In de hitte van het moment, vanuit het hol van de leeuw. Vergeef me een eventuele spelfout. Feest in Parijs, maar niet voor de Fransen...
Allez les bleus, zingen de Nederlanders
(Van onze correspondent Olivier van Beemen)
PARIJS (GPD) _ ,,Oranje is de lelijkste kleur ter wereld”, zegt Talal. Hij staat buiten op straat bij café Politburo in de wijk Le Marais in het centrum van Parijs. ,,Ik heb thuis nog twee oranje shirts. Die zijn nu te koop”, zegt zijn vriend Julien.
Het is rust tijdens de EK-wedstrijd Nederland – Frankrijk, 1-0. De twintigers Julien en Talal behoren tot de schaarse bezoekers van het café die hun team redelijk fanatiek aanmoedigen. Niemand in het café draagt een blauw voetbalshirt, zoals het Franse elftal. Achter het scherm zitten jongeren rustig te praten. Boven de tv hangt een bordje ‘opium’ met een pijl naar beneden: voetbal, opium voor het volk.
Het contrast met Klein Holland aan de overkant kan bijna niet groter. Die bar was ooit in Nederlandse handen, maar wordt nu gerund door Fransen. Iedereen is er oranje en het feest barst bij het doelpunt van Dirk Kuyt in de negende minuut direct los. In het Politburo blijft het stil. Het handjevol Nederlanders dat niet meer in Klein Holland paste, houdt zich koest.
,,We hebben de bal niet vaak. We hebben de bal niet vaak”, zegt de Franse commentator vrij wanhopig na een minuut of twintig spelen. Het blijft uitzonderlijk stil in het café.
Dan leeft het Franse elftal op en ontstaan er grote kansen. Ook het Politburo leeft op en blijkt uiteindelijk meer voetballiefhebbers te kennen dan vermoed. ,,Hou nou toch op”, zegt een op het oog gedistingeerde brunette wanneer Van der Vaart neervalt na een slaande beweging van Makalele. ,,Niets aan de hand, voetballen”, vindt ze.
In een nabijgelegen café-restaurant kijkt een vijftiental Nederlanders de tweede helft. Ook zij pasten er niet meer bij in Klein Holland. In dezelfde zaal zit een tiental Fransen te eten. Ze lijken nauwelijks op of om te kijken.
Wanneer Thierry Henry het enige Franse doelpunt maakt, blijkt het ze toch niet compleet koud te laten. Enig gejuich klinkt op, vooral in de richting van de luidruchtige Nederlanders, die zich naar vaderlandse maatstaven overigens alleszins beschaafd gedragen.
Direct daarna valt de voor Frankrijk dodelijke 3-1. De eters eten door. De Franse serveerster kijkt niet geamuseerd. ,,Iets kalmer”, bromt ze. De Nederlanders raken uitbundig en zetten in fraai accent de Franse aanmoedigingskreet ‘Allez les bleus, allez les bleus’ in. Een kleine glimlach kan er vanaf bij de eters.
Allez les bleus klinkt de rest van de avond niet meer in Parijs. Het blijft er niet lang onrustig, of het moet in de buurt van de volstromende nachtclubs en hippe cafés zijn geweest. En bij Klein Holland.
Labels: Parijs, voetbal
'En hoe lang heb je dan met Emilie? En het andere meisje heette Aurélie?' Het zijn vragen die ik doorgaans professioneel niet stel, maar gisteren was ik zowaar een soort boulevardjournalist, die de Nederlandse boer Martijn van Lith (30) aan de tand voelde over zijn liefdesleven. Hij is (of eigenlijk: was) deelnemer het programma L'amour est dans le pré (Liefde in de wei), het Franse equivalent van Boer zoekt vrouw.
