Séraphine, koningin van de Césars

Séraphine was de compromisfilm die ik afgelopen najaar met mijn Franse vriendinnetje zag in een bioscoop bij Bastille. Ik geloof dat ik liever naar Entre les Murs wilde en zij liever helemaal niet. Entre les Murs heb ik nog steeds niet gezien, wat je gerust gênant kunt noemen. Over het vriendinnetje, inmiddels al lang weer uit, schrijf ik nog wel eens een roman. Het gaat nu om Séraphine.

Die heeft gisteren namelijk zeven Césars, de Franse tegenhanger van de Oscar, veroverd. 'Séraphine et Yolande Moreau raflent les Césars', zeggen de Fransen over zo'n grootse triomf (hier Le Monde), wat ik altijd een rare werkwoordkeuze vind, omdat de eerste betekenis van rafle 'razzia' is. Bon, het ging dus om Séraphine.
Dat is een sympathieke film over de poetsvrouw Séraphine Louis (1864-1942), artiestennaam Séraphine de Senlis (gespeeld door Yolande Moreau), die laat zien hoe ver je het met doorzettingsvermogen, een aan waanzin grenzende passie en een beetje geluk kunt schoppen. Midden in de nacht maakt ze schilderijen die ontdekt worden door de Duitse verzamelaar Wilhelm Uhde, in wiens Franse vakantiehuis Séraphine schoonmaakt. Uhde ziet in Séraphine een vertegenwoordigster van art naïf.
De beelden van Moreau die iedere dag weer een kilometerslange wandeling maakt van haar bescheiden huisje naar de villa's van de rijken waar ze schoonmaakt, zijn onvergetelijk. Door een riviertje, over uitgestrekte weilanden en donkere bossen voert het. (Spoileralert) Twee wereldoorlogen doen Séraphine weinig goed. WO I dwingt haar beschermheer terug te gaan naar Duitsland. Na de oorlog komt hij nog wel terug, maar de relatie tussen beiden zal nooit meer dezelfde zijn. In WO II belandt ze in een inrichting, waar ze roemloos sterft.
De film won onder meer de César voor de beste film, de beste actrice en het beste originele scenario. Andere winnaars zijn Vincent Cassel (beste acteur in Mesrine) en Waltz with Bashir (geen Oscar, maar nu dus wel César voor de beste internationale film). Alle winnaars ziet u hier. Werk van Séraphine Louis is onder meer te zien in Musée Maillol in Parijs.

Languit op Rue de Vaugirard

Daar ligt uw correspondent, languit op de Rue de Vaugirard, in het zesde arrondissement, zijn fiets enkele meters verderop. Ongeveer zoals hiernaast, maar dan minder ernstig. Op de terugweg van een reportage in de Salon de l'Agriculture aan de Porte de Versailles in het zuiden van de stad rijd ik in hoog tempo terug richting mijn appartement in de Marais. Op dat moment kijkt een kl****** niet uit voordat hij zijn portier opent en ik rij te hard om nog uit te wijken. Mijn fiets schampt de deur en ik raak uit balans. Ik maak een smak op mijn rechterarm en voel me eventjes erg zielig.
Het doet pijn, ik vind de man, die zich schuldbewust blijft excuseren, een sukkel, maar zie ook al vrij snel in dat het nog een stuk erger had kunnen aflopen. Zaken als 'een auto die vlak achter me zou rijden' en 'tanden uit gebit' schieten me door het hoofd. De man schrijft op mijn aanvraag zijn naam (eerst alleen voornaam) en telefoonnummer op een papier voor het geval ik schade zou blijken te hebben. Hij is zelf ook geschrokken en ik denk dat hij juiste gegevens heeft opgegeven. De schade lijkt vooralsnog mee te vallen. Ik wil nog zijn nummerplaat noteren (en had dat ook gewoon moeten doen), maar zie dat hij bij zijn auto blijft staan en vind het op de een of andere manier not done in zijn gezichtsveld zijn kenteken te noteren. Tja, van zes jaar Frankrijk krijg je misschien iets te veel decorum.
Het doet pijn, maar ik kan nog fietsen. Het verhaal staat gepland voor de zaterdagkrant, dus moet geschreven worden. Nabij Saint-Michel bedenk ik dat ik wellicht gek aan 't worden ben. Ik zie bus 96 aankomen die langs mijn huis rijdt en besluit mijn fiets neer te zetten om de bus te nemen. Die rijdt net voor mijn neus weg en ik neem een taxi, waarschijnlijk de eerste goede beslissing sinds de botsing. Wanneer ik uitstap, kijk ik niet achterom en blijkt er een fietser niet ver achter mijn deur te zitten. Niets aan de hand, maar uiteraard wel een zeer pijnlijk moment voor mij.
Ik denk dat ik weinig mankeer, maar het doet toch nog steeds veel pijn en ik heb liever het zekere voor het onzekere. Ik maak een afspraak met de huisarts, die ik toevallig net een week eerder voor het eerst bezocht. Ik ga in maart opnieuw de halve marathon van Parijs lopen en daarvoor is een medisch certificaat vereist dat niet ouder dan een jaar mag zijn. Dat van mij is op de dag van de koers een jaar en vijf dagen, maar dat is ouder dan een jaar dus mag niet. Voordat ik de dokter bezoek, tik ik nog snel het verhaal: in de 'ultraliberale' wereld van freelancers komen er geen centen binnen als er geen verhalen geschreven worden.
Mijn huisarts bevestigt mijn vermoedens, ofschoon hij overweegt een röntgenfoto te laten maken om helemaal zeker te zijn dat er niets is. Maar, zegt hij, dat kan ook wel een paar dagen wachten. Het ziet er allemaal wel goed uit.
Van een bezoek aan de huisarts tijdens mijn studiejaar in Dijon, dat leidde tot een röntgenfoto die ik zelf mee naar huis mocht nemen, weet ik dat Franse dokters gul zijn met medicijnen. Voor een pijnlijke inwendige blauwe plek die ik had opgelopen bij een val op de ijsbaan, kreeg ik drie middeltjes mee, waaronder een homeopathisch medicijn voor onder de tong. Fransen zijn niet voor niets de grootste consumenten ter wereld.
Het recept dat ik vandaag meekrijg om een - waarschijnlijk - goede blauwe plek te behandelen, overtreft mijn stoutste verwachting. (1) Betadine, een zalfje dat ik twee keer per dag op moet smeren, nadat ik eerst (2) Cyteal heb aangebracht, een soort gel. (3) Ketun moet er daarna op, afgewisseld met (4) Hemoclar. Oraal moet ik vervolgens (5) Bi-Profenid innemen en (6) Inipoup, als pijnstiller en om de genezing te bevorderen. Het spreekt voor zich dat ik (7) paracetamol moet slikken, de zwaarste variant ("Heb je dat nog niet gedaan?").
Bij de apotheek koop ik uiteindelijk het ontsmettingszalfje Cyteal en lichte paracetamolletjes. Maakt u zich geen zorgen over uw correspondent. Ik heb het vanavond rustig aan gedaan, lees zo nog een paar hoofdstukjes uit Reis om de wereld in 80 dagen, en ben morgen weer de oude. Dat treft, want dan viert mijn moeder haar zestigste verjaardag en ik reis dus af naar Nederland.

Paris selon Gregoire: Oud-Fransche ijspret

Foto en copyright: Emile Gregoire. Creative Commons not valid. Meer foto's op de website van Emile Gregoire.

Slecht nieuws: de Fotograaf gaat Parijs deze zomer verlaten. Goed nieuws: ik heb nog zo veel mooie foto's van Parijs dat ik jaren door kan gaan iedere week een mooi plaatje te publiceren, zeker als ik af en toe een ongewilde pauze inlas van bijna drie maanden... IJspret bij het Hôtel de Ville. Wie goed kijkt ziet dat Ingrid Betancourt nog niet bevrijd was toen Emile passeerde.

Wie is uw favoriete Française of Fransman?

Abbé Pierre (1912-2007) was volgens zijn landgenoten de laatste jaren van zijn leven steevast populairste Fransman. Doden mogen echter niet meedoen. Wie kiezen de lezers van Parijsblog? Foto: Oriol Llado

Een nieuwe poll. In de rechterzijbalk kunt u stemmen en bij de reacties kunt u uw keuze toelichten. Het gaat er iets minder democratisch aan toe dan bij de lelijke plekjes. De genomineerden liggen dit maal vast. In de toelichting staat het u uiteraard vrij te vertellen wie u waarom mist. De genomineerden zijn:

• Carla Bruni - zangeres, ex-mannequin, presidentsvrouw
  
• Catherine Deneuve - actrice
  
• Gérard Depardieu - acteur
  
• Johnny Hallyday - zanger
  
• Bernard Kouchner - minister van BuZa, oprichter Artsen zonder Grenzen
  
• Ségolène Royal - verliezend presidentskandidate
  
• Nicolas Sarkozy - president
  
• Audrey Tautou - Amélie Poulain
  
• Simone Veil - ex-minister, legaliseerde abortus
  
• Zinedine Zidane - ex-voetballer
  

Beren, ga terug naar Slovenië

Bruine beer (in dierentuin). Foto: L Cornic

U had nog van mij tegoed waarom ik afgelopen zomer een dagje in de Pyreneeën was. Dat was voor een reportage over de bruine beren, die de gemoederen steeds maar weer bezig blijven houden. Deze week staat het verhaal in Elsevier. Doorgaans zit er minder tijd tussen repo en publicatie, maar dit is 'wegens omstandigheden' aan mijn zijde een tijdje blijven liggen.

De lelijkste plek van Frankrijk: een kerncentrale

Een kleine drie maanden hebt u mogen stemmen op de lelijkste plek van Frankrijk en er is een duidelijke winnaar: de kerncentrale van Saint-Laurent-des-Eaux. Dank aan alle 202 deelnemende stemmers. Ik vind het zelf niet zo'n goede winnaar, beetje te universeel zo'n kerncentrale, maar Olivier 1.0 kan nog geen polls beïnvloeden. Zelf zag ik meer in het deprimerende Maubeuge, de faculteit van Jussieu of het culturele centrum van Montluçon, maar u hebt gesproken. Nu moet ik het niet zo heugelijke nieuws nog aan EDF zien over te brengen.

Madame la maire d'Eu

Trouwe lezers weten dat ik een zwak heb voor flauwe, liefst een klein beetje schunnige woordspelingen die betrekking hebben op een plaatsnaam. Zo berichtte ik eerder over de frisse lucht uit Montcuq en reisde ik in de zomer van 2007 naar het feest van dorpjes met gekke namen, waar bewoners uit Mijntiet, Rotop en Belazer-de-Post jaarlijks samenkomen. Het verhaal staat bij de reacties van dit bericht.

Groot was dan ook mijn geluk toen ik hier stuitte op la maire d'Eu, die de naam van haar Normandische stadje wil veranderen. Morgen leest u wellicht onderstaand verhaaltje in uw regionale krant. Ik hoop u allen deze zomer te zien op het kruiswoordraadselfestival.

Het Normandische stadje Eu wil zijn naam veranderen. Belangrijkste reden is dat de plaats met 8000 inwoners op internet nauwelijks vindbaar is. Het plaatselijk bureau voor toerisme schat dat Eu daarmee jaarlijks zo’n 17.000 euro aan inkomsten uit toerisme misloopt.
Ook leidt de uitspraak van Eu tot verwarring. Die is ‘Uu’, ongeveer zoals de kreet die veel mensen gebruiken wanneer ze niet precies weten wat ze willen zeggen. Wanneer bewoners zeggen ,,ik kom uit Eu”, wachten toehoorders vaak gespannen af. ,,Ja, zeg het maar.”
Bovendien is de vrouwelijke burgemeester van Eu niet zo te spreken over haar titel. De socialist Marie-Françoise Gaouyer mag zich ‘la maire d’Eu’ noemen, wat je precies hetzelfde uitspreekt als het vulgaire woord ‘la merde’ (schijt). Mogelijke alternatieven zijn Eu-en-Normandie of Ville d’Eu.
In Eu is niet iedereen het eens met het plan de eeuwenoude naam te veranderen. ‘Als mensen onze stad niet kennen, zeggen we dat die dichtbij Le Tréport is, of bij Dieppe’, zegt een bewoner in de streekkrant ‘Paris-Normandie’. ‘Geen sprake van dat wij onze naam aanpassen aan internet.’
Eu is partner van een terugkerend kruiswoordraadselfestival, een initiatief van het Bourgondische stadje Is (officieel Is-sur-Tille). Beide namen zijn populair in die discipline van de denksport.

Foto: Zonsondergang in het bos van Eu. Olivier Wavermans

Taalkundig botsinkje bij Fnac

Gisteren bracht ik een uurtje van mijn leven door in de Fédération Nationale d'Achats, de Fnac. In de veronderstelling dat mijn defecte computer te repareren viel met een nieuwe batterij had ik die twee weken eerder gekocht, maar uiteindelijk bleek het MacBook uit zichzelf weer te draaien en kon ik de batterij terugbrengen. Een tegoedbon bleek het hoogst haalbare bij de Service Après-Vente, waar ik dus een uurtje moest wachten. In de tussentijd heb ik wel stofzuigerzakken gekocht bij Darty (die anders dan Fnac ook huishoudelijke apparaten verkoopt). Die had ik al net iets langer nodig dan ik op het wereldwijde web zou moeten vermelden, maar laat ik gewoon eens transparant zijn.

De rest van de wachttijd doodde ik door een te begin te maken met Le tour du monde en quatre-vingts jours van Jules Verne. Deze klassieker zou ik als afgestudeerd student Frans natuurlijk al lang gelezen moeten hebben, maar dat is niet het geval. De lange wachtrij om een product te ruilen is niet zo fijn bij de Fnac, maar de regel dat je ieder boek onaangekocht mag lezen, is wel erg aardig. Vooral de stripafdeling is doorgaans drukker bevolkt dan de gemiddelde bibliotheek. Je mag gewoon met je nieuwe album van Asterix tegen de kast gaan zitten en het terugzetten wanneer het uit is.

Dat deed ik dus met Jules Verne terwijl ik op mijn beurt wachtte. En de strategie van de Fnac bleek te werken. Nadat ik een tegoedbon had gekregen, wilde ik het boek niet terugzetten, maar meenemen. Weinig mensen bij de kassa, dat kwam goed uit.

Het leek er zelfs op dat ik direct aan de beurt was. Een langharige jongen, op het oog een miskend artiest die tegen zijn zin voor een groot kapitalistisch bedrijf werkt maar dat voor lief neemt omdat hij uiteindelijk ontdekt hoopt te worden (ja, ja, ik heb vooroordelen), was weliswaar bezig wat papiertjes in te vullen, maar zijn kassa leek open. Ik stond op het punt te vragen of hij open was (vous êtes ouvert?), maar dacht, ofschoon het ook in het Nederlands makkelijk kan: toch best rare vraag. Ik vroeg daarom: c'est ouvert?, waarbij c' verwijst naar de kassa, wat ook in het Nederlands vreemd zou klinken. Is dat open? Maar toch, het ging er uiteindelijk meer om of de kassa open was dan hijzelf. Zijn heerlijke Franse antwoord was dat hij een être humain was. Oui, je suis ouvert, zei hij, met de nadruk op je. Volgens mij had hij wel enige spijt van zijn bijdehante antwoord toen ik met een buitenlandse betaalpas betaalde, maar erop terugkomen zou de zaak waarschijnlijk alleen maar compliceren. De wijze les: nooit te veel nadenken voordat je naar de kassa van Fnac gaat.

Wat staat er op de foto? (74)

Foto: Olivier van Beemen

Waarschijnlijk veel te makkelijk voor alle experts die doorgaans reageren, maar de vraag is: welk plein zien wij hier op de foto? Spelregels en prijs: hier.

Eerdere foto's: foto 73 / foto 72 / foto 71 / foto 71 / foto 70 / foto 69 / foto 68 / foto 67 / foto 66 / foto 65 / foto 64 / foto 63 / foto 62 / foto 61 / foto 60 / foto 59 / foto 58 / foto 57 / foto 56 / foto 55 / foto 54 / foto 53 / foto 52 / foto 51 / foto 50 / foto 49 / foto 48 / foto 47 / foto 46 / foto 45 / foto 44 / foto 43 / foto 42 / foto 41 / foto 40 / foto 39 / foto 38 / foto 37 / foto 36 / foto 35 / foto 34 / foto 33 / foto 32 / foto 31 / foto 30 / foto 29 / foto 28 / foto 27 / foto 26 / foto 25 / foto 24 / foto 23 / foto 22 / foto 21 / foto 20 / foto 19 / foto 18 / foto 17 / foto 16 / foto 15 / foto 14 / foto 13 / foto 12 / foto 11 / foto 10 / foto 9 / foto 8 / foto 7 / foto 6 / foto 5 / foto 4 / foto 3 / foto 2 / foto 1

Het Franse lied: Felipecha - Quelque part

Ik luister niet veel radio de laatste tijd en moet mijn nieuwe liedjes toch ergens vandaan halen. Daarom kijk ik wel eens bij les nouveautés van Dailymotion. Daarbij schrok ik zojuist heel erg van dit liedje. De rappers vertellen over le code de la rue, in het Frans een woordspeling die verkeersregels en 'de regels van de straat' combineert. Wellicht is er sprake van ironie (denk het eigenlijk niet), waarschijnlijk van provocatie, maar bovenal eigenlijk erg vervelend, dit soort rappers dat zinloos geweld propageert en maar over respect blaten. Daarom was ik blij verderop dit onschuldige liedje aan te treffen, dat na goed luisteren over onverschilligheid ten opzichte van je medemens blijkt te gaan. Eigenlijk ook helemaal niet leuk.

Now for our international competitor from Paris

En province (buiten Parijs) kun je het beter niet doen, maar in het buitenland ga ik tegenwoordig voor Parisien door. Dat levert best leuke reacties op. Mensen denken spontaan dat je gedistingeerd bent en dat soort zaken.
Bijzonder gedistingeerd zie ik er hiernaast niet uit, maar enige waardering kreeg ik wel. Ik was bij de halve marathon van San Francisco, waarvoor ik mij in een opwelling had ingeschreven, namelijk de eerste niet-Noord-Amerikaan en de tweede buitenlander. 'And now for our international competitor from Paris, Michael (lang verhaal) van Beemen', klonk het bij de finish in het Golden Gate Park.
In het totaalklassement was ik overigens nummer 806, nog net voor een 71-jarige opa uit Sunnyvale, da's dan weer iets minder indrukwekkend, maar er waren wel bijna 6000 deelnemers.
Dit keer is het, anders dan vorig jaar in Parijs, ook nog eens verifieerbaar, kijk maar. Twintig minuten sneller dan vorig jaar. Als dat zich voortzet, loop ik over twee jaar een wereldrecord...

De toekomstige koning van Iran?

Uw correspondent in gesprek met Reza Pahlavi, kroonprins van Iran. Foto: Ilse Leenders

Ik sprak een paar jaar geleden al eens een wethouder van Ajaccio die als het allemaal net iets anders was gelopen keizer van Europa was geweest, vandaag interviewde ik voor Elsevier een banneling die al enkele decennia Sjah van Perzië had kunnen zijn. En de hoop nog steeds niet heeft opgegeven.
Reza Pahlavi jr. hoopt een fluwelen revolutie te ontketenen in zijn land, die een eind moet maken aan de macht van de geestelijke leiders. De pijlers van zijn droomstaat zijn de rechten van de mens, een parlementaire democratie en scheiding tussen kerk en staat. Voor zichzelf ziet hij een rol zoals Juan Carlos speelde bij de overgang naar democratie in Spanje, na de dictatuur van Franco. Hij legt het een en 't ander uit in het boek Iran, l'heure du choix en in een interview eind deze maand in Elsevier.
Ik sprak hem op een locatie in Parijs, die ik niet bekend mag maken, omdat er nogal wat mensen zijn die Pahlavi liever dood zien dan levend. Twee Franse politieagenten met oortjes controleerden of fotografe Ilse Leenders en ik geen wapens in onze tas meebrachten en fouilleerden mij (de fotografe niet).
Tja, waar praat je dan met zo'n sjah over om het ijs te breken? Uiteraard, over voetbal. Hij begon er zelf mee. Het trauma van 1978. Nee, niet Rensenbrink op de paal in de laatste minuut, maar de nederlaag waarmee Iran debuteerde op het WK, 0-3 tegen Nederland. Of ik me Cruijff herinner, zegt hij vanachter zijn laptop terwijl hij even een mailtje afmaakt, waarna hij nog eens wat beter kijkt en zegt: 'O nee, daar ben je waarschijnlijk te jong voor.' Mooi.
Ik kon er fijn op inhaken door te beginnen over de film Offside van regisseur Jafar Panahi, die ik twee jaar geleden interviewde op het filmfestival van Rotterdam. Een film over Iraanse vrouwen die het voetbalstadion niet in mogen. Het ijs was gebroken. Verdere bevindingen dus later deze maand in Elsevier.

Een Aboutaleb voor Marseille

De Fransen mogen dan zelf drie allochtone bewindslieden hebben, burgemeester Ahmed Aboutaleb van Rotterdam doet al een tijdje het nodige stof opwaaien. Nu weer bij de nieuwssite Rue89. Daar zien ze 'een Aboutaleb' als burgemeester in Marseille, de Franse tegenhanger van Rotterdam, wel zitten. De site reageert daarmee op een provocerende uitspraak van Jean-Marie Le Pen, die een 'Ben-Gaudin' in het stadhuis aan de oude haven een afschrikwekkend idee vindt. Gaudin is de naam van de huidige burgemeester. Voorlopig hoeft Le Pen zich geen zorgen te maken: de volgende gemeentelijke verkiezingen zijn pas in 2014.

Veertiende arrondissement in Marseille. Foto: Xavier de Jauréguiberry