder geval. Engelsen gaan niet naar een camping (uitspraak: 'kampieng'), maar naar een camp site, ze zetten hun auto niet op een parking maar in een car park. Voetballers doen niet aan pressing of forcing, als ze druk uitoefenen op de tegenstander, maar zetten die onder pressure. Daarbij moet opgemerkt worden dat pressing (trouwens ook Frans voor 'stomerij') volgens de vriend via andere talen nu ook in het Engels beland is.
Een woord dat mij irriteert, is club, dat Fransen tegenwoordig niet alleen voor verenigingen, groepjes of golfmateriaal gebruiken: laatst reisde ik in de trein in 'club'-klasse, wat inhield dat ik met vier personen rond een tafeltje zat; als ik een broodje met ham en kaas wil, moet ik vaak een sandwich club bestellen en georganiseerde reizen - waaraan ik gelukkig nooit deelneem - gaan allemaal naar clubs, naar het voorbeeld van Club Méditerrannée.
Daarom een oproep aan de commissie van Franse taalpuristen: verlos de door mij gekoesterde taal van al dit lelijks, desnoods door hoge straffen te zetten op het gebruik ervan.

Labels:

dinsdag, januari 03, 2006

Vergissing van de bank / Romeinse put

De dag is nog jong en ik heb al twee artikels doorgestuurd, hardgelopen in de Jardin du Luxembourg (goede voornemens...) en twee leuke momentjes meegemaakt. Begon elke dag maar zo voortvarend.

Het eerste momentje deed me denken aan dit bericht: een geldautomaat in Noord-Frankrijk was vlak voor kerst verkeerd opgevuld en gaf biljetten van vijftig in plaats van twintig (en andersom). Het nieuwtje verspreidde zich snel, waarna er uren lang vijftigjes gepind werden en twintigjes afgeschreven. De naastgelegen bar registreerde een topomzet, vooral drank en gokspelletjes. De bank wil het geld alsnog van de rekeningen van de klanten halen, maar staat er volgens experts slecht voor: eigen schuld.
Zoveel geluk als de Noord-Fransen had ik niet vandaag. Wel pinde ik twee keer driehonderd euro (maximum bedrag) van mijn Nederlandse rekening om die op mijn Franse te zetten. Bij het storten bleek - na drie keer natellen - dat de automaat me 610 euro gegeven had: een vriendelijke compensatie voor alle schandalige kosten die ze hier vragen voor het 'recht' om mijn geld bij hun achter te laten.

Het tweede momentje had iets meer chaleur humaine. In het trappenhuis liep ik mijn huisbaas, een vriendelijke oudere man, tegen het lijf en maakte een aardig praatje met hem. Sinds ik hier vier maanden geleden kwam wonen, wil ik al weten hoe oud het pand is waarin mijn appartement (foto) zich bevindt en meneer Michel maakte een eind aan de spanning: het is gebouwd in de zeventiende eeuw. Maar de buurt, Quartier Latin, is natuurlijk nog veel ouder. Hijzelf had tientallen jaren geleden veel restauratiewerk verricht, waarbij hij een Romeinse put had ontdekt onder het gebouw. Hij wist nog veel meer interessants over de buurt te vertellen. Ik moest maar eens met hem lunchen: misschien kunnen we het dan meteen over de huurprijs hebben...

Labels:

maandag, januari 02, 2006

Demonstratie tegen 2006

Twee leuke feitjes over afgelopen oud en nieuw:

Een ploeg van televisiezender France 2 (filmpje) ging naar Amsterdam, la capitale de la fête, dat dezer dagen meer bezoekers schijnt te trekken dan Londen. Uiteraard kwam de filmploeg niet verder dan de Dam, de coffeeshops en de rosse buurt. En de Fransen maar denken dat wij niets anders hebben dan drugs en prostitutie, terwijl ze zelf keer op keer hun eigen beeld bevestigen. Mais bon, het stadium dat ik me daar echt druk om maakte, ligt ver achter me.

Laat ik dan maar eens een stereotype over Frankrijk uit de kast halen: Fransen protesteren tegen alles en dus ook tegen 2006 (foto). In de toch al opstandige streek Vendée hebben een paar honderd mensen op oudejaarsnacht actie gevoerd tegen het nieuwe jaar. De regionale zender France 3 filmde het. '2005, 2006, straks zelfs 2007: waar gaat het heen?' zei een woedende demonstrant. En: 'Het is een modeverschijnsel: iedereen wil vanavond 2006 in, maar we moeten ons verzetten.' Wie er achter deze ludieke actie zat, maakte het filmpje niet duidelijk en op internet heb ik verder helaas niets kunnen vinden.

Labels:

zondag, januari 01, 2006

Ratatouille, 36 flessen champagne en een mummie van wc-papier

En toen kwam de champagne: 36 flessen wel te verstaan. En toen werd er gedanst en gegeten (tegen een uur of halftwaalf, uiteraard foie gras) en weer gedanst. En toen kwamen we er om drie over twaalf achter dat 2006 was begonnen.
Mijn eerste echte Franse oudejaarsavond viel niet tegen. Vriend Sébastien had zoals gezegd een twintigtal gasten uitgenodigd op het internat in het Bourgondische stadje Saulieu waar hij les geeft. Aangenaam was dat de dj vrijwel dezelfde smaak heeft als ik, wat niet vaak voorkomt: Louise Attaque, Mano Negra, Franse chansons, zelfs nog een liedje van Abba... Grappig was verder dat ze op dit soort feestjes vaak niet in een groepje dansen, maar ouderwets in koppels. Daar ben ik ondanks een jaar stijldansles ruim tien jaar geleden nog niet zo'n ster in, maar dat komt op een goede dag misschien nog wel.
Opnieuw viel me op dat Fransen van spelletjes houden. Misschien speelde mee dat zowel Sébastien als een medeorganisator in het onderwijs zitten. Hoe dan ook, veel gasten kenden elkaar niet en om dat te veranderen kreeg iedereen een opdracht die hij een ander moest laten uitvoeren. Iemand moest een ander zonder dat zij het doorhad de woorden ratatouille, brouhaha en ping-pong laten zeggen; een meisje moest drie verschillende dansen doen met een jongen, waaronder een rock en een slow; zelf moest ik Alexandre de dansvloer opkrijgen als in wc-papier verpakte mummie, wat redelijk slaagde (foto links). Ter beloning van alle inzet kreeg iedereen een cadeautje van een ander, waarbij marineluitenant 'Tintin' het immense voorrecht had mijn cadeautje in ontvangst te mogen nemen (foto onder). De stiftenset die ik kreeg, heb ik helaas in Bourgondië laten liggen.
Ik had de wekker redelijk vroeg gezet, zodat ik op tijd weer in Parijs zou zijn om over eventueel nieuw geweld te schrijven in de voorsteden. Daar bestond angst voor, maar gelukkig bleef het kalm. Het was een vreemde gewaarwording te ontwaken in een stapelbed op een kostschool. De kater was alleszins dragelijk: 2006 begint goed.