Een daad van verzet

Het eerste deel van mijn verzetsdaad tegen de macht is voltooid. Ik heb zojuist in de Gibert Jeune La Princesse de Clèves gekocht. Eens zien of ik er net zo onder zal lijden als Nicolas Sarkozy (filmpje). Het lezen van de zeventiende-eeuwse roman van Madame de Lafayette geldt als verzetsdaad sinds Sarkozy zich herhaaldelijk negatief over het boek uitliet. Wordt vervolgd.

Paris selon Gregoire: 17 biostokbroden

Foto en copyright: Emile Gregoire. Creative Commons not valid. Meer foto's op de website van Emile Gregoire.

David kiest voor Serge Gainsbourg

Die David. Hij heeft mijn lokken ingeruild voor die van Laetitia Casta en Eric Elmosnino, die respectievelijk Brigitte Bardot en Serge Gainsbourg spelen in Serge Gainsbourg, une vie héroïque. Bij die film, die nu wordt opgenomen, is hij de haarstilist (zo heet dat geloof ik). En hij zei me de laatste keer nog dat hij zo genoeg had van de film- en tv-wereld, waar hij al een tijd gewerkt had. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Anne, eigenaar van de kapsalon, is ondertussen not amused. David heeft zich niet aan de opzegtermijn van een maand gehouden en verscheen gewoon van de ene op de andere dag niet meer op zijn werk (de dag dat ik een afspraak had). Ze dacht met redelijk gemak een nieuwe kapper te vinden, maar staat bijna een maand later nog steeds alleen te knippen. Een kapper die zowel mannen als vrouwen onder handen kan nemen en alle technieken beheerst, blijkt schaars goed, zelfs in crisistijd.
Gelukkig begrijpt Anne mijn haar ook, al was het niet de liefde op het eerste gezicht zoals tussen mijn Venetiaans blonde lokken en David. Toen ze er na de knipbeurt doorheen aaide, gaf ze me toch een complimentje: Vous avez de beaux cheveux. Meer is er niet nodig om me in te palmen: ik blijf mijn kapper trouw.

Serge Gainsbourg, tekening: Mauren Veras

Het Franse lied: Daniel Balavoine - Sauver l'amour

De jaren tachtig waren een fijne tijd. Jammer dat ik nog vrij jong was. Moest u ook even denken aan het kind onder de evenaar, later vaak een bedelaar?

David n'est plus là

Ai, slecht nieuws. David n'est plus là. En ik ben nog steeds niet naar de kapper geweest. Waar hij wel is, durfde ik zojuist aan de telefoon nog niet te vragen. Op bezoek bij een IJslandse minister bij wie een propje snuiftabak uit het linkerneusgat steekt, kwam ik nog wel weg met mijn huidige coupe, maar hier in de Marais kan die echt niet meer. Ik heb besloten trouw te blijven aan de kapperszaak, maar ik ben wel een beetje bang dat de vriendelijke dame die me morgen zal helpen mijn Venetiaans blonde lokken niet zo goed begrijpt als David.

Foto: Castorp Republic

Chouette

De Franse taal is volgens de stemmende lezers van Parijsblog het leukst aan Frankrijk. Très bien. Nu is het te hopen dat Nederlandse scholieren daar binnenkort ook eens zo over gaan denken. Orangina in een glazen fles is een mooie tweede, gevolgd door de Fransen en de Citroën DS. En nu: au boulot.

Ze is mooi en ze is ook nog eens rijk, la langue française. Foto: qbert72

Iedereen kan minister worden

De lijst van bewindslieden die ik interviewde is niet bijster indrukwekkend. De grootste vissen waren premier Alain Juppé (kleine lettertjes*) en minister van Financiën Christine Lagarde (kleine lettertjes*). Met beiden had ik een exclusief interview van ruim een half uur. Verder sprak ik kort met Ben Bot, Maxime Verhagen en Frans Timmermans en zat ik een gezellige busreis naast Ella Vogelaar. En ik stelde, toen ik nog maar net begonnen was, in Parijs tijdens een persconferentie op de Quai d'Orsay een vraag aan toenmalig minister van BuZa Dominique de Villepin. Er was die persco slechts tijd voor drie vragen en ik slaagde erin een te stellen, wat ik best cool vond. Ik kreeg bovendien een standje van de toenmalige ambassadeur, omdat ik van hem niet mocht vragen naar de stand van zaken op het gebied van het drugsbeleid. Dat was volgens hem namelijk geen issue meer. Laat ik verder vooral de Roemeense staatssecretaris van Francofonie niet vergeten (die bestaat), Cristian Preda, van wie ik zelfs het mobiele nummer heb.

De afgelopen week heb ik de lijst aanzienlijk uitgebreid, namelijk met een minister van Financiën, Visserij en Landbouw en een van Economische Zaken. Van IJsland, dat dan weer wel. Waar Ravensburger ooit (en blijkbaar nog steeds) beweerde dat iedereen kan schilderen, lijkt in IJsland te gelden dat iedereen minister kan worden. Vooral minister van Financiën Steingrímur Sigfússon maakt een weinig ministeriële indruk. Wat natuurlijk op zich wel goed is, want ministers wordt in het 'post-Fortuynistische' tijdperk juist vaak verweten dat ze zo weinig op het volk lijken.
Hoe dan ook, een minister van Financiën die niet uit zijn hoofd weet of zijn land nu twee of tien miljard euro of dollar ('ik geloof dollar', 'het is nog vroeg op de morgen') nodig heeft om de economie te redden, lijkt me niet zo geschikt. 'All those numbers'. Die moest hij even checken.
Hoe gaat dat nu in zijn werk, zult u zich afvragen, een minister in IJsland interviewen? Laat ik eerst even snel vertellen hoe het met Lagarde ging, die (zie de kleine lettertjes) slechts onderminister was van Buitenlandse Handel toen ik haar interviewde. Ik ging toen naar het immense ministerie van Financiën en Economische Zaken (één superministerie in Frankrijk) met poten in de Seine. Het interview regelen was het probleem niet. Lagarde kwam naar Nederland en de ambassade had Elsevier uitgekozen om haar te interviewen, een mazzeltje. Van tevoren moest ik een vragenlijst doorsturen. Eenmaal binnen werd ik over een grote binnenplaats geleid vol dikke Citroëns en gingen we een andere vleugel binnen. Daar was het - nog steeds onder begeleiding - alsnog een eind lopen. Op de juiste etage mocht ik plaats nemen in een leren fauteuil waar kranten lagen om te wachten tot de minister klaar was. Dat was zeker een minuut of twintig na aanvang van de interviewafspraak, die daardoor veertig minuten duurde in plaats van een uur. In haar kantoor, waarin mijn appartement van destijds zeker twee keer paste, ging er iemand recht voor mij zitten en nam er iemand naast de minister plaats: drie tegen één. Uiteraard kreeg ik koffie aangeboden en Perrier.
En de IJslandse Wouter Bos dan? Vriend en collega Stefan de Vries had enkele dagen van tevoren gebeld met IJsland of we Johanna mochten spreken. Johanna Sigurðardóttir welteverstaan, de eerste homopremier ter wereld (die uit de kast is tenminste, wie weet wat JP de MP in zijn vrije tijd allemaal uitspookt). Zij had het helaas te druk, maar we konden wel Financiën (inclusief Visserij en Landbouw) en Economie krijgen.
We komen aan bij het ministerie van Financiën (foto). Beveiliging is er niet. Een kleine receptie leidt naar een miniscuul wachtkamertje waar enkele kappersbladen liggen. De minister ontvangt één ruimte verder. Het interview begint om vijf over negen, vijf minuten na afspraak. Hij neemt alleen tegenover ons plaats. Een woordvoerder is er niet bij en niemand vraagt of we iets willen drinken. Zelf heeft hij een kop koffie. Op tafel staat een kan water met plastic bekertjes, die onaangeroerd blijft.
Het interview verloopt naar wens. We denken even dat hij een astmatische aanval krijgt wanneer we redelijk kritische vragen stellen. Het apparaatje dat hij bij zijn neus houdt, blijkt echter snuiftabak te bevatten. Het snuiven verloopt niet helemaal naar wens, waardoor de minister van Financiën genoodzaakt is een deel van de tabak in zijn neus te proppen. Alsnog blijft het niet integraal binnen. Gedurende een minuut of tien interviewen we de IJslandse Wouter Bos met enkele slierten snuiftabak uit het linkerneusgat. Hij heeft het zelf min of meer door en probeert het te verhelpen, maar dat lukt niet. Voordat hij op de foto gaat, ziet hij dan toch kans het te verwijderen. Voor de verdere inhoud (van het gesprek) verwijs ik u naar het FD van dinsdag en naar De Pers, waarvoor Stefan een verhaal maakte.
Gylfi Magnússon, de minister van Economische Zaken, is weer een heel ander verhaal. Hij is buurman van Steingrímur, maar zijn ministerie neemt slechts één etage in. Hij heeft dan ook geen visserij, wat met het wegvallen van de financiële sector opnieuw de belangrijkste pijler is van de landelijke economie. Hij is iets klassiek ministeriëler: hij praat in lange, wollige zinnen, waarin hij niet heel veel zegt. Ik weet niet of het een statement is, maar moet zeggen dat het wel iets heeft: de minister van EZ interviewen en uiteindelijk besluiten dat hij niet zo veel toevoegt aan het verhaal.

Verder nog aardig te melden dat er aan de koersval van de IJslandse kroon nog geen einde is gekomen: op 19 maart pinde ik 10.000 kroon voor € 67,39 en een dag later had hetzelfde bedrag een tegenwaarde van € 65,83. Meer dan twee procent op een dag, pas mal. Op de eerste dag dat we in Reykjavik waren kregen we 148 kroon voor een euro, drie dagen later alweer 154. Enfin, ik voelde de nodige sympathie voor de arme kleine IJslanders, zoals Steingrímur ze noemde, dus hoop van harte dat ze er weer bovenop komen. Nu is gedaan met de branchevervaging: terug naar Frankrijk.

* Juppé was inmiddels oud-premier en Lagarde was nog onderminister van Buitenlandse Handel

Tussen Poolcirkel en Pigalle

Haven van Reykjavik; solodanseres Els Reuver in Moulin Rouge. Foto's: Olivier van Beemen/Ilse Leenders.

Uw razende reporter heeft zich behoorlijk uitgesloofd in Het Financieele Dagblad van vandaag. Op pagina zeven een reportage over een nieuwe lente en een nieuw geluid uit IJsland en vijf pagina's verder een interview met danseres Els Reuver. Niet beschikbaar op internet, dus u spoede zich beter en masse richting kiosk. Als u daar toch bent: in de Elsevier die nog twee dagen te koop is, staat van mij een verhaal uit Saint-Georges de l'Oyapoque en een stukje uit Parijs. Drukke tijden...

Branchevervaging

Twee Nederlandse Frankrijkcorrespondenten in de straten van Reykjavik.

Poor little Iceland

Noodhulp voor IJsland ingeladen op de luchthaven Heathrow in Londen (links) en minister van Financiën Steingrímur J. Sigfússon. Foto's: Olivier van Beemen.

Collega De Vries en uw verslaggever hebben Frankrijk en het terugkerende stakingsleed verruild voor crisisleed op IJsland. Zojuist spraken we minister van Financiën, Visserij en Landbouw Steingrímur J. Sigfússon die uit alle macht probeert poor little Iceland, zoals hij herhaaldelijk zei, weer op de rails te krijgen. Vanmiddag spreken we Gylfi Magnússon, de minister van Economische Zaken. Verslag volgt.

Paris selon Gregoire: Centre Beaubourg

Stoere Parijzenaars zeggen niet Centre Pompidou, maar Centre Beaubourg, naar de gelijknamige straat die achter het gebouw langs gaat. Hier het plein, waar je - tip van de week - gratis draadloos kunt internetten. Foto en copyright: Emile Gregoire. Creative Commons not valid. Meer foto's op de website van Emile Gregoire.

Wat staat er op de foto? (77)

Foto: Olivier van Beemen

Welke kerk is dit? Spelregels en prijs: hier.

Eerdere foto's: foto 75 / foto 74 / foto 73 / foto 72 / foto 71 / foto 70 / foto 69 / foto 68 / foto 67 / foto 66 / foto 65 / foto 64 / foto 63 / foto 62 / foto 61 / foto 60 / foto 59 / foto 58 / foto 57 / foto 56 / foto 55 / foto 54 / foto 53 / foto 52 / foto 51 / foto 50 / foto 49 / foto 48 / foto 47 / foto 46 / foto 45 / foto 44 / foto 43 / foto 42 / foto 41 / foto 40 / foto 39 / foto 38 / foto 37 / foto 36 / foto 35 / foto 34 / foto 33 / foto 32 / foto 31 / foto 30 / foto 29 / foto 28 / foto 27 / foto 26 / foto 25 / foto 24 / foto 23 / foto 22 / foto 21 / foto 20 / foto 19 / foto 18 / foto 17 / foto 16 / foto 15 / foto 14 / foto 13 / foto 12 / foto 11 / foto 10 / foto 9 / foto 8 / foto 7 / foto 6 / foto 5 / foto 4 / foto 3 / foto 2 / foto 1

Parijsblog op crisisreis

Uw verslaggever gaat de komende dagen de schaamteloze ramptoerist uithangen. Met een vriend ga ik morgen naar Reykjavik aan de Theems (de Britse site van Eurostar heeft de prijzen niet aangepast aan de ingestorte koers van het Britse pond, waardoor je tegenwoordig bijna geld toe krijgt op een treinticket), vanwaar we donderdag doorreizen naar Reykjavik nabij de poolcirkel. Het wordt ook een beetje werken, want vrijdag ontmoeten we de minister van Economische Zaken. Maandag is bureau Parijs weer bemand. Op het blog staat het een en 't ander klaar en beide Reykjavikken lijken me behoorlijk wireless, dus blijf vooral komen naar Parijsblog on credit crunch tour.

Icelandic capitalism in crisis. Foto: Qtea

The Prodigy au Zénith

Zo kwam er op zondag op brute wijze een einde aan mijn rustige weekje op het platteland. Daar ergens rechts voor het podium, dat ben ik. Het was de derde keer dat ik The Prodigy zag, de laatste keer was dertien jaar geleden. Ze waren, zoals u kunt zien, beter dan ooit.

Het Franse lied: Alain Bashung - Résidents de la République

Alain Bashung, 1947 - 2009

Wat vindt u het leukst aan Frankrijk?

Een nieuwe peiling: wat vindt u het leukst aan Frankrijk? Stemmen in de zijbalk. Bij de reacties kunt u uw keuze motiveren en schrijven wat u absoluut mist.

Foto's: Jontangerine en www.ericcastro.biz

Zizou favoriete Fransman

Ex-voetballer Zinedine Zidane is volgens de stemmende lezers van Parijsblog de populairste Fransman. Dat zal hem deugd doen. Het gerucht doet de ronde dat hij binnenkort voorzitter van Real Madrid wordt. Filmsterren Audrey Tautou, Gérard Depardieu en Catherine Deneuve vormen samen met Sarko de subtop.

Zidane in Algiers. Foto: Zedamnabil

Il y a quelqu'un?

Hoop en vertwijfeling strijden om de boventoon in de blik van uw verslaggever. Zie ik daar mensen? Zou ik voor het eerst in vier dagen antwoord krijgen als ik iets zeg? Zou ik nog een gesprek kunnen voeren na een kluizenaarschap waar geen einde aan lijkt te komen? Er klinkt een piepje, en nog een. Ik slaak een zucht van verlichting. Het is de zelfontspanner. Ik verdwijn weer in mijn eigen wereld, waar Les Enfants Terribles elkaar met sneeuwballen bekogelen, in een uitvoering van Philip Glass. Ik blijf nog even buiten. Binnen wacht stilte en het zware juk dat ik mijzelf heb opgelegd. Het juk van het schrijverschap.

Paris selon Gregoire: Place de la Concorde

Eendracht midden in Parijs. Foto en copyright: Emile Gregoire. Creative Commons not valid. Meer foto's op de website van Emile Gregoire.

Schrijven

Maandagavond, negen uur. Het is donker in het huisje. Twee kaarsen verlichten de grote houten tafel naast mijn MacBook, even verderop staan twee kleine lampjes. Jammer dat ik geen oude typemachine gebruik of met pen en papier schrijf, anders zou ik zo uit de negentiende eeuw gestapt kunnen zijn. Een glas rode wijn is de beloning die ik mezelf in het vooruitzicht stel als ik voldoende op papier heb staan.

Ik ben een paar uurtjes geleden aangekomen in het huisje waar ik de komende dagen een goed begin wil maken aan mijn boek, waarover zoals gezegd later meer. Met mijn rug zit ik naar het elektrische kacheltje, da’s minder negentiende-eeuws. Het is koud op het platteland. Mee zijn Flaubert (L'Education sentimentale) en mijn nieuwe held Jules Verne (Paris au XXe siècle). En een zwembroek: er is een mooi zwembad om de hoek, dichter bij dan de bakker, de slager en de alimentation. En zeker dan internet.

De fietstocht van het dichtstbijzijnde station, op vijftig kilometer, hierheen was bijzonder. Door bossen voerde het, over glooiende weiden en langs mooie meertjes en kastelen. Aan de omstandigheden kan het in ieder geval niet liggen. Aan mij om mooie hoofdstukken op papier te krijgen.

Foto: Creativity + Timothy K Hamilton

Kluizenaar

Foto: Panaromas

Deze week leef ik als een kluizenaar. Ik trek mij terug in een huisje (niet hetzelfde als op de foto) op het Franse platteland, ver van de bewoonde wereld. Geen internet, geen tv en de mobiele telefoon heeft nauwelijks bereik. Ik ben bezig aan een boek (meer info daarover volgt) en hoop dat ik me goed kan concentreren. Ik sluit echter niet uit dat ik morgen alweer in de trein spring omdat ik niet tegen zoveel eenzaamheid blijk te kunnen. Hoe dan ook: blogstukjes staan - net als dit bericht - voorgeprogrammeerd en een stadje tien kilometer verderop schijnt een internetcafé te hebben, dus hopelijk kan ik u op de hoogte houden van mijn verblijf. Zondag is het in ieder geval gedaan met de kalmte.

Wat staat er op de foto? (76)

Wat staat er op de foto? Spelregels en prijs: hier.

Eerdere foto's: foto 75 / foto 74 / foto 73 / foto 72 / foto 71 / foto 70 / foto 69 / foto 68 / foto 67 / foto 66 / foto 65 / foto 64 / foto 63 / foto 62 / foto 61 / foto 60 / foto 59 / foto 58 / foto 57 / foto 56 / foto 55 / foto 54 / foto 53 / foto 52 / foto 51 / foto 50 / foto 49 / foto 48 / foto 47 / foto 46 / foto 45 / foto 44 / foto 43 / foto 42 / foto 41 / foto 40 / foto 39 / foto 38 / foto 37 / foto 36 / foto 35 / foto 34 / foto 33 / foto 32 / foto 31 / foto 30 / foto 29 / foto 28 / foto 27 / foto 26 / foto 25 / foto 24 / foto 23 / foto 22 / foto 21 / foto 20 / foto 19 / foto 18 / foto 17 / foto 16 / foto 15 / foto 14 / foto 13 / foto 12 / foto 11 / foto 10 / foto 9 / foto 8 / foto 7 / foto 6 / foto 5 / foto 4 / foto 3 / foto 2 / foto 1

Het Franse lied: Sébastien Tellier - Roche

Vorige week het nieuwe Franse liedje voor het Eurovisie Songfestival, deze week het nieuwe liedje van de vorige deelnemer, Sébastien Tellier. Voor Divine kreeg Frankrijk 47 punten, waarmee het negentiende eindigde.

Hoera, de 3764de plaats

Op de halve marathon in Parijs zondag was ik twee minuten sneller dan in San Francisco, ondanks de recente val en een startpositie ergens helemaal achterin het deelnemersveld van 25.000. Daardoor moest ik mij de eerste kilometers tussen alle mensen een weg naar voren slalommen. Eén uur en 38 minuten deed ik er over. Waar ik vorig jaar een week lang intense pijn had in, voelde ik me gister direct na de koers alweer goed en ging ik een paar uurtjes later fietsend naar mijn rendez-vous in Saint-Germain-des-Prés (later meer daarover). Verder vond ik het aardig te zien dat ik de laatste elf kilometer twaalf minuten sneller was dan de eerste tien. Tja, en hoeveelste word je dan: nummer 3764. Tout ça pour ça.

Voyage au bout de la nuit

Eugénie, Cassandre, Amandine, Christelle, Clémence, Anaïs. Het zijn de namen van de nachtmeisjes van de Franse commerciële zender Direct 8, eigendom van Vincent Bolloré. Dat is een van de mediavriendjes van Nicolas Sarkozy. Het was Bolloré die de president vlak na zijn verkiezingsoverwinning zijn jacht La Paloma ter beschikking stelde, dat ronddobberde voor de kust van Malta. En moest die arme Sarko daarheen met een lijnvlucht van Air Malta? Neen, Bolloré had ook nog wel een privé-jet dat de président élu mocht gebruiken.

Ik dwaal af. Wat doen de nachtmeisjes van Direct 8 tussen drie en zes? Kunnen hun activiteiten het daglicht niet verdragen? Welnu, zij lezen boeken voor. Soms een hele novelle, of een boek in delen. Stendhal, Chateaubriand, Dickens: literaire klassiekers waarvoor Bolloré niet in de buidel hoeft te tasten om de rechten te kopen. Vannacht en de komende twee nachten staat Le comte de Monte-Cristo op het programma, van Alexandre Dumas. Er schijnen overigens ook nachtjongens te zijn, maar op de programmering voor de komende dagen en op de fansite van Films7.com komen ze niet voor. Het voorleesprogramma heeft de mooie naam: Voyage au bout de la nuit.

Over voorlezen gesproken: de première van de verfilming van de prachtige roman De Voorlezer van Bernard Schlink laat in Frankrijk even op zich wachten. Volgens dit blog heeft TFM, de Franse distributeur van zender TF1 (ook onder leiding van een vriendje van Sarko), een financieel conflict met de Amerikaanse distributeur. De premièredatum van The Reader met de bekroonde Kate Winslet is daarom nog steeds onbekend.

Foto: Films7.com

Backstage in Moulin Rouge

Danseres Els Reuver maakt zich op. Foto: Moulin Rouge.

Van de repetitiezaal rent ze weer terug naar haar kleedkamer. Fotograaf Ilse Leenders (foto's volgen) en ik hobbelen achter haar aan. We zijn backstage in de Moulin Rouge voor een interview met Els Reuver, een Nederlandse solodanseres.
Ze heeft een paar minuten een Russisch dansje geoefend met een nieuwe danser en moet snel door met de opmaak. Een doolhof van smalle trapjes en gangen scheiden de loges van het oefenzaaltje. Onderweg komen we door een paardenstal, langs garderobes waar rode tooien en andere bekende attributen hangen en langs meerpersoonskleedkamers voor de dansers die het niet tot solist geschopt hebben. Een man passeert met een grote zak waar slangenkoppen uitkomen.
Over vijftien minuten moet iedereen klaar zijn voor de show, zegt een luidspreker. De fotosessie is geslaagd, maar ik heb niet meer dan een paar inleidende vragen kunnen stellen. Ze stelt voor het interview voort te zetten tijdens de voorstelling, wanneer ze af en toe niet op hoeft. Dat lijkt me niet zo'n goed idee.
Ik loop met haar mee naar de kleedkamer, waar ze haar telefoonnummer geeft om een vervolgafspraak te maken. Ik stuit op een andere danseres driekwartnaakt in haar kleedkamer. 'Wacht toch maar even buiten', zegt Els. Telefonisch maken we een nieuwe afspraak: morgenmiddag heb ik een (interview)date met een danseres van de Moulin Rouge, in een café in Saint-Germain-des-Prés.

Spannende interviews

Een verslag van het spannende interview van gisteren houdt u tegoed. Voorts kan ik u melden dat de zoon van de Perzische sjah is doorgeschoven naar het speciale Paasnummer van Elsevier. Nu nog even van de voorjaarszon genieten.

Paris selon Gregoire: Fiets

Foto en copyright: Emile Gregoire. Creative Commons not valid. Meer foto's op de website van Emile Gregoire.

Ruim een jaar lang werd het leenfietsenprogramma in Parijs vrijwel unaniem tot succes verklaard, nu is het ineens mislukt, door veel vandalisme en diefstal. Dat blijkt iets genuanceerder te liggen, zoals ik later zelf schreef. Het verhaal zet ik bij de reacties. Hier legt de Fotograaf vast dat niet alleen de Vélib' onder vandalisme heeft te leiden.

Generale repetitie

Promenade plantée. Foto: tchuntfr

Ik doe zondag mee aan de halve marathon van Parijs. De twijfel was even toegeslagen na de val van mijn fiets, waarvan ik de afgelopen dagen nog enige gevolgen voelde. Maar een eerste inspanning sinds de val verliep zojuist alleszins naar wens. In rustig tempo liep ik een van mijn vaste routes, heen en terug over de Promenade Plantée tussen Bastille en de Périphérique (ongeveer zo), in totaal een kilometer of zes à zeven. Nu zondag niet de chip vergeten. Vanavond staat overigens een spannend interview op het programma, daarover morgen meer.

Wat staat er op de foto? (75)

Foto: Olivier van Beemen

Wat staat er op de foto en waar is die genomen? Spelregels en prijs: hier.

Eerdere foto's: foto 74 / foto 73 / foto 72 / foto 71 / foto 70 / foto 69 / foto 68 / foto 67 / foto 66 / foto 65 / foto 64 / foto 63 / foto 62 / foto 61 / foto 60 / foto 59 / foto 58 / foto 57 / foto 56 / foto 55 / foto 54 / foto 53 / foto 52 / foto 51 / foto 50 / foto 49 / foto 48 / foto 47 / foto 46 / foto 45 / foto 44 / foto 43 / foto 42 / foto 41 / foto 40 / foto 39 / foto 38 / foto 37 / foto 36 / foto 35 / foto 34 / foto 33 / foto 32 / foto 31 / foto 30 / foto 29 / foto 28 / foto 27 / foto 26 / foto 25 / foto 24 / foto 23 / foto 22 / foto 21 / foto 20 / foto 19 / foto 18 / foto 17 / foto 16 / foto 15 / foto 14 / foto 13 / foto 12 / foto 11 / foto 10 / foto 9 / foto 8 / foto 7 / foto 6 / foto 5 / foto 4 / foto 3 / foto 2 / foto 1

Waar is kapper David?

Het is tijd om naar de kapper te gaan. Sinds eind december ben ik niet meer geweest. Op dat gebied ben ik sinds ik in de Marais woon zeer monogaam. Ik ga alleen nog maar naar David, die mijn haar niet alleen begrijpt, maar het ook Venetiaans blond vindt. Ik schreef er al eens een column over.
Vrijdag, na het doktersbezoek, wil ik snel nog even langswippen, maar ben ik helaas te laat. David kan me niet meer helpen. Dinsdag is hij er niet, maar maak ik wel een afspraak voor vandaag elf uur. Trots constateer ik dat ik me er niet voor schaam openlijk naar le monsieur qui travaille ici te vragen (ik vind het wel wat ver gaan dat ik zijn naam ken). Wat ben ik toch heerlijk geïntegreerd in mijn homobuurtje.
De kapper ligt op de route naar het Centre Pompidou, dat komt goed uit. Eenmaal aangekomen blijkt David echter om onbegrijpelijke redenen niet op zijn werk te zijn verschenen. De kapster die er wel is, verontschuldigt zich, nadat ik me verontschuldig dat ik tien minuten te laat ben. Ze heeft geen idee waar David uithangt. Ze stelt niet voor mij dan maar te knippen: ze is niet alleen druk, maar begrijpt waarschijnlijk bovenal dat David mijn haar begrijpt. Ze noteert mijn telefoonnummer en zal me bellen als David weer boven water is. De telefoon blijft akelig stil.

Een kapper in de buurt, niet de mijne. Foto: Loriane, Zachary, Agnès et Nicolas

De negen lege zalen van het Centre Pompidou

Vijftig jaar leegte in Centre Pompidou. Foto: Ilse Leenders

Het Centre Pompidou in Parijs toont tot en met 23 maart een overzichtstentoonstelling van vijftig jaar leegte. Yves Klein was in 1958 de eerste kunstenaar die een expo organiseerde waarbij niets te zien was dan leegte.
Vides, une retrospective beslaat negen lege zalen op de vierde etage, waar doorgaans (een klein deel van) de vaste collectie getoond wordt. Fotografe Ilse Leenders en ik troffen veel enthousiastelingen. Thierry Géhin, zelf kunstenaar, was bijzonder onder de indruk en nam in iedere zaal foto's. Een Australische professor in het recht die alleen zijn voornaam wilde de noemen (David) kwam eindelijk tot rust in een wereld vol excessen, en de Duitse curator Amely Deiss was even gechoqueerd en daarna opgewonden en in ieder geval zeker dat een dergelijke expo in haar Museum für Konkrete Kunst in Ingolstadt nooit mogelijk zou zijn. De Nederlandse Liezbeth Feenstra en (vermoedelijk) haar man moesten daarentegen nog even wennen, maar vonden het wel 'heel erg bij de Fransen passen'. Overmorgen meer op de kunstpagina van uw regionale krant.

6/3/09 Link naar het verhaal in BN/De Stem

Het Franse lied: Patricia Kaas - S'il fallait le faire

Frankrijk mag als een van de grote vier betalers altijd meedoen aan de finale van het Eurovisie Songfestival. Dit jaar mag Patricia Kaas met S'il fallait le faire proberen enkele punten meer bij elkaar te sprokkelen dan de afgelopen jaren. Om eerlijk te zijn denk ik niet dat het een klapper wordt. Ik mis bijvoorbeeld een homo-erotische kunstschaatser en een dito violist. Enkele punten uit Nederland zijn wellicht te verwachten wegens haar fraaie achternaam.

Dostojevski in metro

Zaterdagochtend, half twaalf. Op Bastille stap ik over op lijn vijf naar het Gare du Nord. Ik neem plaats op een strapontijn in wat je de mooiemeisjeswagon zou kunnen noemen. Naast me speelt een leuke jonge vrouw met haar iPod, tegenover me op de bank zit een blondine die me op het perron ook al was opgevallen en dichterbij, schuin tegenover mij, zit zij, ook op een uitklapzetel. Zij is een jaar of drieëntwintig, gaapt wanneer ik de wagon betreed, en leest een boek, waarop ze zich maar matig kan concentreren. Ik ben benieuwd wat ze leest, maar ze houdt de kaft naar beneden. Opnieuw gaapt ze, opnieuw leest ze. Even houdt ze het boek iets hoger. Dostoïevski, zie ik. De titel heeft te kleine letters. Ze draagt zwarte laarzen, een donkerblauwe spijkerbroek en een lange zwarte jas, die niet zo veel verschilt van de mijne. Ze heeft een kleine, welgevormde mond, bruine ogen, ze is Parisienne. Haar lange bruine haar heeft ze vastgeknot op haar achterhoofd, aan weerszijden van haar gezicht valt het naar beneden. Ik stel het me voor in volle luister. Onder haar jas is een toefje rood zichtbaar, waarschijnlijk van een vest. Op het drukke station République betreden veel nieuwe passagiers de metro. Niet iedereen kan nog zitten. Een lange, zwarte man met een grijze sjaal, Le Figaro in de hand, neemt plaats tussen haar en mij. Toch kan ik haar nog zien. Een vrouw aan de andere kant van de wagon roept dat ze dakloos is en het op prijs zou stellen als we haar wat geld zouden geven. Zij zit eindelijk in haar boek en neemt geen aanstoot aan de vrouw. Even kijkt ze op en kruisen onze blikken elkaar. Een vrouw op een strapontijn aan de andere kant van het gangpad kijkt naar me. Ik voel me betrapt. Kijk ik te opzichtig naar het Dostojevskimeisje? Op Gare du Nord stappen de meeste reizigers uit. Ik ook. Zij blijft zitten. Ik zie haar nog één keer gapen.

Foto: Phil Moore

Oud-Waalsche kinderpret

Omroepbericht in Thalys 9354 van Amsterdam naar Parijs vandaag op station Brussel-Zuid:

Onze trein kan niet vertrekken wegens spelende kinderen op de hogesnelheidslijn. Gelieve ons hiervoor te verontschuldigen.

Twintig minuten vertraging, dat viel te overzien. Ben benieuwd wat de kinders speelden.

Foto: Pic-O-Fest

Café Flore in San Francisco

Castro Street, San Francisco. Foto: Olivier van Beemen

Een maand geleden was ik in San Francisco, een buitengewoon aangename stad. U weet inmiddels dat ik ook aan de overzijde van de oceaan oog blijf houden voor de French touch en het zal u dan ook nauwelijks verbazen dat ik na een omzwerving door de homobuurt Castro (gaat allen voor zover dat nog niet gebeurd is Milk zien!) neerzeeg in Café Flore, ongetwijfeld vernoemd naar het vrijwel gelijknamige café in Saint-Germain-des-Prés waar Sartre en De Beauvoir altijd zo gezellig keuvelden over het bestaan. Later (echt waar) zag ik in mijn reisgids ook nog eens dat het dé plek is om te zien en gezien te worden. Daar heb ik nu eenmaal een neusje voor.

Toen ik er op een zonnige doordeweekse middag op het terras zat, viel het eigenlijk wel mee met alle hipheid. Een jongen die opzichtig de New York Times zat te lezen (net als ikzelf) en een man die nog opzichtiger zijn roman schreef, gaven Flore wel een zeker intellectueel sfeertje. Ook was er een heterostelletje dat er duidelijk trots op was er geen enkel probleem mee te hebben in een café met een regenboogvlag te zitten (net als ikzelf). De meeste indruk maakten echter twee grijsaards, vermoedelijk bekenden. Zij zaten ieder aan een eigen tafeltje en hadden deze discussie:

- What are you up to?
- All sorts of things really, what about you?
- Nothing much
- It's a beautiful day
- It really is

En uit elkaar gingen ze. Ze hadden overigens wel gelijk. Het wás een mooie dag.