Een intensieve verkiezingsdag vandaag. Het begon al vroeg, in Brussel, waar ik gisteravond even op adem kwam van het wekenlange verkiezingsgeweld. Eenmaal in Parijs was het rustig: een normale zondag. Tijdens mijn fietstocht van het Gare du Nord viel me de rij op bij een tweetal stemlokalen: de Fransen hadden er weer zin in vandaag.
Hoewel de kans volgens de peilbureaus klein was dat Ségolène Royal zou winnen, had ik in overleg met de redactie besloten twee analyses te schrijven: een met de vooruitzichten van vijf jaar Ségo en een over vijf jaar Sarko. De 'winnende analyse' konden we om acht uur direct doorsturen naar de GPD-kranten, de ander verdween in de prullenbak.
Na vijven, toen de Waalse RTBF met een voorspelling was gekomen die uiteindelijk nauwelijks meer veranderd is, ging ik opnieuw de stad in. Eerst naar de socialisten, die samenkwamen bij het hoofdkwartier van de PS, op de Rue de Solférino. Ik sprak onder anderen een meisje dat stoer aankondigde het land te verlaten als Sarkozy haar nieuwe president zou worden.
Toen ik haar vertelde dat ze op grond van de exit-polls dan maar beter kon beginnen te pakken (wat ben ik toch een slecht mens), keek ze zo bedroefd dat ik er maar snel aan toevoegde dat er natuurlijk nog heel veel kon veranderen: de stembussen waren immers nog niet eens dicht.
Genoeg schade aangericht,
no time for losers, op naar de Place de la Concorde, naar de winnaars. Sarkozy zelf was op zijn campagnebureau in het tiende arrondissement van de stad, waar op dat moment ook de meeste aanhangers waren. Maar op het Eendrachtsplein was het ook al gezellig druk, met veel nette jongens met fraaie scheidingen en merktruien om de schouders, die namen droegen als François-Xavier Carayon en Jean-Florent Quinonero: jongens die er waarschijnlijk alle belang bij hebben dat successierechten worden afgeschaft (een van Sarkozy's beloften). François-Xavier had overigens wel lekker gek een 'I love Sarko'-T-shirt aan.
Terwijl ik met mijn fiets rondreed en druk aan het interviewen was, kwam er een Nederlandse man op me af. Het was weer eens zover: ik was herkend. Hij had een reportage gelezen in het Francofielenblad
Leven in Frankrijk waarin drie Nederlandse correspondenten in Parijs waren geïnterviewd, onder wie ik. In Brussel kwam ik al eens een Flevolander tegen die me kende van mijn weblog. Kortom: gekkenhuis.
Acht uur, het moment dat het resultaat bekend werd gemaakt. Terwijl al min of meer zeker was dat Sarko president zou worden, bleef het tot het laatste moment spannend of we op tijd tv zouden hebben. Dat hadden we, maar het was op enkele seconden. Sarkofans bleken enige humor te hebben: ze hoopten dat hun held het landsbestuur beter zou organiseren dan dit feestje...
Nicolas Sarkozy: 53 procent. Dat zeiden de Belgen inderdaad drie uur eerder ook al. De champagne werd ontkurkt, het feest kon beginnen. Snel nog wat onelinertjes weggekaapt en hop, opnieuw naar de socialistische misère.
Hoewel de Ségo-fans uiteraard zeer teleurgesteld waren, viel hun verdriet in het niet bij dat van 2002, toen hun kandidaat Lionel Jospin niet eens de tweede ronde had gehaald. Hij had niet alleen minder stemmen dan Chirac, maar zelfs dan Le Pen: een blamage.
De socialisten moeten zo langzamerhand ook wel gewend raken aan verkiezingsnederlagen. Sinds Charles de Gaulle in 1958 de Vijfde Republiek stichtte, was slechts een van de zes presidenten links: François Mitterrand. Schrale troost is dat hij wel meteen 14 jaar zat.
Het nodige leed was vastgelegd op het netvlies en in de oren, en snel reed ik door naar mijn appartement, waar ik een eerste versie van mijn sfeerverhaal tikte en de wereld instuurde.
Op voor de tweede versie, opnieuw naar Place de la Concorde. Daar was het inmiddels een stuk drukker geworden. Halfslachtige pogingen enkele vrienden te vinden, mislukten, maar er moest ook gewerkt worden. Meer commentaren (die werden er overigens niet bepaald eloquenter op naarmate de avond vorderde) en vooral meer feestbeelden. De totale wereldpers, mijzelf incluis, stortte zich op een fontein op midden op het plein, waar een groepje mooie meisjes en jongens zeeeeeeeeer fotogeniek feestvierden (zie mijn vorige bericht).
De jongens gingen te water en op lafhartige wijze trachtten zij spetterend ook camera's en fototoestellen van het toegesnelde journaille onherstelbaar te beschadigen. Waar was Sarko om in te grijpen bij zo veel baldadigheid?
Tolérance zéro moet natuurlijk geen loze kreet blijven. De meisjes dansten uitdagend en bij sommigen kon je twijfelen of ze wel stemrecht hadden. Ze droegen T-shirts waaruit bleek dat ze '100 % in love with Sarkozy' waren.
Sarko had er geen oog voor en liet even op zich wachten. Hij had honger gekregen van de drukke werkdag en zat te souperen bij een restaurantje aan de Champs-Elysées. Ook had hij even weinig oog voor vrouwelijk schoon, omdat hij net dolblij was dat zijn vrouw Cécilia voor het eerst sinds twee weken weer was opgedoken. Ook voor
paperazzonieuwtjes kunt u bij mij terecht.
Dan maar even geen Sarko. We hebben nog vijf jaar te gaan (en een maandelijkse persconferentie, heeft hij beloofd). Ik had genoeg nieuwe citaten genoteerd en feesttaferelen geregistreerd om weer snel de Boulevard Saint-Germain af te racen voor een nieuwe versie van mijn verhaal met nog wat meer kleur. U leest het morgen in de regionale kranten.
