Tackelt Sarko de beer of krijgt hij billenkoek?

De pluriformiteit van de pers: volgens het Amerikaanse tijdschrift Newsweek is Sarkozy's diplomatieke optreden in het conflict tussen Rusland en Georgië een succes: Sarko tackles the bear, luidt de kop boven een verhaal van vorige week. Het Poolse blad Wprost denkt er ogenschijnlijk anders over: premier Poetin geeft president Sarko een ouderwetse billenkoek. Gelezen op Rue89.

Paris selon Gregoire: Orsay

Foto en copyright: Emile Gregoire. Creative Commons not valid. Meer foto's op de website van Emile Gregoire.

Hoogste ophaalbrug Europa in Rouen

Pont Gustave Flaubert in Rouen. Foto: DaffyDuke

De Normandische stad Rouen heeft gisteren de hoogste ophaalbrug van Europa geïnaugureerd, over de Seine, de Pont Gustave Flaubert. Meer info.

Dan maar de Winterspelen

Nice wil de Olympische Winterspelen van 2018 organiseren. Foto: Olivier van Beemen

De Zomerspelen van 2012 gingen niet naar Parijs maar naar Londen. Dan maar de Olympische Winterspelen, denken ze in Frankrijk. Die van 2014 zijn alweer vergeven aan het Russische Sotsji, die van 2018 liggen nog open. Frankrijk heeft besloten mee te dingen en een drietal steden heeft interesse getoond om in de voetsporen te treden van Chamonix (1924), Grenoble (1968) en Albertville (1992). Grenoble probeert het nog eens, Annecy wil ook wel en verrassender: Nice, waarschijnlijk geïnspireerd door medebadplaats Sotsji, gaat ook een poging wagen de Franse kandidatuur binnen te slepen. Die wordt in maart 2009 bekendgemaakt, waarna het Internationaal Olympisch Comité in 2011 openbaart welke stad de gelukkige is.

Mijn eerste boete

Ça y est. Negentwintig jaar sinds deze zomer, nog steeds geen rijbewijs, maar wel een eerste verkeersboete. Vorige week was het zover, op het Place du Panthéon, op de fiets door rood, om de hoek bij het appartement waar ik een jaar geleden nog woonde.
Onverbeterlijk, zo noemde een vriend mij gisteren in een andere context, maar ook in dit geval is het een passende kwalificatie. Een keer of vijf ben ik in Parijs op heterdaad betrapt. De eerste keer vertelde ik de politie dat een rood stoplicht in Nederland genegeerd mag worden wanneer je rechtsaf slaat en dat ik dacht dat dat ook in Frankrijk het geval was, de tweede keer had ik mijn hoofd er niet bij na een tv-debuut op i-Télé (niet ver van de waarheid), een derde keer volstond een boze agentenblik met een waarschuwende vinger en recentelijk ontsnapte ik ternauwernood aan een dubbele prent van 180 euro.
Maar nu was het dus toch zover. Ik was op weg van de Marais naar de Jardin du Luxembourg voor mijn dagelijkse rondjes hardlopen. Ik zag een aantal politiewagens staan, maar was er van overtuigd dat het om verkeerspolitie (Police de la Circulation) ging. Dat zijn - met alle respect - Melketiers die doorgaans midden op een kruispunt het verkeer regelen terwijl de stoplichten naar behoren functioneren. Bovendien moeten zij - voor zover ik weet - een echte politieman inschakelen om over te gaan tot een bekeuring. Wel zie ik ze geregeld parkeerboetes uitschrijven, dus wellicht is dat veranderd. Enfin, ik heb nu even geen zin dat uit te zoeken (dat mag op een blog).
Hoe dan ook, ik negeerde het stoplicht dat mij van de Rue Clovis naar de Place du Panthéon leidde in de veronderstelling dat de Melkertagenten dat a) niet doorhadden en b) dat zij mij toch niet mochten bekeuren. Een dubbele misrekening.
De Police de la Préfecture (in principe dezelfde politie maar in het bezit van andere autootjes en meer rechten) maande me te stoppen. Net als de vorige keer had ik geen geldige identificatie bij me. Sterker nog: omdat ik zou gaan hardlopen had ik nog geen vodderige klantenkaart met mijn naam erop.
Ik vreesde voor een roemloze aftocht naar het bureau, maar mocht gewoon mijn naam en adres opgeven. Gezagstrouw als ik ben, gaf ik de juiste gegevens op. Met mijn vriendelijkste gezicht vroeg ik of het niet bij een waarschuwing kon blijven, maar de agente was onvermurwbaar. Ze verdween naar haar auto om een bon uit te schrijven.
Na lang wachten kwam ze terug met de prent. Ze bleek me te matsen. Ik kreeg geen boete voor door rood fietsen (90 euro), maar voor 'het negeren van een oranje licht terwijl ik alle mogelijkheid had daarvoor te stoppen'. Bon, als dat de waarheid was, zou ik pas echt gefrustreerd zijn, maar in dit geval vond ik het wel een vriendelijke geste. Bovendien kost deze overtreding niet meer dan 22 euro. Bij het vakje 'ik ontken de mij ten laste gelegde feiten' of 'ik geef toe', gaf ik huichelachtig toe.
Het klinkt wellicht vreemd, maar met een zekere trots fietste ik met mijn boete in de joggingbroek door naar het park, waarna ik bij thuiskomst direct een cheque uitschreef. Van de 68 euro winst gingen vriendin en ik die avond naar de sushi-Japanner.

Het Franse lied: Alain Bashung - La nuit je mens

Ook het Franse lied is weer terug.

Paris selon Gregoire: De duif

Foto en copyright: Emile Gregoire. Creative Commons not valid. Meer foto's op de website van Emile Gregoire.

Witte illegalen, Joden en Jeff Koons

La Tour d'Argent (foto: xnxbox), Le Marais (foto: rsepulveda) en Koons in Versailles (foto: Clemmm8).

Enkele links naar recente verhalen:

• Gisteren (en wellicht vandaag nog steeds) hielden illegale Malinezen het sterrenrestaurant La Tour d'Argent bezet, een instituut van de Franse gastronomie. Lees erover in BN/De Stem.
• Met enige regelmaat worden Joden slachtoffer van geweld. Vorige week in Het Parool.
• Jeff Koons exposeert sinds vorige week in Versailles. Ook dat staat (onder meer) in Het Parool.
  

Wat staat er op de foto? (70)

Waar heb ik deze foto vorige week gemaakt? Spelregels en prijs: hier.

Eerdere foto's: foto 69 / foto 68 / foto 67 / foto 66 / foto 65 / foto 64 / foto 63 / foto 62 / foto 61 / foto 60 / foto 59 / foto 58 / foto 57 / foto 56 / foto 55 / foto 54 / foto 53 / foto 52 / foto 51 / foto 50 / foto 49 / foto 48 / foto 47 / foto 46 / foto 45 / foto 44 / foto 43 / foto 42 / foto 41 / foto 40 / foto 39 / foto 38 / foto 37 / foto 36 / foto 35 / foto 34 / foto 33 / foto 32 / foto 31 / foto 30 / foto 29 / foto 28 / foto 27 / foto 26 / foto 25 / foto 24 / foto 23 / foto 22 / foto 21 / foto 20 / foto 19 / foto 18 / foto 17 / foto 16 / foto 15 / foto 14 / foto 13 / foto 12 / foto 11 / foto 10 / foto 9 / foto 8 / foto 7 / foto 6 / foto 5 / foto 4 / foto 3 / foto 2 / foto 1

Esperanto: blijven hopen

Foto: Malias

Ok, lieve lezers, Parijsblog komt weer op gang. Morgen een fotoquiz en de muziek + een fraaie foto van Emile staan ook ingepland. In afwachting van mooie verhalen en spannende belevenissen hier eerst een stukje uit den ouden doos, over Esperanto.

Bonvenon en Bulonjo-ĉe-Maro
In Het Parool van 29 maart 2005
BOULOGNE-SUR-MER – “Bonvenon en Bulonjo-ĉe-Maro,” klinkt het uit de stationsspeakers in het Noord-Franse havenstadje Boulogne-sur-Mer. Vooral grijsaards, al dan niet met een lange baard of sandalen, stappen de trein uit. Tot en met morgen vieren Esperantosprekers uit de hele wereld het eeuwfeest van het officiële bestaan van hun taal. In 1905 vond in dezelfde plaats het eerste ‘universele’ (destijds een modewoord) congres plaats, waarin de regels werden vastgelegd.
In een tijd dat Engels meer dan ooit dé wereldtaal is geworden, blijven de zogenoemde Esperantisten zich daartegen verzetten. Ze vinden het niet eerlijk dat Engelstaligen bevoordeeld zijn bij gesprekken met anderstaligen.
Brian Moon, zelf één van de schaarse Engelse Esperantosprekers, herinnert zich hoe hij in Finland ooit een groepje zakenlui observeerde. “De Finnen hadden duidelijk betere plannen, maar de Engelsman kreeg zijn zin, omdat hij zich beter uit kon drukken,” zegt hij. “Esperanto is een neutrale taal, waardoor iedereen gelijk is.”
Moons vrouw, de Française Claude Nourmont – thuis spreken ze Esperanto – is vice-voorzitter van de Universele Esperanto Vereniging, waarvan het bureau in Rotterdam is gevestigd. Het aantal sprekers wereldwijd is volgens haar moeilijk te schatten. Het zijn er minstens enkele tienduizenden (het aantal leden van de diverse verenigingen) tot naar schatting maximaal vijf miljoen. “Maar dat is wel erg optimistisch,” geeft ze toe.
De taal werd eind negentiende eeuw bedacht door Louis-Lazare Zamenhof uit het stadje Bialystok in het huidige Polen. Toentertijd maakte dat deel uit van Rusland. Thuis sprak hij Russisch, op straat Pools en op school leerde hij Frans, Duits, Latijn en Grieks.
Hij was van mening dat één simpele hulptaal de mensen wereldwijd nader tot elkaar zou brengen. Nog steeds zijn Esperantisten in grote meerderheid idealisten. Nieuwe vriendschappen zijn voor velen een belangrijke reden de taal te leren.
Esperantosprekers roemen de puurheid van hun taal. De woordenschat komt uit Romaanse en in mindere mate uit Germaanse en Slavische talen. Alle regels zijn volstrekt logisch en uitzonderingen bestaan niet. Iemand met een redelijke kennis van Frans, Spaans en/of Latijn, gecombineerd met Engels en Duits, begrijpt de taal vrijwel zonder moeite.
Esperanto wordt nu zelden nog serieus genomen door niet-sprekers, maar kende enkele glorieuzere momenten. In de jaren zestig leerden veel utopisten de taal. De Nederlandse congresganger Hylke Bron (77) herinnert zich nog dat de telefooncellen de taalkeuze Esperanto hadden. “Maar ook toen al dachten we dat het vooral een taal van een vorige generatie was. Dat denkt iedere generatie eigenlijk.”
Na de Eerste Wereldoorlog had de taal een echte mogelijkheid tot doorbraak. De Volkenbond, voorloper van de VN, bestudeerde de mogelijkheid tot gebruik van Esperanto, maar stuitte vooral op Frans verzet. Frans was toen immers nog de dominante taal in de internationale diplomatie.
De ironie wil dat de taal tegenwoordig juist relatief populair is in Frankrijk. Zoals meer van zijn landgenoten ziet Alain Chalm Esperanto als een laatste strohalm tegen de Amerikaanse wereldoverheersing. “Door Engels te spreken halen we het paard van Troje binnen,” zegt hij. Verder kende Esperanto in Oost-Europa vrij veel aanhang, maar sinds de American Dream vijftien jaar geleden ook daar zijn intrede deed, groeit de invloed van Engels snel. Alleen in Hongarije is de taal volgens Nourmont een optioneel eindexamenvak.
Grijze haren overheersen op het congres in Boulogne. De 23-jarige perswoordvoerder Xavier Dewidehem vormt een uitzondering. Internet is volgens hem de nieuwe motor van de taal. Daardoor gaan steeds meer mensen weer Esperanto leren, al is dat moeilijk aan te tonen.
Ook Nourmont ziet mogelijkheden voor de taal, bijvoorbeeld in de EU, waar de spraakverwarring nog groter is geworden met de toetreding vorig jaar van tien landen met negen nieuwe talen. Ze is echter realistisch genoeg te beseffen dat de Europese Parlementsleden niet snel Esperanto zullen spreken. “Maar,” zegt ze, “in 1985 dacht niemand serieus aan de val van de Berlijnse Muur. Die viel vier jaar later toch. Ook wij blijven hopen.”

Marseille Europese culturele hoofdstad in 2013

Foto: Jean-Pierre Jeannin

Het duurt nog even, maar zojuist werd bekend dat Marseille in 2013 de Europese culturele hoofdstad van Europa zal zijn, samen met Košice in Slowakije. Dat treft, want het is een van mijn favoriete steden van het land.

De Ch'tis eindelijk in Nederland

Fritkot van Bergues. Foto: Ilse Leenders

De Franse kaskraker Bienvenue chez les Ch'tis, een warm portret van de bewoners van Noord-Frankrijk, komt donderdag in Nederland uit. De film is er uiteindelijk net niet in geslaagd Titanic te verdringen als bestbezochte film aller tijden in de Franse bioscoop (20,3 miljoen tegen 20,7). Volgens een woordvoerder van distributeur Pathé was dat wel gebeurt als er niet zo massaal gedownload werd.
Lees hier mijn berichten over de hype rond de Ch'tis.

Paris selon Gregoire: Viaduc de Passy

PSG met enkele dagen vertraging (te wijten aan uw correspondent, niet aan de fotograaf). Deze week weer gewoon op vrijdag. Foto en copyright: Emile Gregoire. Creative Commons not valid. Meer foto's op de website van Emile Gregoire.

Het andere Pantheon

Pantheon in Rome, foto: Olivier van Beemen

Dank lieve lezers, dat jullie nog steeds naar mijn blog komen, ondanks de matige berichtgeving de laatste weken, zo niet maanden. Dit maal was ik een lang weekend naar Rome. Parijsblog heeft wat te lijden onder de werkdruk, het liefdesgeluk en de vakantiestemming van de voornaamste bijdrager.

Rémi Gaillard - Rocky

Is-ie weer. Klik op label Rémi Gaillard voor meer filmpjes of kijk op zijn site N'importe qui.

Nieuwe tarieven Thalys

Thalys ten oosten van Amsterdam. Foto: Erwyn van der Meer.

Mijn bordeauxrode ros tussen Parijs en Amsterdam is weer eens duurder geworden, waardoor de prijsstijging uitkomt op 62 procent in 6 jaar. Dit maal zouden de tariefwijzigingen echter goeddeels in het voordeel van reizigers uit kunnen pakken. Alle tarieven zijn voortaan ook verkrijgbaar als enkele reis, wat tot nog toe slechts het geval was bij het volle tarief. Ze zijn dus ook onderling combineerbaar.
Bovendien is het goedkoopste retourtje voortaan 50 euro in plaats van 70 euro, bijna 30 procent minder. Blijft natuurlijk de vraag of je kaartjes tegen dat tarief ooit weet te bemachtigen. Je moet in ieder geval een maand van tevoren boeken en bent je biljet kwijt als je plots andere plannen hebt. (Tips voor reizigers in Frankrijk: via Troc des Prems kan je niet inwisselbare kaartjes proberen te verkopen).
De namen van de nieuwe tarieven zijn nog tenenkrommender dan voorheen: Librys (vol tarief) wordt - we gaan toch naar Amsterdam - Hi-Life, Mezzo wordt OptiWay en Smilys heet voortaan Smoove. Wie heeft duizenden euro's opgestreken voor dergelijke onzin en waar kan ik intekenen om volgende keer deel te nemen aan het bedenken van nieuwe namen?
Laatste noot: ik ben regelmatig kritisch over Thalys, maar vindt de trein nog steeds zwaar superieur ten opzichte van zowel de auto als zeker het vliegtuig. De Spanjaarden van Vueling zijn tot mijn vreugde opgehouden met een vlucht tussen Amsterdam en Parijs en ook Transavia schijnt met vrijwel lege toestellen tussen Rotterdam en Parijs te vliegen. Nu KLM en Air France nog.