Allerlaatste keer Lourdes

Zag mijn verhaal over de wonderen van Lourdes net staan op de site van het Brabants Dagblad. Lees het hier.

Nieuwe film: anderhalf uur in de huid van Jacques Chirac

Gisterenavond was ik bij de voorpremière van Dans la peau de Jacques Chirac, een docu-fiction van Karl Zéro en Michel Royer, met historische beelden van de Franse president. Dat festijn vond plaats in MK2 Quai de Seine, toevallig mijn favoriete bioscoop, in aanwezigheid van de makers.
De beelden worden aan elkaar gepraat door Didier Gustin, die de stem van Chirac perfect imiteert. Chirac heeft volgens de makers aan het eind van zijn carrière besloten eerlijk te zijn.
De nadruk ligt - uiteraard - op de talrijke tegenspraken van Chirac tijdens zijn veertigjarige politieke carrière. 'Alleen zotten veranderen niet gedachten,' zegt imitatie-Chirac, waarop de historische beelden tonen hoe hij als premier midden jaren zeventig zegt: 'Een echte politicus neemt geen ontslag'. En een jaartje later: 'Ik heb besloten mijn ontslag aan te bieden aan de president.'
Midden jaren tachtig: 'Ik ben tegen de uitbreiding van de vrije Europese markt en dus tegen de toetreding van Spanje in Europa.' Nu: 'Europese uitbreiding is van groot belang en Turkije hoort daar zeker bij.' Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.
Het leuke van Chirac is, vonden ook de makers, dat je niet hoeft te overdrijven om grappig te zijn. Ze gaven hun film ook de terechte ondertitel Quand la réalité dépasse la fiction: als de werkelijkheid verder gaat dan fictie.
Terecht merkten ze ook op dat je ondanks alles toch een soort sympathie voelt voor de soms wat onhandige bon vivant Chirac. Hij struikelt als hij triomferend een podium betreedt, hij gooit zijn glas om tijdens een partijtoespraak. Hij is net als wij eigenlijk. Zijn verkiezingsoverwinningen zijn voor een groot deel aan die herkenbaarheid te danken.
Karl Zéro, die de teksten bedacht, heeft een fraai werk geleverd, maar bleek tijdens zijn praatje na de film even ongrappig als tijdens de schaarse keren dat ik zijn programma Le vrai journal zag op Canal+. Daar is hij overigens onlangs ontslagen, naar eigen zeggen omdat hij te kritisch was.
<

The Office in het Frans: Le Bureau

Collega Esther Gotink in Londen wijst terecht op een Franse remake van de BBC-successerie The Office: Le Bureau. Lees hier haar bericht. Voor de Nederlandse lezers die in Frankrijk woonachtig zijn (mede dankzij deze site zijn zij best talrijk): de uitzendingen zijn donderdag om 22.15 op Canal+. Zelf heb ik geen abonnement, dus ik zou graag van iemand horen wat hij/zij ervan vindt.

Nog één keer Lourdes

Tijdens de Hemelvaartprocessie. Foto's: Olivier van Beemen

Het heeft wel indruk op me gemaakt, die bedevaart naar Lourdes. Dit wordt al weer het vijfde bericht. Over superlatieven dit keer. Lourdes is: twee miljoen pelgrims per jaar, ruim driehonderd hotels (alleen Parijs heeft er meer in Frankrijk), 66 officieel erkende wonderen en... drie Sinterklazen. Kijk maar. Toen ik vroeg of de echte op wilde staan, bleek hoe hevig ze elkaar beconcurreren.

Selectieve immigratie: geen Sloveense beren in Pyreneeën

Boerenvakbondsleider Bernard Moules heeft het me echt verteld: 'Autochtone beren verschillen genetisch van Sloveense beren. Van de autochtonen hebben we geen last. De Sloveense exemplaren zijn gevaarlijker en eten vaker vlees.' Zij vallen dus de schapenkuddes aan. Hij vindt dat er ook voor beren een selectief immigratiebeleid moet gelden, net als voor mensen. Sloveense beren komen er dan niet meer in.

Alain Reynes, voorstander van beren, denkt dat er achter het antiberenprotest een diepere malaise schuil gaat. De boeren zijn volgens hem bang hun Europese subsidies te verliezen, zonder welke ze niet kunnen overleven. Het EU-geld staat ter discussie, mede door de toetreding in 2004 van tien nieuwe landen, waaronder dat vermaledijde Slovenië met zijn agressieve beren...
Vanuit Bagnères-de-Bigorre, een van de pro-berenplaatsjes, schreef ik er een verslag over voor de regionale dagbladen van vandaag.

BB in Austerlitz

De collega's van Bureau Belgrado bevinden zich op dit moment vermoedelijk in Slavkov u Brna, ofwel Austerlitz. Daar behaalde Napoleon op 11 frimaire van het jaar XIV (5 december 1805) een glorieuze overwinning tegen de coalitie van Oostenrijkers en Russen. De Fransen waren met minder troepen (75.000) dan de tegenstander (90.000), maar Napoleons strategie gaf de doorslag.

Vorig jaar was het tweehonderdjarig jubileum van de veldslag. Mede dankzij een omstreden boek van (volgens critici: pseudo-) historicus Claude Ribbe, ligt Napoleon opnieuw erg gevoelig in Frankrijk. In Le Crime de Napoléon vergelijkt Ribbe Napoleon met Hitler en noemt hij hem de eerste moderne dictator.
Napoleon-bewonderaar Dominique de Villepin zag het met lede ogen aan en durfde zich niet te vertonen bij de feestelijkheden, waar Frankrijk slechts vertegenwoordigd werd door de minister van Defensie, Michèle Alliot-Marie. Het was extra pijnlijk voor Frankrijk, omdat Engeland twee maanden eerder op grootse wijze de overwinning op Napoleon van Trafalgar (21 oktober 1805) gevierd had.

Telefoontje met bisschop van Lourdes

Foto: Cheska Polderman

Helaas heb ik de bisschop van Lourdes en Tarbes, Monseigneur Jacques Perrier, niet kunnen ontmoeten voor een interview over de nieuwe wondercriteria, omdat hij tijdens mijn verblijf in Lourdes op reis was in het Heilig Land. Ik had derhalve een telefonische afspraak voordat hij afreisde. De koffiezaak waar ik even tevoren zat, bleek nogal luidruchtig en er waren geen bankjes in de nabijheid, dus het interview met de bisschop verliep zoals hierboven te zien is.

Wonderen in Lourdes

Duizenden zieken bidden in de grot van Lourdes en hopen op een wonder. Foto: Olivier van Beemen

Vandaag staat in (een deel van) de regionale dagbladen een reportage over wonderen in Lourdes. Ik kwam het helaas niet tegen op internet. Recentelijk besloot de lokale 'wondercommissie' de criteria voor wonderen iets te versoepelen. Volgens de lokale instanties heeft dat niets te maken met het ontbreken van wonderen sinds 1987, maar de Franse pers denkt daar anders over.

Tot voor kort mochten miraculés (zij die zijn genezen dankzij een wonder) geen medicijnen geslikt hebben om erkend te worden. Of de medicijnen moesten aantoonbaar niets geholpen hebben. Aangezien de medicijnen steeds beter worden en Frankrijk massaal* slikt, besloot de commissie dat een wonder voortaan ook kan plaatsvinden bij inname van medicijnen.
Het blijft echter buitengewoon lastig om als wonder erkend te worden. De naar eigen zeggen Nederlandse miraculé Gerrit de Bont, die ik telefonisch interviewde, zal waarschijnlijk nog steeds niet als zodanig erkend worden. Lees hier zijn verhaal zoals dat stond opgetekend in het Katholiek Nieuwsblad.

* Een paar jaar geleden had ik hevige pijn aan mijn bovenbeen na een val tijdens een middagje schaatsen. Uit een röntgenfoto, die ik mee naar huis mocht nemen, bleek dat ik een inwendige blauwe plek had, die vanzelf over zou gaan. Toch moest ik langs de apotheek om een grote zak medicijnen op te halen, zowel traditionele als homeopathische...

Indonesiërs in Lourdes

Indonesische pelgrims in Lourdes. Foto: Olivier van Beemen

Katholieke bedevaartgangers komen uit de hele wereld naar Lourdes. Zo spotte ik deze groep Indonesiërs. Even dacht ik dat het een voorbeeld was van 'de positieve gevolgen' van 'onze' overzeese aanwezigheid*, maar na een korte internetzoektocht blijkt dat de katholieke zieltjes voor rekening komen van de Portugezen. Nederland heeft wel een aantal Indonesiërs bekeerd tot het protestantisme. Dat dan weer wel.

*Frankrijk trok recentelijk een wet in die leraren verplichtte te onderwijzen over de positieve gevolgen van het kolonialisme, waarover ik in dit verhaal in Elsevier schrijf.

Marie-Antoinette: dilemma

Ga waarschijnlijk een dezer dagen naar Marie-Antoinette, de nieuwste film van Sofia Coppola. Wellicht vanavond, mocht de film in Lourdes draaien. Wat me erg tegenstaat aan de film over de echtgenote van Lodewijk XVI, die zich afspeelt aan het hof in Versailles, is de Engelse taal. Engels spreken in Versailles: da's toch net een stap te ver. Zoals iedere Nederlander heb ik een hekel aan nagesynchroniseerde films - Fransen zeggen VF, version francaise - maar in dit geval zou die de oplossing kunnen bieden.

Lezers, wat zouden jullie doen?

Sloveense beren in Pyreneeen

Ik ben niet alleen om religieuze redenen in Lourdes (en omstreken), maar ook voor een verhaal over beren. Vandaag was ik in Bagneres-de-Bigorre, een van de plaatsjes waar een Sloveense beer is uitgezet. Op het gemeentehuis werd ik door de receptioniste gepresenteerd als 'Ierse fotograaf', weer eens wat anders. Geen beer gespot helaas vandaag. Begin volgende week verschijnt mijn verhaal in de GPD-kranten.

Om de critici alvast de pas af te snijden: ik hoorde en zag dat ook het NOS-journaal en de Volkskrant recentelijk over de beren bericht hebben. Het idee leeft bij mij ook al ruim twee weken, maar het kwam het goed uit deze week af te reizen naar het zuiden.

Als ik weer over een normaal toetsenbord beschik (met accenten) zal ik er wat meer over berichten.

Lourdes

Halleluja. Ik ben in Lourdes, alwaar Onze Lieve Vrouwe Sint-Bernadette mij hopelijk zal vergeven voor de 26 jaar die ik als heiden doorbracht. Later meer over deze plotselinge bedevaart...

Saint-Malo

Eilandje voor de kust bij Saint-Malo. Foto: Olivier van Beemen

Vrijdag en zaterdag was ik voor een reportage in het bijzonder fraaie Bretonse havenstadje Saint-Malo. Dit is het uitzicht vanaf de stadsmuur.

Eerdere berichten over Bretagne:

• Liftend op reportage
• De wijze raad van de MP

Wat staat er op de foto? (15)

Foto: Olivier van Beemen

Een weggevertje: waar in Parijs is deze foto gemaakt? Spelregels en prijs: hier.

Eerdere foto's:
foto 14 / foto 13 / foto 12 / foto 11 / foto 10 / foto 9 / foto 8 / foto 7 / foto 6 / foto 5 / foto 4 / foto 3 / foto 2 / foto 1

Da Vinci Code in Frankrijk

Ça y est, ik heb The Da Vinci Code zojuist gezien. Na de negatieve kritieken vond ik de film nog best meevallen. Ik heb me goed vermaakt, net als met het boek eigenlijk. Aardig was de ontvangst na afloop van de film bij Odéon, door boze christenen die ons - iets te laat - waarschuwden vooral niet naar deze leugenachtige film te gaan. Ze gaven ons bovenstaande boodschap mee.

Jammer daarentegen was dat een redelijk aantal toeschouwers heel opzichtig ging lachen op het moment dat Sophie Neveu (Audrey Tautou) hoort dat ze afstamt van Jezus. Ook al is het een vrij bizarre situ, dit leek me toch heel duidelijk een imitatie van de pers in Cannes.

Karel Appel begraven op Père Lachaise

Graf Karel Appel. Foto: Olivier van Beemen

Karel Appel is gisteren begraven op Père Lachaise. Toen ik om vijf uur het ANP-persbericht las, ben ik er snel heen gefietst en heb een foto gemaakt voor de GPD-kranten. Hij heeft een mooie laatste rustplaats gevonden, vlak bij een aantal grote Franse negentiende-eeuwse schilders: Dominique Ingres, Théodore Géricault en Jean-Baptiste Corot. Ook de 'sterattractie' van de wereldberoemde begraafplaats, Jim Morrison, ligt niet ver van Karel Appel.

Als De Vries in Cannes

Mijn collega Stefan de Vries (2Vandaag, RTL, BNR Nieuwsradio) zit sinds gisteren in Cannes voor het filmfestival. Hier leest u de laatste ontwikkelingen.
Ik las zojuist dat de pers The Da Vinci Code daar gisteren met hoongelach ontvangen heeft. Tijdens de persconferentie waarin fragmenten werden vertoond, kon het journaille zich niet inhouden tijdens de meest cruciale (serieuze) scènes. Regisseur Ron Howard werd zelfs uitgefloten. Vandaag gaat de film in wereldpremière in Frankrijk, twee dagen voor de rest van de wereld. Volgens Stefan had ik Tom Hanks en Audrey Tautou vanmorgen als allereerste toeschouwer kunnen zien (nog voor de - integrale - persvoorstelling in Cannes), als ik om negen uur naar de bioscoop in Les Halles was gegaan.

Ayaan Hirsi Ali: gênant

Ook in Frankrijk is veel aandacht voor Ayaan Hirsi Ali. Op 1 maart ondertekende ze in Charlie Hebdo een manifest tegen het islamitische fundamentalisme. Ik sprak zojuist met de correspondent van Le Monde in Brussel, Jean-Pierre Stroobants. Die houdt zich ook met Nederland bezig en volgens hem getuigt de situatie andermaal van de 'existentiële crisis' waarin Nederland zich bevindt.
Ook Caroline Fourest, net als onder meer Salman Rushdie medeondertekenaar van het manifest, reageerde geschokt. De linkse, feministische essayist en journalist heeft grote bewondering voor Hirsi Ali en betreurt het dat de vrije denkster asiel moet zoeken bij een neoconservatieve denktank in de Verenigde Staten. Meer internationale reacties in de GPD-kranten van morgen.
Van het wetsvoorstel voor een nieuw immigratiebeleid in Frankrijk kun je vinden wat je wilt, maar duidelijk is dat Hirsi Ali een duidelijke - excusez le mot - 'toegevoegde waarde' heeft voor het land waar ze asiel heeft gezocht en dat ze in Frankrijk trots zouden zijn geweest haar tot de citoyens te rekenen.

Stierenvechten in Frankrijk

Foto: Olivier van Beemen

Ik heb een nogal vreemde eigenschap: ik ben al vijf keer (meestal voor een reportage) naar een stierengevecht (corrida) geweest, waarbij ik iedere keer aangegrepen word door de gruwelijkheid van het spektakel.
Dat vergeet ik vervolgens, waarna ik een jaar later de aantrekkingskracht niet kan weerstaan en opnieuw ga. Het overkwam me gisteren weer eens, toen ik naar een novillada (een stierengevecht met jonge torero's en jonge stieren) ging in de noordelijkste arena van Frankrijk. Die bevindt zich in Floirac, een voorstad van Bordeaux.
Aangrijpend is het vooral als de matador zijn zwaard niet in één keer goed in de halsslagader van de stier prikt, maar daar een keer of vier voor nodig heeft, wat gisteren meermaals gebeurde. Vol walging verliet ik dan ook de arena, wetend dat ik weer terug zal keren.
Echt tegenstander van de corrida ben ik trouwens niet. Ik vind dat je slechts overtuigd opposant kunt zijn als je vegetariër bent. De stieren worden immers uiteindelijk opgegeten en hebben een fantastisch leven in ruil voor twintig minuten marteling, terwijl een groot deel van de veestapel een verschrikkelijk leven heeft en de slachting is ook geen pretje. Als ik voor de keuze gesteld zou worden...

Laat maar komen de boze reacties!

Huishoudelijke mededeling

Na eerder problemen gehad te hebben met het weblogprogramma waarmee dit blog gemaakt wordt, is nu de provider boos. Ik schijn te veel dataverkeer te hebben, wat kan liggen aan te zware foto's, filmpjes, anderen die mijn site gebruiken voor hun foto's en de tienduizenden dagelijkse lezers (het zijn er zo'n 150...). Ik heb geen idee wat ik eraan kan doen en er is een kans dat ik - voor straf - binnenkort een week lang word afgesloten, waarna het dataverkeer vanzelf weer op peil komt. Schrikt dus niet als het Parijsblog even niet verschijnt: hij komt sterker terug. Promis.

Interview Alain Finkielkraut

Voor gïnteresseerden: ik zag net dat het volledige interview met de filosoof Alain Finkielkraut, dat ik maakte voor Knack, hier te lezen is. Hij levert een interessante analyse over de huidige problemen in Frankrijk.

Bananenrepubliek Frankrijk

Terwijl het schandaal Clearstream nog geenszins voorbij is, bevindt bananenrepubliek Frankrijk zich nu al weer midden in een nieuw schandaal. Chirac zou niet alleen groot fan zijn van Japan vanwege het sumoworstelen, maar hij zou er ook een geheime rekening hebben waarop bijna vijftig miljoen euro staat. Vandaag staat dit artikel van mij in de GPD-kranten.

Franse herdenkingsdag slavernij

Octave Cestor aan de Loire. Foto: Olivier van Beemen

Frankrijk is behoorlijk aan 't herdenken dezer dagen. Maandag werd het einde van de Tweede Wereldoorlog herdacht, gister stonden we stil bij de Europese eenwording* en vandaag gaan de gedachten uit naar de slavernij en de slavenhandel en de afschaffingen daarvan in 1848 en in 1815.
Daarvoor reisde ik vrijdag naar de havenstad Nantes, in de achttiende eeuw de hoofdstad van de Franse slavenhandel. Lees mijn (ingekorte) reportage in de Provinciale Zeeuwse Courant (PZC).
Ik ontmoette er gemeenteraadslid Octave Cestor, geboren op Martinique, en oud-geschiedenisleraar Jean Breteau, die zich beiden inzetten voor de herinnering aan de slavernij. Daarvan is op dit moment in Nantes bar weinig terug te vinden.
Opvallend is het verschil in benadering tussen - laten we de beestjes maar bij de naam noemen - blanken en zwarten die zich interesseren voor het slavernijverleden. Breteau vertelt me hoe zeer het hem teleurstelt dat Cestor opnieuw aan iedereen die het maar wil horen vertelt dat er voor iedere overlevende slaaf vijf stierven. 'Dat is dus echt onzin,' zegt Breteau. 'Het is andersom: 'Voor vijf overlevenden stierf er één. Het is geen genocide, zoals vaak beweerd wordt. De slavenhandelaren hadden ook geen enkel belang bij een systematische uiroeiing van de zwarten: ze probeerden juist zo veel mogelijk slaven naar Amerika te brengen.'
Ook wat betreft aantallen vervoerde slaven zijn de verschillen groot. De 'blanke wetenschap' houdt het op ongeveer elf miljoen zwarten die door blanken van Afrika naar Amerika zijn vervoerd, terwijl Cestor zegt gegevens van Afrikaanse historici te hebben dat het om 30 à 150 miljoen slaven gaat.
Volgens Breteau schaadt overdrijving, waaraan Cestor zich volgens hem schuldig maakt, de goede zaak, terwijl Cestor vindt dat blanken als Breteau de slavenhandel nooit helemaal kunnen begrijpen, zoals hij, als afstammeling van slaven, dat wel kan.
Hetzelfde meningsverschil bestaat ook op grotere schaal, in een slavernijconflict dat min of meer werd ontketend door de historicus Olivier Pétré-Grenouilleau en zijn veelgeprezen werk Les traites négrières. Daarin spreekt hij behalve over de slavenhandel door blanken, ook over die van Arabieren en Afrikanen. Volgens de historicus verhandelden de Arabieren in totaal 17 miljoen slaven, Afrikanen 14 miljoen en blanken 11 miljoen.
Volgens een aantal zwarte Fransen, bijvoorbeeld het Collectif d'Outre-Mer, is er maar één slavenhandel en dat is de blanke. Ook vinden zij dat het wel degelijk om een genocide gaat. Zij vinden Pétré-Grenouilleau, die dat ontkent, een revisionist en klaagden hem aan, maar trokken de klacht begin dit jaar toch in om de historicus niet in zijn werk te belemmeren.
Vorig jaar was het Nederlands cultureel instituut in Parijs, het Institut Néerlandais, plotseling toneel van het conflict. Voor een debat over slavernij in Nederland en Frankrijk met onder meer de gerenommeerde Nederlandse slavernijkenner Piet Emmer was ook Pétré-Grenouilleau uitgenodigd.
Het eerdergenoemde Collectif raakte daarvan op de hoogte en bestookte directrice Rudi Wester met boze, zo niet dreigende mailtjes. Uiteindelijk verliep het debat probleemloos en bood een aantal verhitte Collectif-leden zijn excuses aan.
Duidelijk is in ieder geval dat het slavernijverleden nog steeds een zeer gevoelig onderwerp is in de Franse samenleving, net als in de Nederlandse overigens.

* Die blauwe metrokaartjes heb ik niet gevonden. Ik kreeg gewoon een paars carnet en de loketbeambte had ook geen idee waar ze waren...

Frankrijk viert Dag van Europa

Voor het eerst viert Frankrijk vandaag redelijk actief de Dag van Europa. Op 9 mei 1950, toen de Tweede Wereldoorlog nog vers in het geheugen lag, las de toenmalige Franse minister van Buitenlandse Zaken Robert Schuman een door Jean Monnet geschreven rede voor, die zou leiden tot het eerste Europese samenwerkingsproject, de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS), die uiteindelijk leidde tot de huidige EU.
Reden de bussen gisteren nog met een Frans vlaggetje rond door de straten van Parijs (Fransen vieren Bevrijdingsdag van WO II net als de meeste Europeanen op 8 mei), vandaag rijden de bussen met een Europees vlaggetje. Die vlag prijkt ook op de officiële gebouwen van de Republiek en de metrokaartjes schijnen voor de gelegenheid ook blauw te zijn, in plaats van paars. Ik zal zo meteen nog even een carnet (tien kaartjes) van dit collector's item op de kop trachten te tikken.
Europa is over het algemeen weinig populair in Frankrijk, net als in Nederland trouwens sinds een paar jaar. In Frankrijk komt het in het kort hier op neer: Franse politici praten impopulaire maatregelen, zoals privatiseringen of vrijemarktwerking in bijvoorbeeld de dienstensector (Bolkestein...), goed met het excuus dat 'het moet van Europa'. Succesvolle Europese samenwerkingsprojecten als Airbus of Galileo daarentegen worden voor het gemak vaak als Frans gepresenteerd. Wellicht brengt de Dag van Europa daar verandering in...

Wat staat er op de foto? (14)

Foto: Olivier van Beemen

De wekelijkse fotoquiz. Iets te laat, maar dat mag de pret niet drukken. Wéér geen mooie foto's gemaakt in Parijs deze week, dus opnieuw een plaatje uit de archieven. Vraag: waar is deze foto gemaakt en wat betekent de afkorting IFF op de muur?

Spelregels en prijs: hier.

Eerdere foto's:
foto 13 / foto 12 / foto 11 / foto 10 / foto 9 / foto 8 / foto 7 / foto 6 / foto 5 / foto 4 / foto 3 / foto 2 / foto 1

Sarko en de mesdemoiselles die mesdames willen worden zonder te trouwen

Deze week sta ik twee keer in Elsevier. Ik leg het nieuwe immigratiebeleid van Sarkozy uit - Frankrijk wil voortaan meer immigranten die positief bijdragen aan de Franse economie - en vertel waarom sommige Franse mesdemoiselles niet langer zo genoemd wensen te worden. De links geven het begin van het verhaal: voor de integrale weergave spoede u zich richting kiosk.

Terugkeer Alain Juppé?

De Franse politiek... Diepe zucht...
Ik schreef al eens een verhaal over oudjes die de dienst uitmaken: Chirac was voor het eerst afgevaardigde in 1967, net als oud-president Valéry Giscard d'Estaing, die onlangs nog de Conventie voor de (weggestemde) Europese grondwet leidde. Jean-Marie Le Pen doet het nog net iets beter: hij deed zijn intrede in de Assemblée Nationale in 1956. Ook François Mitterrand bivakkeerde ruim een halve eeuw op de voorgrond van het politieke toneel.
Tientallen jaren oude Franse nieuwsbeelden zijn zelfs voor mij - ik woon hier sinds 2002 - een feest van herkenning: de presentator is dezelfde (sternieuwslezer Patrick Poivre d'Arvor), net als de meeste hoofdrolspelers. Iedereen is alleen dertig jaar jonger.
Nu blijkt dat niet alleen Lionel "j'ai décidé de me retirer de la vie politique*" Jospin tegenwoordig steeds minder heimelijk denkt aan een terugkeer (al was het maar om die verschrikkelijke Ségolène Royal een hak te zetten), Le Monde meldt vandaag dat ook de eerder weggehoonde premier Alain Juppé een politieke come-back zou kunnen maken. Alain Juppé: het speigelbeeld van een charismatisch leider (hoewel het daar natuurlijk eigenlijk niet om hoort te gaan...) en de enige premier die op die post minder populair was dan De Villepin nu. Na een veroordeling voor betrokkenheid bij een schandaal (!) koos hij voor een vrijwillige verbanning op een Canadese universiteit. Die loopt deze zomer ten einde en in het Elysée zou Chiracs protégé, die de president bestempelde als 'de beste van ons allen', door iedereen genoemd worden als mogelijkheid voor 2007. Incroyable. Geef de jeugd - in de Franse politiek gaat het dan om veertigers of jonge vijftigers - toch eens een kans.

* Ik heb besloten me terug te trekken uit de politiek, uitspraak na verlies in eerste ronde presidentsverkiezing van 2002. Zowel Chirac als Le Pen trokken meer kiezers.

Le Touquet, het echte Paris-Plage

Zoals beloofd hier het verhaaltje achter mijn bezoek aan Le Touquet-Paris-Plage, een chique kustplaatsje in het departement Pas-de-Calais, tweehonderd kilometer ten noordwesten van Parijs. Vorig jaar maakte ik daar een reisreportage voor Het Parool.
Nogal brutaal had het plaatsje de Parijse bushokjes en metrostations vol gehangen met de campagne: 'Er gaat niets boven het origineel. Le Touquet-Paris-Plage, het echte strand van Parijs.' Bovendien werden op treinstations zakjes 'echt strandzand' uitgedeeld aan de Parijzenaars. Uiteraard was dit een sneer naar het buitengewoon populaire stadsstrandje Paris-Plage, dat dit jaar al weer zijn vijfde editie ingaat. Hier een gedeelte van mijn verhaal van vorig jaar:

‘Er gaat niets boven het origineel. Le Touquet-Paris-Plage, het echte strand van Parijs,’ lezen Parijzenaars op grote reclameposters in hun metro- en treinstations. Hoewel de Normandische kust dichterbij is, voert het stadje Le Touquet in het departement Nauw van Calais al een eeuw lang de officiële bijnaam Paris-Plage.
Toen burgemeester Bertrand Delanoë van Parijs drie jaar geleden het ’s zomerse zandstrandje op de kade van de Seine aan liet leggen, heeft de hoofdstad volgens woordvoerster Martine Leuillier van de plaatselijke VVV niet met Le Touquet overlegd over de naam Paris-Plage. Burgemeester Léonce Deprez zei bovendien in een interview met tv-zender TF 1 dat Parijs niet inging op zijn voorstel tot een gezamenlijke campagne. Aan beide uiteinden van het drie kilometer lange strand in Parijs zou volgens Deprez een bord moeten hangen met de tekst: “Met de snelweg is Paris-Plage het hele jaar open.”
Hoewel de badplaats beweert geen ruzie te hebben met Parijs, besloot Le Touquet een – naar eigen zeggen – ‘lange neus’ te maken met de campagne, die 60.000 euro kostte. Behalve de posters werden op treinstations zakjes met ‘het échte zand van Paris-Plage’ uitgedeeld, in totaal tweehonderd kilo. Parijs wenste niet te reageren op de vreedzame provocatie.
Echt boos kan Le Touquet trouwens moeilijk zijn op de hoofdstad, want het Seinestrand heeft Le Touquet grote naamsbekendheid gebracht, die uiteraard nog versterkt is door de eigen campagne. Bovendien verschilt de clientèle van de beide Paris-Plages zoveel, dat de kustplaats geen enkele badgast verliest aan de mogelijke concurrentie aan de Seine.

Over reisreportages in Het Parool gesproken: een tijdje geleden schreef ik over de schitterende middeleeuwse stad Carcassonne. Het verhaal stond zaterdag in de krant en is hier te lezen.

Affaire Clearstream: De Villepin blijft premier

Hoe je zijn naam ook wilt schrijven, Dominique de Villepin blijft premier van Frankrijk. In de zogenoemde Clearstream-affaire wordt hij ervan verdacht een poging gewaagd te hebben zijn collega en rivaal Nicolas Sarkozy zwart te maken. De premier beweert nu zelf slachtoffer te zijn van een lafhartige lastercampagne. Lees mijn bijdrage in BN/De Stem.

Villepin of De Villepin

Mijn chef op de buitenlandredactie van de GPD wees me vandaag op een interessante taalkwestie. Moet je de naam van de Franse premier zonder voornaam schrijven als 'De Villepin', zoals ik doe, of 'Villepin', zoals hij bijvoorbeeld in NRC-Handelsblad of bij persbureau Reuters leest.
Ik meen ooit gehoord te hebben dat je 'de' weg moet laten in het Frans, wanneer het om een naam van adel gaat. Ik weet niet welke adellijke wortels Simone de Beauvoir heeft, maar bij haar spreken Fransen van Beauvoir. Guy de Maupassant wordt Maupassant. Charles de Gaulle daarentegen wordt 'de Gaulle', overigens zonder hoofdletter.
Dominique Galouzeau de Villepin schijnt nepadel te zijn. Sommige Fransen vinden dan ook dat je 'de Villepin' moet zeggen, maar gebruikelijk in Frankrijk is 'Villepin'. Tussen haakjes: rivaal Nicolas Sarkozy, eigenlijk Nicolas Paul Stéphane Sárközy von Nagy-Bocsa, stamt wel af van echte adel.
Ik kies er in het Nederlands voor 'De Villepin' te schrijven, omdat je dat met Pietje de Boer ook zou doen. Zo kies ik ook voor Parti Socialiste of Front National met twee hoofdletters, terwijl Fransen bij uitgeschreven afkortingen slechts de eerste letter met kapitaal schrijven.

Wie meer weet over de 'de'-kwestie - het is lastig naar 'de' zoeken op internet - nodig ik uit de kennis met de lezers en mij te delen op dit kennisplatform.

Thalys

Aangezien de hogesnelheidstrein Thalys tussen Nederland en Parijs erg duur is als je niet lang van tevoren boekt (retour Parijs-Amsterdam voor 195 euro), reis ik vaak, zoals afgelopen weekend, met een drietal normale treinen naar Nederland: Parijs-Lille, Lille-Antwerpen en Antwerpen-Amsterdam. Dat duurt anderhalf uur langer en bespaart me ruim 100 euro. Een paar jaar geleden, toen ik nog een OV-jaarkaart voor studenten had en onder de 26 was, kon ik met de Belgische Go-Pass en Franse Carte 12-25 zelfs op en neer voor iets meer dan 50 euro.
De Thalys heeft zijn standaardtarieven sinds de invoering van de euro met precies 50 procent verhoogd, gemiddeld 12,5 procent per jaar. Ik heb nog een jongerenticket Parijs-Brussel hier rondslingeren van 25 euro. Dat kost nu 37,50 voor een enkele reis. Alleen het goedkope tarief voor vroege boekers daalde iets, wat natuurlijk gemakkelijk is voor de reclame: retour Amsterdam-Parijs vanaf 65 euro. Maar wel zeker een maand van tevoren reserveren en als er iets tussenkomt: ticket kwijt, want hij is niet omwisselbaar.
Ik vrees bovendien het ergste als het miljarden kostende Nederlandse deel volgend jaar in gebruik wordt genomen: voor Amsterdam-Rotterdam doen al geruchten de ronde over een prijsverdubbeling en het zou me niets verbazen als Parijs-Amsterdam vol tarief straks 250 euro zal kosten.
Het goede van mijn iets langere reis is dat hij voor je gevoel sneller verloopt door de onderbrekingen. Bovendien hebben klassieke treinen meer beenruimte dan Thalys, hebben ze geen superirritant jingletje met viertalige uitleg waar we zijn en wat we bij de bar kunnen kopen en zit je niet vier uur lang gedwongen naast een huilende baby, waar ik in de Thalys een abonnement op lijk te hebben.

Frankrijkliefhebbers aller landen, zit ik te zeuren of zijn jullie het met me eens?