Alle Fransen positief over Noord-Frankrijk?

Nee, één groepje voetbalsupporters van Paris Saint Germain verzet zich tegen de hype rond de Ch'tis, de nieuwe knuffelberen van Frankrijk. Tijdens de finale van de Coupe de la Ligue in het Stade de France gisteren verwelkomden ze het voetbalteam uit Lens (dat in tegenstelling tot Bergues wel echt in het Ch'ti-gebied ligt) met het spandoek: 'Pedofielen, werklozen en inteelt: Bienvenue chez les Ch'tis' (foto van France 3 bij Lepost.fr).
PSG won de beker (2-1) maar krijgt waarschijnlijk ook een zware straf. De club heeft een reputatie op het gebied van supporters die zich misdragen. De voorzitter PSG bood zijn excuses aan en zei dat zijn plezier goeddeels vergald was door de actie.

Het Franse lied: Tiken Jah Fakoly - Africain à Paris

Na de Englishman in New York (Sting), de Jamaican in New York (Shinehead), Venezualan in New York (echt, van King Charbó) en een Italien à Paris (Davide Esposito) is er nu ook Africain à Paris van Tiken Jah Fakoly, een geëngageerde reggaezanger uit Ivoorkust. Mooie clip. Songtekst bij reacties. Waar blijft de Néerlandais à Paris?

Het Franse lied:
Marc Lavoine - Dis-moi que l'amour ne s'arrête pas là * Alfa Rococo - Les jours de pluie (Filles Fragiles) * Sheila - Bang bang *Bénabar - Le Dîner * Mano Negra - Pas assez de toi / Mala vida * Charlotte Gainsbourg - The songs that we sing * La Rue Kétanou - Des cigales dans la fourmilière * Têtes Raides - Saint-Vincent * Dave - Vanina * Saez - Jeune et con * France Galle - Ella, elle l'a * Louise Attaque - Je t'emmène au vent * Indochine - L'aventurier * Abd Al Malik - Gibraltar * Olivia Ruiz - La femme chocolat * Jean-Michel Jarre - Oxygène * Zebda - Je crois que ça va pas être possible * Johnny Hallyday - Que je t'aime * Les fatals Picards - L'amour à la française * Noir Désir - Le vent nous portera * Alain Souchon - Le baiser * Cali - C'est quand le bonheur ?

Llívia, een stukje Spanje in Frankrijk

Geografische rariteiten behoren tot mijn voorliefdes. Vandaar recente bezoeken aan Guernsey, Frans Guyana en een paar jaar geleden Llívia. Dat stadje is een stukje Spaans grondgebied binnen de Franse grenzen. Het Spaanse Baarle-Hertog, zeg maar. Ik schreef er destijds het volgende stukje over voor Elsevier.

Zo langzamerhand kent vrijwel iedereen de Spaanse exclaves Ceuta en Melilla in Marokko, die voor veel Afrikaanse immigranten een gewilde springplank zijn naar Europa. Minder bekend is dat Spanje ook een exclave heeft in Frankrijk, Llívia. Het stadje in de Franse Pyreneeën heeft ruim duizend inwoners en ligt op één kilometer van de Spaanse grens, niet ver van Andorra.
Ondanks de vervagende grenzen in Europa en het ontbreken van een bord España bij de grens is Llívia duidelijk Spaans, of beter nog: Catalaans. Niet Frans in ieder geval. Het was Fransen zelfs tot 1999 verboden er een huis te bezitten. De bouwstijl is die van de zuidzijde van de Pyreneeën en op straat spreken de bewoners Spaans en Catalaans. De post heet Correos, de telefooncellen zijn van Telefónica en de cafés serveren goedkope tapa’s.
Het plaatsje kreeg in de zestiende eeuw stadsrechten en dankt daaraan zijn aparte status. In het verdrag van de Pyreneeën (1659), dat een einde maakte aan een van de vele oorlogen tussen Frankrijk en Spanje, kwamen de 33 dorpen van de streek Cerdagne in Franse handen. Na lang twisten bleef Llívia, als stad, toch Spaans. In 1868 werd de definitieve grens vastgesteld: een deel van de omliggende vallei werd ook Spaans, in totaal twaalf vierkante kilometer.
De plaagstootjes tussen Frankrijk en Spanje gaan in de moderne tijd nog steeds door. De Fransen hebben hun belangrijkste wegen en de spoorlijn expres om het Spaanse gebied heen aangelegd. Lange tijd weigerde Frankrijk Llívia aan te geven op de wegwijzers.
Bovendien woedde er enkele decennia een ‘voorrangsoorlog’ op de weg die de exclave met de rest van Spanje verbindt. De belangrijke Franse route nationale N20 kruist die weg, terwijl de verbindingsweg tussen beide Spaanse landsdelen in Frankrijk van minder belang is. De Spanjaarden vonden echter dat zij het recht hebben zonder stoppen naar hun territorium te rijden. De bouw van een viaduct in 1983 maakte een einde aan het geruzie. Toch mochten de Fransen tot 1995 geen gebruik maken van de verbindingsweg, die op hun grondgebied ligt.

Wat staat er op de foto? (52)

Waar komt deze goede man vandaan? Da's makkelijk, uit het dorpje naast hem. Stadje moet ik eigenlijk zeggen: dat is in dit geval erg belangrijk. Als het een dorp was geweest, zou ik er nooit heen zijn gegaan. Maar welk stadje is dat? Het is vandaag weer een bijzonder lastige, die wellicht eigenlijk niet eens op dit blog thuis hoort. Ik zal gaandeweg tips geven, als dat nodig blijkt. Spelregels en prijs: hier.

Eerdere foto's: foto 51 / foto 50 / foto 49 / foto 48 / foto 47 / foto 46 / foto 45 / foto 44 / foto 43 / foto 42 / foto 41 / foto 40 / foto 39 / foto 38 / foto 37 / foto 36 / foto 35 / foto 34 / foto 33 / foto 32 / foto 31 / foto 30 / foto 29 / foto 28 / foto 27 / foto 26 / foto 25 / foto 24 / foto 23 / foto 22 / foto 21 / foto 20 / foto 19 / foto 18 / foto 17 / foto 16 / foto 15 / foto 14 / foto 13 / foto 12 / foto 11 / foto 10 / foto 9 / foto 8 / foto 7 / foto 6 / foto 5 / foto 4 / foto 3 / foto 2 / foto 1

Kleine lettertjes

Lieve lezers, zien julle toevallig kleine rode lettertjes in het logo staan? Ik zie ze in Firefox niet en in Safari wel. Hoe zit het met Explorer? In theorie zouden ze weg moeten zijn, maar de praktijk is weerbarstig, weet u allen. Merci.

Bling-bling in Londen

Zal Queen Elizabeth alvast een kijkje hebben genomen op de site van Christie's? Zo vaak zal het haar niet overkomen dat ze een eter over de vloer heeft van wie over twee weken een naaktfoto onder de hamer gaat.
De bling-blingpresident en Carla Bruni zijn morgen en overmorgen in Londen. Het belooft een veelbewogen bezoek te worden. De koningin schijnt zich van tevoren de nodige zorgen gemaakt te hebben dat haar paleis als decor zou dienen voor de nieuwste episode van de presidentiële soapserie over het leven van Sarko.
Aanvankelijk waren Sarko en Bruni niet eens getrouwd, waardoor het koningshuis met de lastige vraag zat of ze een hedonist en zijn minnares uit moesten nodigen. Maar de koningin stelde de voortvarendheid van het koppel ook weer niet op prijs. Ze zou niet eens de moeite genomen hebben een huwelijkscadeau te versturen naar Sarko, die voor de derde keer trouwde.
Met de opgeloste huwelijkskwestie is de lucht verre van opgeklaard.
Zo zou Carla Bruni volgens The Observer haar gitaar mee hebben willen nemen om een liedje voor de koningin te zingen met de tekst: My world is better when you are with me because you are my queen. Onbekend is of dit plan doorgaat.
In Frankrijk wordt het bezoek beschouwd als een belangrijke test voor de president, die het vertrouwen van zijn landgenoten terug wil winnen. Sarko wil van zijn bling-blingimago af.
En dus wisselde hij zijn Rolex in voor een minder patserig horloge en heeft hij zich voorgenomen niet zo opzichtig te sms’en zoals laatst bij de paus. Voorts zal hij proberen de koningin niet naar de wang te vliegen, zoals hij dat vorig jaar iets te enthousiast deed bij bondskanselier Angela Merkel, die dat niet zo op prijs stelde. Hij weet dat de Britse pers meedogenloos zal zijn bij de minste faux pas.
Valstrikken zijn er te over. Ten eerste is er de taalbarrière. Sarkozy’s Engels is op zijn zachtst gezegd bijzonder matig, daar berichtte ik al eens over. Hij kan nog veel leren van de talenkennis van Tony Blair.
Bovendien zal hij alles op alles moeten zetten zich te beheersen. Sinds de landbouwbeurs van Parijs weten we hoeveel moeite hem dat soms kost. En in Londen wacht hem geen geringe provocatie. Zijn toespraak voor de Britse volksvertegenwoordiging zal plaatsvinden in de Koninklijke Galerij van het Westminister Palace, het Britse parlement.
Twee enorme fresco’s overheersen die ruimte: de zeeslag van Trafalgar, waar de Fransen ten tijde van Napoleon in de pan werden gehakt door de Britse vloot en de slag bij Waterloo, waar de Britten de Fransen opnieuw een pijnlijke nederlaag toedienden. Doorstaat Sarko deze beproeving, dan is hij in ieder geval weer op de goede weg.

Big Ben op Westminster Palace. Foto: wallyg (flickr)

Project Serero Eiffeltoren is grap

Volgens collega Stefan de Vries is 'het hoedje van de Eiffeltoren' een canular, een grap (die wellicht op 1 april uit zal komen). Hij belde met de Toren zelf en daar wisten ze van niets. De gerenommeerde Britse krant The Guardian zou er in dat geval dus in zijn gestonken. Ik zou het wel jammer vinden, het leek me best een aardig plan.

Arnaud Frich op Parijsblog

Boekhandel Shakespeare and Co in Quartier Latin. Foto: Arnaud Frich. Deze foto valt niet onder het CC-recht dat geldt voor de rest van dit blog. Tous droits réservés. All rights reserved © Arnaud Frich

Sarkozy nieuwe stijl, dan kan Parijsblog niet achterblijven. Maar waar de president juist minder bling-bling wil zijn, is mijn blog er een tikje bling-blinger op geworden. Niet te, hoop ik, anders lees ik het graag. De foto in het logo toont kantorenwijk La Défense en is van Arnaud Frich, een fotograaf uit Clermont-Ferrand die talrijke panaromafoto's binnen en buiten Parijs maakte. In de zijbalk staat ook een permanente link naar zijn website.

Twee jaar geleden gaf hij me al eens toestemming een van zijn foto's te gebruiken en nu staat-ie er dan. Mocht hij van gedachten veranderd zijn (ik heb hem zojuist een mail gestuurd), dan binnenkort terug naar de soberheid.

Carla Bruni naakt bij Christie's

Links: detail van Les Poseuses van Georges Seurat, rechts Carla Bruni (foto Christie's)

Na gisteren te zijn gezwicht voor de uitzet van Cécilia ex-Sarkozy en haar nieuwe geliefde Richard Attias, is het nu Carla Bruni die Parijsblog aanspoort tot bedenkelijke berichtgeving. Maar hoe vaak komt het voor dat je bij een veilinghuis in New York kunt bieden op een naaktfoto van de première dame de France?

Bernadette Chirac bijvoorbeeld keek wel uit. Een van haar credo's is dat je als vrouw de ontrouw van je echtgenoot lijdzaam ondergaat. Bij Carla Sarkozy is het andersom. 'Monogamie is stomvervelend', is een inmiddels fameus citaat van haar.
De bewuste foto is uit 1993 - ze was toen 25 - en is van fotograaf Michel Comte. Hij komt uit zijn eigen collectie: vermoedelijk vond hij het een geschikt moment te incasseren. De houding van Bruni zou verwijzen naar het schilderij Les Poseuses van de pointillist Georges Seurat (links een detail, hier integraal).
Christie's verwacht een opbrengst van 3000 à 4000 dollar, maar ik vermoed dat het best wat meer zou zijn. De veiling is op 10 april in Rockefeller Plaza in New York. Volgens het Franse persbureau AFP rechtvaardigde Christie's de beslissing een naaktportret van de première dame te koop aan te bieden met het argument dat ze 'een van de mooiste vrouwen ter wereld' is.

Krijgt Eiffeltoren nu een uitkijkplateau of niet?

Het blijft onduidelijk. Vandaag bericht The Guardian op basis van een 'statement' van de Société d'Expliotation de la Tour Eiffel (SETE) dat de Eiffeltoren een nieuw uiterlijk krijgt en dat architectenbureau Serero het concours gewonnen heeft. Op de site van de Eiffeltoren is er niets over te vinden en bij Serero zelf ook niet.
Nog maar een telefoontje. David Serero zit op Lundi de Pâques gewoon op kantoor en weet van niets. 'Dan zal het dus wel niet waar zijn. De architect zal toch wel eerder op de hoogte gesteld worden dan de pers,' opper ik.
Serero: 'Dat zou je denken, maar dat is helaas niet altijd waar.' Ik wijs hem op het verhaal in The Guardian, dat hij met enige verbazing leest. 'Ik geloof dat het niet klopt, maar ik hoop van wel', zegt hij.
Bij SETE is niemand bereikbaar. Het blijft nog even afwachten. Zelf vind ik het trouwens een mooi plan. Het doet me denken aan de art nouveau versieringen bij talrijke metro-ingangen Denken jullie er ook zo over of moeten ze Eiffeltoren met rust laten?

Eiffeltoren nieuwe stijl. Beeld: Serero, met toestemming architectenbureau

Cadeaulijst van Richard Attias en Cécilia Ciganer-Albeniz

Ik had me voorgenomen niet te berichten over het huwelijk vandaag in Manhattan tussen Cécilia ex-Sarkozy (net als Sarko is het haar derde keer) en de Marokkaanse zakenman Richard Attias, maar het gaat me niet lukken. Wat ik net lees, is toch wel weer erg aardig.
Op de site van luxewarenhuis Bon Marché is het verlanglijstje van het jonge stel te bezichtigen. Typ hier de namen in ('Richard Attias' en 'Cécilia Ciganer') in en druk vervolgens op 'choisissez votre cadeau ou faites un don'. Ook al bent u niet uitgenodigd in New York, u kunt gewoon een cadeautje aanbieden. Wel zo netjes. Eén eierdopje (coquetier, 35 euro) moet toch lukken? Of doe ze echt een lol en geef ze een mosterdpotje (moutardier, 125 euro).

Lelijkste plek van Frankrijk

Wat is de lelijkste plek van Frankrijk? Geïnspireerd door de Volkskrant, waar de lezers Almere en Charleroi tot lelijkste plaatsen van Nederland en de wereld kozen (waar sommige Walen overigens de lol niet zo van inzagen) , kunt u op Parijsblog het lelijkste stukje Frankrijk kiezen.

Die leuke dorpjes, kabbelende riviertjes en fraaie rotspartijen kennen we nu wel. Betonnen flats willen we, steden waaruit het hart weggebombardeerd is, oerlelijke skioorden, inspiratieloze woonwijkjes, zônes commerciales met winkels die eruit zien als kartonnen dozen en die van geen enkel gemeentebestuur toestemming hadden mogen krijgen om gebouwd te worden. Of toch een fraai landschap, maar dan wel verpest door zo'n gigantisch reclamebord, waarvoor je echt niet naar de VS hoeft. En hoewel het eigenlijk niet meer kan sinds de Chti's, reken ik toch ook op zo'n ouderwetse kansloze voormalige mijnenstad in het grauwe noorden. Maar ik wil u niet beïnvloeden. Verbaas me vooral.
Stuur uw foto's en begeleidende tekst naar me toe. Het zal wel iets minder rap gaan dan bij de Volkskrant, maar ik hoop binnenkort een eerste selectie te kunnen presenteren. Vervolgens zal ik een heuse poll plaatsen, waar gestemd kan worden. Ik beloof een mooie repo vanuit de winnende stad of plaatsje en zal de burgemeester op de hoogte stellen.

Stuur foto's en tekst naar dit e-mailadres of doe een suggestie bij de reacties.

Hier ter inspiratie alvast een aantal plekken die je lelijk (of heel mooi) kunt vinden.

Terminal 1 van luchthaven Roissy Charles de Gaulle Foto: dsearis (flickr)

Le Havre

Forbach

Mantes-la-Jolie, wijk Val Fourré. Toegegeven: de foto is niet
geheel representatief. Er is net een woonblok opgeblazen.

Jubeljaar 2008

Wie goed zoekt en niet al te kritisch is, vindt ieder jaar wel wat te herdenken. Fransen hebben dit jaar de nodige evenementen in hun rijke geschiedenis gevonden om bij stil te staan. Er is voor elk wat wils.

De Vijfde Republiek (1958) bestaat dit jaar vijftig jaar, maar erg veel te vieren valt er niet. De meeste Fransen hebben gemengde gevoelens ten opzichte van de 'republikeinse monarchie' van generaal Charles de Gaulle. Die had hij opgericht om een einde te maken aan de voortdurende instabiliteit van de Derde (1870-1940) en Vierde Republiek (1944-1958), waar een gemiddelde regering het nog geen jaar lang volhield. Destijds was de concentratie van macht bij één man wellicht zinvol, nu zou er wel wat meer evenwicht in de machtsverhoudingen mogen zijn.
De Gaulle, die zijn sporen al verdiend had door het voor elkaar te krijgen dat het zwakke Frankrijk tot de overwinnaars van de Tweede Wereldoorlog werd gerekend, was bovendien de man die zij nodig hadden om het land een deel van de oude glorie terug te geven.
De Gaulle en zijn staatsbestel kregen echter ook direct kritiek en die nam met de jaren slechts toe. Veel Fransen vinden de president te machtig, terwijl het parlement er voor spek en bonen bij zit.
De Gaulle luisterde niet naar het volk, François Mitterrand vertoonde aan het eind van zijn veertienjarige ambtstermijn trekjes van een absolute monarch, Jacques Chirac deed twaalf jaar bijna niets met al zijn macht en Nicolas Sarkozy...
In veler ogen bezoedelt de bling-blingpresident de waardigheid van Frankrijk met zijn onstuimige liefdesleven en zijn opvliegers. Sarko heeft zich voorgenomen te 'herpresidentialiseren', maar de vraag is of - excusez de lelijke uitdrukking - de aard van het beestje kan veranderen. Vol nostalgie denkt deftig rechts terug aan le général.

De Vijfde Republiek begon officieel op 5 oktober 1958. In juni dit jaar krijgt Colombey-les-deux-Eglises, het dorp in het departement Haute-Marne waar De Gaulle de laatste anderhalf jaar van zijn leven doorbracht, een herdenkingsmuseum. (foto: Happy A, flickr)

Een links antwoord op het starre gaullisme is mai 68, veertig jaar geleden. Het is verboden te verbieden, De verbeelding aan de macht en Onder de straatstenen ligt het strand. Studenten en arbeiders sloegen - volgens de overlevering - de handen ineen. De arbeider moest meer geld krijgen en betere voorwaarden en de student een leuk leven zonder verveling.
Winkels puilen dezer dagen uit met boeken, dvd's en parafernalia. De 'kinderen van 68' (die - kort door de bocht - nu alle banen bezet houden zodat de huidige jeugd geen enkele kans maakt) laten zich weer horen en Libé liet de huidige studenten van de Universiteit in Nanterre (waar de opstand destijds begon) een hele krant volschrijven: Frans links op zijn best.
Ook hier is de actualiteit minstens even belangrijk als het terugdenken. Nog meer dan 'deftig rechts' voelt links zich onder Sarkozy weggedrukt in een verdomhoekje. Stakingen en demonstraties tegen een pensioenshervorming voor ambtenaren trokken eind vorig jaar minder volk dan tevoren en haalden weinig uit. Sarkozy heeft zich tijdens de campagne van vorig jaar bovendien uitgesproken tegenstander verklaard van de mei 68. 'Bij deze verkiezingen gaat het erom de erfenis van mei 68 voort te zetten, of er voor eens en voor altijd mee af te rekenen.' Links zal er alles aan doen om dat laatste te voorkomen.

Er is - voor zover ik even snel op internet heb uit kunnen zoeken - geen officiële herdenking voor Mai 68. Dat is natuurlijk ook helemaal niet in de geest van 68. Het evenement is wel al volop aanwezig in de media en dat zal de komende maanden alleen maar toenemen. Ik verwacht ook nog wel een of meerdere optochtjes onder de lentezon.

Katholieken vieren een jaar lang feest in - waar anders? - Lourdes. In 1858 verscheen de Heilige Maagd daar aan aan plattelandsmeisje Bernadette Soubirous. Eén keer? Nee 18 keer, tussen 11 februari en 16 juli 1858, dus dan zal het wel waar zijn.
Twee jaar geleden maakte ik al eens een reportage in Lourdes omdat er niet genoeg wonderen meer gebeuren en de 'wondercommissie' overwoog daarom de criteria wat te versoepelen. Of dat nu ook daadwerkelijk gebeurd is, weet ik eerlijk gezegd niet. Zal ik nog eens uitzoeken. Wie zegt 'katholiek feestje', denkt 'paus'. Ja, Benedictus is er waarschijnlijk ook bij: volgens de laatste berichten komt hij op 13 september. (foto Lawrence OP, flickr)


De verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) eindigden 90 jaar geleden. Vrede is officieel nooit gesloten, wel een wapenstilstand (op 11/11 om 11:11) en het Verdrag van Versailles, dat in zekere zin tot te Tweede Wereldoorlog leidde.
Je kunt al vraagtekens zetten bij de viering van een 40-jarig jubileum, maar 90 doet het voor mij echt niet. Toch is er redelijk veel aandacht voor in Frankrijk, mede door de dood van de laatste Franse soldaat die de oorlog meemaakte, Lazare Ponticelli. Nu de laatste getuigen sterven, zoekt Frankrijk een nieuwe manier om de herinnering levend te houden. (monument voor de Eerste Wereldoorlog in Beuvillers, foto: claudecf, flickr)

Bienvenue chez les Ch'tis - Groeten uit Bergues

Frankrijk is in de ban van de Ch'tis (spreek uit: sjti), sympathieke noorderlingen die normaal gesproken vooral geassocieerd worden met werkloosheid, drank, Front National en overgewicht. Hun plotselinge populariteit danken zij aan de bioscoophit Bienvenue chez les Ch'tis. Afgelopen zaterdag bezocht ik met fotograaf Ilse Leenders Bergues, het stadje waar de film is opgenomen. Hier ons verslag. Meer nieuws op Ch'tiNN.

Postbode Bernard Bolle van Bergues. Geen rol in Les Chti's, toch cultfiguur. Toen we hem voor het eerst zagen, werd hij gevolgd door eem cameraploeg. Toeristen willen massaal met hem op de foto.

Nicolas en Jean-Claude uit Duinkerken. Hebben Bienvenues chez les Ch'tis niet gezien. Overwegen te kijken 'als hij op cassette uitkomt'. Houden meer van carnaval. Hebben zich netjes aangekleed, omdat J-C's 22-jarige zoon vandaag trouwt. Daar blijft J-C nuchter onder. 'Dat moest een keer gebeuren.'

Gids Jacques Martel tijdens de Ch'ti Tour. Hier bij het huis van postbode Antoine (Dany Boon) en zijn moeder. Eerder liet hij ons 'de kerk zien die wel heel mooi is, maar helaas niet in de film voorkomt'. Speelt carillon, net als Antoine. Is wethouder cultuur en communicatie en had verdere politieke ambities. Maar dat wist u al.

Café 'In het Universum' aan de Place de la République van Bergues. Uitbater Alain Védrine komt net als postbode Philippe Abrams in Les Ch'tis uit de Provence en had dezelfde vooroordelen tegen het noorden. Wil nu niet meer terug naar het zuiden. Is nog wel fan van Olympique Marseille.

De Ieperstraat in Sint-Winoksbergen (Bergues). We zijn hier in Vlaanderen, waar de Ch'tis eigenlijk helemaal niet vandaan komen. Die wonen meer naar het oosten richting Rijssel (Lille) en naar het zuiden richting Lens en Béthune. Hun taal, Ch'ti, is een andere naam voor het Picardisch en heeft ook sprekers in België.
In Bergues vonden wij niemand die zich aan deze geografische onjuistheid ergerde, aangezien de publiciteit het stadje bekendheid, toeristen en inkomsten oplevert. Toch zijn er enkele Vlamingen die niet blij zijn met de Ch'ti-isering van hun gebied. Hun grieven leest u hier.

Lunch in Bergues: patat-frikandel.

De Waalse familie De Geyter op bezoek in Bergues. Vader De Geyter, werkzaam bij de Navo, staat erop Vlaams met ons te praten. Hij hoopt dat de film ook snel in Nederland te zien is, wat volgens distributeur Pathé het geval zou moeten zijn. Raadt ons verder de film Disco aan, die op 2 april uitkomt. Hoe/waar De Geyter hem toch al zag, bleef onbekend.

Lekkerste stokbrood van Parijs

Het lekkerste stokbrood van Parijs koop je niet bij beroemde bakkers als Poilâne in het zesde of Eric Kayser in het vijfde arrondissement, maar bij Anis Bouabsa in een kosmopolitische volksbuurt bij de Porte de la Chapelle, helemaal in het noorden van Parijs, nabij de eindhalte van metrolijn 12. Als u met auto of fiets komt: wel op tijd afslaan, want voor u het weet zit u op de A1 naar Brussel. Met fotograaf Ilse Leenders ging ik vandaag kijken (en proeven).

Bouabsa is pas 28, maar won al talrijke prijzen met zijn baguettes. In 2004 werd hij al eens uitgeroepen tot 'beste arbeider van Frankrijk'. Een foto waarop Jacques Chirac hem huldigt, bewijst dat dat geen hersenspinsel is van Bouabsa.
Zijn verhaal is bijna te mooi om waar te zijn (zeker voor journalisten). Zijn vader kwam begin jaren zeventig uit Tunesië naar Frankrijk om werk te zoeken. De jonge Anis werd geboren in Parijs, maar groeide goeddeels op in de voorstad Bondy in le 9-3, het departement Seine-Saint-Denis waar het zo vaak rommelt.
De verleidingen van de banlieue maakten op Anis weinig indruk. Hij had al op zijn vijftiende zijn liefde gevonden: brood. Meteen toen hij bakkersleerling werd in Bondy, wist hij dat brood en hij voortaan onafscheidelijk zouden zijn.
Drie jaar geleden begon hij zijn eigen bakker aan de Rue Tristan Tzara (op nummer 28) in het achttiende arrondissement. Sindsdien horen zijn broden volgens de vakjury ieder jaar tot de lekkerste drie van de stad: zevende, derde en dit jaar dus eerste. Hij heeft zes mensen in dienst.
Het lekkerste stokbrood van Parijs brengt niet alleen meer klanten, maar ook een prestigieuze afnemer: het Elysée. Als zijn broden een presidentiële test doorstaan, happen Nicolas Sarkozy en Carla Bruni voortaan een jaar lang van het stokbrood van Anis Bouabsa. Iedere dag bestelt het Elysée dan vijftien à twintig broden bij hem.
Ondanks het succes is het de jonge bakker geenszins naar het hoofd gestegen. Terwijl het een trend is voor Franse succesbakkers uit te breiden tot in Moskou, Los Angeles en Tokio, is Bouabsa met zijn broer één nieuwe bakkerij begonnen, bij de Porte de Pantin, in een vergelijkbare buurt. Als hij meer zou willen groeien, verliest hij 'het contact met het brood' en dat wil hij niet.
Dan uiteraard de smaak. We kochten drie stokbroden, ieder een croissant en een soort broodje met appel en kaneel. De croissant en het originele broodje waren bijzonder smaakvol.
En het lekkerste stokbrood van Parijs? Tja, best lekker, maar wat er nu echt heel speciaal aan is, vonden wij lastig te proeven. Weinig zout, knapperig, maar geen brood zoals ik het nog nooit eerder at. Het zal wel een klassiek geval zijn van een parel voor de zwijnen (deze uitspraak heeft uitsluitend betrekking op mezelf en niet op de fotograaf). Morgen meer in (een deel van) de GPD-kranten.

22 maart, 13:12 Lees hier het verhaal op de site van BN/De Stem

Anis Bouabsa haalt zijn inmiddels befaamde stokbroden uit de oven. Foto: Ilse Leenders

Lente in Parijs

Kruising Avenue du Trône - Cours de Vincennes - Boulevard de Charonne.

Artemis vaart weer

Woensdag. Graafmachines graven een geul om de sleeppoging te vergemakkelijken.
Tevergeefs. De Artemis bleef liggen. Tot vandaag

Wat een week geleden steeds maar mis ging, lukte vandaag wel. Het vrachtschip Artemis, dat tien dagen geleden aanspoelde op het strand van Les Sables d'Olonne, is de oceaan in gesleept. Weg toeristenattractie.

Bienvenue chez les Ch'tis: 12,5 miljoen fans

De teller van de Franse kaartverkoop staat na drie weken op 12,5 miljoen. Een op de vijf Fransen is naar de bioscoop gegaan voor Bienvenue chez les Ch'tis, een sypmathieke film van Dany Boon over de gastvrijheid in Noord-Frankrijk.
Volgens kenners maakt de film zelfs een kans La Grande Vadrouille te verdringen van de eerste plaats van best bezochte Franse film aller tijden (17 miljoen bezoekers) Wellicht kan het aantal bezoekers zelfs titanische proporties aannemen (Titanic trok in Frankrijk bijna 21 miljoen bezoekers).
Afgelopen zaterdag reisde ik af naar Noord-Franse Bergues, het plaatsje waar de film is opgenomen, waarvan u hier alvast een voorproefje zag. Binnenkort een uitgebreid verslag op mijn blog.

Dag van de Francofonie

U heeft er hopelijk al even bij stil gestaan. Het is vandaag de dag van de Franstaligheid (la Francophonie). De dag dat de taal van Molière wereldwijd in het zonnetje staat. Ik weet nog niet precies hoe ik het ga vieren. Tips zijn welkom.

Molière op het Louvre. Foto: Serge Melki (Flickr)

Carla Bruni-Sarkozy schrijft ook opinieverhalen

De nieuwe echtgenote van president Sarko kan niet alleen leuk zingen, ze heeft ook haar debuut gemaakt op de opiniepagina van Le Monde. Carla Bruni-Sarkozy geeft een lesje beroepsethiek aan de pers en in het bijzonder aan journalist Airy Routier die op nouvelobs.com publiceerde over een sms die Sarko verstuurd zou hebben aan Cécilia vlak voordat hij in het huwelijk trad met Carla: Si tu reviens, j'annule tout. De les van Bruni: journalisten moeten zich niet door geruchten laten leiden.

Vernieuwde Eiffeltoren

Project voor uitkijkplateau Eiffeltoren van architectenbureau Serero.
Afbeelding geplaatst met toestemming van het bureau.

Op het Britse Frankrijkblog Frogsmoke (overigens wel een aanrader) en enkele andere sites las ik over een nieuw uitkijkplateau voor de Eiffeltoren. Dat zou architectenbureau Serero bouwen ter gelegenheid van de 120ste verjaardag van de toren. Het zou een oplossing zijn voor de wachtrijen in de toren. 95 procent van de bezoekers zou direct naar de tweede etage willen, maar daar is nu onvoldoende ruimte.
De 'klassieke media' zwegen echter over dit best opzienbarende nieuwtje. Na een telefoontje met Serero blijkt dan ook dat de bouw nog verre van zeker is. Ze hebben het concours nog niet gewonnen en weten niet precies wanneer bekend wordt of ze het winnen. Het ontwerp kan mijn goedkeuring in ieder geval wegdragen. Het zou om een tijdelijke constructie gaan, maar dat was de Eiffeltoren zelf oorspronkelijk ook.

Olympique Marseille uitgeschakeld door Carquefou

Ochtendgloren in Carquefou. Foto: Docker47 (flickr)

Het lokale voetbalteam van Carquefou heeft in de Franse beker zojuist de miljonairs van Olympique Marseille uitgeschakeld. Het amateurteam uit een plaatsje nabij Nantes scoorde in de beginfase en verdedigde de voorsprong ruim 80 minuten fier. Boudewijn Zenden en zijn companen probeerden van alles in het stadion van Nantes, waar Carquefou voor de gelegenheid speelde, maar het haalde niets uit. Carquefou gaat nu door naar de kwartfinale. Hier een eerder bericht over de Coupe de France.

Les Sables d'Olonne toch wel blij met Artemis

Les Sables d'Olonne gebruikt de Artemis om toeristen te werven

Het Nederlandse vrachtschip Artemis moest in stukjes gehakt worden als het over drie weken bij vloed niet weggesleept zou kunnen worden. Burgemeester (en kandidaat voor eigen opvolging) Louis Guédon sprak vorige week klare taal. Hij bepaalt wat er op zijn strand gebeurt.

Zondag waren de gemeenteraadsverkiezingen en UMP'er Louis Guédon is herkozen (links had zich overigens vergeten in te schrijven, dus veel concurrentie was er niet). De gemeente blijkt inmiddels een stuk welwillender tegenover het aangespoelde vrachtschip te staan, dat hordes toeristen naar het kustplaatsje in de Vendée brengt. Het informatiebureau voor toerisme is zelfs een campagne begonnen.

Te koop: Napoleonboek van Villepin en kasteel van VGE

Het kasteel van Valéry Giscard d'Estaing in Chanonat, Auvergne. Foto: Titanet

Franse politici mogen vrij riante pensioenregelingen hebben, een extra zakcentje is nooit weg. Op dit momemt gaat de 'imperiale biblioteek' van oud-premier Dominique de Villepin onder de hamer bij veilinghuis Drouot in Parijs.
Naar eigen zeggen doet hij niet uit geldnood afstand van zijn indrukwekkende collectie Napoleon-documenten, maar om een tijdperk in zijn leven af te sluiten. De Villepin, die geen politieke rol meer speelt sinds zijn rivaal Sarkozy aan de macht is, schreef twee boeken over Napoleon Bonaparte en er staan er nog twee gepland. Hij wilde vooral laten zien hoe de keizer zijn eigen ondergang al vanaf het begin met zich meedroeg. Nu wil De Villepin zich toeleggen op de vijftiende en zestiende eeuw.

Wie niet opgewonden raakt van een boek van een oud-premier, is wellicht wel geïnteresseerd in een kasteel van een oud-president. Ook daar liggen mogelijkheden. Het domein van Valéry Giscard d'Estaing (foto) in het plaatsje Chanonat in de Auvergne staat te koop. Vraagprijs onbekend. Het heeft dertien vertrekken en verkeert in goede staat. VGE vindt het duur om te onderhouden. Hij bezit nog een kasteel in de regio.

Eerbetoon aan laatste poilu

Dôme des Invalides. Foto: Wallyg (Flickr)

Zojuist was ik aanwezig bij de herdenkingsplechtigheid ter ere van de laatste Franse soldaat die meestreed in de Eerste Wereldoorlog (poilus zeggen Fransen). Lazare Ponticelli overleed vorige week woensdag op 110-jarige leeftijd. De ceremonie vond plaats in de Dôme des Invalides.

Op de klanken van de dodenmars van Chopin droegen soldaten van het Vreemdelingenlegioen de kist naar buiten. De geboren Italiaan die begin vorige eeuw naar Frankrijk was gekomen, meldde zich in 1914 bij het legioen omdat hij 'wilde vechten voor het land dat hem eten had gegeven', zoals hij later zei in een interview.
Voor mijn ogen werd Ponticelli onder een Franse vlag de kerk uitgedragen. De legionairs zetten de kist de binnenplaats, waar president Nicolas Sarkozy hem een laatste eer bewees. De president, die de laatste tijd veel kritiek te verduren heeft gekregen, hield wijselijk zijn mond, wat waarschijnlijk meer indruk maakte dat een zoveelste toespraak gedaan zou hebben.
Mijn gedachten dwaalden af. Lazare Ponticelli, geboren als Lazzaro. Een man die op negenjarige leeftijd vanuit zijn dorpje tussen Parma en Piacenza met de trein naar Frankrijk kwam om werk te zoeken. Hij kwam aan op Gare de Lyon en sprak geen woord Frans.
Hij werd schoorsteenveger en krantenverkoper. In de zomer van 1914, op 31 juli, is hij binnen de kortste keren door zijn stapel kranten heen als de beroemde socialistische leider Jean Jaurès vermoord wordt.
Ponticelli overleefde de verschrikkingen van de loopgraven en zou en passant een Fransman én een Duitser van de dood gered om vervolgens opgeroepen te worden in het Italiaanse leger toen zijn land ook deelnam aan de oorlog (aan geallieerde zijde).
Maar ook is hij een man die in 1921 een succesvol eigen bedrijf oprichtte, die in 1939 eindelijk de Franse nationaliteit kreeg, en die in de Tweede Wereldoorlog deelnam aan het verzet in Parijs. Sinds 1960 heeft hij 48 jaar pensioen kunnen genieten. Zijn geheim voor een lang leven: 'geduld'.
De Fransen hadden zich nauwelijks een 'geschiktere' laatst levende soldaat kunnen wensen: een succesvolle immigrant en een oorlogsheld. Lange tijd leek de ceremonie echter niet door te gaan. Ponticelli vond het een belediging voor al zijn kameraden dat alleen hij die toevallig het oudst is geworden, met de eer zou strijken.
Na de verzekering dat zijn collega's ook in de eer zouden delen, stemde hij toch in met een bescheiden ceremonie. Een plek in het Panthéon, tussen de 'groten van de Republiek', sloeg hij echter af. Vanavond wordt hij na een besloten ceremonie bijgezet in een familiegraf in Kremlin-Bicêtre, ten zuiden van Parijs.

Overzicht Franse gemeenteraadsverkiezingen

Ik heb de gemeenteraadsverkiezingen tot nog toe wat verwaarloosd op mijn blog. Tijd voor een inhaalslag. Wat is er allemaal gebeurd in de eerste ronde vorige week en in de tweede vandaag?

- Geholpen door impopulariteit van Sarkozy heeft links in veel steden gewonnen. In Lyon haalde Gérard Collomb vorige week in de eerste ronde al de absolute meerderheid, vandaag wonnen ook Dominique Aubry in Lille en Bertrand Delanoë in Parijs (57 procent van de stemmen). Deze drie steden waren al in linkse handen.

- Links veroverde ook tientallen steden op rechts, waaronder Toulouse, Straatsburg, Reims en Metz. Vooral die laatste stad is verrassend: Metz had nooit eerder een linkse burgemeester. Het was tijd voor verandering. Burgemeester Rausch (78) zwaait de scepter sinds 1971 en wilde eigenlijk nog wel een keer. De Messins wilden dat in meerderheid niet.

- Marseille en Nice blijven rechts. De nieuwe burgemeester van Nice, Christian Estrosi, heeft zijn ontslag ingediend als onderminister van Overzeese Gebiedsdelen, om zich volledig te concentreren op zijn burgemeesterschap. Dat is opmerkelijk in Frankrijk, waar het gebruikelijk is dat politici talrijke functies tegelijk uitoefenen.

- De leider van het midden, François Bayrou, is er niet in geslaagd de stad Pau te veroveren en zijn partij MoDem heeft daardoor geen lokale machtsbasis.

- De opkomst was laag, ongeveer 65 procent, 5 procent lager dan vorige week en een laagterecord sinds 1959. Het is echter eniszins appels met peren vergelijken, omdat de gemeenten waar een tweede ronde noodzakelijk is, iedere keer verschillen.

- Het Front National stelt bijna niets meer voor. Marine Le Pen, dochter van de grote bejaarde leider, redde het bij lange na niet in het Noord-Franse stadje Hénin-Beaumont. Dat was de enige stad waar het FN in theorie enige kans maakte op de overwinning.

- De Parti Communiste leed twee belangrijke nederlagen. Calais wordt na 35 jaar communisme rechts en Montreuil ten oosten van Parijs is voortaan groen. De comnunisten behielden wel een twintigtal steden, vooral in de 'rode ceintuur' een halve maan ten noorden, oosten en zuiden van Parijs.

- Deelnemende kabinetsleden kregen enkele teleurstellingen te verwerken. Minister van Onderwijs Xavier Darcos verloor het stadhuis van Périgueux en de lijst van staatssecretaris Rama Yade (Mensenrechten) verloor in de Parijse voorstad Colombes. De ministers Christine Albanel (Cultuur) en Christine Lagarde (Financiën en Economie) verloren in respectievelijk het vierde en het twaalfde arrondissement van Parijs. Het is nog niet bekend of deze nederlagen gevolgen hebben voor de positie van de bewindslieden.

- Burgemeester Alain Juppé van Bordeaux revancheerde zich vorige week al voor zijn nederlaag vorig jaar in de parlementsverkiezingen, die hem destijds zijn belangrijke ministerspost kostte. Hij kreeg de absolute meerderheid in de eerste ronde en verzekere geen landelijke ambities meer te hebben.

- Er waren ook kantonale verkiezingen, die beslissen wie zitting heeft in de conseil général, het raadgevend orgaan van het departement. Ook op dat niveau won links. Wel won Jean Sarkozy (UMP), Sarko jr., vorige week al in de eerste ronde een zetel in het departement Hauts-de-Seine net buiten Parijs.

- Uit een peiling blijkt dat bijna de helft van de Fransen wil dat Sarko zich vaker op de achtergrond houdt. Een op de zes Fransen wil dat hij zich juist meer laat zien, terwijl ongeveer een derde vindt dat het wel goed is zo.

Foto: Franck Leblanc (Flickr)

Wat staat er op de foto? (51)

Foto: Ilse Leenders

Waarom zijn deze mensen samengekomen? Waar? En, essentieel om voor de overwinning in aanmerking te komen: wat valt nog meer op? Klik op beeld voor een grotere versie. Spelregels en prijs: hier.

Eerdere foto's: foto 50 / foto 49 / foto 48 / foto 47 / foto 46 / foto 45 / foto 44 / foto 43 / foto 42 / foto 41 / foto 40 / foto 39 / foto 38 / foto 37 / foto 36 / foto 35 / foto 34 / foto 33 / foto 32 / foto 31 / foto 30 / foto 29 / foto 28 / foto 27 / foto 26 / foto 25 / foto 24 / foto 23 / foto 22 / foto 21 / foto 20 / foto 19 / foto 18 / foto 17 / foto 16 / foto 15 / foto 14 / foto 13 / foto 12 / foto 11 / foto 10 / foto 9 / foto 8 / foto 7 / foto 6 / foto 5 / foto 4 / foto 3 / foto 2 / foto 1

Het Franse lied: Marc Lavoine - Dis-moi que l'amour ne s'arrête pas là

Deze week in de bus van Les Sables d'Olonne naar La Roche sur Yon hoorde ik dit liedje voor de zoveelste keer en ik nam me voor eindelijk eens op te zoeken hoe het heet en van wie het is. Het blijkt Dis-moi que l'amour ne s'arrête pas là en is van chanteur à filles en acteur Marc Lavoine.

Artemis voorlopig nog in Les Sables d'Olonne

Ogenschijnlijke rust in Les Sables d'Olonne

Hectische dag gisteren in Les Sables d'Olonne. Het hele badplaatsje stond (en staat) in het teken van het Nederlandse vrachtschip Artemis, dat waarschijnlijk nog bijna een maand op het strand ligt. Ik moet weer aan de slag en hoop u snel meer te melden.

Laatste Franse soldaat uit WO I overleden

Massagraf bij Verdun. Foto: abac077 (flickr)

Lazare Ponticelli, de laatste levende soldaat die meestreed in de Eerste Wereldoorlog, is overleden. Hij is 110 jaar oud geworden.

Nederlandse boot op het stand van Les Sables d'Olonne

De nieuwste attractie van het kustplaatsje Les Sables d'Olonne in de West-Franse streek Vendée: de Artemis, een Nederlands vrachtschip dat vastligt op het strand. Vanavond bij vloed wordt een laatste poging ondernomen het schip de zee in te trekken. Mislukt dat, dan ligt de boot er waarschijnlijk tot de komende springvloed op 7 april. Bewoners in het plaatsje willen dat de Nederlandse rederij Oudvaart Shipping uit Sneek opdraait voor de milieuschade die het strand lijdt door het aangemeerde schip.

Ariane 5 met Jules Verne de ruimte in

De lancering van draagraket Ariane 5 met aan boord het Automated Transfer Vehicle (ATV) Jules Verne stond aanvankelijk gepland voor 22 februari, toen ik op bezoek was in Kourou (Frans Guyana), waar de Franse en Europese raketlanceerbasis is gevestigd. Helaas, de lancering van het vaartuig dat bedoeld is om het Internationale Ruimtestation (ISS) te bevoorraden, werd uitgesteld, en wel tot gisteren. Hierboven de lancering.
Het filmpje hieroder laat een recente lancering zien bij - voor de toeschouwers - betere weersomstandigheden. Van de bewoners van Kourou heb ik gehoord dat het een bijzonder spectaculair schouwspel is: een grote lichtbal die in de donkere nacht boven Kourou omhoog schiet en die korte tijd de hele omgeving verlicht.

Wat staat er op de foto? (50)

De vijftigste fotoquiz wordt geen inkopper. Van welk Frans dorp zien wij hier Madame le Maire? Spelregels en prijs: hier.

Eerdere foto's: foto 49 / foto 48 / foto 47 / foto 46 / foto 45 / foto 44 / foto 43 / foto 42 / foto 41 / foto 40 / foto 39 / foto 38 / foto 37 / foto 36 / foto 35 / foto 34 / foto 33 / foto 32 / foto 31 / foto 30 / foto 29 / foto 28 / foto 27 / foto 26 / foto 25 / foto 24 / foto 23 / foto 22 / foto 21 / foto 20 / foto 19 / foto 18 / foto 17 / foto 16 / foto 15 / foto 14 / foto 13 / foto 12 / foto 11 / foto 10 / foto 9 / foto 8 / foto 7 / foto 6 / foto 5 / foto 4 / foto 3 / foto 2 / foto 1

Balkenende op bezoek bij Sarkozy

Nicolas Sarkozy en Jan-Peter Balkenende op het Elysée. Foto: Emile Gregoire. Deze foto valt niet onder het Creative Commons copyright dat geldt voor deze website. Voor plaatsing elders is toestemming van de fotograaf vereist.

Vol bewondering constateerde Libération dat er een land is waar de regeringsleider nog minder populair is dan in Frankrijk: Nederland. Jan-Peter Balkenende heeft volgens de correspondent Sabine Cessou in Amsterdam een 'gruwelijk' gebrek aan charisma, wat er volgens onderzoek toe geleid zou hebben dat nog slechts 13 procent van de Nederlanders vertrouwen in hem heeft. Bij Sarkozy is het zo'n 40 procent. Zo hadden de gereformeerde christendemocraat en de notoire hedonist in ieder geval iets om over te praten tijdens een gezamenlijke lunch op het Elysée vandaag.
Wat krijg je nu te eten op zo'n lunch van het Elysée, zult u zich afvragen. Uw onderzoeksjournalist zocht het uit en deed zijn best het een en 't ander adequaat te vertalen.

Rouelles de langouste sur tian niçois
Schijfjes (?) langoest, geserveerd op aardewerk uit Nice

Poitrine de volaille laquée au vinaigre balsamique
Borst van gevogelte met balsamicoazijn

Barigoule de légumes vertes
In olijfolie gebakken groene groenten

Chocolat Guanaja en chaud-froid
Gelatine van Guanajachocolade (extra bitter)

Sorbet cacao
Cacaosorbet

Dat mochten zij wegspoelen met een rode wijn uit Fronsac (2005), nabij Bordeaux. Al met al hadden ze daar een uur voor, dus of er ook nog heel veel gesproken is, valt te betwijfelen. Te meer iedere zin twee keer langer duurt, omdat er een tolk tussen zit.
U vraagt zich natuurlijk ook af of JP de MP kennis heeft gemaakt met Sarko's laatste verovering. Dat vroeg ik me, net als mijn collega's, stiekem ook af. Saskia Dekkers van de NOS daagde me uit het te vragen, maar helaas. Dat durfde ik niet. De perswoordvoerster van de ambassade denkt niet dat Bruni Sarko op dergelijke gelegenheden vergezelt, maar kon dat niet met zekerheid zeggen.
Sarko zelf nam overigens niet de moeite het kleine tiental opgetrommelde journalisten, vooral Nederlandse, te woord te staan en Balkenende nam er welgeteld vijf minuten de tijd voor. Wel buiten blijven graag...
Daar stonden we dan, in de regen in een winderig hoekje van de binnenplaats van het Elysée. De microfoon van de tolk die Balkenende in het Frans vertaalde, stond veel harder dan die van JP de MP zelf, waardoor we nauwelijks naar de version originale konden luisteren.
Veel nieuws kwam er niet. Balkenende zei veel waardering geoogst te hebben voor de Nederlandse positie ten opzichte van Ayaan Hirsi Ali. Sarko begon er zelf over, zei hij. De Franse nationaliteit voor Hirsi Ali is volgens Balkenende 'niet aan de orde'. 'Elk land is verantwoordelijk voor veiligheid van de mensen in het land zelf,' zei hij, waarschijnlijk ook namens Sarkozy. Als Hirsi Ali Française wordt, zal Frankrijk niet opdraaien voor de beveiligingskosten in de VS. Dat was echter de enige reden dat Hirsi Ali overwoog van nationaliteit te veranderen.
Verder hebben Balkenende en Sarko het gehad over de film die maar niet uitkomt van Geert Wilders en over de Mediterrane Unie, een verbond van landen rond de Middellandse Zee, waarin Nederland volgens de premier ook een rol zou kunnen spelen.

Aan de overzijde van de Marowijne: Suriname en Paramaribo

Helemaal politiek correct is het niet, maar met een zekere trots heb ik vastgesteld dat 'wij' in voormalig Nederlands Guyana een stuk fraaiere stad hebben gebouwd dan de Fransen in hun Guyana, dat nog steeds Frans is. Ik was bijzonder onder de indruk van Paramaribo, zeker in vergelijking met het tegenvallende Cayenne. Hier enkele foto's van mijn korte bezoek aan Suriname vorig weekend.

Per bootje over de Marowijne van Saint-Laurent-du-Maroni naar Albina. Opmerkelijk is dat je in Saint-Laurent (EU) verplicht je paspoort moet laten stempelen als je Suriname in wil. Hoewel de Fransen er elders in Guyana alles aan doen om te laten zien dat het een Frans gebiedsdeel is, ontbreekt op het stempel iedere verwijzing naar Frankrijk. Er staat slechts Guyane.
In Albina strijden taxichauffeurs om je mee te nemen naar Paramaribo. De weg is 140 kilometer lang en is de slechtste waarover ik ooit kwam. Hoewel er weinig verkeer is, doe je er tweeënhalf uur over. Chauffeur Robert zei dat Suriname zich rot moet schamen voor alle kuilen en gaf de politici de schuld. Die denken slechts aan zichzelf.
Hij vindt dat Jules Wijdenbosch snel terug moet komen als president. Die heeft tenminste een mooie (maar omstreden) brug over de Suriname-rivier achtergelaten. 'Vroeger moest je vanuit het oosten met de veerboot naar Paramaribo, maar die was heel vaak kapot. En dan zit je met de gebakken peren', zei Robert met een mooi Surinaams accent.
Wat me verder opviel langs de weg: tientallen verkeersdrempels. Hoewel die geen exclusief Nederlands fenomeen zijn, beklaagt een Duitse vriend zich telkens over het grote aantal in Nederland. De overzeese rijksdelen konden niet achterblijven, moet Nederland gedacht hebben.

Gebouwen als dit maken dat de binnenstad van Paramaribo op de werelderfgoedlijst staan van VN-organisatie Unesco.

Fietsende kinderen kijken bewonderend naar passerende rode sportauto

Tijdens mijn korte bezoek viel het me op hoe vriendelijk Surinamers tegen Nederlanders zijn. Ik was een klein beetje bang dat de rol van oud-kolonisator 'ons' wellicht niet in dank werd afgenomen, maar het tegendeel leek waar.
Tot mijn verbazing stonden de standbeelden van koningin Wilhelmina en van voormalig minister van Koloniën en gouverneur in Suriname Titus van Asch van Wijck (eind negentiende eeuw) nog gewoon overeind. De residentie van de president (foto) is in de voormalige ambtswoning van de Nederlandse gouverneurs gevestigd.

Vriend en reisgenoot Sébastien maakt in Paramaribo kennis met een Hollandse specialiteit: een kroket van Van Dobben. De plek waar dit geschiedde heet Frietpunt NL. Hij zal het niet snel vergeten.

Journalist ben je 24 uur per dag, 7 dagen per week, 52 weken per jaar.

Een tragisch verhaal midden in het paradijselijke stadspark de Palmentuin. De tekst van het plakkaat: 'Dit monument wordt opgedragen aan mijn zoon Ruben, die omkwam door verstikking in een koelkast in 1966. Het is een waarschuwing aan de Surinaamse gemeenschap beter op hun kinderen te letten.'

Trots op het bier van Parbo, ons eigen bier

Maar niet te vroeg te veel drinken. Een man ondervindt de gevolgen van overmatige Parbo-consumptie. Een vermoedelijk Nederlandse toeriste kan een brede lach niet onderdrukken.