De nachtmeisjes van Direct 8

Ik berichtte al eerder over de nachtmeisjes van Direct 8, die tussen drie en zes mooie verhalen voorlezen. Deze week staan ze ook in Elsevier.

Oesters en champagne op Fête des tulipes

Het Fête des Tulipes van 2009, zoals altijd op de residentie van de Nederlandse ambassadeur in Parijs. Uw verslaggever in gezelschap van een oester uit Oléron, politicologiestudente Anne-Mareille Dubois en de correspondent van Trouw, Marijn Kruk. Op de achtergrond de boomlange en sympathieke kunstenaar/onderzoeker Jelle Feringa. Foto: Emile Gregoire.

Eén avond per jaar vergeet ik dat ik eigenlijk liever een president als staatshoofd zou hebben. Dat is op het Fêtes des Tulipes, de receptie op de residentie van de Nederlandse ambassadeur in Parijs, ter gelegenheid van Koninginnedag. Gisteren was die avond.
Het is een mooi schouwspel dat zich ieder jaar voltrekt aan de Rue de Grenelle. Dat begint al bij de rij om de ambassadeur en zijn echtgenote de hand te schudden. Die is dit jaar langer dan ooit te voren: hij begint op straat, gaat over de binnenplaats door de hal en (nieuwigheid) met een omweg langs de ingang van de wc naar de zaal waar excellentie Hugo Siblesz en zijn eega ontvangen. Sinds een paar jaar wordt iedereen aangekondigd: Monsieur et Madame van Beemen klinkt het dan, waarbij vermeld dient te worden dat Madame van Beemen (links op de foto) in het dagelijks leven Mademoiselle Dubois heet en een andere partner heeft. Belangrijke gasten, met een stip op de kaart, worden door iemand van de ambassade langs de rij geleid en hebben recht op een saluut van de erewacht.
Mijn lievelingsgasten zijn de militairen, vooral de afgezwaaide, die in een uniform vol medailles de show stelen. Ik vraag me iedere keer af wat de reden is voor hun aanwezigheid, maar die nieuwsgierigheid blijkt iedere keer onvoldoende om het ze eens te vragen. Verder behoren vrouwen op leeftijd die - met wisselend resultaat - vechten tegen ouderdom tot mijn favorieten.
Bovendien zijn er altijd VIP's. Voor het tweede achtereenvolgende jaar schittert een uitgenodigde Franse minister door afwezigheid (vorig jaar had Christine Albanel van Cultuur het te druk, dit jaar liet Brice Hortefeux van Sociale Zaken verstek gaan). Volksvertegenwoordiger Robert Badinter, voormalig minister van Justitie die het initiatief nam de doodstraf af te schaffen (pas in 1981 in Frankrijk, ruim een eeuw later dan in Nederland), is er echter wel bij.
Doorgaans heb ik enkele coupes de champagne nodig voordat ik de VIP's spreek en deze avond vormt daarop geen uitzondering. Maar het resultaat is er. Met Hugo Brandt Corstius bespreek ik de aanschaf van de stacaravan van zijn dochter Aaf en het tv-succes van zoon Jelle, die ik beiden ken uit mijn studententijd in Amsterdam (lees hier en hier overigens twee columns van Aaf in Parijs). Karikaturist Willem, die ik inmiddels al een keer of tien ontmoet heb, waarvan twee keer tijdens een interview van zeker een uur, weet zoals iedere voorgaande keer niet meer wie ik ben, maar vindt het wel erg leuk kennis te maken. Nieuwslezer Philip Freriks, die me als student journalistiek op een zaterdagochtend voor niets naar het mediapark in Hilversum liet komen voor een interview (hij was vergeten dat hij geen dienst had die dag), heeft weinig zin in een praatje. Artiest Pat Andrea is hartelijker en nodigt collega Kruk van Trouw (foto) en mij uit voor een vernissage en een glas in zijn atelier.
Net als bij het Boekenbal zijn er ook gasten die eigenlijk niet zijn uitgenodigd en die op creatieve manieren toch binnen trachten te komen. Eén gast heeft dat bijna tot kunst verheven, maar om privacy-redenen zal ik dit maal geen namen noemen. De tactiek is meestal eenvoudig: je voordoen als levenspartner van een gast die wel is uitgenodigd.
Zo, dan bent u weer op de hoogte van enkele van de laatste ontwikkelingen binnen de Nederlandse tak van Tout Paris... Vergeet ik u bijna te melden dat uw correspondent een aantal complimentjes heeft ontvangen voor zijn nieuwe schoenen, hetgeen het leed van de blaren op de hiel enigszins verlicht.

Christine Lagarde bij the Daily Show

Christine Lagarde en Jon Stewart met baret in The Daily Show. Foto: Olivier van Beemen

They did a crappy job, they have to go, zei Christine Lagarde vannacht over de directie van Dexia, in het populaire Amerikaanse nieuwsprogramma The Daily Show (bekijk de uitzending hier met Lagarde in het derde gedeelte) op Comedy Central. Presentator Jon Stewart vond het prachtig en vroeg haar of ze ook niet een paar Amerikaanse bankdirecteuren kon ontslaan. De Franse minister van Financiën en Economische Zaken, ook al eens geïnterviewd door uw verslaggever, kwam goed uit de verf in het programma waar presentatie minstens even belangrijk is als inhoud. Hulde ook voor het uitstekende Engels. Aan het eind van de uitzending had ze een cadeautje voor Stewart, een Baskische baret. Vive la France, schreeuwde die een aantal maal door dollen heen. Geslaagde missie van Lagarde.

Mooi wezen en stemmen

Wellicht een aardig spotje om kiezers naar de stembus te lokken voor de Europese verkiezingen van begin juni. In Libanon, waar de Vrije Vaderlandse Stroming hiermee stemmen hoopt te winnen, was niet iedereen even amused. Lees er meer over op Rue89 en bij France 24.

Baasgijzelingen

Het fenomeen "ontslag dreigt, gijzel de baas" is nog immer populair in Frankrijk. Deze week was het opnieuw raak. Kijk in Elsevier van vorige week voor een vrij uitgebreid artikel daarover en bij de reacties een verhaal dat ik twee weken geleden schreef voor de GPD. Volgens een peiling keurt het merendeel van de Fransen de actie af, maar heeft het wel begrip: 63 %. Bijna een op de drie Fransen is voorstander van baasgijzelingen (30 %) en 7 % veroordeelt het fenomeen. Hoe denken Parijsbloglezers daarover? Stem in de zijbalk en motiveer uw keuze, mocht u daar behoefte aan hebben, bij de reacties hieronder.

Big Bad Capitalist. Foto: Christian Johanessen

Nog een minister van Financiën

Doorpakken. Na de IJslandse ministers vorige maand, heb ik vrijdag opnieuw een vooraanstaand bestuurder geïnterviewd. Het gaat hier om niemand minder dan Sophie Thévenoux, de Monegaskische conseillère van Financiën. Helaas was het een telefonisch interview: op de donderdag dat ik een repo maakte in Monaco, had ze het te druk.

Uw verslagger voor het ministerie van Financiën (flauw...) het casino van Monaco. Foto: Olivier van Beemen

Het Franse lied: Magic System (feat Khaled & Franck Ribéry) - Même pas fatigués

De Franse zomerhit van 2009, gok ik zomaar. Geweldig. Magic System uit Ivoorkust in samenwerking met Khaled (in Nederland vooral bekend van Aïcha) uit Algerije en voetballer Franck Ribéry uit Boulogne-sur-Mer in de videoclip. Songtekst bij reacties.

Sarko in Nice & crisis in Monaco

Haven van Monaco. Foto: Olivier van Beemen

Afgelopen week schreef ik vanuit Nice een verhaal over de aanhoudende impopulariteit van president Sarkozy (ingekorte versie in BN/De Stem) en over de gevolgen van de crisis voor het prinsdom Monaco (Hat Parool).

Paris selon Gregoire: Echec et mat

Foto en copyright: Emile Gregoire. Creative Commons not valid. Meer foto's op de website van Emile Gregoire.

Ik vermoed in de Jardin du Luxembourg, al zou ik niet direct weten waar. De Fotograaf kan vast duidelijkheid geven.

Wat staat er op de foto? (79)

Foto: Olivier van Beemen

Wat verscheen er opeens binnen bereik van mijn lens? Spelregels en prijs: hier.

Eerdere foto's: foto 78 / foto 77 / foto 76 / foto 75 / foto 74 / foto 73 / foto 72 / foto 71 / foto 70 / foto 69 / foto 68 / foto 67 / foto 66 / foto 65 / foto 64 / foto 63 / foto 62 / foto 61 / foto 60 / foto 59 / foto 58 / foto 57 / foto 56 / foto 55 / foto 54 / foto 53 / foto 52 / foto 51 / foto 50 / foto 49 / foto 48 / foto 47 / foto 46 / foto 45 / foto 44 / foto 43 / foto 42 / foto 41 / foto 40 / foto 39 / foto 38 / foto 37 / foto 36 / foto 35 / foto 34 / foto 33 / foto 32 / foto 31 / foto 30 / foto 29 / foto 28 / foto 27 / foto 26 / foto 25 / foto 24 / foto 23 / foto 22 / foto 21 / foto 20 / foto 19 / foto 18 / foto 17 / foto 16 / foto 15 / foto 14 / foto 13 / foto 12 / foto 11 / foto 10 / foto 9 / foto 8 / foto 7 / foto 6 / foto 5 / foto 4 / foto 3 / foto 2 / foto 1

Vakantie of staken?

Zojuist gehoord in de Rechte Staat (Rue Droite) in Vieux Nice.

Vrouw op middelbare leeftijd, met aan leiband een kleine hond met wit krulhaar:
- Zo, meneer de leraar, bent u nog steeds aan ’t staken?
Leraar, grijs haar, zittend op stilstaande herenfiets:
- Nee, het is nu vakantie.
- Vakantie of staken, jullie hebben het goed bekeken.

De laatste zin klonk eerder bewonderend dan ironisch.

Het Franse lied: Audriel - Une rencontre

Twee versies van een lenteliedje. Het eerste clipje is aardiger, het tweede is beter verstaanbaar.

No, I couldn't

Al na een kilometer of vijf verschijnt hij. Dat kleine, irritante mannetje met zijn satanische lach. En bovenal: met zijn enorme hamer, waarmee hij inbeukt op mijn benen. Dat ik de halve marathon vervolgens uitloop, is – in alle bescheidenheid – welhaast miraculeus te noemen.

Ik schreef al dat al dat gehardloop verslavend werkt, zeker als het steeds beter gaat terwijl ik niet het idee heb dat ik daar buitengewoon mijn best voor hoef te doen. Op een moment dat ik echt geen geldig excuus meer kon vinden om niet aan mijn boek te werken, heb ik me ingeschreven voor de marathon van New York City op 1 november. Dat is nogal een duur grapje, zo blijkt. Waar ik voor de halve marathon van Nice 17 euro heb neergeteld en voor Parijs 26, betaal je voor New York 242 dollar. Elf daarvan ben je sowieso kwijt, of je nu ingeloot wordt of niet. Hoe groot de kans is ingeloot te worden, vermeldt de site niet, maar ik vermoed dat die niet zo groot is.
Tenzij je de afgelopen anderhalf jaar een halve marathon hebt gelopen in minder dan 1:23. Dan mag je hoe dan ook meedoen. U voelt hem al aankomen: dat was vandaag mijn inzet. Een kwartier sneller dan vorige maand in Parijs, waar ik bijzonder langzaam begon doordat ik helemaal achter in het deelnemersveld stond. Het tweede deel van de race had ik het goede schema voor 1:23 te pakken.
Yes we can, denk ik en hul me in mijn Obama-shirt. Ik besluit dit keer snel van start te gaan. Ik weet mezelf voor in het startvak te positioneren en sprint na het startschot de Promenade des Anglais op. Dat gaat een paar kilometer heel aardig. Ik loop een kilometer of vier op met een organisatierenner die een vlag draagt met daarop 1:24. Als ik die nu bijhoud en vlak voor de finish een demarrage plaats is het kat in het bakkie.
Maar dan dus dat mannetje, dat na een eerste lus door het stadscentrum een eerste flinke klap uitdeelt. De organisatierenner moet ik laten lopen. Het gaat even heuvel op, richting de haven waar de ferryboten naar Corsica vertrekken. Mijn tempo neemt af, maar blijft vrij hoog. Directe kwalificatie voor New York vergeet ik: anderhalf uur is ook mooi.
Vroeger dan ik wil komt een nieuwe organisatierenner langs gehold, die op een vlak schema loopt dat naar 1:30 leidt. Ook hem en de omringende lopers moet ik vrij snel laten gaan. Op tien kilometer, opnieuw op de Promenade des Anglais, overweeg ik te stoppen. Vanuit de bocht heb ik een overzicht over het parcours dat nog volgt. Dat is vrij eenvoudig en zeer deprimerend: ruim vijf kilometer heen, tot aan de luchthaven en weer terug. Schaduw is er niet. De Middellandse Zee ligt er mooi bij, dat dan weer wel.
Waar ik het was die bij de vorige koersen talrijke mensen voorbij liep, word ik nu zelf vrijwel alleen maar ingehaald. Een kilometer of drie weet ik aan te klampen bij een kleine blondine die voor ASPTT Nice loopt, wat vermoedelijk staat voor de sportvereniging van de plaatselijke post. Ook zij is uiteindelijk te snel.
De terugweg van de luchthaven naar het centrum is een lijdensweg. Ik ben een schande voor mijn Obama-shirt. Uiteindelijk breek ik nog net mijn persoonlijk record, 1:36 en een beetje. Een 517de plaats is mijn deel. Nederig strompel ik terug naar het appartement dat ik gehuurd heb. No, I couldn’t. Not this time. Nu is het te hopen dat 'The ING New York City Marathon' ING-rekeninghouders stiekem voortrekt bij de loting. Ik zou in ieder geval weer wat rustiger beginnen.

Paris selon Gregoire: Met de rug naar de Pont des Arts

Foto en copyright: Emile Gregoire. Creative Commons not valid. Meer foto's op de website van Emile Gregoire.

Het is een tikje verslavend: zondag loop ik opnieuw een halve marathon, over de Promenade des Anglais in Nice dit maal. Wellicht kom ik deze vriend nog tegen.

Verhalen uit Parijs & Calais

Hulpverleenster Nadine van La Belle Etoile in Calais moest mee naar het politiebureau omdat ze twee Kosovaren onderdak verleend had. Foto: Olivier van Beemen

• Sarko vs la Princesse de Clèves in Het Parool
• Omstreden barmhartigheid aan het Nauw van Calais in BN/De Stem
• Gijzel de baas in Elsevier
• Boze vissers blokkeren Noord-Franse havens in BN/De Stem (ingekorte versie)
  

Meta Magazine

Zegt het voort: mijn Berlijnse vrienden Rachel de Joode en Johannes Thumfart zijn Meta Magazine begonnen, een online tijdschrift "dat focust op het kruispunt tussen cultuur en natuur, visionaire projecten laat zien en een inkijk biedt in de afgronden van visuele informatie." Niet meer en niet minder. En daar is zowaar ook plaats voor een bijdrage van uw verslaggever. Een bewerking van dit bericht, voor het eerst in het Engels. Met dank aan de correcties van mijn gewaardeerde vriend James Ireland, in sommige kringen ook wel bekend als the middle class hero. Zegt het voort!

Geweld in de nachtbus

Arme F.G., een 19-jarige Sciences-Po student. In december werd hij beroofd en mishandeld in een Parijse nachtbus (Noctilien N01, een cirkellijn die de hele nacht door het centrum rijdt) en nu camerabeelden daarvan op internet zijn opgedoken, gebruikt extreem rechts hem om te wijzen op het fenomeen antiblank racisme (onder meer hier), omdat een van de overvallers hem 'vuile Fransman' noemt. Volgens buschauffeurs is dit soort overvallen aan de orde van de dag in Parijs en omstreken.
In het enige interview dat de jongen zegt te geven, aan Le Figaro die hem als eerste opspoorde, zegt hij de gewelddadige overval niet als racistisch ervaren te hebben. Hij wijst erop dat een van de jongens een 'zeer bleke huid' heeft. Hij baalt ervan dat hij nu de inzet is van een polemiek en voelt zich zeer gekwetst door het filmpje dat overal te zien is. Fysiek heeft hij er weinig aan overgehouden en hij neemt zelfs weer de nachtbus.

Wat staat er op de foto? (78)

Foto: Olivier van Beemen

Waar was ik eergister?

Bossnapping: The Guardian probeerde het uit

'Wat een goed idee, dat moeten wij ook doen', zei een eindredacteur toen ik donderdag aankondigde dat ik een verhaal had doorgestuurd over de Franse rage van baasgijzelingen. The Guardian hield het daar niet bij en probeerde het uit, lees hier het vermakelijke resultaat.

Foto: Everydaylifemodern

Paris selon Gregoire: Ile Saint Louis

Foto en copyright: Emile Gregoire. Creative Commons not valid. Meer foto's op de website van Emile Gregoire.

Het was aangenaam toeven gisteren aan het begin van de avond op het Ile Saint Louis (waarvan het oostelijke deel ooit Ile aux Vaches heette). Eerst met een boek, daarna met vrienden en bier. Op de achtergrond ziet u het Panthéon. Gespot: een rebels meisje dat La Princesse de Clèves las op een bankje aan het water.

Het Franse lied: Berry - Le bonheur

Een aantal maanden geleden stuurde Guuzbourg mij zijn tweede verzamelalbum toe met Franse liedjes gezongen door zuchtmeisjes, Filles Fragiles 2 (waarvoor dank). Ik kon er niet zo veel mee en besteedde er geen aandacht aan. Vanmorgen in de wachtkamer bij de dokter (niets aan de hand) hoorde ik dit liedje echter voorbij komen, dat me bekend voorkwam. Ik werd gegrepen door de eerste zin: 'Wees niet bang voor het geluk.' Dat vond ik een goede eerste zin. Maar dan: 'Het bestaat toch niet. Hier niet en elders ook niet. Da di da di da, da di dam.' Het 'da di da di da, da di dam' neuriet ze net iets te vrolijk voor iemand die net beweert dat geluk niet bestaat. Het alternatief volgens de zangeres (even dacht ik dat het Carla Bruni was, maar ze blijkt zich Berry te noemen): je laten gaan tijdens een kus en elkaar liefhebben. Daar ga ik de rest van de dag maar eens over nadenken. Songtekst bij reacties.

Nog twee observaties:

• Het liedje Mademoiselle is ook best mooi.
• Toen ik de wachtkamer binnenkwam, speelde het radiostation FIP (aanrader) het lied Op een goppe van de mij tot nog toe onbekende Amsterdamse Klezmer Band.
  

Koop een foto van Parijs en help kankerbestrijding

Vier van de zes deelnemers aan de gesponsorde beklimming van de Alpe d'Huez. De huurkosten van de Vélib' zouden nog wel eens op kunnen lopen als het de Alpe d'Huez op moet... Foto: Emile Gregoire

Trouwe lezers kennen Parijs volgens Gregoire, de wekelijkse fotorubriek op Parijsblog. Bij sommigen staat hij zelfs bekend als De Fotograaf. Welnu, Emile Gregoire blijkt ook nog eens een goed mensch te zijn. Hij zet zich namelijk in voor kankerbestrijding. Van vijf van zijn fraaiste foto's stelt hij telkens tien afdrukken beschikbaar tegen een schappelijk prijsje. Met een aankoop sponsort u een illuster zestal cyclorameurs dat op 4 juni de alpentop Alpe d'Huez op de fiets wil beklimmen. Hierboven ziet u vier van hen en hier vindt u meer info. Parijsblog schafte alvast een mooie prent aan en hoopt dat talrijke lezers volgen. Hier leest u verdere details over de actie in het Engels. En hier downloadt u een brochure in het Nederlands.

Succes cyclorameurs!