Mishandeld en beroofd in La Grande Borne

Tijdens een reportage overdag in een Franse voorstad, ben ik slachtoffer geworden van een gewelddadige beroving door een groepje van vier of vijf jongeren. Hier het uitgebreide verhaal.

Bibliothecaris Julien heeft het idee dat het echt beter gaat met de buurt La Grande Borne in Grigny. De voorstad, die in het verleden regelmatig in het nieuws kwam door rellen en buitensporig vandalisme, is een van de meest beruchte achterstandsbuurten rond Parijs.
Julien herkent me nog van een eerder bezoek en negeert de gemeenteregel dat ambtenaren eerst toestemming moeten vragen voordat ze met een journalist mogen spreken. 'Er wordt een groot nieuw sociaal centrum gebouwd voor buurtverenigingen en er komt een nieuwe weg door de afgesloten buurt om weer wat leven in de brouwerij te brengen,' onderbouwt hij zijn optimisme.

Boekverbranding
Ik ben de afgelopen twee jaar al een keer of vijf in Grigny geweest. Begin vorig jaar had ik zelfs het idee me er een tijdje te vestigen in de hoop zo’n banlieue nu eens echt goed te leren kennen. Na een paar dagen werd dat plan bruut verstoord door de studentendemonstraties in Parijs tegen het jongerencontract CPE.
De wijk ziet er ook nu, een jaar na mijn laatste bezoek, troosteloos uit, vooral op een druilerige dag als deze. Wel valt me op dat er steigers bij een muur staan en dat er inderdaad een sociaal centrum wordt gebouwd. Iets van alle miljarden die de overheid keer op keer belooft, komt dus wel degelijk in de buurten terecht.
Ik laat mijn verhaal beginnen in de bibliotheek. Tijdens het geweld begin deze week zijn in Villiers-le-Bel bij Parijs en in Toulouse net als twee jaar geleden bibliotheken in brand gestoken. Bibliotheken. Kenniscentra, die de bevolking juist kunnen helpen in hun zoektocht naar een betere toekomst.
Volgens Julien moet je geen symbolische waarde hechten aan de boekverbrandingen. 'Die jongens verbranden simpelweg wat ze tegenkomen. De auto van hun buren, de winkel waar hun ouders werken. Ze hebben het vooral voorzien op alles wat de staat vertegenwoordigt: de bus die hun buurt bedient, scholen en dus ook bibliotheken. Vaak hoor je diezelfde mensen klagen dat de staat nooit iets voor ze doet.'
In de bibliotheek zitten vier oude dametjes uit het bejaardenhuis thee te drinken. Verder is het vrijwel leeg. 'We hebben ongeveer honderd regelmatige bezoekers,' zegt Julien. De buurt telt 13.000 inwoners. 'Toch moet je het belang niet onderschatten. Ik zie dat mensen hier opbloeien, vooral meisjes. Bovendien is er de sociale functie, kijk maar naar die oude vrouwen.'

Jij bent van de politie
Buiten maak ik wat foto’s van de bibliotheek voor bij het verhaal. Ik loop door de buurt, spreek enkele mensen aan en bezoek de groenteboer en het internetshopje vanwaar ik veel geblogd heb anderhalf jaar geleden. Erg spraakzaam zijn de meesten vandaag niet.
Het loopt tegen half vijf, tijd om mijn verhaal te schrijven en door te sturen naar de kranten. Toch zou het leuk zijn nog een enthousiaste jonge bibliotheekbezoeker in het verhaal te hebben. De scholen zijn uit en ik besluit nog even snel langs te gaan om te zien of het wat drukker is.
Op het plein voor de bibliotheek komt een jongen op een fiets op me af. 'Jij bent van de politie met je fototoestel.' Drie of vier anderen, allen met zwarte huidskleur en wijde kleren met capuchon, voegen zich bij hem.
Een klein mannetje – misschien is hij pas 14, misschien ook wel 18 – komt op me aflopen, gedekt door de anderen. 'Ik nam foto’s van de bibliotheek', zeg ik. 'Ik ben bezig met een verhaal over het belang van een bibliotheek in de buurt. Ik laat jullie mijn perskaart zien.'
Het maakt geen indruk. In de ogen van de jongen zie ik haat, zoals ik die nog nooit gezien heb. Onder zijn capuchon heeft hij zijn ogen bijna dichtgeknepen. Toch kijken ze intens naar me. Hij begint te slaan.
De anderen volgen. Ze proberen met de opening van een trappenhuis pal naast de bibliotheek binnen te duwen, een cage d’escalier. Even tevoren heb ik de poëtische graffititeksten daar nog genoteerd: Fuck la police pour la vie. Ik neuk ze in hun reet.
Uit krantenartikelen en van televisie weet ik dat in de donkere, naar urine stinkende trappenhuizen de ergste dingen gebeuren: geweldsmisdrijven, berovingen, groepsverkrachtingen. Daar moet ik buiten zien te blijven.
Met z’n vier of vijven slagen ze er toch in mij erin te duwen. Ze schoppen en slaan me, waarbij ze het vrijwel uitsluitend op mijn hoofd voorzien hebben. Ik schreeuw om hulp en denk dat omstanders – het is nog licht – me gehoord moeten hebben. Hulp komt niet.
Mijn fototoestel en laptop – ik wilde het verhaal direct vanaf een draadloze internetplek versturen om een uurtje tijd te winnen – in mijn rugtas heb ik dan opgegeven. Mijn portemonnee mogen ze ook hebben. Ze schoppen maar door: even vrees ik voor mijn leven.
Wanneer de buit onverwacht waardevol blijkt, neemt de druk iets af en kan ik naar buiten glippen. Ik ren de bibliotheek in. Een jongen wil me nog achterna, maar wordt tegengehouden door de anderen.
In de bibliotheek is de politie al gebeld. 'We dachten dat het om huiselijk geweld ging.' Dan grijpen ze blijkbaar niet in. Te gevaarlijk. Na ruim twintig minuten komt de eerste hulp. Nog later komt de politie. Behalve enkele schrammen op mijn voorhoofd, oor en lip blijk ik niets te mankeren.

Franse bureaucratie
De hulpverleners laten duidelijk blijken dat het om een alledaags vergrijp gaat. 'Vorige week nog een dametje met haar tas.' Na veel aandringen vind ik iemand bereid die mij een telefoon leent om naar Nederland te bellen om naasten op de hoogte te stellen en mijn bankpassen te laten blokkeren.
Aanvankelijk wil ik niet naar het ziekenhuis, maar later toch maar wel. Een man van de eerste hulp zegt dat dat niet meer kan. Ik heb immers al aangegeven dat ik het niet wilde. Ai, de Franse bureaucratie, ook nu. Uiteindelijk 'mag' ik dan toch. In de ambulance naar Evry.
Maar eerst nog even mijn fiets op halen, die nog op een parkeerplaats staat. Ik denk mijn fietssleutel kwijt te zijn, maar vind die later weer terug. De politie wil mijn fiets losknippen, waarna ik die in de bibliotheek mag zetten, maar krijgt het slot niet doorgeknipt. 'Een Hollands slot hè', luidt hun commentaar.
In het ziekenhuis gaat de bureaucratie door. Tot mijn verbazing moet ik wachten. Maximaal een half uur, wordt me gezegd. Dat vind ik best lang, voor iemand die net een traumatische ervaring heeft meegemaakt. Terwijl ik zit te wachten, voert de politie net een jongen af in handboeien. Zijn rechter broekspijp zit vol bloedspetters.

Trein naar Villiers-le-Bel
In een overvolle gang vol ellende moet ik uiteindelijk twee uur en een kwartier wachten, totdat een dokter in twee minuten hetzelfde constateert als de man van de eerste hulp. ‘Het beste gezondheidssysteem ter wereld’, verbijt ik mezelf. Zo denken Fransen over hun medische voorzieningen.
Niemand kan me in het ziekenhuis geld voorschieten voor een taxi of een trein terug en ik kan ook niet worden afgezet bij het politiebureau. Nummers van vrienden weet ik niet uit mijn hoofd. Lopend verlaat ik dan maar het ziekenhuis van Evry en kom in een buurt waar ik nog nooit geweest ben. Op een plattegrond zie ik waar het station ligt en zonder kaartje reis ik terug naar Parijs. De trein heeft als eindbestemming Villiers-le-Bel, maar ik besluit besluit op Paris Châtelet-Les Halles uit te stappen.

Uw correspondent beroofd en in elkaar geslagen in banlieue

Het plein waar het onheil zich eind van de middag afspeelde. Deze foto nam ik ruim anderhalf jaar geleden, toen ik al eens uitgebreid verslag deed vanuit La Grande Borne in Grigny. Op dat moment stond een auto in brand in een overdekte parkeergarage.

Slecht nieuws uit Parijs. Ik ben eind van de middag in elkaar geslagen en beroofd van mijn fototoestel en laptop in de voorstad Grigny, ten zuiden van Parijs. Vier of vijf jongens dachten dat ik ze fotografeerde en zeiden dat ik een politieagent was.
Dat was in hun ogen een geldig excuus me een trappenhuis binnen te duwen, waar ze me begonnen te slaan en daarna op mijn hoofd intrapten. Ik dacht even dat ik er geweest was. Toen ze mijn portemonnee, computer en fototoestel hadden, kon ik er vandoor glippen en de bibliotheek binnen vluchten.
Wonder boven wonder heb ik niet meer dan een paar schrammetjes opgelopen. Een uitgebreider verslag leest u hier.

De metro rijdt weer in Parijs

Parijs staat niet in brand en de metro rijdt weer (foto). Vakanties en weekendtripjes hoeven dus niet geannuleerd te worden. (Ik ontving de afgelopen dagen en weken redelijk wat verontruste mailtjes en zag dat het aantal hits met zoekterm "reisadvies Parijs" weer is toegenomen, vandaar)

Dit bericht is niet gesponsord door het Franse bureau voor toerisme

Een rappende Franse Kwal

Zoals Alex (in de reacties) op scherpe wijze opmerkt, was het een ongewone dag vandaag voor mij in Parijs. Geen quizjes of een frisse wind uit Montcuq, maar serieuze verhalen die via allerlei media bij de lezers dan wel luisteraars terecht zijn gekomen.
Niet alleen mijn gebruikelijke opdrachtgevers waren geïnteresseerd in mijn nachtelijke escapades naar Villiers-le-Bel, maar ook drie verschillende radiostations: een studentenzender in Utrecht, BNR en BNN Today op radio 1, waar ik sinds ruim een maand Exit Hollander ben.
Het interviewtje op BNN was niet vanuit het openbaar vervoer, maar vanaf de Rue Oberkampf, waar ik even naar buiten was gegaan bij een concert van de slammer Kwal (filmpje).

Een avondje rellen in de banlieue van Parijs

Villiers-le-Bel, iets voor negen maandagavond

Waarin uw correspondent afreist naar Villiers-le-Bel, boze buurtbewoners en een geruïneerde kapper spreekt en bekogeld wordt met stenen.

Als je er middenin staat, kun je bijna niet anders oordelen: dit is een burgeroorlog, een stadsguerilla. De Franse troepen vertegenwoordigd door vervaarlijke ME'ers met helmen, schilden en knuppels aan de ene kant, de Arabieren en de zwarte Afrikanen met stokken en stenen, verscholen onder capuchons, aan de andere zijde: het doemscenario dat Jean-Marie Le Pen me in zijn villa in Saint-Cloud op een winterse dag vijf jaar geleden voorspiegelde tijdens een interview.
Rustig, even op adem komen voordat ik allemaal groteske informatie het wereldwijde web op stuur. Ik ben net terug van een paar uurtjes rellen in Villiers-le-Bel en wat ik gezien heb, was heftig, af en toe zelf angstaanjagend. Tijdens de rellen van twee jaar geleden, daarvoor en daarna ben ik meerdere malen de buurten ingetrokken, ook 's avonds, maar zo midden in de actie als zojuist heb ik me nog niet bevonden.
Terug naar vanavond 19:30. Op het nieuws van France 3 zie ik dat het nog rustig is na een woelige nacht gisteren in Villiers-le-Bel, 15 kilometer ten noorden van Parijs. Gisterenmiddag zijn Moushin (15) en Larimi (16) daar omgekomen, toen zij zonder helm met hun crossmotor tegen een politiewagen aanknalden. Volgens de politie gaat het om een ongeluk, volgens veel mensen in de buurt is het eerder een 'afrekening'. De vader van Larimi heeft verteld hoe zijn zoon al eerder bedreigd was en buurtbewoners wijzen op de aanzienlijke schade aan de politieauto. De grote deuk bewijst volgens hen dat er geen sprake was van een auto die vijftig reed en per ongeluk tegen een motor op was gereden, maar van een bewuste botsing op hoge snelheid.

Verkrachting op RER D
Hoewel je erg moet uitkijken met berichtgeving over de banlieue - voor je het weet annuleert half Nederland weer zijn vakantie naar Parijs - besluit ik dat de hevigheid van gisteren (40 politieagenten en één brandweerman gewond, onder wie twee zwaar, en veel materiële schade) het rechtvaardigt toch maar eens een kijkje te nemen. Het al dan niet bezoeken van de voorsteden op zo'n moment is telkens een moeilijk dilemma, want ik ben me ervan bewust dat media-aandacht de rellen over het algemeen stimuleert. Maar ja, het gebeurt toch en het is nieuwswaardig, dus negeren kun je het ook niet.
Om acht uur zit ik in de RER-trein D naar Creil, de lijn waarop dit weekend een 23-jarige studente (journalistiek) met ruim 30 messteken werd vermoord, toen zij zich verzette tegen een verkrachting. Nu praten twee Arabische meisjes vrij luidruchtig over wie het in hun klas allemaal met wie heeft gedaan en over de laatste mode in de RER B, een andere spoorlijn in en rond Parijs: je verbergen in het hok van de machinist. Maar wel zorgen dat je niet opgemerkt wordt. Anders kost het je 600 euro boete.

Ik stap uit op station Villiers-le-Bel - Gonesse - Arnouville, waar ik meteen doorheb dat ik goed zit: al op het perron ruik je de penetrante brandlucht.
Ik heb mijn fiets in de trein meegenomen. Uit ervaring weet ik dat zo'n voorstad vaak erg groot is en bovendien geeft de fiets me de gelegenheid er weer rap vandoor te gaan als het gevaarlijk dreigt te worden.
De kaart hoef ik niet te raadplegen om in de juiste buurt te komen. Volg het spoor van vuur en vandalisme. Direct buiten het station, dat is gevestigd in de gemeente Arnouville, zie ik Villiers-le-Bel liggen. Vlak na het plaatsnaambord (foto links) staat een vuilcontainer te branden met enkele jongeren niet ver daarvandaan. Ik ben op de goede weg.
Toch sla ik een verkeerde straat in. Ik beland in een wijk vol hoogbouw, maar er is niemand op straat. Op tv heb ik gezien dat er 300 man ME op de been is, dus hier moet ik niet zijn. Een jongen roept me vriendelijk na: 'fiets maar snel door jij' en drie brommertjes snijden me hinderlijk de weg af. Stomme allochtoon die ik in deze buurt ben. Dan hoor ik fikse knallen enkele honderden meters achter de flatgebouwen. Daar word ik verwacht.
Langs de doorgaande weg erheen zie ik talrijke buurtbewoners richting hun huis lopen. De busdienst blijkt wegens het geweld afgeschaft. De laatste paar honderd meter lopen ze langs een lange rij ME-busjes en door een dikke laag traangas. Welkom thuis na een lange dag werken.
In de bewuste wijk hebben ze mijn komst niet afgewacht. Op een vierbaansweg ligt een auto te branden (foto boven), een andere op een parkeerterrein ondergaat eenzelfde lot. Een verontruste buurtbewoner haalt zijn vrachtwagentje daarnaast weg, voordat die ook vlam zou vatten.

Oorlogsjournalistiek
Ik zie een lange laan, waar tientallen ME'ers (CRS in het Frans) tegenover een groot vuur enkele tientallen meters verder staan. Daarachter staan de jongeren, die stenen gooien.
Ik voel de adrenaline. Oorlogsjournalistiek trekt me niet erg aan, maar dit is toch verdomde spannend. Met een omweg wil ik nog dichter bij de actie komen, niet aan de kant van de ME, maar aan de andere kant.

Dat plan slaagt. Hoewel ik op mijn fiets redelijk opval laat iedereen me met rust. Ik schrik. Ik zie een kapperszaak die compleet vernield is. Ruiten ingeslagen, wasbakken omver gegooid, spiegels kapot, alle haarspulletjes over de vloer. Eigenaar Yves Lemoigne heeft er nauwelijks woorden voor. 'Dertig jaar zit ik in de buurt, ik kan het met iedereen goed vinden en dan sturen ze me op zo'n manier met vervroegd pensioen.'
Even verderop staan de jongens. Met stokken en stenen slopen ze alles wat ze kunnen. Ze komen richting kapperszaak gerend. 'Blijf hier staan', zegt Lemoignes vrouw tegen me, 'ik hou je fiets wel vast'.
De jongens passeren. 'Je moet hier nu echt weg', spreekt Yves Lemoigne tegen me op vaderlijke wijze (het leeftijdsverschil is ernaar). 'Dit is veel te gevaarlijk.' Hij heeft gelijk.

Nicolas uit La Courneuve
Ik keer terug naar iets veiliger gebied. Twee mannen in een auto spreken me aan. Ze zijn van het 6-minuten nieuws van tv-zender M6 (zo lang kunnen kijkers van die zender naar één programma kijken). Of het goed gaat op de fiets? Ach ja, ik ben wel lekker mobiel zo.
Dan kom ik Nicolas tegen, een verhaal apart. Hij is met een vriend op zijn racefiets uit de voorstad La Courneuve aan komen fietsen toen ze op het nieuws zagen hoe spectaculair het er in Villiers aan toe ging. Beiden zijn volgens Nicolas handicappés. Dat specificeert hij niet, maar ik vermoed dat ze een lichte mentale achterstand hebben. Dat uit zich deze avond in een panische angst en - eerlijk is eerlijk - zijn situatie is er ook wel naar.
Het probleem is dat hij zijn vriend kwijt is. Hij vreest dat die in de rellen is beland en wellicht gewond is geraakt, maar hij heeft geen idee tot wie hij zich moet richten. Bovendien is Nicolas' Go Sport-jasje gescheurd, wat hem minstens evenzeer verontrust.
De ME is niet erg aardig tegen hem en ik weet helaas ook niet zo snel de oplossing. Beide vrienden hebben geen telefoon en Nicolas weet niet of zijn vriend de weg terug zou weten naar La Courneuve. 'Wat ben ik toch stom', herhaalt Nicolas maar. 'Ik had hier nooit naar toe moeten komen.'
Vervolgens stuit ik op een groepje buurtbewoners van net boven de dertig. Ze vinden dat de jongeren groot gelijk hebben dat ze de politie te lijf gaan. Ik ben zeker chrétien, christen, vraagt een man me. Dan kan ik niet begrijpen wat hier gebeurt. Blanke Fransen noemen ze 'Galliërs' en de politie is zonder uitzondering racistisch. Bovendien staat die onder leiding van hun aartsvijand Sarkozy, die op dit moment in China miljardenorders binnenhaalt voor Airbus en voor kernreactorbouwer Areva. 'Om de de dood van een paar immigranten bekommert hij zich niet.'

Bekogeld met stenen
Een gezette Antilliaanse vrouw noemt de schade die de jongeren in de buurt aanrichten dommage collatéral. Ze zegt de jongeren volledig te begrijpen. Tenzij die het zouden wagen haar auto in de brand te steken, dan zou ze er geen goed woord voor over hebben.
Terwijl zij haar fraaie statements via een Nederlands medium wereldkundig maakt, voel ik een harde steen tegen mijn arm. Vanuit een tegenoverliggende flat worden we bekogeld. 'Wij zijn geen flikken', roepen mijn gesprekspartners naar boven. Maar het gooien houdt aan. Ik besluit het maar weer elders te zoeken.
Na een ontmoeting met de sympathieke studente Léticia (die bewaar ik voor de kranten van morgen) en een brandend fabrieksgebouw vol auto's, begeef ik me richting station. Ondanks storingen komt de trein vrij snel, waarna ik een halfuurtje later met mijn fiets bovengronds kom in het gemoedelijke Quartier Latin. Daar lopen de bioscoopvoorstellingen net ten einde, laven de al dan niet 'stakende' studenten zich aan een glas bier en genieten toeristen van slakken en kikkerbilletjes. Zelf haal ik een afhaalmaaltijd bij een Japanner. In de banlieue, aan de andere kant van de wereld op twintig kilometer afstand, blijft het tot half twee onrustig.

Opgelet: beverratten in de Marne

Wat doet uw correspondent op een vrije zondagmiddag? Welnu, gisteren heb ik met een bevriende fotografe een aardig fietstochtje gemaakt langs de rivier de Marne. Behoorlijk idyllisch daar rond Bry-sur-Marne en Champigny. Vooral 's zomers moet het een feest zijn met alle guinguettes (soort eet- en drinktentjes) aan het water en soms zelfs op eilandjes. Daar zal ik over een halfjaartje weer eens over berichten.

Nu eerst uw aandacht voor het volgende. Op een goed moment zagen we een opvallend beest in de rivier. Ik twijfelde tussen een otter en een grote rat. Of toch een bever? Otters of bevers vlakbij Parijs, het Grenelle de l'environnement (de grote mileutop) van Nicolas "Al Gore" Sarkozy leek zijn eerste vruchten af te werpen.
Het beest zwom naar de oever en ging even aan de kant zitten om zich beter te laten observeren. Stadsmensen als we zijn, hielp dit nog niet bijster veel. Het was in ieder geval geen bever (die hebben een platte staart) en geen rat (ons beest was groter), goed dan maar een otter. Cool, een otter gezien, daar kan je mee thuis komen.
Ik vroeg het voor de zekerheid nog aan enkele gefascineerde voorbijgangers, die er iets minder stads uitzagen. Die spraken van ragondins. Dat zou dan wel het Franse woord voor otter zijn. Iets verderop kwamen we nog twee exemplaren tegen.
De dikke Van Dale F-N (Fransen vragen zich wel eens af of ik het handboek van het Front National in de kast heb staan) bood uitsluitsel. Een otter was het niet, dat is een loutre. Een ragondin daarentegen is een beverrat. Uit de wiki-encyclopedie heb ik begrepen dat het niet zo'n fijn beestje is. Ze slopen de dijken. Opgepast dus, als u van plan bent een van die fraaie stulpjes aan de Marne te kopen.

Een beverrat (niet in de Marne). Foto van Lisa Taysett, gepubliceerd met toestemming van de fotografe

Le Figaro pikt mijn foto (3)

Fotoagentschap Gamma heeft de foto van mijn weblog die Le Figaro zonder toestemming, betaling en brondvermelding publiceerde, niet in zijn bestand. Dat heeft een medewerker van het fotoagentschap mij bevestigd, alsook een Nederlandse fotograaf die toegang tot het systeem heeft. Het lijkt me vrij zeker dat de schuld van de copyrightschending bij Le Figaro ligt.
De chef fotoredactie van Frankrijks grootste landelijke krant (overigens niet 's lands grootste krant, dat is Ouest-France) die dinsdagavond vrij fel naar mij uitviel, zou me per post de bewijzen opsturen dat de foto gemaakt is door een Britse fotograaf van het Britse Camera Press, dat samenwerkt met de Fransen van Gamma.
Hoewel de post een dagje gestaakt heeft, heb ik vier dagen later nog steeds niets ontvangen. Ik stuur maandag een nieuwe rekening op, met een begeleidende brief waarin ik scherper formuleer welke rechten zij geschonden hebben. Bovendien breng ik 100 euro extra 'administratiekosten' in rekening.
Een lezer van Webwereld (JerOen op 23/11 om 16:28) wijst me op het Van Dale/Romme-arrest. Volgens hem gaat het om 'een foto van een openbare plaats' zonder 'persoonlijk stempel van de maker', waarop geen copyright berust. Interessante kwestie, maar ik denk (en hoop) dat de volgende reageerder, Albert, gelijk heeft.
'Daar is in dit geval wel sprake van. Foto's zijn heel vaak in een openbare plaats. Dat heeft dus geen enkele invloed op de copyright. Alleen al de keuze van positie, de omgevingsinvloeden als het weer, het exacte tijdsmoment en de exacte situatie op de foto vormen het persoonlijke stempel van de maker van de foto,' schrijft hij. Het arrest geldt volgens hem voor foto's van foto's of schilderijen, die vrijwel exacte replica's zijn van het originele werk.

Zie ook: Webwereld, De Nieuwe Reporter, Geen Commentaar en Travailleurs du Web

Stakingen in Frankrijk: de betekenis

De eerste stakingsdag vorige week

De treinen en metro's beginnen weer op gang te komen, regering en vakbonden onderhandelen, de 'stakende' studenten en scholieren grijpen zoals gebruikelijk iedere kans aan om te spijbelen: de rust is nagenoeg weergekeerd in Frankrijk.
Ik ben benieuwd wat volgens jullie de betekenis is van deze stakingen. Hoe moeten we de acties plaatsen? Om twee voorbeelden te noemen: de twee buitenlandchefs op de Nederlandse redacties met wie ik te maken heb, denken zo ongeveer het tegenovergestelde: de een denkt dat dit het moment is dat alles verandert, dat het nu de laatste kans is voor Frankrijk modern te worden, dat heel Frankrijk zich tegen de stakers heeft gekeerd terwijl ze vroeger altijd als een man achter de stakers stonden en dat ik nu iedere dag de krant vol moet schrijven.
De ander wil het eerst nog wat afwachten en hoeft nog even geen grote verhalen. Hij wijst erop dat het nog verre van zeker is of Sarkozy zijn poot echt stijf houdt en dat er op bij eerdere hervormingen (zoals die van het pensioenenstelsel in 2003) ook veel weerstand was tegen de stakers. Er is met Sarkozy zeker iets nieuws onder de zon, maar de afgelopen tien dagen waren daarbij volgens hem niet doorslaggevend.

Hoewel ik het belang van uitgebreide berichtgeving zeker niet onderschat, neig ik meer naar de tweede opvatting.

Ik ben erg benieuwd naar jullie mening.

Ook hoor ik graag de verhalen van lezers die zelf met de stakingen in aanraking zijn gekomen. Als ik een paar leuke verslagen heb, zal ik daar een mooi bericht van maken.

Treinstaking Frankrijk: sabotage

De TGV in betere tijden (tijdens de opening van de nieuwe lijn LGV Est tussen Parijs en Straatsburg)

De Franse treinstaking is vanmorgen wellicht een geheel nieuwe fase ingegaan. Op alle vier de TGV-lijnen (noord, oost, zuidwest en zuidoost) zijn er problemen met de bovenleiding of met de beveiliging. Ook de hogesnelheidstreinen uit Nederland (Thalys) ontspringen de dans dit keer niet. Volgens de SNCF zijn de nagenoeg gelijktijdige voorvallen vrijwel onmogelijk toe te schrijven aan toeval of pech. Op deze site vindt u de actuele tijden en de voorspellingen.
Waarschijnlijk is de sabotage het werk van boze spoorwegmedewerkers die doorhebben dat steeds meer collega's ophouden met staken. Er werd de afgelopen dagen al gewaarschuwd voor een radicalisering van de acties.
Vandaag onderhandelen regering en vakbonden over de pensioenen van het spoorweg- en het metropersoneel, die onder de zogenoemde régimes spéciaux vallen. De staking gaat nog steeds door. Iedere dag neemt het aantal stakers bij de SNCF en de RATP af en het de frequentie van het vervoer iets toe, maar veel reizigers hebben nog steeds een vaak uren langere reistijd.
De directrice van de SNCF, Anne-Marie Idrac, waarschuwde gisteren dat het treinverkeer zelfs na een eventuele beëindiging van de staking zeker 48 uur nodig heeft om weer volgens dienstregeling te functioneren. Nog zeker twee dagen spoorleed.

Le Figaro pikt mijn foto (2)

Zoals ik vorige week meldde, heeft de site van Le Figaro een foto van mijn blog gepikt. Daarop heb ik een aangetekende brief gestuurd naar de hoofdredactie van de krant. Dit is de letterlijke tekst daarvan.

Tot mijn grote verbazing ontdekte ik dat de redactie van de grootste landelijke krant van Frankrijk auteursrechten schendt. Ter illustratie van uw artikel "Eurostar déplace le centre de Londres” heeft een van uw redacteurs een foto gebruikt van mijn blog, zonder mij toestemming te vragen, zonder bronvermelding en zonder betaling.

Bijgevoegd vindt u de rekening voor de publicatie van deze foto, die u kunt voldoen per cheque.

Niet bijzonder vriendelijk, maar ook niet onbeleefd in mijn ogen. Zojuist werd ik gebeld door de chef van de fotoredactie van Le Figaro. Zij was gechoqueerd door de agressieve toon (violent zei ze) en zei dat Le Figaro nooit auteursrechten schendt. De foto komt namelijk van agentschap Gamma en is gemaakt door een fotograaf van wie ze de naam niet wilde spellen. Alle informatie komt per post mijn kant op.
'Maar heeft u mijn weblog dan bekeken? Ziet u niet dat die foto bij mij vandaan komt', vroeg ik haar. Die moeite had ze niet genomen. 'De foto is van Gamma, meneer. De informatie komt naar u toe.'
'Kunt u mij dan de naam van de fotograaf spellen', vroeg ik.
'Nee, dat doe ik niet.'
'En uw naam?'
'****, dag meneer'
Toen gooide ze de hoorn erop, zonder dat ik iets terug kon zeggen.

Wellicht tijd een advocaat in handen te nemen.

Eiffel koopt trap van Eiffeltoren

Tja, objectief gezien is het natuurlijk een verroest trapje met - als ik goed geteld heb - 24 treden. Vierenhalve meter hoog, 700 kilo zwaar, dat wel. Hoe dan ook, de consultants van Eiffel hadden voor trapdeel 14 van de verwijderde wenteltrap tussen de tweede en derde etage van de Eiffeltoren 150.000 euro over, plus 20 procent veilingkosten: 180.000. Ruim 7000 euro per trede.
Het was spannend gisteren in zaal 10 van het veilinghuis Drouot*. Urenlang waren er foto's en veredelde prullaria met als gemeenschappelijk thema Parijs onder de hamer gegaan. Een fotograaf die waarschijnlijk al vanaf twee uur aanwezig was, leek uit pure verveling tegen vijven een oude foto te kopen voor 40 euro. Lijkt me ook wel leuk, eens je hand opsteken bij een veiling. Ook bij twee eerdere veilingen waarover ik verslag deed (dinosaurussen en auto's van Freddy Heineken) liet ik dat na.
Om vijf uur puilde de veilingzaal uit van de mensen. Dé biedronde ging beginnen. Zeker tien cameraploegen uit binnen- en buitenland waren toegestroomd. ZDF had een mooie verslaggeefster gestuurd en ook Azië had vertegenwoordiging. Namens Nederland zag ik later ook AD-collega Frank Renout in de zaal.
Wij hadden grote mazzel. De grijze krullenbol die in behoorlijk goed Frans vertelde waarom hij de trap gekocht had, bleek een landgenoot, Erik Kurvers. Hij is oprichter van adviesbureau Eiffel en voorzitter van de basketballvereniging Eiffel Towers.
De pers had zich bijna letterlijk op hem gestort. Ik stond redelijk dichtbij en moest wegduiken voor de cameraman van France 3 (geloof ik), die - zoals gebruikelijk in het wereldje - zijn camera als een soort wapen gebruikte om ruim baan te maken voor zichzelf en de bijbehorende journalist.
Kort sprak ik Kurvers en iets langer zijn collega Simon Kram, de martketingmanager van Eiffel. Uiteraard waren ze bijzonder tevreden met de aankoop. Kurvers bleef herhalen dat hij een 'heel speciaal moment' vond. Hij legde uit dat je met hulp van zijn bedrijf stap voor stap omhoog moet komen, net als bij een trap.
Kram voegde toe dat Eiffel bij oprichting vijftien jaar geleden is vernoemd naar de architect Gustave Eiffel. Hij was bijzonder trots dat Nederland dankzij zijn bedrijf na het dak van theater Carré een tweede constructie van Eiffel zal krijgen. Wanneer het vervoer en de betaling geregeld zouden zijn, zou het tweetal nog wel een flesje openen die avond.
Ik moest toen met de bus door de extra drukke avondspits (er wordt nog steeds gestaakt) naar huis zien te komen, omdat de ketting van mijn fiets op de heenweg naar het veilinghuis vast was gelopen. Haast was geboden, omdat de kranten hun verhalen het liefst rond zes uur hebben en uiterlijk om een uur of acht. Ook moest ik dit verhaaltje nog schrijven.
Toen het nemen van de bocht tussen de Rue du Louvre en de Seinekade nabij de Pont Neuf ruim tien minuten duurde, was duidelijk dat lopen mij rapper thuis zou brengen. Nu maar hopen dat die ov-staking morgen eindelijk ophoudt.

* In mijn verhaal voor de GPD-kranten schreef ik in alle haast helaas Drouon. Mea maxima culpa.

Trapje van Eiffeltoren verkocht aan Nederlander

Ik was zojuist op de veiling waar de Nederlander Erik Kurvers namens het consultancybedrijf Eiffel voor 180.000 euro een stukje Eiffeltoren kocht. Een trappetje om precies te zijn. Ik heb even kort met hem en zijn collega gesproken. Helaas moet ik nu nog snel een ander verhaaltje afmaken, maar ik bericht zo snel mogelijk op mijn blog.

Lees mijn verhaal op de site van De Gelderlander.

Nog steeds staken in Frankrijk

Voor mij echter veel werk vandaag, vandaar weinig tijd voor nieuwe berichtgeving. Hier wel een link naar een analyserend verhaal over de huidige acties dat ik vrijdag schreef voor onder meer BN/De Stem.

Wat staat er op de foto? (43)

Tijdens een wandeling door Parijs stuitte ik twee maal op Jeanne d'Arc, over wie ik recentelijk schreef. Ik wist dat ze in het goud op de Place des Pyramides staat afgebeeld, waar Jean-Marie Le Pen haar ieder jaar op 1 mei eert, maar deze beeltenissen waren mij onbekend. Waar heb ik ze gevonden? Spelregels en prijs: hier.

Eerdere foto's: foto 42 / foto 41 / foto 40 / foto 39 / foto 38 / foto 37 / foto 36 / foto 35 / foto 34 / foto 33 / foto 32 / foto 31 / foto 30 / foto 29 / foto 28 / foto 27 / foto 26 / foto 25 / foto 24 / foto 23 / foto 22 / foto 21 / foto 20 / foto 19 / foto 18 / foto 17 / foto 16 / foto 15 / foto 14 / foto 13 / foto 12 / foto 11 / foto 10 / foto 9 / foto 8 / foto 7 / foto 6 / foto 5 / foto 4 / foto 3 / foto 2 / foto 1

Drama

Gisteravond had ik het privilege het stakingsleed nog eens van dichtbij mee te maken. Zoals eenieder wil ik af en toe wel eens wat Hoge Cultuur snuiven en ik had zin in zo'n sappig stuk van Molière. Aangezien diens 'huistheater' Comédie Française staakt, ging ik met drie vrienden naar Dom Juan in Théatre Marigny, nabij de Champs Elysées.
Leuk toneelstuk, soms wat lastig Frans (voor kenners: van Pierrot heb ik ongeveer drie woorden begrepen) en m'n vriendin dreigde na een drukke werkdag af en toe in slaap te vallen, maar al met al goed vermaak. Aan al het goede komt een eind, zo ook aan Dom Juan. Rond kwart voor elf had God hem gestraft voor al zijn ontrouw en hem in een brandend gat laten verdwijnen.
Even geen Beaujolais Nouveau voor ons gisteren, iedereen moest vandaag vroeg weer aan de arbeid. Metrolijn 1 was relatief weinig ontregeld en had ons die avond verrassend snel naar het theater gebracht. Kijken of die ons ook zo snel terug zou brengen.
Op het perron zag het er hoopgevend uit. Weinig mensen aan beide zijden, dat duidde vast op regelmatig rijdende treinen. Beetje jammer van het kokette Françaisetje dat op een bankje zat te kotsen (vermoedelijk Beaujolais), maar als er rap een metro aan kwam rijden, was ik bereid het voor lief te nemen.
U raadt het al. Die metro kwam niet. Zeker twintig minuten wachtten we en het perron zag inmiddels zwart van de mensen, toen we besloten het op de Vélib' te proberen. De Champs- Elysées, de meest overschatte avenue ter wereld, is volgens de gemeente echter zo mooi dat fietsenrekken uit de toon zouden vallen. Je moet dus in obscure zijstraatjes zoeken naar een leenfiets.
We bleken echter niet de enigen met dat briljante idee. Geen fiets te bekennen. Dan maar eens lekker gek, een taxi. Opnieuw waren we verre van uniek. Op een standplaats troffen we een grote rij mensen en geen enkel voertuig.
Dan dus maar lopen van de Champs-Elysées, via de Hallen (daar stond mijn fiets nog na deze reportage) naar het Panthéon, waarnaast ik woon. De temperatuur was inmiddels enkele graden onder nul. Een (werkende) Vélib' kwamen we niet meer tegen, maar het is wel een mooie wandeling van een kilometertje of zes, over Place de la Concorde, langs de Tuilerieën, door de galerijen van de Rue de Rivoli en over het Ile de la Cité. Twee uur na de dood van Dom Juan waren we thuis.

Laatste stakersnieuws: ook morgen weinig treinen en metro's

Morgen wordt het waarschijnlijk opnieuw Vélib'en voor veel Parijzenaars, want het metropersoneel van de RATP heeft voor verlenging van de staking gestemd. Ook het treinverkeer van de SNCF zal weer ernstig ontregeld zijn. Als het goed is, rijdt de Thalys naar Amsterdam morgen wel gewoon. En daar kunnen ze zich maar beter aan houden, want mijn vader viert dit weekend zijn verjaardag en ik sta op de lijst van genodigden.

Een dagje Parijs tijdens de staking

Nog nooit zag ik station Châtelet-les Halles zo leeg. Op een normale dag nemen 750.000 reizigers er de metro of de RER-trein. Vandaag zag ik gesloten winkels, lege roltrappen en geen enkele trein.

Geen enkele trein, zei ik.

Met metrolijn 14 - zonder bestuurder, dus die rijdt gewoon - kwam ik bij de universiteit Tolbiac, waar de studenten ook 'staakten'. Aanhalingstekens omdat volgens mij alleen mensen met betaald werk kunnen staken. Hoe dan ook, lopend bereikte ik station Montparnasse, waar de rebellen zich hadden verzameld.

U dacht nog leuk naar het theater te gaan dit weekend. Dus niet: ook de Comédie Française staakt, net als de Opéra de Paris.

Een bijna-gratis leenfiets van Vélib' bleek het beste middel de stakingsellende te omzeilen. Uw correspondent heeft zich inmiddels gelaafd aan enige glazen Beaujolais (verrassingen waren uitgesloten) en is u morgen weer van dienst.

Alternatieven voor de metro

Geen twijfel mogelijk. De prijs voor de bedenker van het origineelste alternatief voor de stakende metro of bus gaat naar deze man, die zich vandaag op skateboard met krukken voortbewoog. Chapeau. Later meer over de stakingen.

Parijs staakt en drinkt Beaujolais Primeur

Links: actievoerende studenten anderhalf jaar geleden tijdens de demonstraties tegen het jongerencontract CPE. Rechts: Georges Duboeuf, oprichter van de gelijknamige wijnhandel nabij Macon, proeft de Beaujolais Primeur 2007.

Een drukke dag vandaag in Parijs en de rest van Frankrijk. Eerst de hele dag staken en dan om twaalf uur 's nachts aan de Beaujolais Primeur, hier meestal Beaujolais Nouveau genoemd. De wijn proefde ik alvast. Parijsblog zal beide evenementen verslaan.

Le Figaro pikt mijn foto

Hmmm, op zich is het wel een compliment, maar echt blij ben ik er niet mee. Ik kom er net achter dat de site van Le Figaro, het grootste landelijke dagblad van Frankrijk, zonder toestemming, zonder bronvermelding en uiteraard zonder betaling een foto van mijn blog (zie Nieuw record Eurostar Parijs-Londen) heeft gepikt. Kijk maar, geen twijfel mogelijk. Het gaat om een foto van het nieuwe station Saint-Pancras International, dat morgen officieel in gebruik wordt genomen door de treinen van Eurostar.
Ik heb de pagina in ieder geval opgeslagen op mijn computer. Iemand tips hoe ik hier snel iets aan zou kunnen doen?

Dromen van Europa

Overleven in de jungle van Calais

'We willen leven als Europeanen,' vertelt een jonge Afghaan me. Zeven maanden is hij onderweg geweest van Kaboel naar Calais in Noord-Frankrijk. Negenduizend euro heeft hij aan een mensensmokkelaar betaald. En nu bevindt hij zich op 30 kilometer van zijn reisdoel, Engeland.
De laatste etappe is echter een van de lastigste, omdat de controle bijzonder strikt is. Toch slagen vrijwel alle illegale immigranten - vaak na tientallen pogingen - erin het beloofde land te bereiken. Tot die tijd wonen ze, volgens schattingen gemiddeld zo'n drie maanden, in de jungle. Zo noemen ze de bossen in en rond Calais tegenwoordig toepasselijk. Ik ging er vandaag kijken en was diep onder de indruk. Dromen van Europa...
Deze week volgt een verslag in de regionale kranten en meer op mijn blog.

Staken, staken, staken

De oplossing tegen de stakingen van het openbaar vervoer, een leenfiets van Vélib'. Filmpje van de Franse editie van gratis dagblad Metro

Het is herfst, een van de favoriete stakingsseizoenen van de Fransen. In de zomer ga je naar het strand, in de winter lekker skiën en in het voorjaar of de herfst blijft er voldoende tijd over voor een goede staking. Tous ensemble, tous ensemble eh, eh.
De studenten van een twintigtal universiteiten beten vorige week alvast het spits af, komende week volgen vanaf dinsdag de spoorwegen (SNCF) en vanaf woensdag het openbaar vervoerbedrijf van Parijs, de RATP. Bovendien zou uw avondje opera wel eens lastig kunnen worden, want ook daar wordt het werk neergelegd, net als bij de gas- en elektriciteitsbedrijf GDF en EDF.
De angst van de regering is dat de stakingen zo lang duren dat ze overlappen met de acties van de ambtenaren en het personeel van de post en France Télécom, zodat ze Juppé-achtige vormen (herfst 1995) aan zouden kunnen nemen. Hoe dan ook, Parijsblog houdt u op de hoogte.

Wat staat er op de foto? (42)

Waar hing ik vandaag rond? Spelregels en prijs: hier.

Eerdere foto's: foto 41 / foto 40 / foto 39 / foto 38 / foto 37 / foto 36 / foto 35 / foto 34 / foto 33 / foto 32 / foto 31 / foto 30 / foto 29 / foto 28 / foto 27 / foto 26 / foto 25 / foto 24 / foto 23 / foto 22 / foto 21 / foto 20 / foto 19 / foto 18 / foto 17 / foto 16 / foto 15 / foto 14 / foto 13 / foto 12 / foto 11 / foto 10 / foto 9 / foto 8 / foto 7 / foto 6 / foto 5 / foto 4 / foto 3 / foto 2 / foto 1

Het Franse lied: IAM - Petit frère

Rechtstreeks uit Marseille, de rapgroep IAM. Een van hun beste liedjes is Petit Frère, over de jonge mannetjes in de arme wijken die in de voetsporen willen treden van oudere (vaak criminele) buurtgenoten, grands frères. De songtekst vind je bij de reacties.

Het Franse lied:

Bénabar - Le Dîner * Mano Negra - Pas assez de toi / Mala vida * Charlotte Gainsbourg - The songs that we sing * La Rue Kétanou - Des cigales dans la fourmilière * Têtes Raides - Saint-Vincent * Dave - Vanina * Saez - Jeune et con * France Galle - Ella, elle l'a * Louise Attaque - Je t'emmène au vent * Indochine - L'aventurier * Abd Al Malik - Gibraltar * Olivia Ruiz - La femme chocolat * Jean-Michel Jarre - Oxygène * Zebda - Je crois que ça va pas être possible * Johnny Hallyday - Que je t'aime * Les fatals Picards - L'amour à la française * Noir Désir - Le vent nous portera * Alain Souchon - Le baiser * Cali - C'est quand le bonheur ?

Le Beaujolais Nouveau n'est pas encore arrivé...

Een week van tevoren aan de Beaujolais Primeur in de proefzaal van Georges Duboeuf

... maar uw correspondent heeft hem alvast geproefd (foto). Hij is zeer fruitig, een beetje te. De Beaujolais Villages Nouveau, doorgaans van betere kwaliteit, heeft meer body en is iets soepeler. Net als ieder jaar is hij op de derde donderdag van november ook voor gewone stervelingen (quelle arrogance) beschikbaar, vanaf 12 uur 's nachts (in de nacht van woensdag op donderdag).
2007 is volgens de kenners een lastig jaar. Een warme maand april, daarna een matige zomer met veel noorderwind en vervolgens hitte in september tijdens de oogst. De wijn komt niet in de buurt van de topjaren 2003 en 2005 en kan zich ook net niet meten met 2006.
Deze kennis heb ik opgedaan bij Georges Duboeuf, een groothandelaar in Beaujolaiswijnen, waar ik vandaag op bezoek was. Begin volgende week staat mijn verslag van de gigantische jaarlijkse logistieke en marketingoperatie in de regionale dagbladen. Dit jaar kunnen we overigens ook een Beaujolais Primeur Rosé (foto) tegemoet zien.

De Jeanne d'Arc Affaire

Jeanne d'Arc voor de Eglise Sainte Jeanne d'Arc op de Place du Vieux
Marché in Rouen, waar ze de dood vond op de brandstapel. Of niet?

Een maandje geleden was ik naar aanleiding van het nieuwe boek L'Affaire Jeanne d'Arc in Rouen voor een verhaal over Jeanne d'Arc. Volgens een journalist van de regionale krant L'Est Républicain en een gepensioneerd-medewerker van de geheime dienst is de maagd van Orléans ontsnapt van de brandstapel en daarna getrouwd met een ridder. Bovendien was ze niet van eenvoudige afkomst, maar had ze koninklijk bloed door de aderen stromen. Ze was een buitenechtelijk prinsesje. Lees er meer over in onder meer de PZC van vandaag.

Volledig filmpje interview Sarkozy op CBS

Dinsdag en woensdag is Sarkozy op officieel bezoek in de Verenigde Staten. Ter gelegenheid daarvan mocht de Amerikaanse zender CBS hem interviewen. Een interview waaruit hij - zo werd vorige week bekend - boos is weggelopen. Inmiddels is het volledige filmpje beschikbaar.

Uitreiking Prix Goncourt

Over een halfuurtje wordt bekendgemaakt welke schrijver de prestigieuze Prix Goncourt wint, de belangrijkste literaire prijs van Frankrijk. Jeroen Brouwers zou de prijs waarschijnlijk weigeren: de winnaar krijgt een cheque van tien euro.

Appartement gezocht in Parijs

Je weet maar nooit: welke lezer helpt mij aan een aardig twee-, liefst driekamerappartement in Parijs? Samen met mijn vriendin kan ik maximaal 1500 euro per maand ophoesten, maar het liefst iets minder. Gelijkenissen met bovenstaande foto zijn een pre. Mijn e-mailadres staat in de rechterbalk. Alvast hartelijk dank!